Χθες παρακολούθησα μια παράσταση χορού από παιδιά ηλικίας 11 έως 16 ετών, περίπου. Breakdance, hip-hop, σύγχρονο. Τελικά ο χορός είναι το πιο μαγικό μέσο έκφρασης, αλλά και έκθεσης. Τα κοιτούσα να κινούνται στον χώρο και σκεφτόμουν ότι όταν χορεύεις δε μπορείς να κρυφτείς, ακόμα κι αν το θες. Αγόρια στην εφηβεία, με χαμηλοκάβαλα φαρδιά παντελόνια και λιωμένα παπούτσια, κορίτσια με μακριά μαλλιά, έντονο βάψιμο και sexy μπλουζάκια. Όλα αυτά μέχρι να μπει η μουσική και να ξεκινήσουν το χορό. Κι όταν αρχίσουν σιγά-σιγά να παρασύρονται από τη μουσική και την κίνηση, όλα τα παραπάνω εξαφανίζονται και τη θέση τους παίρνει μια παιδική ανασφάλεια και μια γλυκιά αμηχανία. Και ξαφνικά συνειδητοποιείς πως είναι ακόμα παιδιά και θες να πας να τα αγκαλιάσεις κάθε φορά που χάνουν ένα βήμα ή δεν τους βγαίνει μια κίνηση και νιώθεις στην καρδιά το ίδιο σφίξιμο που μόλις αισθάνθηκαν τα ίδια πάνω στη σκηνή. Κοιτάζονται μεταξύ τους για να νιώσουν σιγουριά για τη χορογραφία και το συγχρονισμό τους και χορεύουν ενώ παράλληλα ψάχνουν τους γονείς τους στο κοινό. Είναι ξεγυμνωμένα πάνω στη σκηνή, μάλλον εν αγνοία τους. Και είναι αυτή η έκθεση που κρατά όλους εμάς καθηλωμένους και όχι η τέλεια τεχνική που εκείνα πιστεύουν. Νομίζω πως μια άρτια τεχνικά παράσταση δε θα μπορούσε να με συγκινήσει όσο με συγκίνησε αυτό που παρακολούθησα χθες, που έμοιαζε περισσότερο με γιορτή. Με καμιά δεκαπενταριά ζευγάρια παιδικά μάτια να προσπαθούν να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό, προσμένοντας την αποδοχή και το χειροκρότημα από όλους όσους αγαπούν. Κι όταν η παράσταση τελειώνει, φοράνε ξανά τη στολή του άνετου και της μοιραίας, καλύπτοντας επιμελώς τα περισσότερα αληθινά κομμάτια του εαυτού τους.
Αλλά εμείς προλάβαμε και τα είδαμε. Και τα αγαπήσαμε πολύ!
Δημοσίευση σχολίου