Δεν υπάρχει καταλληλότερη στιγμή να γράψεις για την απόρριψη από αυτήν που τη βιώνεις. Τη βιώνεις τόσο έντονα δε που σκέφτεσαι πως όσα γράψεις γι αυτήν δε θα τα αναρτήσεις πουθενά από το φόβο μιας απόρριψης ακόμα μεγαλύτερης από αυτήν που ήδη νιώθεις. Οπότε σκέφτεσαι ότι, μια και κανείς δε θα διαβάσει το κείμενο σου, είσαι ελεύθερη να γράψεις ό,τι θέλεις. Γιατί αυτό κάνεις στον εαυτό σου κάθε φορά που αισθάνεσαι μη αποδεκτή, του στερείς την ελευθερία να είναι απόλυτα αληθινός.
Είναι φυσιολογικό να έχεις κάποια ανησυχία για την ανταπόκριση του κόσμου όταν εκθέτεις κάποιο κομμάτι του εαυτού σου. Είναι λογικό να χαίρεσαι όταν υπάρχει μεγάλη αποδοχή και να στεναχωριέσαι σε αντίθετη περίπτωση, έτσι δεν είναι; Μια ζωή στα καλλιεργούν αυτά τα συναισθήματα, με τα παλαμάκια, τα μπράβο και τα δώρα, από τη μία, να επικροτούν κάθε καλή πράξη ή επιτυχία και την τιμωρία ή τον χαρακτηρισμό του κακού παιδιού, από την άλλη, να συνοδεύουν κάθε ζημιά και αποτυχία σου. Αλλά τώρα μεγάλωσες. Και προσπαθείς η ανησυχία αυτή να είναι μικρή, τόσο που να αποτελεί κινητήριο δύναμη, τόσο που να μη σου στερεί τη χαρά της έκφρασης και να μην μπαίνει εμπόδιο σε όσα ονειρεύεσαι και θέλεις να κάνεις. Κυρίως όμως τόσο ώστε να μη γίνει αφορμή να μοιάσεις σε κάτι που δεν είσαι. Προσπαθείς, αλλά δεν τα καταφέρνεις πάντα.
Οι στιγμές κατά τις οποίες σκέφτεσαι ή σιγοψιθυρίζεις την έκφραση "σε όποιον αρέσουμε" είναι κι εκείνες που την εννοείς λιγότερο. Είναι οι στιγμές που θέλεις να κρυφτείς κάτω από το πάπλωμα σου για να μη σε βλέπει άνθρωπος. Κι εκεί, στο σκοτάδι, αναρωτιέσαι με τις ώρες τι πήγε στραβά, τι πρέπει να αλλάξεις, τι κάνεις λάθος, ή - στην χειρότερη περίπτωση - αποφασίζεις με ύφος μελοδραματικό να παρατήσεις αυτό που κάνεις και που ενίοτε σου προκαλεί αυτό το απαίσιο συναίσθημα της απόρριψης που σου παραλύει τα πόδια. Να σταματήσεις να εκτίθεσαι, να προστατεύσεις τον εαυτό σου από όλους όσους σε απορρίπτουν καθημερινά με χίλιους δυο τρόπους. Είναι κάτι τέτοιες ώρες που βλέπεις παντού εχθρούς, ανθρώπους που δε συμμερίζονται τα συναισθήματά σου, που δε μπορούν να κατανοήσουν το εύθραυστο της φύσης σου, που η απερισκεψία τους σε πληγώνει.
Κι αφού τελειώσει το παραλήρημα που αφορά στους άλλους, το στόχαστρο αλλάζει κατεύθυνση. Και μάντεψε ποιος γίνεται τώρα ο στόχος. Που κάνεις σαν μικρό κοριτσάκι που ζητά μονίμως επιβεβαίωση από τους μεγάλους. Που αναλώνεσαι διαρκώς σε γνώμες τρίτων. Που αδυνατείς να βάλεις όρια στους άλλους και επιτρέπεις να σε μειώνουν. Που η ανασφάλεια σου έχει πολλές φορές σαν αποτέλεσμα να χορεύεις σε οποιονδήποτε ρυθμό σου βαράνε το ντέφι.
Και για να ξετινάξεις από πάνω σου και το τελευταίο ψήγμα θλίψης και θυμού που γέννησε η απόρριψη που δέχτηκες, δίνεις τα ρέστα σου στο στάδιο της αδιαφορίας και ενίοτε της έπαρσης. Όχι, θα κάτσεις να σκάσεις, στην τελική αυτή είσαι και δεν πρόκειται να προσαρμοστείς στις ορέξεις και την εμπάθεια κανενός. Μήπως οι άλλοι είναι καλύτεροι από εσένα;
Αν καταφέρεις να απεμπλακείς από εγωκεντρικά συναισθήματα κατωτερότητας και ανεπάρκειας που ενίοτε σε κυριεύουν και κάνεις ό,τι κάνεις μόνο και μόνο επειδή σου προσφέρει αισθήματα χαράς και πληρότητας και όχι για να αποδείξεις κάτι στους άλλους, αν το κάνεις επειδή σου δίνει τη δυνατότητα να εκφραστείς με έναν τρόπο που έχει νόημα για σένα, χωρίς ιδιαίτερες προσδοκίες για το αποτέλεσμα, αν καταφέρεις να βγεις για λίγο από τη μέση και κάνεις επίκεντρο αυτό το κάτι, τότε πιθανότατα να σταματήσεις να νιώθεις πως σε απορρίπτει ολόκληρο το σύμπαν. Και τότε, όταν προτεραιότητα σου δε θα είναι η αποδοχή των άλλων αλλά η ειλικρινής έκφραση σου μέσα απ' οτιδήποτε αγαπάς, τότε μάλλον θα εισπράττεις μόνο αγάπη. Φήμες λένε ότι τα υπόλοιπα φιλτράρονται με τρόπο μαγικό και πάνε στον γείτονα που σε στραβοκοιτάζει στην είσοδο.
Σου κλείνω το μάτι.
Δημοσίευση σχολίου