Όπου και να στραφείς σε μια αναζήτηση να μελετήσεις, να μάθεις και να αγαπήσεις τον εαυτό σου λίγο περισσότερο, θα βρεις τόνους βιβλία και άρθρα και συμβουλές για το πώς θα μπορέσεις να το πετύχεις. Κι έχεις διαβάσει πολλά, πλέον σπάνια διαβάζεις κάτι καινούριο, αφού τελικά η ουσία είναι παντού η ίδια. Να σταματήσεις να τιμωρείς τον εαυτό σου για ατέλειες και παραλήψεις, να μάθεις να βάζεις όρια στους άλλους και να λες όχι όταν δε θέλεις να πεις ναι, να περιποιείσαι και να προσέχεις τον εαυτό σου, να δίνεις χώρο στο παιδί που κρύβεις μέσα σου, να εκφράζεις τα συναισθήματά σου στους άλλους χωρίς φόβο και ντροπή...και η λίστα είναι ατελείωτη. Ως εδώ καλά. Αυτό που φαίνεται πως δεν έχεις μάθει ακόμα είναι το πώς θα εφαρμόσεις όλα τα παραπάνω στην καθημερινότητά σου. Συνήθως ξυπνάς με τη ψευδαίσθηση ότι κατέχεις όλους τους μηχανισμούς και κοιμάσαι με την απογοήτευση ότι για άλλη μια φορά δεν τα κατάφερες. Και την επόμενη το ίδιο. Και φυσικά με τόσο διάβασμα εννοείται πως είσαι σε θέση να συμβουλέψεις τους πάντες και να τους επισημάνεις τα λάθη τους. Τα ίδια λάθη που κάνεις κι εσύ. Ξέρεις ακριβώς τι θα έπρεπε να έχουν κάνει, ποια απάντηση θα έπρεπε να έχουν δώσει, ποια πόρτα θα έπρεπε να έχουν ανοίξει και ποια να έχουν κλείσει. Όταν όμως έρχεσαι εσύ σε αυτή τη θέση, σπάνια κάνεις αυτό που είχες συμβουλέψει τους ανθρώπους που αγαπάς. Όταν έρθει η ώρα να πάρεις εσύ μια απόφαση ή να αντιδράσεις σε κάτι που σε αφορά, η κοσμοθεωρία σου φαίνεται να μπάζει από παντού. Πρέπει να επιλέξεις ανάμεσα σε δύο πράγματα κι εσύ επιλέγεις συνήθως αυτό που θα συμβούλευες έναν αγαπημένο σου άνθρωπο να απορρίψει. Γιατί; Μήπως τελικά αγαπάς τους άλλους περισσότερο από τον ίδιο σου τον εαυτό; Ή μήπως όταν πρόκειται για σένα εφευρίσκεις ένα σωρό άλλοθι μόνο και μόνο για να κάνεις το ίδιο λάθος χωρίς ενοχές; Αφού ξέρεις ότι οι ενοχές και οι τύψεις αργά ή γρήγορα θα έρθουν. Και τότε θα εύχεσαι να είχες πράξει αλλιώς. Στεναχωριέσαι αλλά σε λίγο αισθάνεσαι καλύτερα γιατί σε παρηγορεί η σκέψη πως την επόμενη φορά θα κάνεις το σωστό. Αλλά η επόμενη φορά έρχεται κι εσύ δεν το κάνεις. Τι νόημα έχει να διαβάσεις άλλα τόσα βιβλία, αφού την ώρα που θα βρεθείς μπροστά σε ένα δίλημμα, ακόμα και το βιβλίο να έχεις ανοιχτό μπροστά σου, εσύ θα διαβάσεις ανάμεσα στις λέξεις αυτό που σε βολεύει τη δεδομένη στιγμή; Κι όταν έρχεσαι αντιμέτωπη με τους φίλους σου και φτάνει η ώρα να συμβουλέψουν εκείνοι εσένα, χρησιμοποιείς όσο μυαλό και σπιρτάδα έχεις για να ακυρώσεις τις συμβουλές τους. Μακάρι αυτή τη σπιρτάδα να τη χρησιμοποιούσες όταν ήταν πραγματική ανάγκη, προς όφελος σου και όχι για να γελοιοποιηθείς στον ίδιο σου τον εαυτό. Δε είσαι σίγουρη τι ακριβώς ευθύνεται για τη χαμένη σου αυτοεκτίμηση, αλλά έχεις αρχίσει να αντιλαμβάνεσαι πως αν δεν αρχίσεις να δουλεύεις προς αυτήν την κατεύθυνση θα χτυπάς διαρκώς σε εμπόδια που βάζεις εσύ η ίδια στον εαυτό σου. Τις τρικλοποδιές που ενδεχομένως σου βάλει κάποιος άλλος δεν τις φοβήθηκες ποτέ, στις παγίδες όμως που στήνεις εσύ σε εσένα πέφτεις πάντα μέσα. Και είναι κρίμα.
Δημοσίευση σχολίου