Ένας δρόμος διπλής κατεύθυνσης με μεγάλη κλίση.
Είναι ανηφόρα ή κατηφόρα;
Αν έπρεπε με κάποιον τρόπο να τον περπατήσεις, τι θα επέλεγες;
Την άνοδο ή την κάθοδο;
Στέκεσαι στη μέση του δρόμου σαν το μοχλό μιας τραμπάλας που δε λέει να αποφασίσει προς τα πού θέλει να γύρει. Φέρνεις στο νου σου την εικόνα δύο μικρών κοριτσιών που κάθονται στις δυο πλευρές της. Για κάποιον λόγο κατά την εναλλαγή τους στο ψηλότερο και χαμηλότερο σημείο της τραμπάλας το φως και η διάθεση αλλάζουν. Πάντοτε το κορίτσι που ανεβαίνει ψηλά χαμογελά πλατιά και τα μάτια του λάμπουν από ενθουσιασμό κι ευχαρίστηση. Πάντοτε το άλλο με τα πόδια στη γη ανυπομονεί να δώσει μια σπρωξιά για να πάρει και πάλι τη θέση του στο πιο ψηλό σημείο. Ξανά και ξανά, πάνω-κάτω σε μια ατέρμονη εναλλαγή. Τη στιγμή που είναι κάτω, το βλέμμα τους είναι στραμμένο ψηλά, στο σημείο που θέλουν να φτάσουν. Τη στιγμή που είναι πάνω, το βλέμμα τους κοιτάζει ευθεία, τον ορίζοντα.
Κλείνεις για μια στιγμή τα μάτια και συνειδητοποιείς την αληθινή πηγή της ευτυχίας. Φαντάζεσαι τον εαυτό σου στην ηλικία των οχτώ να κάθεται στη μια άκρη της τραμπάλας με τα πόδια λυγισμένα να ακουμπούν στο χώμα. Επιλέγεις συνειδητά να κοιτάζεις ευθεία, το γρασίδι που σου γαργαλά τις γάμπες, τα χρωματιστά αγαπημένα σου λουλούδια το σχήμα των οποίων σου θυμίζει σκυλάκι και τα λευκά παπούτσια της μαμάς σου, που στέκεται μπροστά στην τραμπάλα, τα οποία σου αρέσει να φοράς παριστάνοντας την μικρή κυρία. Χαμογελάς πλατιά. Τη στιγμή που βρίσκεσαι κάτω η πραγματικότητά σου είναι αυτή, για όσο κρατήσει. Έχει χρώμα και άρωμα, έχει ζωή. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να χάνεις την ομορφιά της χαμένη στο στόχο. Άλλωστε μια σπρωξιά αρκεί για να φτάσεις εκεί, στα φύλλα των δέντρων, στα πουλιά που πετούν, στο πρόσωπο της μητέρας σου που σε κοιτάζει περήφανη. Τη στιγμή που βρίσκεσαι πάνω η πραγματικότητά σου είναι αυτή. Για όσο κρατήσει.
Κι έπειτα, υπάρχουν και τα υπέροχα κλάσματα του δευτερολέπτου που μεσολαβούν ανάμεσα στις δυο θέσεις. Αυτά είναι μάλλον και τα αγαπημένα σου.
Δημοσίευση σχολίου