Archive for Μαΐου 2012

Untitled

By | Published 30.5.12

Δυο εβδομάδες έμεινε ανοιχτή η βαλίτσα με τα καλοκαιρινά ρούχα στα πλακάκια της κουζίνας. Την κατέβασες όταν ήρθε το Καλοκαίρι, λίγες μέρες μετά το πρώτο πεντικιούρ της σεζόν, αλλά μετά το Καλοκαίρι έφυγε, ξαναφόρεσες τις κάλτσες σου κι άφησες τη βαλίτσα μες στη μέση να σου προκαλεί απελπισία κάθε φορά που, κοιτάζοντάς την, σκέφτεσαι ότι κάποια στιγμή πρέπει να κάνεις τη δουλειά που βαριέσαι περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη. Τελικά αυτή η βαλίτσα μια ζωή απελπισία σου προκαλούσε. Από τότε που την αγόρασες για να πηγαινοφέρνεις τη ζωή σου Ελλάδα-Αγγλία σαν φοιτήτρια.

Σήμερα θα ήθελες να περάσεις τη μέρα σου σε ένα λιβάδι. Κάπου πήρε το μάτι σου μια φωτογραφία με δυο αγελάδες να λιάζονται σ'ένα ηλιόλουστο, απέραντο λιβάδι και ζήλεψες. Αν πας και ξαπλώσεις μόνη σου στο λιβάδι αυτό και παραμείνεις σιωπηλη και ήρεμη για λίγες ώρες, θα επιστρέψεις καινούρια. Το ξέρεις. Αλλά δεν το κάνεις. Έχεις κι αυτές τις αλλεργίες, θα αρχίσεις να φτερνίζεσαι, να τρώγεσαι, σου τη σπάνε και τα μυγάκια, θα λερώσεις και τα ρούχα σου, άσε που μπορεί να μην πιάνει και το κινητό σου. Και με λίγα λόγια, δε θα γίνεις ποτέ η αγελάδα που ζηλεύεις αν δεν απεγκλωβιστείς από όλες αυτές τις μαλακίες που υπερχειλίζουν το κεφάλι σου.

Posted in | Leave a comment

Είσαι πολύ μπροστά για να μένεις πίσω

By | Published 29.5.12

Ευτυχώς η ανασφάλειά σου περιορίζεται στα μικρά. Στη σχέση σου με τους άλλους και κυρίως στη σχέση σου με τον καθρέπτη. Στη σχέση σου με τη ζωή όμως, με την ύπαρξη, δεν νιώθεις καμία ανασφάλεια. Αντίθετα αισθάνεσαι μια σιγουριά πως όλα θα πάνε καλά. Τελικά. Όχι εύκολα, αλλά καλά. Ξέρω, δε σου αρκεί ο χαρακτηρισμός "καλά", τον βρίσκεις πολύ γενικό κι αφηρημένο, αλλά καμιά φορά το "καλά" όσο λίγο κι αν ακούγεται, τα εμπεριέχει όλα. Νιώθεις εμπιστοσύνη στη ζωή και όλα όσα φέρνει στο δρόμο σου. Και κυρίως μαθαίνεις σιγά-σιγά να διακρίνεις μέσα σε όλες τις καταστάσεις, όσο δύσκολες κι αν μοιάζουν, ένα μικρό φως. Κι αποφασίζεις να επικεντρωθείς σε αυτό. Επιλέγεις να κινείσαι πάντα προς το φως. Θα σκάσεις αν δεν πλησιάσεις λίγο ακόμα. Κι ακόμα λίγο.

Μπήκε το 2012 και σκέφτεσαι τη χρονιά που πέρασε κι εύχεσαι να μη ξαναγυρίσει. Από τις χειρότερες, τις πιο δύσκολες χρονιές που μπορείς να θυμηθείς.
Όσο αντιμετωπίζεις το 2011 σαν μια χρονιά που δε θέλεις να θυμάσαι, αρνείσαι ουσιαστικά να δεις το μονοπάτι που άνοιξε μπροστά σου. Στο καινούριο. Στο άγνωστο. Προτιμάς την ασφάλεια που σου προσφέρει το παρελθόν. Αλλά το παρελθόν έχει λήξει. Έληξε, μούχλιασε κι εσύ συνέχισες να το τρως. Και φυσικά αρρώστησες γλυκούλα μου.

Τώρα πια δεν αντέχεις να φας άλλη μπουκιά. Ούτε μία. Τώρα φέρνεις στο μυαλό σου το 2011 κι αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη. Ήταν δύσκολη χρονιά, αλλά φεύγοντας σου άφησε πολλά δώρα. Χωρίς περιτύλιγμα και φιόγκους, γι αυτό μπερδεύτηκες γαμώτο. Αν τα χρόνια ήταν άνθρωποι, το 2011 θα ήταν δάσκαλος. Από αυτούς που σου βάζουν δύσκολα και σου τη σπάνε σαν παιδί, αλλά μεγαλώνοντας κατανοείς τη μέθοδο και την επιμονή τους. Και το μεγαλύτερο μάθημα που σου έδωσε ο συγκεκριμένος δάσκαλος ήταν να αποκτήσεις εμπιστοσύνη στην ύπαρξη. Στη δική σου και στο όλο. Να ζητήσεις. Να αφεθείς. Να σταματήσεις να κλωτσάς και να χτυπάς πάνω σε εμπόδια μες στο σκοτάδι. Να στρέψεις το βλέμμα σου στο φως και στο μονοπάτι που φέγγει.

Τώρα το μόνο που σου μένει είναι να τινάξεις από πάνω σου ό,τι δε χρειάζεσαι πια, ό,τι αχρείαστο βαραίνει τους ώμους σου και την καρδιά σου. Και να αφεθείς.
Και να αρχίσεις να λες και κάνα όχι. Αλλά κυρίως να αρχίσεις να λες και κάνα ναι.

Posted in | Leave a comment

Ανάμεσα σε εκλείψεις

By | Published 28.5.12

Αυτό που εσύ θεωρείς εξυπνάδα, εμένα μου προκαλεί εμετό.
Αυτό που εσύ θεωρείς αφέλεια, εμένα με πηγαίνει ένα βήμα πιο κοντά στην καρδιά μου.
Νικητής και χαμένος δεν υπάρχει.
Μπορείς να ζεις μια ζωή με οδηγό το μυαλό σου και να νιώθεις νικητής.
Εμένα δε με νοιάζει.
Έχω διαλέξει διαφορετική διαδρομή και δεν πρόκειται να συναντηθούμε ποτέ.

Posted in | Leave a comment

Break the silence

By | Published 25.5.12

Τα ίδια λάθη ξανά και ξανά. Παγιδευμένη σε επαναλαμβανόμενες καταστάσεις από τις οποίες προσπαθείς μάταια να βγεις εδώ και μήνες. Σαν να έχεις μπλεχτεί σε ιστό αράχνης, έτσι νιώθεις. Τα όρια που λέγαμε τις προάλλες, τα όρια που δε μπορείς να θέσεις στους άλλους, αφήνοντας τους χώρο για να εισβάλλουν όποτε θέλουν στη ζωή σου, αναστατώνοντάς τη. Λάθος αντιμετώπιση, επιεικής στάση, προστασία, συναισθηματισμός, θυμός. Με αυτά τα όπλα δε θα πας μπροστά κυρία μου. Αυτά τα όπλα τα στρέφεις τελικά στη δική σου καρδιά. Μάταια ορκίζεσαι στον εαυτό σου πως την επόμενη φορά δε θα αφήσεις ούτε χαραμάδα, ότι η πόρτα σου θα είναι ερμητικά κλειστή. Σαν κάτι μάτια. Τα ίδια λάθη ξανά και ξανά.

Posted in | Leave a comment
By | Published 24.5.12

Στον πάτο, να έχεις μαζί σου μουσικές που αγαπάς.
Σε βοηθούν να εκφραστείς, να βιώσεις, να ονειρευτείς.
Και να αναδυθείς.

Posted in | Leave a comment

Στο ταχυδρομείο

By | Published 23.5.12

Σήμερα ξύπνησα μισή ώρα νωρίτερα για να πάω στο ταχυδρομείο. Ναι, εντάξει, μισή ωρίτσα δεν είναι τίποτα, αλλά αν ήξερες πώς παλεύω κάθε πρωί με το χρόνο, θα με καταλάβαινες. Στο ταχυδρομείο συνήθως δεν έχει ουρά, οπότε υπέθεσα ότι μισή ώρα είναι υπέρ-αρκετή για να τελειώσω τη δουλειά μου. Κι όμως, σήμερα φαίνεται πως αποφάσισε πολύς κόσμος να πάει στο υποκατάστημα της Αγίας Παρασκευής. Φτάνοντας είδα την ουρά, κοντοστάθηκα, ξεφύσηξα, αλλά τελικά πήγα αποφασισμένη να πάρω χαρτάκι προτεραιότητας. Νούμερο 103. Εξυπηρετούσαν το 84, 2 ταμεία. Το χαρτάκι μου έγραφε μέσος όρος αναμονής 13 λεπτά. Μεγάλο ψέμα σκέφτηκα, και κάθισα σε μια καρέκλα απέναντι από τα ταμεία, παρατηρώντας σαν υπνωτισμένη τις βασανιστικά αργές κινήσεις των δύο υπαλλήλων. Συνήθως θυμώνω πολύ με τους ανθρώπους που μπαίνουν στις δημόσιες υπηρεσίες "φτιαγμένοι" κι έτοιμοι για καυγά με την παραμικρή ατασθαλία ή αργοπορία ή ερώτηση του υπαλλήλου, κάτι που συμβαίνει συχνά, αλλά συνήθως δεν ωφελεί κανέναν. Παρόλα αυτά σήμερα προς μεγάλη μου έκπληξη και παρά τη μεγάλη ουρά, όλοι έμοιαζαν ήρεμοι, οπλισμένοι με υπομονή. Δεν νομίζω όμως ότι ήταν η καλή τους διάθεση που δημιουργούσε αυτό το κλίμα ηρεμίας στο συνωστισμένο ταχυδρομείο, αλλά μια έντονη αίσθηση παραίτησης. Ένα "Τι έχεις Γιάννη, τι είχα πάντα". Μια ψυχολογική κούραση που δε σου αφήνει κανένα απόθεμα ενέργειας να αντιδράσεις στο παραμικρό. Τα 13 λεπτά που όριζε το χαρτάκι μου ως μέσο όρο αναμονής πέρασαν, ενώ εξυπηρετούσαν το νούμερο 90. Σκέφτηκα πως δεν έχω καμία ελπίδα να ξεμπερδέψω εγκαίρως κι έφυγα αποφασισμένη να δοκιμάσω αύριο την τύχη μου στο υποκατάστημα του Χολαργού. Βγήκα από το ταχυδρομείο με το δέμα στα χέρια και μπαίνοντας στο αμάξι παρατήρησα πόσο ήρεμη ήμουν. Ξύπνησα με το ζόρι νωρίτερα για να κάνω μια δουλειά που είχα αναβάλει τις δυο προηγούμενες μέρες επειδή δε μπορούσα με τίποτα να σηκωθώ από το κρεβάτι, και την οποία τελικά δεν κατάφερα ούτε σήμερα να φέρω σε πέρας. Πιθανότατα να είχα ξεμπερδέψει αν οι υπάλληλοι δεν τελειοποιούσαν την τεχνική του slow motion μπροστά στα μάτια μου. Θα χρειαστεί να το επαναλάβω αύριο, και παρόλα αυτά αισθάνομαι απόλυτα ήρεμη. Αυτό που μένει να διαλευκάνω είναι αν είναι η καλή μου διάθεση που δημιουργεί αυτό το κλίμα ηρεμίας ή μια έντονη αίσθηση παραίτησης.

 Ελπίζω να είναι το δεύτερο, ελπίζω να μην εκπέμπω την κούραση που εισέπραξα από τους ανθρώπους στο ταχυδρομείο. Ελπίζω να μην παθαίνω αυτό που προσπαθώ πάση θυσία να αποφύγω. Θα φάω ένα κρουασάν σοκολάτας για να ξορκίσω το κακό ελπίζοντας πως αύριο στο ταχυδρομείο του Χολαργού θα με περιμένει μια ευχάριστη έκπληξη που θα επιβεβαιώσει για ακόμα μια φορά όλα όσα πιστεύω. Σου κλείνω το μάτι.

Posted in | Leave a comment

22-05-12

By | Published 22.5.12

Φαντάσου να μη συναντήσεις καμία δυσκολία στη ζωή σου. Φαντάσου να πάθεις τέτοια νίλα. Να γεννηθείς σε μια εύπορη οικογένεια που σου παρέχει όλες τις ανέσεις. Να παίρνεις πάντα αυτό που θέλεις από σχέσεις και συνεργασίες χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Να μην έρθεις ποτέ αντιμέτωπος με την αρρώστια, την ανασφάλεια, την πείνα, την απόρριψη, την απόγνωση.

Ή έτσι να νομίζεις.

Τι χάσιμο χρόνου. Και παρόλα αυτά να θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό. Τυχερό που τα έχει όλα.
Και να ερχόταν λέει κάποιος και να σου έλεγε πως δεν έχεις τίποτα. Πόσο θα γελούσες. Πόσο θα γελούσες.
Γέλιο τρανταχτό, αφοπλιστικό, με μια δόση οίκτου για τον ερωτών.
Και πίσω από αυτό, όλα. Κομμάτια δικά σου, ανέγγιχτα. Όλη η ανασφάλεια, η πείνα, η απόρριψη, η απόγνωση.
Αλλά η ζωή είναι πολύ μικρή για να ασχοληθείς μ'αυτά, ε;

Posted in | Leave a comment

Ευγνωμοσύνη

By | Published 18.5.12

Ο χορός είναι η καλύτερη επιλογή που έχεις κάνει στη ζωή σου. Ανακάλυψες ένα πολύτιμο εργαλείο αυτογνωσίας και συνειδητότητας. Ο τρόπος που κινείσαι, τα μπλοκαρίσματα που νιώθεις στο σώμα σου, ο τρόπος που συσχετίζεσαι με τους υπόλοιπους και τα συναισθήματα που έρχονται στην επιφάνεια όταν χορεύεις με όλη σου την ενέργεια, σου παρέχουν πληροφορίες  για την ύπαρξη σου που δε μπορούν να σου δώσουν 40 ώρες ψυχανάλυσης. Αρκεί βέβαια να κάνεις πού και πού μια παύση, νιώθοντας την αναπνοή και την ενέργεια που ρέουν μέσα σου. Είναι η δική σου αναπνοή και η δική σου ενέργεια.

 Και κάπου εκεί είναι κι ο δάσκαλος. Με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις. Υπάρχουν δάσκαλοι που μετά από χρόνια δε θυμάσαι το όνομα τους και υπάρχουν κι άλλοι που κουβαλάς για πάντα στην καρδιά σου. Οι μεν σε δίδαξαν την εξίσωση, οι δε τι κρύβεται πίσω και πέρα από αυτήν. Σε βοήθησαν να κατανοήσεις τι σημαίνει αυτή η εξίσωση για σένα και πώς μπορείς να τη χρησιμοποιείς, όχι μόνο για να λύσεις μια άσκηση μαθηματικών, αλλά για να αντιμετωπίσεις την ίδια τη ζωή. Υπάρχει καμία περίπτωση να ξεχάσεις έναν τέτοιο δάσκαλο; Έναν άνθρωπο, με τη βοήθεια του οποίου κατάφερες να φτάσεις λίγο πιο κοντά στην αλήθειά σου, που σε βοήθησε να κατανοήσεις ότι ενδεχομένως ο θυμός σου ή η ζήλια σου ή το κλειδωμένο σου μυαλό και οι πεποιθήσεις που σου προσφέρουν ασφάλεια αλλά και ψευδαισθήσεις, είναι έξω από εσένα; Που σε έχει μάθει να δίνεις χρόνο στο σώμα σου για να σου ψιθυρίσει την αλήθεια και σου υπενθυμίζει να είσαι παρούσα όταν αυτό συμβαίνει για να λάβεις όλες τις πληροφορίες που σου δίνει; Και που όταν νιώσεις τρομοκρατημένη με κάτι που φανερώθηκε μπροστά σου, κάτι πέρα για πέρα αληθινό, είναι εκεί για να σου δώσει τη στήριξη που χρειάζεσαι;

Παλιότερα, στις παραστάσεις χορού που συμμετείχες δεν καλούσες τον πατέρα σου. Είχες την πεποίθηση ότι όχι μόνο θα βαρεθεί, αλλά δε θα κατανοήσει και τίποτα απ'ότι συμβαίνει πάνω στη σκηνή. Σκεφτόσουν ότι εσύ θα ανοίξεις την καρδιά σου χορεύοντας κι ο μπαμπάς σου, που καμία σχέση δεν έχει με όλα αυτά, δε θα λάβει το παραμικρό μήνυμα. Κι αυτό σου προκαλούσε θυμό. Αποφάσισες λοιπόν να μην το ρισκάρεις και να τον αφήνεις στην απέξω. Τότε, κατά τη διάρκεια των προβών, που το σώμα σου γέμιζε μελανιές, σου έλεγε ότι θα καταστρέψεις τα γόνατα και τη μέση σου κι ότι πρέπει να σταματήσεις να ζορίζεις το σώμα σου. Και κάπως έτσι επιβεβαίωνε και την απόφασή σου να μην τον καλέσεις στην παράσταση.

Πριν τρία χρόνια όμως σου ζήτησε από μόνος του να έρθει. Και ήρθε. Και κατάλαβε πολύ περισσότερα απ'όσα περίμενες. Και συγκινημένος σου είπε ότι θα ήθελε να κρατήσει κι άλλο. Κι έκτοτε πάντα χαμογελά όταν βλέπει τα χτυπημένα σου γόνατα. Και εκ των υστέρων σκέφτεσαι ότι θα έπρεπε να το έχεις καταλάβει. Γιατί ο μπαμπάς σου χορεύει πολύ και χορεύει με πάθος. Ίσως τελικά την αγάπη σου για το χορό να την πήρες κι απ'αυτόν.




Posted in | Leave a comment

Για μερικές σοκοφρέτες

By | Published 17.5.12

Χθες το βράδυ πήρες τηλέφωνο τη μαμά σου.
- Θέλω να κάτσεις και να σκεφτείς πόσες σοκοφρέτες μου χρωστάς.
- Τι πράγμα;
Κι όμως είχε καταλάβει πολύ καλά τι εννοούσες. Μπορούσες να το διακρίνεις στον τόνο της φωνής της και στο χαμόγελο που καταλάβαινες πως είχε σχηματιστεί στα χείλη της.
- Ξέρεις τι λέω. Για τις σοκοφρέτες που μου χρωστάς.
- Έλα παιδί μου τώρα, τι σε έπιασε ξαφνικά;

Ήταν ήσυχη πως είχε κάνει το σωστό. Ήταν σίγουρη πως με το να σου παίρνει κάθε μεσημέρι τη σοκοφρέτα που σου έδινε η δασκάλα στον παιδικό σταθμό, να την κόβει στα δύο και να δίνει τη μισή στην αδερφή σου και την άλλη μισή σε σένα, σε βοηθούσε να μάθεις να μοιράζεσαι. Δε θυμάσαι να αντιστέκεσαι σε αυτό. Η μαμά σε είχε πείσει ότι έτσι έπρεπε να γίνει. Ότι αυτό ήταν το σωστό. Ότι αν έτρωγες τη σοκοφρέτα μόνη σου θα ήσουν κακό παιδί. Κι έτσι το είχες αποδεχτεί.

Και τώρα, έχεις γίνει ολόκληρη γαϊδούρα - με την καλή έννοια - και θες να φωνάξεις πως αυτές οι σοκοφρέτες είναι δικές σου. Κάθισες οχτώ ώρες στον παιδικό σταθμό, ήπιες και τα δύο ποτήρια γάλα που τόσο σιχαίνεσαι, ήσουν υπάκουη στη δασκάλα σου και καθόλου ζαβολιάρα με τους συμμαθητές σου. Γι αυτό και στο τέλος της μέρας η δασκάλα σε επιβράβευσε με μια σοκοφρέτα. Ήταν δική σου, την είχες κερδίσει με την αξία σου. Πάντα κέρδιζες όταν ήσουν καλό παιδί. Αυτό στα πέντε το γνώριζες ήδη. Αλλά με αυτήν τη σοκοφρέτα κάτι δεν πήγαινε καλά. Από τη μία η δασκάλα σου έλεγε μπράβο, από την άλλη η μαμά σου έπαιρνε το μπράβο και το έκοβε στα δύο. Είχες μπερδευτεί.

Για αρκετά χρόνια αναρωτιόσουν γιατί όταν ήσουν μικρή αποκεφάλιζες όλες σου τις κούκλες. Επειδή κανένας δεν σου τις έπαιρνε από τα χέρια. Κανένας δεν ήθελε να παίζει με αποκεφαλισμένες κούκλες. Αλλά εσένα καθόλου δε σε ενοχλούσε που η bibibo-αμαζόνα δεν είχε κεφάλι.

Σου κλείνω το μάτι.

Posted in | Leave a comment

Jump(3)

By | Published 14.5.12


Συνειδητοποιείς ότι για να ζήσεις τη ζωή που λαχταρά η καρδιά σου πρέπει να αποχωριστείς την ασφάλεια που σου προσφέρει η υπάρχουσα κατάσταση στη ζωή σου. Ή τουλάχιστον τη ψευδαίσθηση της ασφάλειας. Συνειδητοποιείς και πελαγώνεις. Σκέφτεσαι και τρομάζεις. Ποτέ δε σου άρεσαν οι βουτιές από ψηλά, ούτε το κολύμπι στα βαθιά. Παιδί πήγαινες στο λούνα-παρκ και στεκόσουν κοιτάζοντας ψηλά το roller coaster με κομμένα πόδια από το φόβο και σφιγμένο στομάχι. Πιο μεγάλη από το φόβο σου όμως ήταν η θλίψη που αυτός σου προκαλούσε. Τον μισούσες το φόβο σου. Ήταν η κατάρα στη ζωή σου. Σου στερούσε τα πάντα. Την ίδια τη ζωή. Θύμωνες γιατί δε μπορούσες να καταλάβεις γιατί τα παιδάκια που ανέβαιναν στο τρενάκι δε ένιωθαν το φόβο που σε σένα προκαλούσε ταχυκαρδία. Θύμωνες γιατί δε μπορούσες να αισθανθείς την έκσταση που έβλεπες στα χαμόγελα τους κι άκουγες στις φωνές τους. Μπορούσες να τη φανταστείς αλλά δε μπορούσες να τη βιώσεις.

Ακόμα φοβάσαι. Δε φοβάσαι ότι θα ξεκολλήσει το τρενάκι από τις ράγες ή θα ανοίξει η προστατευτική μπάρα και θα γκρεμοτσακιστείς. Φοβάσαι όμως πως η καρδιά σου δε θα αντέξει την ένταση των συναισθημάτων και θα σπάσει. Φοβάσαι πως η καρδιά σου θα σε προδώσει.

Να σε προδίδει το μυαλό σου κι εσύ να ρίχνεις τις ευθύνες στην καρδιά σου. Να κάτι που δεν περίμενα από εσένα. Μια ζωή αγωνίζεσαι ώστε να μην αδικείς και να μην αδικείσαι και δεν είχες ποτέ ως τώρα συνειδητοποιήσει ότι τη μεγαλύτερη αδικία τη διέπραξες εσύ και μάλιστα στην ίδια την καρδιά σου. Άθελα σου, αδίκησες κι αδικήθηκες ταυτόχρονα. Μάλλον γι αυτό παλεύεις με αυτήν την έννοια όλη σου τη ζωή. Γι αυτό σου προκαλεί τόσο θυμό και τόσο πόνο. Γιατί ψάχνεις το δίκιο σου έξω από εσένα. Και φυσικά δεν το βρίσκεις πουθενά.

Σου ζητώ συγγνώμη. Από τα βάθη σου ;) Κι αν θέλεις να ανεβούμε σε roller coaster, υπόσχομαι να σε ακολουθήσω.

Posted in | Leave a comment

Με το βλέμμα στη θάλασσα

By

Το είχες σκεφτεί πολλές φορές στο παρελθόν, αλλά δεν έκανες ποτέ κάτι γι αυτό. Το είχες αποδεχτεί αν και ήταν κάτι που πάντα στεκόταν εμπόδιο στη ζωή σου και τα όνειρα που καταπιέζεις. Τώρα πια είσαι σίγουρη πως πρέπει να βρεις ένα τρόπο να το αλλάξεις. Πρέπει να κατεβάσει το μυαλό σου ιδέες. Πρέπει η καρδιά σου να πάρει το ρίσκο. Πολλά "πρέπει" είπες πάλι. Δε θέλεις πια να κάνεις μια δουλειά που δεσμεύει το χρόνο σου με τόσο περιοριστικό τρόπο. Θέλεις να δουλεύεις, η δουλειά σου δίνει χαρά, σου δίνει ευκαιρίες για δημιουργία, σου δίνει ικανοποίηση, αλλά αυτό το ασφυκτικά συγκεκριμένο κι αμετακίνητο ωράριο σου προκαλεί θλίψη κι αγωνία. Φαντάζει σαν τεράστιο εμπόδιο στην ελευθερία σου. Πώς να είσαι διαρκώς αληθινή και παρούσα στη στιγμή όταν το πρόγραμμα σου είναι τόσο άκαμπτο; Πώς να αφεθείς στην τρέλα της στιγμής και της επιθυμίας σου όταν οι δείκτες του ρολογιού είναι αυτοί που διαμορφώνουν το πρόγραμμα σου; Ζηλεύεις τους ανθρώπους που έχουν δώσει στον εαυτό τους τη δυνατότητα να λειτουργούν χωρίς ρολόι, χωρίς απόλυτα συγκεκριμένο πρόγραμμα. Που μπορούν να πάνε ένα ταξίδι χωρίς να χρειάζεται να δώσουν λογαριασμό, που αρπάζουν τις ευκαιρίες για να κάνουν κάτι διαφορετικό, κάτι που δεν είχαν προγραμματίσει, μια επιθυμία που γεννήθηκε τώρα και την ακολουθούν χωρίς το βάρος που εσύ κουβαλάς.
"Δε μπορώ, δουλεύω".
Πώς να κάνεις με πάθος τη δουλειά σου, όταν διακρίνεις σ'αυτήν έναν εχθρό;

Ήρθε η ώρα να δημιουργήσεις στην εργασία σου τις προϋποθέσεις που θα σου επιτρέπουν να ακολουθείς την παρόρμηση της στιγμής, την επιθυμία σου, την καρδιά σου. Ήρθε η ώρα να δημιουργήσεις τις προϋποθέσεις για ένα πιο ευέλικτο πρόγραμμα, ένα εργασιακό περιβάλλον που θα ανταποκρίνεται περισσότερο στα θέλω σου. Βαρέθηκες να πηγαίνεις διακοπές μόνο τον Αύγουστο. Βαρέθηκες να βγαίνεις χωρίς το άγχος της πίεσης του χρόνου μόνο τα Σαββατοκύριακα. Βαρέθηκες να πρέπει να οργανώσεις μια μικρή απόδραση ή ένα ολιγοήμερο ταξίδι μήνες πριν την πραγματοποίησή του. Θέλεις να σηκωθείς μια μέρα από το κρεβάτι, να πας στο αεροδρόμιο, να σταθείς μπροστά στον πίνακα ανακοινώσεων, να διαλέξεις με την καρδιά σου έναν προορισμό, να μπεις στο αεροπλάνο και να φύγεις. Έχεις ονειρευτεί τόσες φορές πως το έχεις τολμήσει. Έχεις τολμήσει τόσες φορές να το ονειρευτείς. Άρχισε επιτέλους να χρησιμοποιείς τη δύναμη και την αποφασιστικότητά σου για να ζεις τις επιθυμίες σου και όχι για να τις σαμποτάρεις. Σου κλείνω το μάτι.

Posted in | Leave a comment

10-05-12

By | Published 10.5.12

Τέσσερις μέρες τώρα παρακολουθώ κόσμο σε όλα τα μέσα να κατηγορεί τους πολιτικούς για ερμηνεία των εκλογικών αποτελεσμάτων κατά το δοκούν, για τα κολλήματα και τον εγωισμό τους που δεν αφήνουν περιθώρια για διαπραγμάτευση και συνεργασία, για ανικανότητα για αλλαγή κι εξέλιξη. Συμφωνώ. Αλλά είναι αστείο να κατηγορούμε τους πολιτικούς για συμπεριφορές που εκδηλώνουμε κι εμείς οι ίδιοι. Γιατί ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε και σχολιάζουμε τις εξελίξεις τις τελευταίες μέρες δε διαφέρει σε τίποτα απολύτως από τον τρόπο που τις αντιμετωπίζουν και οι πολιτικοί αρχηγοί. Με εγωισμό, αδιαλλαξία και θυμό. Έτοιμοι να χιμήξουμε σε όποιον διαφωνεί με την άποψή μας. Κι όσο περισσότερο διαφωνούμε με το αποτέλεσμα των εκλογών, τόσο πιο πολύ στυλώνουμε τα πόδια μας στη γη. Δεν έχω καμιά διάθεση να υπερασπιστώ τον Τσίπρα γιατί στην τελική δεν έχει κάνει και τίποτα για να κερδίσει την υπεράσπισή μου. Αλλά ας συζητάμε τουλάχιστον με πραγματικά δεδομένα. Έχουμε να κάνουμε με πολύ συγκεκριμένες επιλογές. Με δυο κουρτίνες. Να παίξουμε λίγο μεγάλο παζάρι; Ας πούμε ότι επιλέγεις την κουρτίνα ένα και ο παρουσιαστής σου αποκαλύπτει ότι πίσω της κρυβόταν ένα παλιό, σπασμένο κασετόφωνο. Και σε ρωτάει "Θέλεις να ανταλλάξεις το σπασμένο κασετόφωνο με την κουρτίνα δύο"; Θα πεις όχι; Θα προτιμήσεις ένα κασετόφωνο που όχι μόνο δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες της σύγχρονης εποχής, όχι μόνο θα σου φανεί άχρηστο γιατί δεν έχεις πλέον ούτε μια κασέτα στην κατοχή σου, αλλά θα σου κοστίσει και χρήματα για να το επιδιορθώσεις; Δεν ελπίζεις ότι στην κουρτίνα δύο μπορεί να κρύβεται κάτι καλύτερο για σένα; Δεν πιστεύεις ότι δεν έφτασες μέχρι εδώ για να φύγεις με ένα σπασμένο κασετόφωνο; Δε θα ρισκάρεις; Που τι να ρισκάρεις δηλαδή. Σιγά το ρίσκο. Αλλά βλέπεις η εγχείρηση που σου έκαναν όταν ήσουν ακόμα μικρός, πέτυχε. Δυστυχώς. Παρατηρώντας τα διάφορα πολιτικά σχόλια σε facebook, twitter και ηλεκτρονικά έντυπα δε μπορώ να πω με σιγουριά τι μπορεί να ψήφισε ο καθένας στις εκλογές της Κυριακής. Αυτό όμως που μπορώ εύκολα να καταλάβω είναι τι ψήφιζαν οι γονείς του καθένα σε όλες τις προηγούμενες. Και δυστυχώς έχω την αίσθηση ότι αν, για παράδειγμα, οι γονείς σου υποστήριζαν τη νέα δημοκρατία, εσύ, ακόμα κι αν πλέον νιώθεις απέχθεια γι αυτήν και στράφηκες σε κάποιο άλλο μικρό κόμμα της κεντροδεξιάς, προτιμάς να πεθάνεις της πείνας, να απολυθείς ή να μειωθούν κι άλλο οι συντάξεις των γονιών σου απ'το να δημιουργηθεί κυβέρνηση αριστεράς ή να γίνει ο Τσίπρας πρωθυπουργός. Κι όλα αυτά όχι από ιδεολογία, αλλά από εγωισμό. Μόνο που δεν πρόκειται μόνο για σένα. Κι όσο συνεχίζεις να αντιμετωπίζεις την κατάσταση προτάσσοντας επίμονα το τεράστιο εγώ σου, μάταια ελπίζεις σε καλύτερες μέρες.

Posted in | Leave a comment

Η ταμπέλα της τεμπέλας

By

Μικρή βαριόσουν πολύ εύκολα. Καμία δραστηριότητα δεν κατάφερνε να κεντρίσει το ενδιαφέρον σου για περισσότερο από λίγους μόλις μήνες. Κολυμβητήριο πήγες, ρυθμική γυμναστική πήγες, βόλεϊ πήγες, στο λύκειο Ελληνίδων πήγες. Και πού δεν πήγες. Πήγες και στίβο. Ειλικρινά δε ξέρω τι σκεφτόσουν όταν το έκανες. Αλλά πήγες. Στο δήμο Χολαργού. Και δυο μήνες αφότου ξεκίνησες τα μαθήματα έτυχε ο σύλλογος να οργανώσει αγώνες. Ειλικρινά δε ξέρω τι σκέφτονταν όταν το έκαναν. Κι έλαβες και συμμετοχή, γλυκούλα μου. Έβαλες σορτσάκι κι αθλητικά παπούτσια και πήγες στο γήπεδο. Σας έβαλαν να τρέξετε γύρω-γύρω, ούτε που θυμάσαι τί απόσταση, αλλά υπολογίζεις κάνα χιλιόμετρο. Στη συνέχεια σας έβαλαν να διαγωνιστείτε στο άλμα εις μήκος, που παρεπιπτόντως δεν είχες δοκιμάσει ποτέ πριν στη ζωή σου. Τι να κάνεις; Πήδηξες. Μετά το τέλος του αγώνα γύρισες σπίτι κι έδειξες ενθουσιασμένη στη μαμά σου το χάλκινο μετάλλιο που κρεμόταν στον λαιμό σου. Το κέρδισες, είπες περήφανη, στον αγώνα τρεξίματος. Η μαμά σου σε ρώτησε πόσα κοριτσάκια λάβατε συμμετοχή στον αγώνα και της απάντησες. Τρία! Εκείνη γέλασε. Κάπως έτσι πρέπει να τέλειωσε και η σταδιοδρομία σου στο άθλημα του στίβου. Μετά ξεκίνησες δειλά-δειλά το χορό τον οποίον και σταμάτησες λίγα χρόνια μετά για να αφοσιωθείς στα βιβλία σου. Ούτε και σ'αυτά αφοσιώθηκες ιδιαίτερα. Και κάποια στιγμή, πολλά χρόνια μετά, μέσα από τον χορό, κατάλαβες το λόγο για τον οποίον βαριόσουν τόσο εύκολα. Συνειδητοποίησες γιατί αναζητούσες διαρκώς το καινούριο που θα κεντρίσει το ενδιαφέρον σου. Επειδή ο τρόπος που σε αντιμετώπιζαν μια ζωή ήταν τόσο μονοδιάστατος, τόσο περιοριστικός και μονότονος. Τόσο συντηρητικός. Καμία δημιουργικότητα, καμία ελευθερία σκέψης και δράσης. Όλα έτοιμα για σένα στα κουτιά τους. Όλες οι πληροφορίες και οι δραστηριότητες δεδομένες και στημένες. Παρόλα αυτά κάποιοι προσπάθησαν να σε πείσουν ότι είσαι απλά τεμπέλα. Τελικά απέδειξες στον εαυτό σου πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Τους άλλους δεν είσαι σίγουρη ότι τους έχεις πείσει. Αλλά πλέον ξέρεις πως στην ζωή δεν ήρθες να πείσεις κανέναν και για τίποτα.

Posted in | Leave a comment

Σε άλλα νέα

By | Published 9.5.12

Βαρέθηκες να ασχολείσαι με τις πολιτικές εξελίξεις. Θα ασχοληθείς με τους άνδρες. Αντιπροσωπευτικό δείγμα των οποίων τρως στη μάπα τις τελευταίες μέρες. Όλα τα υπέρ-γαμάτα ανδρικά χαρακτηριστικά στην οθόνη σου. Πάντα όμως βαθιά μέσα σου ελπίζεις πως δεν είναι όλοι σαν και δαύτους. Χθες βράδυ έφαγες πέντε κομμάτια πίτσα. Τη λεπτή ζύμη! Αυτά παθαίνεις κάθε φορά που συμμετέχεις σε συζητήσεις για τις σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα. Για το πόσο διαμετρικά αντίθετα είναι. Για το πόσο πολύ δυσκολεύεται να κατανοήσει ο ένας τη ψυχοσύνθεση και την ιδιοσυγκρασία του άλλου. Εσύ δε, που είσαι αρκετό καιρό ελεύθερη κι ωραία κι έχεις διανύσει κάμποση απόσταση από όλα εκείνα τα μικροπροβλήματα και τις ασυνεννοησίες που χαρακτηρίζουν τις περισσότερες ερωτικές σχέσεις, τα ακούς και αισθάνεσαι πως συμβαίνουν σε κάποιο παράλληλο σύμπαν. Καμία σύνδεση. Καμία ανοχή. Καμία ανοχή στην καταπίεση. Πού είσαι; Με ποιόν είσαι; Γιατί είσαι; Ερωτήσεις που στο παρελθόν τις έχεις κάνει και τις έχεις απαντήσει πολλές φορές. Και δε θυμάσαι να σου προκαλούσαν ιδιαίτερη ενόχληση. Τώρα όμως νιώθεις πως αν έρθει κάποιος και σε ρωτήσει κάτι από τα παραπάνω, θα είναι και η τελευταία φορά που θα σε δει. Καμία ανοχή στην καταπίεση. Το μότο των ημερών για πολύ κόσμο. Κι όταν το αισθάνεσαι, το βγάζεις και σε κάθε μορφή σχέσης. Επαγγελματική, συγγενική, φιλική. Αισθάνεσαι ότι πιέζεσαι από όλες τις μπάντες. Στη δουλειά επικρατεί μιζέρια και απαισιοδοξία και σε αντιμετωπίζουν με ένα ύφος που φωνάζει "κι ευχαριστημένη να σαι που έχεις ακόμα τη δουλειά σου", οι γονείς σου σε συμβουλεύουν να προσγειωθείς γιατί αν συνεχίσεις να ζεις στον κόσμο σου θα φας το κεφάλι σου, οι πολιτικοί απαιτούν να κάνεις υπομονή όλη την υπόλοιπη ζωή σου και προσπαθούν να σε τρομοκρατήσουν πείθοντάς σε πως είναι η μόνη σωτηρία σου. Και μέσα σε όλα έχεις και μια σχέση που σαν σάκος του μποξ απορροφά όλη την ένταση που έχεις μαζέψει. Ή τουλάχιστον συνήθιζε να το κάνει.

Τι είπες; Πού ήμουν τόσες ώρες; Τα μπογαλάκια σου και δρόμο.

Posted in | Leave a comment

Σιγά τ' Αυγά

By | Published 7.5.12

Κι εγώ απογοητεύτηκα με τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής. Και η αλήθεια είναι πως δεν τα περίμενα τόσο υψηλά. Δεν είχα φανταστεί ότι υπάρχει τόσος τρομοκρατημένος κόσμος. Αυτό νομίζω. Όσοι τη ψήφισαν είναι τρομοκρατημένοι. Και τα μέλη της επίσης. Άνθρωπος που σπέρνει το φόβο, είναι φοβισμένος. Υπερβολικά φουσκωμένα μπράτσα γεμάτα φόβο. Κι ο φόβος γίνεται θυμός και ο θυμός γίνεται βία. Δε βλέπω 21 φουσκωτούς στη βουλή. Βλέπω 21 ανθρώπους κατακλυσμένους από φόβο. Άνθρωποι που είχαν την απαίτηση από τους δημοσιογράφους να σηκωθούν κατά την είσοδο του Μιχαλολιάκου στο δωμάτιο. Γιατί; Έχω διαβάσει σε δεκάδες μεριές το περιστατικό, αλλά απλά αυτό. Τι να σημαίνει άραγε;

Φαντάσου έναν δάσκαλο που μπαίνει πρώτη μέρα στην τάξη να διδάξει και ζητά από τους μαθητές να σηκωθούν. Φυσικά και το κάνει για να τους πάρει τον αέρα. Για να κάνει ξεκάθαρη από την αρχή την πρόθεση του να είναι ο κυρίαρχος της τάξης. Απαιτεί το σεβασμό τους γιατί γνωρίζει πολύ καλά πως είναι ανίκανος να τον κερδίσει με διαφορετικό τρόπο. Έτσι αποφασίζει να χρησιμοποιήσει σαν μέσο το φόβο. Γιατί; Επειδή φοβάται πως αν δεν το κάνει, τα παιδιά θα του πάρουν τον αέρα και θα χάσει τον έλεγχο. Τον έλεγχο που τόσο έχει ανάγκη για να καλύπτει ασυνείδητα το φόβο του. Τρέμει στην ιδέα ότι κινδυνεύει να χάσει τον έλεγχο. Γνωρίζει πολύ καλά τη δύναμη των παιδιών και την τρέμει. Φωνάζει στα παιδιά και το στόμα του στάζει φόβο.

 Δεν τον φοβάμαι τον Χρυσαυγίτη. Αυτός με φοβάται. Και είναι ακόμα χειρότερο γι αυτόν το γεγονός ότι δεν έχει καν επίγνωση του φόβου του. Δεν έχει καν έρθει σε επαφή με το συναίσθημα του. Άδειο σακί. Χέστηκα για τα μπράτσα.

Posted in | Leave a comment

Think twice

By | Published 4.5.12

Καθόλου αισιόδοξη δεν είμαι για την Κυριακή. Δεν πιστεύω πως θα καταφέρουμε καμία ανατροπή. Θα αποδειχτούμε ανάξιοι του δικαιώματος μας να ψηφίσουμε και της ευκαιρίας μας να κάνουμε μια νέα αρχή. Με ρίσκο, δε λέω, με αβεβαιότητα, αλλά πώς να το κάνουμε, οι αλλαγές εμπεριέχουν πάντα το ρίσκο. Τίποτα δε θα καταφέρουμε. Ο κόσμος είναι μπερδεμένος, κολλημένος, φοβισμένος. Πάντα ξεκινάμε κάτι με πάθος, αποφασισμένοι να φέρουμε τα πάνω κάτω, αλλά το πάθος μας δε φαίνεται να έχει διάρκεια. Είμαστε λαός της επικαιρότητας. Ασχολούμαστε μονάχα με την επικαιρότητα. Πέφτουμε σ'αυτήν με τα μούτρα, αλλά σύντομα ξεχνάμε. Δεν υπάρχει διάρκεια, δεν υπάρχει μεθοδικότητα, δεν υπάρχει συνοχή. Και τώρα μας δίνεται μια μοναδική ευκαιρία να κάνουμε μια νέα αρχή, να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό, κάτι νέο, το οποίο πιθανότατα να αποτύχει παταγωδώς. Τουλάχιστον όμως θα έχουμε δώσει στον εαυτό μας τη δυνατότητα να το δοκιμάσει, να αγωνιστεί με τρόπο διαφορετικό, να κάνει μια καινούρια αρχή. Αλλά να δεις που την Κυριακή θα αποδείξουμε ότι δεν είμαστε έτοιμοι για την αλλαγή αυτή, γιατί η αλλαγή εμπεριέχει ρίσκο κι ανασφάλεια, κι εμείς δεν είμαστε για τέτοια. Εμείς φαίνεται πως προτιμάμε τη βεβαιότητα της καταστροφής. Αρκεί να έχει κάποιος άλλος την ευθύνη για να μπορούμε να γκρινιάζουμε ελεύθερα. Ε λοιπόν μετά τις εκλογές της Κυριακής τη μεγαλύτερη ευθύνη θα την έχουμε εμείς. Εμείς θα είμαστε υπεύθυνοι για το αποτέλεσμα. Όχι τίποτα άλλο, αλλά να ξέρεις τι θα απαντήσεις στο παιδί σου όταν μετά από μερικά χρόνια σε ρωτήσει ποιος έφταιξε.

Posted in | 1 Comment

02-05-12

By | Published 3.5.12

Σηκώθηκες επιτέλους από το σκαμνί. Έκανες ένα βήμα προς την πολυθρόνα σου. Σηκώθηκες από το σκαμνί που καθόσουν τιμωρημένη για μήνες σαν παιδάκι που έκανε ζημιά. Κανείς όμως δε σε έβαλε σ'αυτή τη θέση. Μόνη σου πήγες και κάθισες στο σκαμνί. Αυτό πίστευες ότι σου αξίζει, αυτό νόμιζες πως θέλουν οι άλλοι για σένα. Και η πολυθρόνα σου έμενε κενή για μήνες. Ωραία πολυθρόνα, ανάμεσα σε αγαπημένους φίλους. Θα κάθεσαι πιο συχνά από δω και πέρα. Και θα κάθεσαι με ευθύνη. Με τη δική σου όμως, μονάχα τη δική σου. Θα βγάλεις από πάνω σου το βάρος της ευθύνης τρίτων. Δική τους είναι, ας την κάνουν ό,τι θέλουν. Δε σε αφορά πια. Ξελάφρωσες.

Posted in | Leave a comment
Από το Blogger.

Search

Swedish Greys - a WordPress theme from Nordic Themepark. Converted by LiteThemes.com.