Το Φθινόπωρο του 2003 επέστρεψα οριστικά από την Αγγλία κι αποφάσισα να ξεκινήσω χορό. Για την ακρίβεια να ξαναρχίσω χορό μιας και είχα πάει σε κάνα 2 σχολές όσο πήγαινα ακόμα σχολείο. Τότε λέγαμε ότι χορεύουμε jazz και χορογραφούσαμε τραγούδια της Kylie Minogue και του MC Hammer. Ξέρω, ακούγεται τραγικό, αλλά μου έδινε μεγάλη χαρά. Μάλλον είχα το ψώνιο από μικρή αν σκεφτείς ότι στο δημοτικό είχα φτιάξει και μάθει στις φίλες μου μια χορογραφία για το "Μη μου μιλάς για Καλοκαίρια". Αδειάζαμε σαλόνια, φορούσαμε κορμάκια και δώστου στροφές και πόζες μπροστά στον καθρέπτη.
 |
| photo by Grahi |
Τέλος πάντων, πίσω στο 2003. Ένα απόγευμα πήγα να ρωτήσω σε μια σχολή χορού στο Χολαργό σχετικά με τα μαθήματα σύγχρονου χορού αποφασισμένη να γραφτώ την ίδια κιόλας μέρα. Μια μεγάλη σε ηλικία κυρία που καθόταν στο γραφείο μου είπε ότι η κόρη της λείπει κι ότι θα έπρεπε να έρθω σε ώρα μαθήματος να δοκιμάσω, κι αν μου κάνει και τους κάνω, να γραφτώ. Έφυγα. Δε με ξαναείδαν ποτέ. Μετά από καμιά εβδομάδα πέρασα τυχαία από μια άλλη σχολή, επίσης στη γειτονιά μου. Μπήκα μέσα και είδα μια μικροσκοπική κοπέλα. Της είπα ότι θέλω να γραφτώ στο τμήμα σύγχρονου χορού. Μου είπε να έρθω καλύτερα να δοκιμάσω πρώτα το μάθημα. Της είπα "όχι, θέλω να γραφτώ τώρα", πλήρωσα, πήρα το πρόγραμμα κι έφυγα. Την επόμενη Τρίτη πήγα στο πρώτο μάθημα. Μπήκα σε μια μεγάλη αίθουσα με πολλά παράθυρα και κανέναν καθρέπτη. Πλάκα κάνει, αίθουσα χορού χωρίς καθρέπτες; Που ξανακούστηκε! Κι ενώ περίμενα να μας βάλει σε μια σειρά και να μας μάθει καμιά χορευτική κίνηση, η μικροσκοπική κοπέλα, που τελικά διαπίστωσα ότι ήταν η δασκάλα, μας ζήτησε να κινηθούμε ελεύθερα στο χώρο κι άρχισε να μιλάει για αφετηρίες, για φανταστικές μπάλες και βροχή αγάπης, για αισθήσεις και για το πώς στέλνεις την αναπνοή στα νύχια των χεριών. Πελάγωσα. Δεν καταλάβαινα τίποτα, δεν ήξερα τι να κάνω το σώμα μου, μπορεί να είχα σταματήσει ακόμα και να αναπνέω από το άγχος. Μετά από 2 ώρες το μάθημα τελείωσε κι έφυγα με ένα τεράστιο ερωτηματικό στο κεφάλι μου. Λύσσαξα να γραφτώ και να πληρώσω χωρίς να δοκιμάσω πρώτα το μάθημα, τώρα θα έπρεπε να πάω όλο το μήνα. Και όντως πήγα. Και ξαναπήγα. Και δεν έφυγα ποτέ. Τα τελευταία 8 χρόνια της ζωής μου, κάθε Τρίτη και Πέμπτη, είμαι εκεί. Ε με εξαίρεση μερικές, λίγες όμως, κοπάνες. Με τους ίδιους ανθρώπους. Τους βλέπω 8 χρόνια να μεγαλώνουν, να αλλάζουν, να χορεύουν, να γελάνε, να κλαίνε και να χασμουριούνται πολύ. Γνωρίζω τα οικογενειακά τους, τα επαγγελματικά τους, τα γκομενικά τους. Πότε έχουν νεύρα, χαρά, στενοχώρια, ποιος τους την έσπασε και ποιος τους ανέβασε στα σύννεφα. Γάμους, διαζύγια, μωρά, ταξίδια, σταθμούς και χρώματα.
Εκεί μέσα έμαθα να ακουμπάω και ν'αγκαλιάζω, να κάνω ολόκληρες χορογραφίες χωρίς να κοιτάζω σε κανέναν καθρέπτη κι όμως να μπορώ να βλέπω τον εαυτό μου την ώρα που χορεύει, να νιώσω άγνωστα σημεία στο σώμα μου, να κάνω κινήσεις που δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα κάνω, να αναγνωρίσω καλά κρυμμένα συναισθήματα και να αγαπήσω λίγο περισσότερο τον εαυτό μου και τους άλλους. Έζησα το απερίγραπτο συναίσθημα να χορεύεις μπροστά σε κοινό, την έννοια της ομάδας και το τεράστιο θέλω της δασκάλας. Έμαθα να τρώω ρυζογκοφρέτες και βιολογικά κάσιους, αλλά δε ξέχασα ποτέ να τρώω πίτσες και να καπνίζω πριν το μάθημα στην αυλή με την Αγγελική και τον Γκράχι. Άκουσα υπέροχες μουσικές κι ένιωσα πιο ελεύθερη από ποτέ ανάμεσα σε 4 τοίχους.
Μπαίνω σ'αυτήν την αίθουσα τα τελευταία 8 χρόνια και ποτέ δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι θα συμβεί. Δε ξέρω καν αν μετά από 2 ώρες θα βγω ο ίδιος άνθρωπος. Σου κλείνω το μάτι.
2 Responses to Χοροχώρος
Κι εγώ σου κλείνω το μάτι... μου λείψατε πολύ!!!
Θα πρέπει να μας το δείξεις εμπράκτως, τέτοιοι τύποι απαίσιοι κι απαιτητικοί είμαστε ;)
Δημοσίευση σχολίου