Τέσσερις μέρες τώρα παρακολουθώ κόσμο σε όλα τα μέσα να κατηγορεί τους πολιτικούς για ερμηνεία των εκλογικών αποτελεσμάτων κατά το δοκούν, για τα κολλήματα και τον εγωισμό τους που δεν αφήνουν περιθώρια για διαπραγμάτευση και συνεργασία, για ανικανότητα για αλλαγή κι εξέλιξη. Συμφωνώ. Αλλά είναι αστείο να κατηγορούμε τους πολιτικούς για συμπεριφορές που εκδηλώνουμε κι εμείς οι ίδιοι. Γιατί ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε και σχολιάζουμε τις εξελίξεις τις τελευταίες μέρες δε διαφέρει σε τίποτα απολύτως από τον τρόπο που τις αντιμετωπίζουν και οι πολιτικοί αρχηγοί. Με εγωισμό, αδιαλλαξία και θυμό. Έτοιμοι να χιμήξουμε σε όποιον διαφωνεί με την άποψή μας. Κι όσο περισσότερο διαφωνούμε με το αποτέλεσμα των εκλογών, τόσο πιο πολύ στυλώνουμε τα πόδια μας στη γη. Δεν έχω καμιά διάθεση να υπερασπιστώ τον Τσίπρα γιατί στην τελική δεν έχει κάνει και τίποτα για να κερδίσει την υπεράσπισή μου. Αλλά ας συζητάμε τουλάχιστον με πραγματικά δεδομένα. Έχουμε να κάνουμε με πολύ συγκεκριμένες επιλογές. Με δυο κουρτίνες. Να παίξουμε λίγο μεγάλο παζάρι; Ας πούμε ότι επιλέγεις την κουρτίνα ένα και ο παρουσιαστής σου αποκαλύπτει ότι πίσω της κρυβόταν ένα παλιό, σπασμένο κασετόφωνο. Και σε ρωτάει "Θέλεις να ανταλλάξεις το σπασμένο κασετόφωνο με την κουρτίνα δύο"; Θα πεις όχι; Θα προτιμήσεις ένα κασετόφωνο που όχι μόνο δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες της σύγχρονης εποχής, όχι μόνο θα σου φανεί άχρηστο γιατί δεν έχεις πλέον ούτε μια κασέτα στην κατοχή σου, αλλά θα σου κοστίσει και χρήματα για να το επιδιορθώσεις; Δεν ελπίζεις ότι στην κουρτίνα δύο μπορεί να κρύβεται κάτι καλύτερο για σένα; Δεν πιστεύεις ότι δεν έφτασες μέχρι εδώ για να φύγεις με ένα σπασμένο κασετόφωνο; Δε θα ρισκάρεις; Που τι να ρισκάρεις δηλαδή. Σιγά το ρίσκο. Αλλά βλέπεις η εγχείρηση που σου έκαναν όταν ήσουν ακόμα μικρός, πέτυχε. Δυστυχώς. Παρατηρώντας τα διάφορα πολιτικά σχόλια σε facebook, twitter και ηλεκτρονικά έντυπα δε μπορώ να πω με σιγουριά τι μπορεί να ψήφισε ο καθένας στις εκλογές της Κυριακής. Αυτό όμως που μπορώ εύκολα να καταλάβω είναι τι ψήφιζαν οι γονείς του καθένα σε όλες τις προηγούμενες. Και δυστυχώς έχω την αίσθηση ότι αν, για παράδειγμα, οι γονείς σου υποστήριζαν τη νέα δημοκρατία, εσύ, ακόμα κι αν πλέον νιώθεις απέχθεια γι αυτήν και στράφηκες σε κάποιο άλλο μικρό κόμμα της κεντροδεξιάς, προτιμάς να πεθάνεις της πείνας, να απολυθείς ή να μειωθούν κι άλλο οι συντάξεις των γονιών σου απ'το να δημιουργηθεί κυβέρνηση αριστεράς ή να γίνει ο Τσίπρας πρωθυπουργός. Κι όλα αυτά όχι από ιδεολογία, αλλά από εγωισμό. Μόνο που δεν πρόκειται μόνο για σένα. Κι όσο συνεχίζεις να αντιμετωπίζεις την κατάσταση προτάσσοντας επίμονα το τεράστιο εγώ σου, μάταια ελπίζεις σε καλύτερες μέρες.
Δημοσίευση σχολίου