Η κολλητή σου - μαζί με μερικούς άλλους πολύ κοντινούς φίλους και συγγενείς, το πολύ εκατό άτομα - πιστεύει ότι είσαι ο πιο αναξιόπιστος άνθρωπος του κόσμου, αλλά με την καλή έννοια. Εντάξει, δεν υπάρχει καλή έννοια στην αναξιοπιστία, υπάρχει όμως η λιγότερη κακή. Γιατί...
- Οτιδήποτε αναλάβεις να κάνεις το φέρνεις σε πέρας βρέξει χιονίσει κυρίως γιατί δε θέλεις να στριφογυρνάς ανήσυχη στον ύπνο και τον ξύπνιο σου.
- Κρατάς κάθε μυστικό, αρκεί να σου ξεκαθαρίσουν ότι πρόκειται για τέτοιο και όχι για αθώο κουτσομπολιό.
- Είσαι πάντα συνεπής στα ραντεβού σου και "παρούσα" στις σχέσεις σου.
Όταν όμως πρόκειται για καταστάσεις που σε αφορούν προσωπικά και κάνεις δηλώσεις τύπου "στο εξής δεν πρόκειται να επιτρέπω σε μικροπράγματα να με ταράζουν", "αύριο αρχίζω δίαιτα", "δεν πρόκειται να ασχοληθώ ξανά με τον/την τάδε", "θα ξυπνήσω νωρίς να πάω για τρέξιμο" (ναι, έχεις πει ακόμα κι αυτό), κτλ - το πιάσατε το νόημα - κάποιοι σε ακούν κουνώντας απελπισμένοι το κεφάλι τους.
Και τούτο εδώ το ποστ ζητά συμπαράσταση. Να μαζευτούμε εμείς οι αναξιόπιστοι τούτου του κόσμου, τούτου του site, τούτης της στήλης βρε αδερφέ, και να τραγουδήσουμε το "άλλα λέω, άλλα κάνω κι άλλα εννοώ" αφού πρώτα δηλώσουμε ότι δεν πρόκειται ποτέ να ξανά-τραγουδήσουμε Χατζηγιάννη. Και να εξηγήσουμε σε εκείνους που μας κοιτούν με μισό μάτι ότι την ώρα που ανακοινώνουμε με ύφος που δεν επιδέχεται καμία αμφισβήτηση την απόφασή μας, την πιστεύουμε ακράδαντα και την εννοούμε. Αλλά, θες η μνήμη χρυσόψαρου - αλλιώς επιλεκτική μνήμη - θες μια μικρή αδυναμία χαρακτήρα, θες μια απειροελάχιστη έλλειψη αποφασιστικότητας, θες μια τοσοδούλα αναβλητικότητα, θες που η ζωή είναι μικρή κι αν δεν την γλεντήσουμε τι θα καταλάβουμε τι θα καζαντίσουμε, πέφτουμε επανειλημμένα στο ίδιο σφάλμα, με τις πράξεις μας να αναιρούν τα λόγια μας. Ε, τη συνέχεια την ξέρετε: αδειάζουν τα ψυγεία, παίρνουν τα κινητά φωτιά, κλείνουν τα ξυπνητήρια, και πάει λέγοντας.
Αλλά, μεταξύ μας, το πρόβλημα δεν είναι ότι έχουν σταματήσει οι δικοί μας άνθρωποι να μας παίρνουν στα σοβαρά, γιατί έτσι κι αλλιώς μας αγαπούν ακόμα και με αυτό το ασήμαντο ελάττωμά μας. Το πρόβλημα - αν το δούμε σαν τέτοιο φυσικά κι όχι σαν ακόμα ένα γοητευτικό και μυστήριο στοιχείο της πολύπλευρης προσωπικότητάς μας - είναι ότι πίσω από αυτή την τάση να αναβάλουμε ή να μεταθέτουμε όσα σκοπεύουμε να πραγματοποιήσουμε και να επαναλαμβάνουμε όσα θέλουμε να σταματήσουμε να κάνουμε, υπάρχει φόβος και ανασφάλεια. Γιατί με κάθε βαρύγδουπη δήλωση που κάνουμε δεν προσπαθούμε τόσο να πείσουμε τον συνομιλητή μας όσο να καθησυχάσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Και κάθε φορά που δείχνουμε αδυναμία να τηρήσουμε μια απόφαση που αφορά στη ζωή μας δε δείχνουμε ασέβεια προς κάποιον τρίτο, αλλά προδίδουμε τα δικά μας θέλω. Ή - ακόμα χειρότερα - αυτά που νομίζουμε ότι οι άλλοι περιμένουν και θέλουν από εμάς. Χμ, μεγάλη κουβέντα είπες.
Δε θέλεις ποτέ να φτάσεις στο σημείο να πειθαρχείς στρατιωτικά σε κάθε πρέπει που θέτεις στον εαυτό σου για το "καλό σου" ή για να είσαι αποδεκτή στους γύρω σου. Άλλωστε, και να ήθελες, δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να το καταφέρεις. Αλλά, έτσι κι αλλιώς, το βρίσκεις καταπιεστικό και βαρετό, οπότε μια τέτοια συμπεριφορά την απορρίπτεις συνειδητά. Πάει αυτό.
Θέλεις όμως να σταματήσεις να ανακοινώνεις τις αποφάσεις που αφορούν στη ζωή σου ψάχνοντας αποδοχή, επιβεβαίωση, κατανόηση ή απλά κάποιον να σου υπενθυμίζει το λόγο σου την στιγμή που κινδυνεύεις να τον αθετήσεις. Αυτό που πρέπει να γίνει ή να σταματήσει να συμβαίνει θα βρει τον χρόνο και τον χώρο του και όταν αυτό συμβεί δεν θα χρειάζεται να το βροντοφωνάξεις γιατί η ανάγκη σου αυτή θα έχει υπέρ-καλυφθεί από την πραγματοποίηση του στόχου. Προφανώς για να αναβάλλεις ή να συντηρείς κάτι, υπάρχει λόγος. Αυτόν ψάξε κι άσε τα υπόλοιπα. Βρες το γιατί, την ανάγκη, την αδυναμία, την πληγή. Για να ξανά-κερδίσεις τον τίτλο της αξιόπιστης σε όλα τα επίπεδα, αλλά κυρίως για να είσαι συνεπής στον εαυτό σου που έχεις τρελάνει στο σκωτσέζικο ντους.
Θέλεις όμως να σταματήσεις να ανακοινώνεις τις αποφάσεις που αφορούν στη ζωή σου ψάχνοντας αποδοχή, επιβεβαίωση, κατανόηση ή απλά κάποιον να σου υπενθυμίζει το λόγο σου την στιγμή που κινδυνεύεις να τον αθετήσεις. Αυτό που πρέπει να γίνει ή να σταματήσει να συμβαίνει θα βρει τον χρόνο και τον χώρο του και όταν αυτό συμβεί δεν θα χρειάζεται να το βροντοφωνάξεις γιατί η ανάγκη σου αυτή θα έχει υπέρ-καλυφθεί από την πραγματοποίηση του στόχου. Προφανώς για να αναβάλλεις ή να συντηρείς κάτι, υπάρχει λόγος. Αυτόν ψάξε κι άσε τα υπόλοιπα. Βρες το γιατί, την ανάγκη, την αδυναμία, την πληγή. Για να ξανά-κερδίσεις τον τίτλο της αξιόπιστης σε όλα τα επίπεδα, αλλά κυρίως για να είσαι συνεπής στον εαυτό σου που έχεις τρελάνει στο σκωτσέζικο ντους.
Δημοσίευση σχολίου