Το πόσο ξαλάφρωσες που έφυγε το 2011 δε λέγεται. Δηλαδή ντάξει καλύτερα να το είχες κάνει σκιπ. Στενοχώριες, κλάματα, υστερίες, ξεκατινιάσματα, απώλειες κι ελάχιστα new entries. Καμία εκδρομή, αν εξαιρέσεις τις καλοκαιρινές σου διακοπές, ελάχιστες εξόδους, κανένα σασπένς, ατελείωτο αναμάσημα τελειομένων προ πολλού καταστάσεων, καταλογισμός ευθυνών και λαθών δεξιά κι αριστερά και παράφραση της λέξης "τέλος" ίσα με ένα εκατομμύριο φορές. Βέβαια το ότι τα έζησες όλα αυτά σου προσφέρει και μια ατελείωτη ανακούφιση γιατί τώρα που έφαγες το γάιδαρο και σου μεινε η ουρά (έτσι ελπίζεις τουλάχιστον), ξέρεις ότι μόνο έτσι μπορείς να πας ουσιαστικά παρακάτω. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, η ζωή δεν είναι σίριαλ και δεν συνοδεύεται από τηλεκοντρόλ για να περνάς τα δύσκολα κεφάλαια της ζωής σου χωρίς να τα ζήσεις. Γιατί αν το κάνεις μένουν κενά κι άντε μετά να παρακολουθήσεις τη συνέχεια αν δε ξερεις τι έγινε στο προηγούμενο επεισόδιο. Τελικά η ζωή μπορεί να ναι και σίριαλ. Πάντως σ'αυτή την περίπτωση το σίριαλ της δικής σου ζωής θα είχε κοπεί το 2011 λόγω χαμηλής τηλεθέασης. Βέβαια ίσως σε ένα Ευρωπαϊκό φεστιβάλ να θριάμβευε. Ελάχιστη δράση, προτόγνωρα συναισθήματα, ατέλειωτες ώρες ενδοσκόπησης. Μάλλον αποτυχημένης όμως ρε γαμώτο. Όταν νιώθεις κάτι έντονο είναι δύσκολο να αποστασιοποιηθείς και να το παρατηρήσεις την ώρα που σε κατακλύζει. Το πιθανότερο είναι ότι σε κανα 2 χρόνια θα σκέφτεσαι όλα αυτά για τα οποία έκλαψες πέρυσι και θα γελάς. Θα συνειδητοποιήσεις ότι όσοι άνθρωποι έφυγαν από τη ζωή σου, έφυγαν γιατί δεν είχαν πλέον τίποτα να σου προσφέρουν. Τελικά νομίζω πως οι σχέσεις των ανθρώπων, όποια μορφή κι αν έχουν, δεν πρέπει να ναι παντοτινές. Συμβαίνουν για να σου διδάξουν κάτι που πρέπει να μάθεις τη δεδομένη στιγμή για να πας παρακάτω και τελειώνουν. Κι όταν έρθει η ώρα να τελειώσουν, το χειρότερο που μπορείς να κάνεις είναι να προσπαθήσεις με νύχια και με δόντια να τις διατηρήσεις. Γιατί ενώ νομίζεις πως έτσι θα τους δώσεις τη σημασία που τους αξίζει, κάνεις ακριβώς το αντίθετο. Τις αποδυναμώνεις και αισθάνεσαι πως αφού τέλειωσαν έτσι άδοξα ίσως να μην είχαν και λόγο ύπαρξης εξαρχής. Πόσο λάθος. Ευχαρίστησε λοιπόν όλους αυτούς τους ανθρώπους που περάσανε από τη ζωή σου και έφυγαν τη χρονιά που πέρασε για όλα όσα σου προσέφεραν και για όλα όσα έμαθες με αφορμή τη σχέση σου μαζί τους. Και άνοιξε την καρδιά σου σε όσους θα έρθουν τη νέα χρονιά, που ελπίζεις ότι θα μοιάζει περισσότερο με Αμερικάνικη χαζοταινία με happy end.
Δημοσίευση σχολίου