Όταν χορεύεις, χορεύεις. Και, υπό αυτήν την έννοια, χορεύεις σπάνια.
Έχεις ένας ζευγάρι επιγονατίδες. Τις παραγγείλατε πριν μερικά χρόνια από την Αμερική. Μαλακές, ελαστικές και λεπτές, ειδικές για χορό. Κατά τη διάρκεια του μαθήματος κυκλοφορούν αρκετά ζευγάρια από αυτές στο δωμάτιο. Ξεχωρίζεις τις δικές σου από δυο μικρά κόκκινα σημάδια που έχουν εσωτερικά από τα ματωμένα σου γόνατα, αλλά πρόσφατα τις έβαλε η μαμά σου στο πλυντήριο και τα σημάδια σχεδόν εξαφανίστηκαν. Αλλά και πάλι τις αναγνωρίζεις, γιατί συνήθως είναι αυτές που έχουν απομείνει, πεταμένες σε κάποια γωνία ή πάνω στο καλοριφέρ ή στο περβάζι του παραθύρου ή δίπλα στο στερεοφωνικό ή μέσα στην τσάντα σου ή στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου.
Στα γόνατα σου, μια φορά, βρίσκονται σπάνια.
Στα γόνατα σου, μια φορά, βρίσκονται σπάνια.
Όταν σκοπεύεις να χορέψεις, τις φοράς. Μόνο τότε. Χρονικά αυτό προκύπτει κατά τον Μάη, όταν ξεκινούν οι πρόβες. Μέχρι τότε κρατάς απλά ρυθμό, δεν χορεύεις. Μαθαίνεις τις χορογραφίες για να είσαι σίγουρη ότι γνωρίζεις τα βήματα, ακούς τις οδηγίες για να μαζέψεις τα "κλειδιά" και δεν χάνεις μάθημα για να μη σου ξεφύγει καμιά πληροφορία. Η δασκάλα δείχνει λεπτομέρειες, κινήσεις που δε λένε να βγουν, τα κορίτσια ακολουθούν, επαναλαμβάνουν, προσπαθούν. Κι εσύ κάθεσαι στο ξύλινο πάτωμα, σε απόσταση δεκάδων σανίδων από τις επιγονατίδες σου και κοιτάς, ρουφάς, αφομοιώνεις, αλλά δε χορεύεις. Περιμένεις. Και μαζί σου περιμένουν οι επιγονατίδες σου. Τελικά πρέπει να είναι οι πιο δυστυχισμένες επιγονατίδες στην αίθουσα, οι λιγότερο φορεμένες, περιμένουν καρτερικά να πιάσουν οι ζέστες για να τις τιμήσεις, περιμένουν τη στιγμή που θα αποφασίσεις επιτέλους να χορέψεις.
Και να δεις που μια μέρα κάποιος θα σου πει ότι δεν έχει πρόβες φέτος.
Και μετά κανείς δε ξέρει τίποτα.
Και να δεις που μια μέρα κάποιος θα σου πει ότι δεν έχει πρόβες φέτος.
Και μετά κανείς δε ξέρει τίποτα.
Δημοσίευση σχολίου