Χθες είδα την ταινία "Mona Lisa smile" και άκουσα αυτό: "I know I make mistakes, but I never make them twice" και σκέφτηκα, να ένας ωραίος στόχος για το 2012...
Archive for Ιανουαρίου 2012
Μιας και ρώτησες
Καταρχήν, να ξεκαθαρίσουμε το εξής: Άλλο ζητάει η Μαρία, άλλο η Γεωργία, άλλο η Κατερίνα, άλλο η Αθηνά κι άλλο η Δήμητρα (τα ονόματα Χριστινάκι είναι τυχαία). Επίσης, οι ανάγκες κάθε γυναίκας καθορίζονται σε μεγάλο βαθμό από τις κατηγορίες Α1, Α2, κτλ.
Η Μαρία αναζητά τον άνδρα προστάτη, κύβο, κολόνα superman, όπως θες πες το. Τον άνδρα με το Α κεφαλαίο ρε παιδί μου. Που ρίχνει τη ζεϊμπεκιά του και στην τελευταία στροφή σβήνει και το τσιγάρο στη γλώσσα του (το έχω δει να συμβαίνει). Τον άνδρα με τα μεγάλα χέρια. Βέβαια αυτά τα χέρια μπορεί να της πέσουν λίγο βαριά μια κακιά στιγμή, αλλά κάνει τα στραβά μάτια, μια μέρα ίσως και τα σπασμένα δόντια. Σημασία έχει ότι αισθάνεται ασφαλής δίπλα του γιατί αν τολμήσει να πει κάποιος το παραμικρό για εκείνη, ο άνδρας των σπηλαίων θα καθαρίσει για πάρτη της και θα χτυπήσει και το χέρι στο τραπέζι άμα λάχει.
Η Γεωργία ψάχνει απλά έναν άνδρα να την αγαπά, να την αγαπά πολύ ρε παιδί μου. Να λιώνει για πάρτη της. Να της λέει θα σε κάνω βασίλισσα κι άλλα τέτοια ωραία. Να μην έχει μάτια γι άλλη, να μη της χαλάει χατίρι. Έχει μεγαλύτερη λαχτάρα ν'αγαπηθεί παρά να αγαπήσει. Θέλει να βρει ένα καλό παιδί να αγκαλιάσει αυτήν και την ανασφάλειά της. Και στα δικά μας.
Η Κατερίνα θέλει τον άνδρα διανοούμενο. Μπάλα, μπάλα, μπάλα, την έπρηξες. Τίποτα άλλο πιο ενδιαφέρον από αμάξια, ποδόσφαιρο και πολιτικές συζητήσεις του κώλου έχεις να της πεις; Ή το μόνο βιβλίο που έχεις διαβάσει τα τελευταία 15 χρόνια είναι "Τα μυστικά του πόκερ"; Θέλει ρε παιδί μου τον άνδρα τον καλλιεργημένο, που γουστάρει την τέχνη, τη μουσική και το θέατρο. Που μπορεί να σταθεί σε μια κουβέντα για τη συναισθηματική έκφραση πχ. Λέω εγώ τώρα..
Η Αθηνά ονειρεύεται τον άνδρα τον πετυχημένο, τον ατσαλάκωτο. Αυτόν που μιλάει διαρκώς για bussiness και κυκλοφορεί με κουστούμι και μαύρο φάκελο. Δουλεύει 24 ώρες το εικοσιτετράωρο και ξεκαθαρίζει από την αρχή ότι προτεραιότητα έχει η δουλειά. Είναι σοβαρός και το χιούμορ του παγώνει το αίμα. Αλλά την κάνει περήφανη σε κάθε χοροεσπερίδα της εταιρείας και της αγοράζει κι εκείνο το βραχιόλι απ'τον Λαλαούνη και καθαρίζει. Για να προσεγγίσεις αυτό το μερίδιο του γυναικείου πληθυσμού πρέπει να είσαι οικονομικά ευκατάστατος. Αλλιώς ξέχνα το.
Η Δήμητρα ζητά τον άνδρα παιδί. Το μπέμπη που αναζητά τη μανούλα του σε κάθε του σύντροφο. Θέλει έναν άνδρα που να μπορεί να ελέγχει, ώστε να έχει το πάνω χέρι στη σχέση. Τον αδύναμο, που περιμένει από εκείνη κατευθύνσεις κι οδηγίες για να λειτουργήσει. Που θα του πει τι είναι σωστό και τι λάθος και θα τον επιπλήξει με κάθε ευκαιρία λες κι είναι κάνα δεκάχρονο.
Αυτά. Βέβαια τώρα που το ξανασκέφτομαι θα μπορούσα απλά να σου πω ότι οι γυναίκες ζητάνε από έναν άνδρα ειλικρίνεια, σεβασμό, αγάπη, κατανόηση, πίστη και φροντίδα και να καθαρίσω. Αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα.
Posted in
Ότι λέγεται
Leave a comment
Τι νέα;
Ο ένας παντρεύεται, ο άλλος γεννάει, ο τρίτος μετακομίζει, κάποιος παίρνει προαγωγή (σ'ένα παράλληλο σύμπαν), κάποιος άλλος οργανώνει ένα μεγάλο ταξίδι. Γεγονότα, αλλαγές, εξελίξεις. Εσύ, για γάμους και παιδιά ούτε λόγος, μετακόμιση ευχαριστείς δε θα πάρεις, προαγωγή σ'ένα παράλληλο σύμπαν και ταξίδι μόνο με το νου. Τίποτα δεν αλλάζει, τίποτα καινούριο δε συμβαίνει και νομίζεις ότι έχεις μείνει στάσιμη. Νομίζεις. Το ξανασκέφτεσαι. Και τελικά σαν κάτι να έχει αλλάξει. Εσύ! Έχεις αλλάξει εσύ. Μέσα στη φαινομενική στασιμότητα της ζωής σου οι αλλαγές είναι ραγδαίες. Αυτά που σκεφτόσουν κάποτε, όσα είχαν αξία στο παρελθόν έχουν αντικατασταθεί με νέα. Ήταν αυτά που νόμιζες ότι ήταν δικά σου και τελικά διαπίστωσες ότι ήταν άλλων. Και καταφέρνεις σιγά σιγά να τα διώξεις από πάνω σου, να αδειάσεις και να κάνεις χώρο για εκείνο το κορίτσι. Συναντάς φίλους μετά από καιρό, μοιράζεστε τα νέα σας κι εσύ δεν έχεις νέα. Μόνο που δεν είσαι καν αυτή που είχαν στο τραπέζι τους την τελευταία φορά που συναντηθήκατε. Τι νέα; Τίποτα μωρέ, τα ίδια, απλά δεν είμαι πια αυτή που ξέρατε. Βραχυκύκλωμα. Τίποτα μωρέ, τα ίδια. Τ'αφήνεις εκεί, πού να εξηγείς. Υπάρχουν βέβαια κάποιοι που καταλαβαίνουν χωρίς να εξηγήσεις το παραμικρό. Είναι οι άνθρωποι που επισήμαναν την αλλαγή σου πριν καλά καλά την αισθανθείς εσύ. Είναι αυτοί που σε βοήθησαν να αλλάξεις γιατί δεν αγάπησαν μόνο αυτή που ήσουν αλλά κι αυτή που ήταν γραφτό να γίνεις. Το ξανασκέφτεσαι. Ταξίδι πήγες. Για λίγο στο Νέο Μεξικό.
Posted in
Ότι χορεύεται
Leave a comment
Εργασία και χαρά..και καλά
Αναπολώ τα σχολικά χρόνια ρε. Τότε που αν ήσουν επιμελής σε λέγανε ξενέρωτο. Αν έγραφες άριστα στο διαγώνισμα σε λέγανε φυτό. Αν έκανες κοπάνες ήσουν γαμώ τα άτομα. Μεγαλώσαμε και χαλάσαμε. Γίναμε επιμελείς και ξενέρωτοι. Σαν ενήλικας αν κάνεις κοπάνα μια μέρα από τη δουλειά θα σε πουν τεμπέλη. Αν φεύγεις από το γραφείο στις 5 και δεν κάνεις υπερωρίες σε κοιτάνε με μισό μάτι. Αν δεν είσαι εργασιομανής και πετυχημένος σε λυπούνται. Έχει γεμίσει ο κόσμος με μη αποδοτικούς ανθρώπους που ξημεροβραδιάζονται στη δουλειά και καυχιούνται ότι δε σηκώνουν κεφάλι. Όμως η δουλειά που βγάζουμε είναι αντιστρόφως ανάλογη των ωρών εργασίας. Αλλά πλέον δε φαίνεται να είναι αυτό που έχει τη σημασία. Σημασία έχει να δίνεις την εντύπωση στον εαυτό σου και στους άλλους ότι είσαι άψογος επαγγελματίας, υπέρ-δραστήριος με άπειρα ταλέντα κι ενδιαφέροντα. Μην τολμήσεις να αράξεις λίγο στον καναπέ χωρίς να κάνεις τίποτα, είσαι μίζερος κι αργόσχολος. Έχουμε μπει σε άσχημο τρυπάκι. Να κρατάμε διαρκώς τους εαυτούς μας απασχολημένους με κάτι. Οτιδήποτε. Να ασχολούμαστε με τους πάντες και τα πάντα μόνο και μόνο για να μην ασχοληθούμε με τον ίδιο μας τον εαυτό. Οι περισσότεροι από εμάς - που έχουμε ακόμα δουλειά - δουλεύουμε τόσο πολύ που δεν έχουμε καν δώσει το χρόνο στον εαυτό μας να συνειδητοποιήσει πόση χαρά του δίνει αυτό που κάνει.
Πόση χαρά μας δίνει η δουλειά μας; Πόσο γεμάτοι φεύγουμε από το γραφείο μετά από 10 και 12 ώρες; Πόσο μας έχουν λείψει τα παιδιά μας, ο φίλος μας, ο σκύλος μας; Μήπως τα παιδιά ζητάνε παιχνίδι, ο φίλος προσοχή κι ο σκύλος βόλτα και προτιμάμε αντί γι αυτά να κάνουμε υπερωρίες; Γιατί αφιερώνουμε τόσο πολύ χρόνο στη δουλειά; Τι προσπαθούμε να κερδίσουμε και τι να αποφύγουμε;
Πόση χαρά μας δίνει η δουλειά μας; Πόσο γεμάτοι φεύγουμε από το γραφείο μετά από 10 και 12 ώρες; Πόσο μας έχουν λείψει τα παιδιά μας, ο φίλος μας, ο σκύλος μας; Μήπως τα παιδιά ζητάνε παιχνίδι, ο φίλος προσοχή κι ο σκύλος βόλτα και προτιμάμε αντί γι αυτά να κάνουμε υπερωρίες; Γιατί αφιερώνουμε τόσο πολύ χρόνο στη δουλειά; Τι προσπαθούμε να κερδίσουμε και τι να αποφύγουμε;
Posted in
Ότι λέγεται
Leave a comment
Σου μυρίζει Καλοκαίρι;
Επιστρέφεις σπίτι για να δουλέψεις. Χωρίς καμία επιτυχία. Είναι κι αυτός ο ήλιος σήμερα που σε ξεμυαλίζει. Είναι και το χθεσινοβραδινό ξενύχτι που σε κάνει να σέρνεσαι από καναπέ σε καναπέ. Καμία ελπίδα να δουλέψεις. Χθες μπήκε στην ταβέρνα μια κωφάλαλη κυρία που πουλούσε φακούς, ξυπνητήρια, αναπτήρες κι ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Η Χριστίνα πήρε έναν φακό και δυο μικροσκοπικά ξυπνητήρια, ένα κίτρινο για εκείνη κι ένα ροζ για σένα. Αστυπάλαια! Δε θες και πολύ για να κάνεις συνειρμό και να αναπολήσεις για άλλη μια φορά τις καλοκαιρινές σου διακοπές. Τρεις κοπέλες, δυο σκηνές, 15 κιλά υπέρβαρο στο αεροδρόμιο (ευτυχώς η κυρία στο check in σας τα χαρίζει γιατί δεν της έχει ξανά-τύχει επιβάτης με υπέρβαρο για Αστυπάλαια και το αντιμετωπίζει με χιούμορ), μια αιώρα, δυο στρώματα, το τεράστιο καπέλο της Αγγελικής κι ένα ηλιακό φωτιστικό. Φύγαμε!
Παθαίνεις ένα σοκ όταν βλέπεις το μικρό ελικοφόρο των 40 θέσεων, σκέφτεσαι πολύ σοβαρά να πας στο λιμάνι να πάρεις το πλοίο, αλλά τελικά κάνεις το σταυρό σου κι ανεβαίνεις τα 3 μόλις σκαλιά που έχουν τοποθετήσει για να μπεις στο αεροπλάνο. Μετά από 45 λεπτά προσγειώνεσαι στο νησί. Είναι μεσημέρι, κάνει πολλή ζέστη, η ατμόσφαιρα μυρίζει αυτό το λουλούδι που δε ξέρεις πώς λέγεται αλλά εσύ το ονομάζεις ύπνο γιατί σου θυμίζει τη μυρωδιά απ'το μαξιλάρι σου, τζιτζίκια, αλμύρα. Μπαίνετε σε ένα από τα δυο ταξί του νησιού μαζί με τα πράγματά σας, δυο κυρίες και τα δικά τους πράγματα και ξεκινάτε για το κάμπινγκ. Αφού ανακαλύπτετε ότι έχετε πάρει τα πάντα εκτός από σφήνες για τη σκηνή, κάνετε τέσσερις ώρες να στήσετε, να φουσκώσετε στρώματα και να δέσετε την αιώρα. Το μανικιούρ χαλάει από την πρώτη κιόλας μέρα των διακοπών σου, αλλά ξεχνάς τη στενοχώρια σου με το που πέφτεις στη θάλασσα για ένα απογευματινό μπάνιο μετά το στήσιμο. Τα νερά είναι κρύσταλλο. Τόσο ήρεμα, καθαρά και διάφανα που σου δίνουν την αίσθηση περισσότερο ότι πετάς παρά ότι κολυμπάς. Είσαστε ευτυχισμένες. Οι διακοπές σας ξεκινούν, βγάζετε τις πρώτες φωτογραφίες. Το βράδυ ανεβαίνετε στη χώρα για ένα ποτό, είναι ήσυχα, αλλά την επόμενη μέρα διαπιστώνετε ότι ήταν απλά νωρίς για τα δεδομένα του νησιού και προσαρμόζεστε στα ωράριά του. Το κάστρο, τα σοκάκια, οι μύλοι. Το σκηνικό είναι πανέμορφο. Στους μύλους ένα ζευγάρι Κινέζων έχει στήσει πάγκο με φακούς, ξυπνητήρια, αναπτήρες κι ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Η Αγγελική αγοράζει ένα φακό για το κάμπινγκ. Ολόιδιο με αυτόν της Χριστίνας. Το επόμενο βράδυ παίρνει ένα ανεμιστηράκι με μπαταρίες και το τρίτο ένα πολύχρωμο φωτιστικό για να κρεμάσει μέσα στη σκηνή. Η αλήθεια είναι ότι έχετε στήσει το πολυτελέστερο τσαντίρι του κάμπινγκ.
Παθαίνεις ένα σοκ όταν βλέπεις το μικρό ελικοφόρο των 40 θέσεων, σκέφτεσαι πολύ σοβαρά να πας στο λιμάνι να πάρεις το πλοίο, αλλά τελικά κάνεις το σταυρό σου κι ανεβαίνεις τα 3 μόλις σκαλιά που έχουν τοποθετήσει για να μπεις στο αεροπλάνο. Μετά από 45 λεπτά προσγειώνεσαι στο νησί. Είναι μεσημέρι, κάνει πολλή ζέστη, η ατμόσφαιρα μυρίζει αυτό το λουλούδι που δε ξέρεις πώς λέγεται αλλά εσύ το ονομάζεις ύπνο γιατί σου θυμίζει τη μυρωδιά απ'το μαξιλάρι σου, τζιτζίκια, αλμύρα. Μπαίνετε σε ένα από τα δυο ταξί του νησιού μαζί με τα πράγματά σας, δυο κυρίες και τα δικά τους πράγματα και ξεκινάτε για το κάμπινγκ. Αφού ανακαλύπτετε ότι έχετε πάρει τα πάντα εκτός από σφήνες για τη σκηνή, κάνετε τέσσερις ώρες να στήσετε, να φουσκώσετε στρώματα και να δέσετε την αιώρα. Το μανικιούρ χαλάει από την πρώτη κιόλας μέρα των διακοπών σου, αλλά ξεχνάς τη στενοχώρια σου με το που πέφτεις στη θάλασσα για ένα απογευματινό μπάνιο μετά το στήσιμο. Τα νερά είναι κρύσταλλο. Τόσο ήρεμα, καθαρά και διάφανα που σου δίνουν την αίσθηση περισσότερο ότι πετάς παρά ότι κολυμπάς. Είσαστε ευτυχισμένες. Οι διακοπές σας ξεκινούν, βγάζετε τις πρώτες φωτογραφίες. Το βράδυ ανεβαίνετε στη χώρα για ένα ποτό, είναι ήσυχα, αλλά την επόμενη μέρα διαπιστώνετε ότι ήταν απλά νωρίς για τα δεδομένα του νησιού και προσαρμόζεστε στα ωράριά του. Το κάστρο, τα σοκάκια, οι μύλοι. Το σκηνικό είναι πανέμορφο. Στους μύλους ένα ζευγάρι Κινέζων έχει στήσει πάγκο με φακούς, ξυπνητήρια, αναπτήρες κι ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Η Αγγελική αγοράζει ένα φακό για το κάμπινγκ. Ολόιδιο με αυτόν της Χριστίνας. Το επόμενο βράδυ παίρνει ένα ανεμιστηράκι με μπαταρίες και το τρίτο ένα πολύχρωμο φωτιστικό για να κρεμάσει μέσα στη σκηνή. Η αλήθεια είναι ότι έχετε στήσει το πολυτελέστερο τσαντίρι του κάμπινγκ.
Την επόμενη χρονιά θα πάτε με το πλοίο, οι δυο σκηνές θα γίνουν μία, η αιώρα δε θα χωρέσει πουθενά, ο ανεμιστήρας θα έχει ξεμείνει στην Αθήνα και το ένα στρώμα θα τρυπήσει και θα νιώθετε τις κοτρόνες στα πλευρά σας. Αλλά το νησί θα σας ανταμείψει για άλλη μια φορά.
Ανυπομονείς να έρθει το Καλοκαίρι. Να γκρινιάζεις για τη ζέστη, να σε παίρνει ο ύπνος με ντάλα ήλιο στην παραλία και να ξυπνάς με μια φέτα πεπόνι, να τρως παγωτό μετά το φαγητό, να κάνεις άφοβα ωτοστόπ, να κυκλοφορείς με μαγιό και σαγιονάρες, να βγάζεις υποβρύχιες φωτογραφίες, να παίζεις scrabble πάνω στην πετσέτα θαλάσσης, να απολαμβάνεις την αυγή με ένα ποτό στο χέρι, να κοιμάσαι σε αντίσκηνο και να βλέπεις από το παραθυράκι τ'αστέρια.
Το βράδυ που θα συναντήσεις την Τώνια θα τη ρωτήσεις που σκέφτεται να πάτε φέτος.
Posted in
Ότι χορεύεται
Leave a comment
Δε φύτρωνες καλύτερα στο βουνό;
Η Ελληνική οικογένεια είναι δυστυχώς τόσο προβλέψιμη που μια τρίωρη κουβέντα με οποιαδήποτε γυναίκα είναι αρκετή για να καταλάβεις σε ποια κατηγορία ανήκει.
Κατηγορία Α1. Έχεις μεγαλύτερο αδερφό. Προστάτη κι έτσι. Δε σου φτάνει ο έλεγχος των γονιών σου για το πού μιλάς και με ποιόν βγαίνεις, έχεις και τον αδερφούλη σου. Ο οποίος παρεμπιπτόντως δεν κουνάει το δαχτυλάκι του μες στο σπίτι. Ζήτημα να στρώνει το κρεβάτι του, ενώ εσύ κάθε Σάββατο βοηθάς τη μαμά σου στη φασίνα. Αλλά αυτός δεν έμαθε να πλένει ούτε τα πιάτα γιατί η Κυρία Χριστίνα φοβόταν μήπως το παιδί της γίνει γκέι. Στις χειρότερες περιπτώσεις έχουμε το καλούπι "το παιδί και το κορίτσι", ιδίως αν η μαμά "επέλεξε" να μην εργάζεται για να μείνει σπίτι να μεγαλώσει τα παιδιά. Αν ανήκεις σ'αυτή την κατηγορία οι πιθανότητες λένε θα μικροπαντρευτείς γιατί σε έκαναν να πιστεύεις ότι μόνο ένας άντρας μπορεί να σου προσφέρει όλα όσα χρειάζεσαι.. Θετικό κατηγορίας Α1: Μπορεί κάποιος φίλος του μεγαλύτερου αδερφού σου να γίνει και δικός σου φίλος. Ξέρεις, πολύ στενός!
Κατηγορία Α2. Έχεις μικρότερο αδερφό. Μέχρι πριν μερικά χρόνια ήμουν πεπεισμένη ότι η κατηγορία Α2 είναι καλύτερη από τη Α1 γιατί τουλάχιστον ο αδερφούλης σου δε σου το παίζει bodyguard. Αλλά μερικές φορές ο γιος έρχεται μετά από πολύ μεγάλη προσμονή κι όταν τελικά γεννιέται όλα τα βλέμματα στρέφονται πάνω του. Η κόρη παραγκωνίζεται και αυτή η απόρριψη σε τόσο τρυφερή ηλικία θα της αφήσει 45.000 συμπλέγματα τα οποία θα πρέπει να λύσει μεγαλώνοντας. Μιλάμε για πολλή δουλειά. Θετικό κατηγορίας Α2: Μπορεί κάποιος φίλος του μικρότερου αδερφού σου να γίνει και δικός σου φίλος. Ξέρεις, πολύ στενός!
Στις δυο παραπάνω κατηγορίες συναντάται συχνά και το τρίπτυχο "μπαλέτο γαλλικά πιάνο". Κι ενώ ο αδερφός σου μαθαίνει να δίνει κλωτσιές και να μιμείται το σούπερμαν εσύ μαθαίνεις τι θα πει πειθαρχία από στρίγγλες καθηγήτριες γαλλικών και μπαλέτου. Το όνειρο της μαμάς σου είναι να γίνεις δασκάλα.
Κατηγορία Β1. Έχεις αδερφή και η μαμά σου εργάζεται. Καλώς τη φεμινίστρια! Από μικρή κοιτάζεις τα αγοράκια στην τάξη με μισό μάτι κι αναρωτιέσαι αν στ'αλήθεια πιστεύουν ότι μπορούν να πετάξουν όπως ο σούπερμαν. Σου δημιουργούν τη ψευδαίσθηση ότι δεν έχεις ανάγκη κανέναν και σε αναγκάζουν να διαβάζεις σαν τρελή και να μαζεύεις πτυχία για να γίνεις επιστήμονας γιατί αν περιμένουμε απ'τους άντρες σωθήκαμε. Και γιατί αφού δεν καταφέρανε να κάνουν το γιο για να τους κάνει μια μέρα περήφανους, θα πρέπει να το κάνεις εσύ. Θετικό κατηγορίας Β1: Όσο οι γονείς λείπουν στη δουλειά και η αδερφή σου σε αφήνει στην ησυχία σου, εσύ μπορείς να κάνεις ό,τι γουστάρεις ανενόχλητη.
Κατηγορία Β2. Έχεις αδερφή και η μαμά σου δεν εργάζεται. Ο μπαμπάς έρχεται κουρασμένος από τη δουλειά και τσακώνεσαι με την αδερφή σου και τη μάνα σου γιατί είσαστε τρεις και οι παντόφλες του μπαμπά δύο. Τελικά υποχωρείς και του φέρνεις την εφημερίδα. Είσαι χρυσοχέρα, το όνειρο κάθε Έλληνα άντρα, περιζήτητη νύφη, θα μικροπαντρευτείς. Όλα αυτά βέβαια μπορούν να ανατραπούν αν η κολλητή σου ανήκει στην κατηγορία Β1 και σε πείσει ότι αν ο άντρας θέλει τις παντόφλες του θα πρέπει να πάρει σκύλο. Κακή επιρροή το Β1, μην την πολύ-συναναστρέφεσαι. Πάντως αν αποφασίσεις να πεις στον πατερούλη σου ότι αποφάσισες να γίνεις ασυρματίστρια σε πλοίο, μαζί με το νεράκι πήγαινε του κι ένα υπογλώσσιο. Θετικό κατηγορίας Β2: δεν υπάρχει.
Κατηγορία Γ. Μοναχοκόρη. Τι να λέμε τώρα...το κοριτσάκι του μπαμπά. Το νόημα της οικογένειας. Το βάρος που θα πέσει πάνω σου δυσβάσταχτο μια και μαζί με την απέραντη αγάπη και στοργή θα πάρεις πακετάκι και όλες τις προσδοκίες των γονιών σου. Κι αφού δεν έχεις αδέρφια να τις μοιραστείς θα πρέπει να τις υλοποιήσεις όλες μόνη σου. Και δυστυχώς όταν μεγαλώσεις και βγεις από την αγκαλιά των γονιών σου θα ανακαλύψεις προς μεγάλη σου έκπληξη ότι δεν είσαι το κέντρο του κόσμου. Μούφα. Θετικό κατηγορίας Γ: Κάνεις τους γονείς ό,τι θέλεις, τους πουλάς, τους αγοράζεις και σου λένε κι ευχαριστώ.
Αυτά... Πάντως με ό,τι πρότυπα κι αν μεγάλωσες έχεις την επιλογή να αντιδράσεις και να αλλάξεις, αν το θες. Η κατηγορία Β1 σου στέλνει αγωνιστικούς χαιρετισμούς.
Posted in
Ότι λέγεται
Leave a comment
Όχι εγώ, μια φίλη μου
Όπου και να στραφείς σε μια αναζήτηση να μελετήσεις, να μάθεις και να αγαπήσεις τον εαυτό σου λίγο περισσότερο, θα βρεις τόνους βιβλία και άρθρα και συμβουλές για το πώς θα μπορέσεις να το πετύχεις. Κι έχεις διαβάσει πολλά, πλέον σπάνια διαβάζεις κάτι καινούριο, αφού τελικά η ουσία είναι παντού η ίδια. Να σταματήσεις να τιμωρείς τον εαυτό σου για ατέλειες και παραλήψεις, να μάθεις να βάζεις όρια στους άλλους και να λες όχι όταν δε θέλεις να πεις ναι, να περιποιείσαι και να προσέχεις τον εαυτό σου, να δίνεις χώρο στο παιδί που κρύβεις μέσα σου, να εκφράζεις τα συναισθήματά σου στους άλλους χωρίς φόβο και ντροπή...και η λίστα είναι ατελείωτη. Ως εδώ καλά. Αυτό που φαίνεται πως δεν έχεις μάθει ακόμα είναι το πώς θα εφαρμόσεις όλα τα παραπάνω στην καθημερινότητά σου. Συνήθως ξυπνάς με τη ψευδαίσθηση ότι κατέχεις όλους τους μηχανισμούς και κοιμάσαι με την απογοήτευση ότι για άλλη μια φορά δεν τα κατάφερες. Και την επόμενη το ίδιο. Και φυσικά με τόσο διάβασμα εννοείται πως είσαι σε θέση να συμβουλέψεις τους πάντες και να τους επισημάνεις τα λάθη τους. Τα ίδια λάθη που κάνεις κι εσύ. Ξέρεις ακριβώς τι θα έπρεπε να έχουν κάνει, ποια απάντηση θα έπρεπε να έχουν δώσει, ποια πόρτα θα έπρεπε να έχουν ανοίξει και ποια να έχουν κλείσει. Όταν όμως έρχεσαι εσύ σε αυτή τη θέση, σπάνια κάνεις αυτό που είχες συμβουλέψει τους ανθρώπους που αγαπάς. Όταν έρθει η ώρα να πάρεις εσύ μια απόφαση ή να αντιδράσεις σε κάτι που σε αφορά, η κοσμοθεωρία σου φαίνεται να μπάζει από παντού. Πρέπει να επιλέξεις ανάμεσα σε δύο πράγματα κι εσύ επιλέγεις συνήθως αυτό που θα συμβούλευες έναν αγαπημένο σου άνθρωπο να απορρίψει. Γιατί; Μήπως τελικά αγαπάς τους άλλους περισσότερο από τον ίδιο σου τον εαυτό; Ή μήπως όταν πρόκειται για σένα εφευρίσκεις ένα σωρό άλλοθι μόνο και μόνο για να κάνεις το ίδιο λάθος χωρίς ενοχές; Αφού ξέρεις ότι οι ενοχές και οι τύψεις αργά ή γρήγορα θα έρθουν. Και τότε θα εύχεσαι να είχες πράξει αλλιώς. Στεναχωριέσαι αλλά σε λίγο αισθάνεσαι καλύτερα γιατί σε παρηγορεί η σκέψη πως την επόμενη φορά θα κάνεις το σωστό. Αλλά η επόμενη φορά έρχεται κι εσύ δεν το κάνεις. Τι νόημα έχει να διαβάσεις άλλα τόσα βιβλία, αφού την ώρα που θα βρεθείς μπροστά σε ένα δίλημμα, ακόμα και το βιβλίο να έχεις ανοιχτό μπροστά σου, εσύ θα διαβάσεις ανάμεσα στις λέξεις αυτό που σε βολεύει τη δεδομένη στιγμή; Κι όταν έρχεσαι αντιμέτωπη με τους φίλους σου και φτάνει η ώρα να συμβουλέψουν εκείνοι εσένα, χρησιμοποιείς όσο μυαλό και σπιρτάδα έχεις για να ακυρώσεις τις συμβουλές τους. Μακάρι αυτή τη σπιρτάδα να τη χρησιμοποιούσες όταν ήταν πραγματική ανάγκη, προς όφελος σου και όχι για να γελοιοποιηθείς στον ίδιο σου τον εαυτό. Δε είσαι σίγουρη τι ακριβώς ευθύνεται για τη χαμένη σου αυτοεκτίμηση, αλλά έχεις αρχίσει να αντιλαμβάνεσαι πως αν δεν αρχίσεις να δουλεύεις προς αυτήν την κατεύθυνση θα χτυπάς διαρκώς σε εμπόδια που βάζεις εσύ η ίδια στον εαυτό σου. Τις τρικλοποδιές που ενδεχομένως σου βάλει κάποιος άλλος δεν τις φοβήθηκες ποτέ, στις παγίδες όμως που στήνεις εσύ σε εσένα πέφτεις πάντα μέσα. Και είναι κρίμα.
Posted in
Ότι λέγεται
Leave a comment
Μυρίζεις όμορφα
Η Σάννυ αποφάσισε να πάει μια βόλτα. Φόρεσε λοιπόν το αγαπημένο της φουστάνι, τα μποτάκια της και τα βραχιόλια της κι έφτασε στην πόρτα. Ωχ, παραλίγο να ξεχάσει το πιο σημαντικό. Το άρωμά της! Άνοιξε το μικροσκοπικό μπουκάλι και ψέκασε το λαιμό και τους καρπούς της. Πήρε μια βαθιά ανάσα και βγήκε απ'το σπίτι ευτυχισμένη! Η Σάννυ τρελαίνεται όταν της λένε ότι μυρίζει όμορφα. Έχει κοπιάσει πολύ για να φτιάξει αυτό το γλυκό άρωμα κι αγαπά πολύ όποιον το εκτιμά. Κάθε φορά που ψεκάζει πάνω της λίγες σταγόνες κάνει το ίδιο μαγικό ταξίδι.
Η πρώτη μυρωδιά που φτάνει στη μύτη της είναι Καλοκαίρι στη Μεσόγειο. Περγαμόντο. Αυτός ο κίτρινος καρπός με το γλυκόξινο άρωμα της φτιάχνει πάντα τη διάθεση. Άλλωστε λένε ότι το περγαμόντο έχει αναλγητικές και αντικαταθλιπτικές ιδιότητες και χρησιμοποιείται πολύ συχνά για τη δημιουργία αιθέριων ελαίων που ανακουφίζουν και ηρεμούν.
Και πριν προλάβει καλά καλά να ευχαριστηθεί το άρωμα του, ξεπηδά και η λεβάντα. Μμμ καθαριότητα. Βόλτα στο πατρικό της. Η αίσθηση ότι μόλις βγήκε απ'το μπάνιο, η λεβάντα πάντα ηρεμεί τη Σάννυ. Θα μπορούσε να χουχουλιάζει για ώρες στον καναπέ απολαμβάνοντας το άρωμα της! Αυτή η μυρωδιά του φρεσκοπλυμένου ρούχου της δημιουργεί μια αίσθηση ασφάλειας αν και η μαμά της έχει σταματήσει να της πλένει τα ρούχα χρόνια τώρα...
Κι εκεί που μέχρι τώρα όλα ήταν γλυκά και κοριτσίστικα, κάνει την εμφάνιση της η ορχιδέα από το μακρινό Νεπάλ και τα Ιμαλάια. Και με τέτοιο χαρακτηριστικό άρωμα, δεν περνά ποτέ απαρατήρητη. Θυμίζει σταρ του σινεμά, απρόσιτη και σαγηνευτική. Το άρωμα της, τόσο ιδιαίτερο, ή θα το λατρέψεις ή θα το μισήσεις. Αυτή η κοσμοπολίτικη κυρία δε δέχεται ημίμετρα.
Κι όλες αυτές τις υπέροχες νότες λουλουδιών και καρπών τις αγκαλιάζει το γήινο άρωμα του κεχριμπαριού και του κεδρόξυλου. Ζεστό και γήινο, κατευνάζει την οξύτητα των λουλουδιών και κάνει το άρωμα ένα με το δέρμα της. Η Σάννυ μυρίζει σαν ηλιόλουστη Καλοκαιρινή μέρα στο δάσος. Κι αν την έχεις αγκαλιάσει πολλές φορές, όταν βρίσκεσαι εκεί, τα αρώματα του δάσους ίσως σου θυμίσουν λίγο εκείνο το κορίτσι.
Η πρώτη μυρωδιά που φτάνει στη μύτη της είναι Καλοκαίρι στη Μεσόγειο. Περγαμόντο. Αυτός ο κίτρινος καρπός με το γλυκόξινο άρωμα της φτιάχνει πάντα τη διάθεση. Άλλωστε λένε ότι το περγαμόντο έχει αναλγητικές και αντικαταθλιπτικές ιδιότητες και χρησιμοποιείται πολύ συχνά για τη δημιουργία αιθέριων ελαίων που ανακουφίζουν και ηρεμούν.
Και πριν προλάβει καλά καλά να ευχαριστηθεί το άρωμα του, ξεπηδά και η λεβάντα. Μμμ καθαριότητα. Βόλτα στο πατρικό της. Η αίσθηση ότι μόλις βγήκε απ'το μπάνιο, η λεβάντα πάντα ηρεμεί τη Σάννυ. Θα μπορούσε να χουχουλιάζει για ώρες στον καναπέ απολαμβάνοντας το άρωμα της! Αυτή η μυρωδιά του φρεσκοπλυμένου ρούχου της δημιουργεί μια αίσθηση ασφάλειας αν και η μαμά της έχει σταματήσει να της πλένει τα ρούχα χρόνια τώρα...
Κι εκεί που μέχρι τώρα όλα ήταν γλυκά και κοριτσίστικα, κάνει την εμφάνιση της η ορχιδέα από το μακρινό Νεπάλ και τα Ιμαλάια. Και με τέτοιο χαρακτηριστικό άρωμα, δεν περνά ποτέ απαρατήρητη. Θυμίζει σταρ του σινεμά, απρόσιτη και σαγηνευτική. Το άρωμα της, τόσο ιδιαίτερο, ή θα το λατρέψεις ή θα το μισήσεις. Αυτή η κοσμοπολίτικη κυρία δε δέχεται ημίμετρα.
Κι όλες αυτές τις υπέροχες νότες λουλουδιών και καρπών τις αγκαλιάζει το γήινο άρωμα του κεχριμπαριού και του κεδρόξυλου. Ζεστό και γήινο, κατευνάζει την οξύτητα των λουλουδιών και κάνει το άρωμα ένα με το δέρμα της. Η Σάννυ μυρίζει σαν ηλιόλουστη Καλοκαιρινή μέρα στο δάσος. Κι αν την έχεις αγκαλιάσει πολλές φορές, όταν βρίσκεσαι εκεί, τα αρώματα του δάσους ίσως σου θυμίσουν λίγο εκείνο το κορίτσι.
Posted in
Ότι λέγεται
Leave a comment
Κάτι δικά μου
Όταν ενώ έχεις ανοιχτή τη μπαλκονόπορτα για να μπει στο σπίτι φρέσκος αέρας μπει κλέφτης, έχεις μερίδιο ευθύνης; Αυτή η απορία με βασανίζει από χθες. Η αυθόρμητη πρώτη απάντηση είναι "όχι βέβαια, έχεις κάθε δικαίωμα ν'αφήνεις τα παράθυρα ανοιχτά! Κανείς δε θα σε αναγκάσει να ζεις μες στο φόβο". Όμως το έχεις ξανά-πάθει και τα κρούσματα του παρελθόντος δε φαίνεται να σου έχουν βάλει ακόμα μυαλό. Ξέρεις ότι αν αφήσεις ανοιχτά, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να μπει κάποιος μέσα και να σου κάνει το σπίτι άνω-κάτω. Και πάνω που το μαζεύεις με κόπο και αντικαθιστάς όλα τα χαμένα αντικείμενα, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Μήπως λοιπόν φταις λίγο κι εσύ; Μήπως δε δίνεις στο σπίτι σου και στα πράγματά σου την αγάπη και την προσοχή που τους αξίζει; Και γιατί να ξοδεύεις πάντα τα χρήματά σου για να αγοράζεις τα ίδια και τα ίδια πράγματα ενώ θα μπορούσες να τα χρησιμοποιήσεις για να αποκτήσεις κάτι καινούριο; Κάτι, για παράδειγμα, για εκείνη την άδεια γωνιά στο σαλόνι, που κάθε φορά που την κοιτάς, νιώθεις πως κάτι λείπει... Να το προσέχεις το σπίτι σου! Και να μην αφήνεις ποτέ ανοιχτά όταν είσαι απούσα. Να ανοίγεις μονάχα όταν είσαι εκεί κι αισθάνεσαι την αυτοπεποίθηση ότι ακόμα και με τις πόρτες ορθάνοιχτες δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Και ν'απολαμβάνεις πάντα τον φρέσκο αέρα.
Posted in
Ότι λέγεται
Leave a comment
Κορίτσια..δικό σας!
-Τι ζώδιο είσαι;
-Ζυγός!
-Ζυγός; Απαπα. Δεν τους πάω καθόλου τους ζυγούς. Είσαστε επιφανειακοί κι αναποφάσιστοι.
-Ναι αλλά είμαστε και πολλά άλλα. Η εικόνα του ζυγού προς τα έξω είναι αυτή ενός ανθρώπου, που του αρέσει η καλοπέραση και σιχαίνεται τη μοναξιά. Θεωρείται ανασφαλής κι αναποφάσιστος και όχι ιδιαίτερα ευφυής, εν συγκρίση τουλάχιστον με έναν σκορπιό ή έναν υδροχόο. Νοιάζεται κυρίως για την πάρτη του και δεν έρχεται εύκολα σε επαφή με τα συναισθήματά του. Είναι επικοινωνιακός και διπλωμάτης και φυσικά δεν εννοεί πάντα όσα λέει. Αυτός είναι ο ζυγός...των σπηλαίων. Εχω γνωρίσει πάρα πολλούς ζυγούς στη ζωή μου. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο έρχονται και πέφτουν πάνω μου. Και είναι όλοι αξιαγάπητοι. Και ναι, καθένας τους έχει ένα από τα παραπάνω κουσούρια που αποδίδονται σ'αυτό το ταλαίπωρο ζώδιο, αλλά κανένας όλα αυτά μαζί. Κι επειδή έχω κάνει διατριβή στα ζώδια τα τελευταία χρόνια, μπορώ να σου πω ότι έχουν και πολλά χαρίσματα!! Καταρχήν έχουν χιούμορ, πολύ χιούμορ. Άρα είναι κι έξυπνοι. Γιατί χωρίς μυαλό χιουμορ δε γίνεται. Απλά δεν τους ενδιαφέρει τόσο να το επιδείξουν. Άσε που είναι πολύ παρορμητικοί οπότε δε δίνουν χρόνο στη μπούρδα να μείνει στη θέση της και να μη ξεστομιστεί. Αλλά για δοκίμασε να λογομαχήσεις με ζυγό και πες μου αν σε έφαγε ή όχι λάχανο. Η αλήθεια είναι ότι οι ζυγοί, όπως και τα λοιπά ζώδια του αέρα, έχουν σκληρή γλώσσα και είναι αρκετά επικριτικοί ή ακόμα και άδικοι καμιά φορά. Αλλά αυτό είναι το όπλο τους και η άμυνα τους και το χρησιμοποιούν χωρίς δεύτερη σκέψη. Μετά βέβαια κυλιούνται στα πατώματα από τις τύψεις. Τουλάχιστον το κάνουν με στυλ! Τα πάντα με στυλ. Πέφτουν με στυλ, βρίζουν με στυλ, ξεκατινιάζονται με στυλ, σέρνονται με στυλ. Είναι τίμιοι και δίκαιοι, εν μέρει γιατί είναι στη φύση τους κι εν μέρει γιατί δίνουν μεγάλη σημασία στη γνώμη των άλλων γι αυτούς. Δεν τους αρέσει καθόλου να εκτίθενται και να κατηγορούνται για αυτό λειτουργούν κυρίως με γνώμονα τη λογική. Για να έχουν τα πάντα υπό έλεγχο και τη συνείδησή τους καθαρή. Αυτό είναι το στόρυ.
Μέχρι που....νταράν νταράν...κυρίες και κύριοι ο ζυγός ερωτεύτηκε και έγινε καρκίνος. Κι όλα τα παραπάνω αναιρούνται μέσα σε μια νύχτα. Ο ζυγός και η λογική, μακρινοί συγγενείς. Καλοσωρίζεις την ανασφάλεια στη ζωή σου κι αποχαιρετάς τον παλιό καλό εαυτό σου. Το μοναδικό σου όπλο, η λογική σου, πάει περίπατο. Το εγώ γίνεται εμείς και η αιώνια προσπάθειά σου να ισορροπήσεις μοιάζει με αγώνα επιβίωσης. Φυσικά αν ο έρωτας σου έχει ανταπόκριση πετάς στα σύννεφα, όπως όλοι, χαλάς όλα σου τα λεφτά στο νέο αμόρε και κυρίως σε πράγματα που θα κάνουν εσένα αρεστή στο νέο σου αμόρε, και τρως αγάπη και φιλοφρονήσεις μια και το φαγητό πλέον απλά δε σε αφορά. Μόνο προσωρινά φυσικά. Ζεις μονάχα για τις ατελείωτες βόλτες με τη σχέση σου και σταματάς σε κάθε βιτρίνα για να επιβεβαιώσεις για άλλη μια φορά πόσο ταιριαστοί είσαστε. Ε και για να δεις πόσο έχει αυτό το τραπεζάκι που θα ήταν τέλειο για το νέο σας σπίτι, που ονειρεύεσαι νυχθημερόν. Σιγά κυρία μου, κι εμείς αγαπήσαμε, αλλά αυτή η μανία σου να βλέπεις στον κάθε τυχόντα τον άνδρα της ζωής σου και τον πατέρα των παιδιών σου, καταντάει αηδία. Και στον προηγούμενο, και στον νυν και στον επόμενο. Αλλά μ'αρέσεις. Γιατί δίνεις αξία στην έκφραση "Ουδείς αναντικατάστατος". Αν και μεταξύ μας, ξέρεις ότι σ'αυτόν τον κανόνα εσύ είσαι η εξαίρεση!
Posted in
Ότι λέγεται
Leave a comment
Daydreaming
Η Σάννυ βρίσκεται στο διάστημα. Κάπου ανάμεσα στα αστέρια και τους πλανήτες που τόσο αγαπά να ερμηνεύει. Από εκεί μπορεί να δει τη γη. Βλέπει το μπλε του Ειρηνικού, το πράσινο των δασών της Λατινικής Αμερικής, το λευκό στους παγωμένους πόλους. Αν συγκεντρωθεί μπορεί να εστιάσει και στην Ελλάδα, ακόμα και στην Αθήνα από όπου έρχεται. Μπορεί να δει τη γειτονιά της και το σπίτι της. Δεν προλαβαίνει να σκεφτεί πόσο θα ήθελε να βρίσκεται τώρα εκεί και τσουπ να τη στο μικρό της δωμάτιο. Ξαφνικά είναι κι αυτή ένα μικρό σημείο στο χάρτη, μια κουκκίδα μια μικρή πινέζα. Και τότε ένα τεράστιο χέρι την αρπάζει και τη ξαναπετά στο σύμπαν. Η Σάννυ σε ελεύθερη πτώση ανάμεσα στα αστέρια, αλλά χωρίς ίχνος φόβου να την κυριεύει, ψάχνει από κάπου να πιαστεί. Πέφτει στην μια πλευρά ενός αστεριού, αλλά από το βάρος της το αστέρι γέρνει και η Σάννυ ξαναπέφτει. Τελικά σε λίγο καταφέρνει να γαντζωθεί καλά πάνω στο επόμενο αστέρι. Για καλή της τύχη το αστέρι έχει μια πόρτα και ευτυχώς σύμπαν μου είναι ξεκλείδωτη. Την ανοίγει με λαχτάρα και μπαίνει μέσα στο δωμάτιο. Με τόσα χρώματα της θυμίζει ζωγραφιά σε παιδικό βιβλίο. Κάθεται στο κρεβάτι και χαζεύει έξω από το παράθυρο. Χιλιάδες άλλα αστέρια φωτίζουν τον ουρανό. Και ξαφνικά κάτι συμβαίνει και η εικόνα αλλάζει. Η Σάννυ δε βλέπει πια αστερισμούς. Δε μπορεί να καταλάβει τι συνέβη, όμως ξέρει πολύ καλά πού είναι. Αναγνωρίζει τις μυρωδιές, τα χρώματα, τα γέλια. Ανοίγει τη μικρή πορτούλα στο αστέρι που βρίσκεται κρεμασμένο στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο και κατεβαίνει. Είναι στο σπίτι της. Αγκαλιάζει τους γονείς της, την αδερφή της και τα ανίψια της και κάθονται όλοι μαζί στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι.
Posted in
(day)dreaming
Leave a comment
Χοροχώρος
Το Φθινόπωρο του 2003 επέστρεψα οριστικά από την Αγγλία κι αποφάσισα να ξεκινήσω χορό. Για την ακρίβεια να ξαναρχίσω χορό μιας και είχα πάει σε κάνα 2 σχολές όσο πήγαινα ακόμα σχολείο. Τότε λέγαμε ότι χορεύουμε jazz και χορογραφούσαμε τραγούδια της Kylie Minogue και του MC Hammer. Ξέρω, ακούγεται τραγικό, αλλά μου έδινε μεγάλη χαρά. Μάλλον είχα το ψώνιο από μικρή αν σκεφτείς ότι στο δημοτικό είχα φτιάξει και μάθει στις φίλες μου μια χορογραφία για το "Μη μου μιλάς για Καλοκαίρια". Αδειάζαμε σαλόνια, φορούσαμε κορμάκια και δώστου στροφές και πόζες μπροστά στον καθρέπτη.
 |
| photo by Grahi |
Εκεί μέσα έμαθα να ακουμπάω και ν'αγκαλιάζω, να κάνω ολόκληρες χορογραφίες χωρίς να κοιτάζω σε κανέναν καθρέπτη κι όμως να μπορώ να βλέπω τον εαυτό μου την ώρα που χορεύει, να νιώσω άγνωστα σημεία στο σώμα μου, να κάνω κινήσεις που δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα κάνω, να αναγνωρίσω καλά κρυμμένα συναισθήματα και να αγαπήσω λίγο περισσότερο τον εαυτό μου και τους άλλους. Έζησα το απερίγραπτο συναίσθημα να χορεύεις μπροστά σε κοινό, την έννοια της ομάδας και το τεράστιο θέλω της δασκάλας. Έμαθα να τρώω ρυζογκοφρέτες και βιολογικά κάσιους, αλλά δε ξέχασα ποτέ να τρώω πίτσες και να καπνίζω πριν το μάθημα στην αυλή με την Αγγελική και τον Γκράχι. Άκουσα υπέροχες μουσικές κι ένιωσα πιο ελεύθερη από ποτέ ανάμεσα σε 4 τοίχους.
Μπαίνω σ'αυτήν την αίθουσα τα τελευταία 8 χρόνια και ποτέ δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι θα συμβεί. Δε ξέρω καν αν μετά από 2 ώρες θα βγω ο ίδιος άνθρωπος. Σου κλείνω το μάτι.
Posted in
Ότι χορεύεται
2 Comments
Τόλμη και γοητεία
Το πόσο ξαλάφρωσες που έφυγε το 2011 δε λέγεται. Δηλαδή ντάξει καλύτερα να το είχες κάνει σκιπ. Στενοχώριες, κλάματα, υστερίες, ξεκατινιάσματα, απώλειες κι ελάχιστα new entries. Καμία εκδρομή, αν εξαιρέσεις τις καλοκαιρινές σου διακοπές, ελάχιστες εξόδους, κανένα σασπένς, ατελείωτο αναμάσημα τελειομένων προ πολλού καταστάσεων, καταλογισμός ευθυνών και λαθών δεξιά κι αριστερά και παράφραση της λέξης "τέλος" ίσα με ένα εκατομμύριο φορές. Βέβαια το ότι τα έζησες όλα αυτά σου προσφέρει και μια ατελείωτη ανακούφιση γιατί τώρα που έφαγες το γάιδαρο και σου μεινε η ουρά (έτσι ελπίζεις τουλάχιστον), ξέρεις ότι μόνο έτσι μπορείς να πας ουσιαστικά παρακάτω. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, η ζωή δεν είναι σίριαλ και δεν συνοδεύεται από τηλεκοντρόλ για να περνάς τα δύσκολα κεφάλαια της ζωής σου χωρίς να τα ζήσεις. Γιατί αν το κάνεις μένουν κενά κι άντε μετά να παρακολουθήσεις τη συνέχεια αν δε ξερεις τι έγινε στο προηγούμενο επεισόδιο. Τελικά η ζωή μπορεί να ναι και σίριαλ. Πάντως σ'αυτή την περίπτωση το σίριαλ της δικής σου ζωής θα είχε κοπεί το 2011 λόγω χαμηλής τηλεθέασης. Βέβαια ίσως σε ένα Ευρωπαϊκό φεστιβάλ να θριάμβευε. Ελάχιστη δράση, προτόγνωρα συναισθήματα, ατέλειωτες ώρες ενδοσκόπησης. Μάλλον αποτυχημένης όμως ρε γαμώτο. Όταν νιώθεις κάτι έντονο είναι δύσκολο να αποστασιοποιηθείς και να το παρατηρήσεις την ώρα που σε κατακλύζει. Το πιθανότερο είναι ότι σε κανα 2 χρόνια θα σκέφτεσαι όλα αυτά για τα οποία έκλαψες πέρυσι και θα γελάς. Θα συνειδητοποιήσεις ότι όσοι άνθρωποι έφυγαν από τη ζωή σου, έφυγαν γιατί δεν είχαν πλέον τίποτα να σου προσφέρουν. Τελικά νομίζω πως οι σχέσεις των ανθρώπων, όποια μορφή κι αν έχουν, δεν πρέπει να ναι παντοτινές. Συμβαίνουν για να σου διδάξουν κάτι που πρέπει να μάθεις τη δεδομένη στιγμή για να πας παρακάτω και τελειώνουν. Κι όταν έρθει η ώρα να τελειώσουν, το χειρότερο που μπορείς να κάνεις είναι να προσπαθήσεις με νύχια και με δόντια να τις διατηρήσεις. Γιατί ενώ νομίζεις πως έτσι θα τους δώσεις τη σημασία που τους αξίζει, κάνεις ακριβώς το αντίθετο. Τις αποδυναμώνεις και αισθάνεσαι πως αφού τέλειωσαν έτσι άδοξα ίσως να μην είχαν και λόγο ύπαρξης εξαρχής. Πόσο λάθος. Ευχαρίστησε λοιπόν όλους αυτούς τους ανθρώπους που περάσανε από τη ζωή σου και έφυγαν τη χρονιά που πέρασε για όλα όσα σου προσέφεραν και για όλα όσα έμαθες με αφορμή τη σχέση σου μαζί τους. Και άνοιξε την καρδιά σου σε όσους θα έρθουν τη νέα χρονιά, που ελπίζεις ότι θα μοιάζει περισσότερο με Αμερικάνικη χαζοταινία με happy end.
Posted in
Ότι λέγεται
Leave a comment
