Σήμερα ξύπνησα μισή ώρα νωρίτερα για να πάω στο ταχυδρομείο. Ναι, εντάξει, μισή ωρίτσα δεν είναι τίποτα, αλλά αν ήξερες πώς παλεύω κάθε πρωί με το χρόνο, θα με καταλάβαινες. Στο ταχυδρομείο συνήθως δεν έχει ουρά, οπότε υπέθεσα ότι μισή ώρα είναι υπέρ-αρκετή για να τελειώσω τη δουλειά μου. Κι όμως, σήμερα φαίνεται πως αποφάσισε πολύς κόσμος να πάει στο υποκατάστημα της Αγίας Παρασκευής. Φτάνοντας είδα την ουρά, κοντοστάθηκα, ξεφύσηξα, αλλά τελικά πήγα αποφασισμένη να πάρω χαρτάκι προτεραιότητας. Νούμερο 103. Εξυπηρετούσαν το 84, 2 ταμεία. Το χαρτάκι μου έγραφε μέσος όρος αναμονής 13 λεπτά. Μεγάλο ψέμα σκέφτηκα, και κάθισα σε μια καρέκλα απέναντι από τα ταμεία, παρατηρώντας σαν υπνωτισμένη τις βασανιστικά αργές κινήσεις των δύο υπαλλήλων. Συνήθως θυμώνω πολύ με τους ανθρώπους που μπαίνουν στις δημόσιες υπηρεσίες "φτιαγμένοι" κι έτοιμοι για καυγά με την παραμικρή ατασθαλία ή αργοπορία ή ερώτηση του υπαλλήλου, κάτι που συμβαίνει συχνά, αλλά συνήθως δεν ωφελεί κανέναν. Παρόλα αυτά σήμερα προς μεγάλη μου έκπληξη και παρά τη μεγάλη ουρά, όλοι έμοιαζαν ήρεμοι, οπλισμένοι με υπομονή. Δεν νομίζω όμως ότι ήταν η καλή τους διάθεση που δημιουργούσε αυτό το κλίμα ηρεμίας στο συνωστισμένο ταχυδρομείο, αλλά μια έντονη αίσθηση παραίτησης. Ένα "Τι έχεις Γιάννη, τι είχα πάντα". Μια ψυχολογική κούραση που δε σου αφήνει κανένα απόθεμα ενέργειας να αντιδράσεις στο παραμικρό. Τα 13 λεπτά που όριζε το χαρτάκι μου ως μέσο όρο αναμονής πέρασαν, ενώ εξυπηρετούσαν το νούμερο 90. Σκέφτηκα πως δεν έχω καμία ελπίδα να ξεμπερδέψω εγκαίρως κι έφυγα αποφασισμένη να δοκιμάσω αύριο την τύχη μου στο υποκατάστημα του Χολαργού. Βγήκα από το ταχυδρομείο με το δέμα στα χέρια και μπαίνοντας στο αμάξι παρατήρησα πόσο ήρεμη ήμουν. Ξύπνησα με το ζόρι νωρίτερα για να κάνω μια δουλειά που είχα αναβάλει τις δυο προηγούμενες μέρες επειδή δε μπορούσα με τίποτα να σηκωθώ από το κρεβάτι, και την οποία τελικά δεν κατάφερα ούτε σήμερα να φέρω σε πέρας. Πιθανότατα να είχα ξεμπερδέψει αν οι υπάλληλοι δεν τελειοποιούσαν την τεχνική του slow motion μπροστά στα μάτια μου. Θα χρειαστεί να το επαναλάβω αύριο, και παρόλα αυτά αισθάνομαι απόλυτα ήρεμη. Αυτό που μένει να διαλευκάνω είναι αν είναι η καλή μου διάθεση που δημιουργεί αυτό το κλίμα ηρεμίας ή μια έντονη αίσθηση παραίτησης.
Ελπίζω να είναι το δεύτερο, ελπίζω να μην εκπέμπω την κούραση που εισέπραξα από τους ανθρώπους στο ταχυδρομείο. Ελπίζω να μην παθαίνω αυτό που προσπαθώ πάση θυσία να αποφύγω. Θα φάω ένα κρουασάν σοκολάτας για να ξορκίσω το κακό ελπίζοντας πως αύριο στο ταχυδρομείο του Χολαργού θα με περιμένει μια ευχάριστη έκπληξη που θα επιβεβαιώσει για ακόμα μια φορά όλα όσα πιστεύω. Σου κλείνω το μάτι.
Ελπίζω να είναι το δεύτερο, ελπίζω να μην εκπέμπω την κούραση που εισέπραξα από τους ανθρώπους στο ταχυδρομείο. Ελπίζω να μην παθαίνω αυτό που προσπαθώ πάση θυσία να αποφύγω. Θα φάω ένα κρουασάν σοκολάτας για να ξορκίσω το κακό ελπίζοντας πως αύριο στο ταχυδρομείο του Χολαργού θα με περιμένει μια ευχάριστη έκπληξη που θα επιβεβαιώσει για ακόμα μια φορά όλα όσα πιστεύω. Σου κλείνω το μάτι.
Δημοσίευση σχολίου