Επιστρέφεις σπίτι για να δουλέψεις. Χωρίς καμία επιτυχία. Είναι κι αυτός ο ήλιος σήμερα που σε ξεμυαλίζει. Είναι και το χθεσινοβραδινό ξενύχτι που σε κάνει να σέρνεσαι από καναπέ σε καναπέ. Καμία ελπίδα να δουλέψεις. Χθες μπήκε στην ταβέρνα μια κωφάλαλη κυρία που πουλούσε φακούς, ξυπνητήρια, αναπτήρες κι ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Η Χριστίνα πήρε έναν φακό και δυο μικροσκοπικά ξυπνητήρια, ένα κίτρινο για εκείνη κι ένα ροζ για σένα. Αστυπάλαια! Δε θες και πολύ για να κάνεις συνειρμό και να αναπολήσεις για άλλη μια φορά τις καλοκαιρινές σου διακοπές. Τρεις κοπέλες, δυο σκηνές, 15 κιλά υπέρβαρο στο αεροδρόμιο (ευτυχώς η κυρία στο check in σας τα χαρίζει γιατί δεν της έχει ξανά-τύχει επιβάτης με υπέρβαρο για Αστυπάλαια και το αντιμετωπίζει με χιούμορ), μια αιώρα, δυο στρώματα, το τεράστιο καπέλο της Αγγελικής κι ένα ηλιακό φωτιστικό. Φύγαμε!
Παθαίνεις ένα σοκ όταν βλέπεις το μικρό ελικοφόρο των 40 θέσεων, σκέφτεσαι πολύ σοβαρά να πας στο λιμάνι να πάρεις το πλοίο, αλλά τελικά κάνεις το σταυρό σου κι ανεβαίνεις τα 3 μόλις σκαλιά που έχουν τοποθετήσει για να μπεις στο αεροπλάνο. Μετά από 45 λεπτά προσγειώνεσαι στο νησί. Είναι μεσημέρι, κάνει πολλή ζέστη, η ατμόσφαιρα μυρίζει αυτό το λουλούδι που δε ξέρεις πώς λέγεται αλλά εσύ το ονομάζεις ύπνο γιατί σου θυμίζει τη μυρωδιά απ'το μαξιλάρι σου, τζιτζίκια, αλμύρα. Μπαίνετε σε ένα από τα δυο ταξί του νησιού μαζί με τα πράγματά σας, δυο κυρίες και τα δικά τους πράγματα και ξεκινάτε για το κάμπινγκ. Αφού ανακαλύπτετε ότι έχετε πάρει τα πάντα εκτός από σφήνες για τη σκηνή, κάνετε τέσσερις ώρες να στήσετε, να φουσκώσετε στρώματα και να δέσετε την αιώρα. Το μανικιούρ χαλάει από την πρώτη κιόλας μέρα των διακοπών σου, αλλά ξεχνάς τη στενοχώρια σου με το που πέφτεις στη θάλασσα για ένα απογευματινό μπάνιο μετά το στήσιμο. Τα νερά είναι κρύσταλλο. Τόσο ήρεμα, καθαρά και διάφανα που σου δίνουν την αίσθηση περισσότερο ότι πετάς παρά ότι κολυμπάς. Είσαστε ευτυχισμένες. Οι διακοπές σας ξεκινούν, βγάζετε τις πρώτες φωτογραφίες. Το βράδυ ανεβαίνετε στη χώρα για ένα ποτό, είναι ήσυχα, αλλά την επόμενη μέρα διαπιστώνετε ότι ήταν απλά νωρίς για τα δεδομένα του νησιού και προσαρμόζεστε στα ωράριά του. Το κάστρο, τα σοκάκια, οι μύλοι. Το σκηνικό είναι πανέμορφο. Στους μύλους ένα ζευγάρι Κινέζων έχει στήσει πάγκο με φακούς, ξυπνητήρια, αναπτήρες κι ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Η Αγγελική αγοράζει ένα φακό για το κάμπινγκ. Ολόιδιο με αυτόν της Χριστίνας. Το επόμενο βράδυ παίρνει ένα ανεμιστηράκι με μπαταρίες και το τρίτο ένα πολύχρωμο φωτιστικό για να κρεμάσει μέσα στη σκηνή. Η αλήθεια είναι ότι έχετε στήσει το πολυτελέστερο τσαντίρι του κάμπινγκ.
Παθαίνεις ένα σοκ όταν βλέπεις το μικρό ελικοφόρο των 40 θέσεων, σκέφτεσαι πολύ σοβαρά να πας στο λιμάνι να πάρεις το πλοίο, αλλά τελικά κάνεις το σταυρό σου κι ανεβαίνεις τα 3 μόλις σκαλιά που έχουν τοποθετήσει για να μπεις στο αεροπλάνο. Μετά από 45 λεπτά προσγειώνεσαι στο νησί. Είναι μεσημέρι, κάνει πολλή ζέστη, η ατμόσφαιρα μυρίζει αυτό το λουλούδι που δε ξέρεις πώς λέγεται αλλά εσύ το ονομάζεις ύπνο γιατί σου θυμίζει τη μυρωδιά απ'το μαξιλάρι σου, τζιτζίκια, αλμύρα. Μπαίνετε σε ένα από τα δυο ταξί του νησιού μαζί με τα πράγματά σας, δυο κυρίες και τα δικά τους πράγματα και ξεκινάτε για το κάμπινγκ. Αφού ανακαλύπτετε ότι έχετε πάρει τα πάντα εκτός από σφήνες για τη σκηνή, κάνετε τέσσερις ώρες να στήσετε, να φουσκώσετε στρώματα και να δέσετε την αιώρα. Το μανικιούρ χαλάει από την πρώτη κιόλας μέρα των διακοπών σου, αλλά ξεχνάς τη στενοχώρια σου με το που πέφτεις στη θάλασσα για ένα απογευματινό μπάνιο μετά το στήσιμο. Τα νερά είναι κρύσταλλο. Τόσο ήρεμα, καθαρά και διάφανα που σου δίνουν την αίσθηση περισσότερο ότι πετάς παρά ότι κολυμπάς. Είσαστε ευτυχισμένες. Οι διακοπές σας ξεκινούν, βγάζετε τις πρώτες φωτογραφίες. Το βράδυ ανεβαίνετε στη χώρα για ένα ποτό, είναι ήσυχα, αλλά την επόμενη μέρα διαπιστώνετε ότι ήταν απλά νωρίς για τα δεδομένα του νησιού και προσαρμόζεστε στα ωράριά του. Το κάστρο, τα σοκάκια, οι μύλοι. Το σκηνικό είναι πανέμορφο. Στους μύλους ένα ζευγάρι Κινέζων έχει στήσει πάγκο με φακούς, ξυπνητήρια, αναπτήρες κι ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Η Αγγελική αγοράζει ένα φακό για το κάμπινγκ. Ολόιδιο με αυτόν της Χριστίνας. Το επόμενο βράδυ παίρνει ένα ανεμιστηράκι με μπαταρίες και το τρίτο ένα πολύχρωμο φωτιστικό για να κρεμάσει μέσα στη σκηνή. Η αλήθεια είναι ότι έχετε στήσει το πολυτελέστερο τσαντίρι του κάμπινγκ.
Την επόμενη χρονιά θα πάτε με το πλοίο, οι δυο σκηνές θα γίνουν μία, η αιώρα δε θα χωρέσει πουθενά, ο ανεμιστήρας θα έχει ξεμείνει στην Αθήνα και το ένα στρώμα θα τρυπήσει και θα νιώθετε τις κοτρόνες στα πλευρά σας. Αλλά το νησί θα σας ανταμείψει για άλλη μια φορά.
Ανυπομονείς να έρθει το Καλοκαίρι. Να γκρινιάζεις για τη ζέστη, να σε παίρνει ο ύπνος με ντάλα ήλιο στην παραλία και να ξυπνάς με μια φέτα πεπόνι, να τρως παγωτό μετά το φαγητό, να κάνεις άφοβα ωτοστόπ, να κυκλοφορείς με μαγιό και σαγιονάρες, να βγάζεις υποβρύχιες φωτογραφίες, να παίζεις scrabble πάνω στην πετσέτα θαλάσσης, να απολαμβάνεις την αυγή με ένα ποτό στο χέρι, να κοιμάσαι σε αντίσκηνο και να βλέπεις από το παραθυράκι τ'αστέρια.
Το βράδυ που θα συναντήσεις την Τώνια θα τη ρωτήσεις που σκέφτεται να πάτε φέτος.
Δημοσίευση σχολίου