Σε ένα σπίτι, που μάλλον είναι η μόνιμη κατοικία σου, ένα μεγάλο ανοιχτό παράθυρο βλέπει στη θάλασσα. Είσαι εκεί με την κατά πολλά έτη μικρότερη αδερφή σου. Η μητέρα σας εργάζεται σε ένα βιβλιοπωλείο απ' όπου έχετε πάρει το παζλ που φτιάχνετε όσο εκείνη λείπει στη δουλειά. Κομμάτι κομμάτι συμπληρώνετε τη θέα. Βγάζετε το χέρι σας έξω από το παράθυρο και τοποθετείτε με προσοχή τα κομμάτια που λείπουν συμπληρώνοντας το παζλ, ολοκληρώνοντας με τον τρόπο αυτό το τοπίο που περιβάλλει το σπίτι σας. Κάθε νέο κομμάτι που τοποθετείται στην σωστή θέση ζωντανεύει. Η θάλασσα βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής, μπορείς να νιώσεις την αρμύρα της, να ακούσεις τον ήχο των κυμάτων που σκάνε στην ακτή. Τη στιγμή που ολοκληρώνετε το παζλ η θάλασσα ξαφνικά φουσκώνει, τα κύματα μεγαλώνουν και το νερό μπαίνει στο σπίτι μέσα από το ανοιχτό παράθυρο. Ξυπνάς.
Τα επόμενα λεπτά μέχρι να αποκοιμηθείς ξανά αναρωτιέσαι τι μπορεί να σημαίνει όλο αυτό το νερό που χαρακτηρίζει τα όνειρα που βλέπεις τον τελευταίο καιρό. Πάντα άφθονο και ορμητικό. Πάντα το μυαλό σκέφτεται ότι κινδυνεύει, πάντα το σώμα στέκεται χωρίς να αντιδρά. Σαν να γνωρίζεις ότι δεν υπάρχει τίποτα που μπορείς να κάνεις, σαν να συνειδητοποιείς το μέγεθος σου μπροστά σε αυτό που βλέπεις να συμβαίνει. Συλλογίζεσαι πως το νερό μπορεί να συμβολίζει τα συναισθήματα σου και προσπαθείς να σκεφτείς πώς αντιδράς όταν αυτά θεριεύουν και γίνονται ανεξέλεγκτα, πώς τα αντιμετωπίζεις, πόσο τα καταπιέζεις ή τα αφήνεις να σε κυριεύσουν, πόσο χώρο και σημασία τους δίνεις. Δεν είσαι σίγουρη ότι μπορείς να δώσεις απάντηση και κυρίως δεν είσαι σίγουρη ότι φταίει η νύστα σου γι αυτή σου την αδυναμία. Νιώθεις όμως ότι η επιμονή του ασυνείδητου στο υγρό στοιχείο και μάλιστα με τρόπο που κάνει την παρουσία του τόσο καθηλωτική δεν μπορεί να είναι τυχαία. Κι αποκοιμιέσαι ξανά ελπίζοντας να δεις τη συνέχεια. Αλλά δεν τη βλέπεις.
Δημοσίευση σχολίου