Μια θλίψη σήμερα. Σκέφτεσαι ότι το παθαίνεις αυτό τούτη την εποχή του χρόνου που οι πλανήτες συνωστίζονται απέναντι σου. Κι έπειτα πέφτεις πάνω στο τελευταίο κείμενο της Γεωργίας (http://gvkotsiopoulou.blogspot.gr) κι αναρωτιέσαι τι να κρύβει το δικό σου μέλλον την ώρα που λούζουν το μυαλό σου μόνο αναμνήσεις. Κι αμέσως μετά σκοντάφτεις σε ένα φωτογραφικό αφιέρωμα εγκαταλελειμμένων κτιρίων και πόλεων του κόσμου στη Lifo που εντείνει τη θλίψη σου. Από εκεί δανείστηκες και τις φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενό σου.
 |
| Ψυχαγωγικό πάρκο στην Κίνα |
Τέτοιες εικόνες έχουν τη δύναμη να σε ρίξουν στα πατώματα και να σε στοιχειώνουν για μέρες. Για κάποιον λόγο στη θέα ενός εγκαταλελειμμένου κτιρίου το αίμα σου παγώνει. Ένας μικρός θάνατος. Ένας χώρος που κάποτε έσφιζε από ζωή, με φρεσκοβαμμένους τοίχους και καλογυαλισμένα πατώματα, με πόρτες και παραθυρόφυλλα ορθάνοιχτα για να υποδεχτεί φωνές, γέλια, τσακωμούς και τραγούδια. Πόσο χρονών να ήσουν τότε; Να είχες γεννηθεί; Πού να είναι οι άνθρωποι που πλημμύριζαν με την παρουσία τους το χώρο; Πώς να είναι; Να 'ναι άραγε λυπημένοι, παραδομένοι στις αναμνήσεις μιας περασμένης εποχής; Να αναπολούν το παρελθόν με γλύκα ή με πίκρα; Τελικά αυτά τα κτίρια συμβολίζουν για σένα το παρελθόν που μπλέκεται διαρκώς στα πόδια του παρόντος, σαν φαντάσματα, σαν παλιές φωτογραφίες που πέφτεις πάνω τους τυχαία και μια ζωή περνά μπροστά στα μάτια σου άθελα σου. Κτίρια που θέλεις με ένα χτύπημα των χεριών σου να επαναφέρεις στη ζωή. Να ζωντανέψεις το παρελθόν μες στο παρόν, να καταργήσεις την έννοια του χρόνου.
 |
| El hotel de Salto στην Κολομβία |
Δε θα ξεχάσεις ποτέ το παλιό ξενοδοχείο σε κάποιο ορεινό χιονισμένο μέρος της Βουλγαρίας που έτυχε να επισκεφτείς πριν μερικά χρόνια. Ένα μεγάλο, επιβλητικό ξενοδοχείο της κομμουνιστικής περιόδου με τεράστιες τζαμαρίες, μια μεγάλη σκάλα κι ατελείωτους στενούς διαδρόμους χωμένο στο λευκό τοπίο με τα πανύψηλα δέντρα, να σου θυμίζει κάτι από το The Shining. Το ξενοδοχείο λειτουργούσε ακόμα, όμως η αίσθηση της εγκατάλειψης ήταν διάχυτη. Καθίσατε να φάτε, μιας και ήταν η μοναδική λύση για φαγητό που είχατε στην παρούσα φάση. Η χαρούμενη παρουσία και η ενέργεια του κόσμου δεν ήταν αρκετές για να ισορροπήσουν τη βαριά ατμόσφαιρα. Οι φωνές σας προκαλούσαν έναν ελαφρύ αντίλαλο μες στο παγωμένο, ψηλοτάβανο δωμάτιο. Ήσαστε ξένοι και παράτεροι. Η εναρμόνισή σας με το χώρο έμοιαζε αδύνατη. Σαν να ήταν τα σώματά σας κολλημένα στις καρέκλες με ένα αποτυχημένο κολάζ. Ένα θλιμμένο κτίριο στη μέση του πουθενά που αναπολούσε τις μέρες της δόξας του και κατά βάθος δε σας ήθελε μέσα του. Ήταν αφημένο στο παρελθόν. Εκεί.
"Αυτό το παρελθόν αναζητώ. Αλλιώς να με αφήσετε ήσυχο".
Δημοσίευση σχολίου