Όταν τελείωσα το σχολείο, πήγα για 2-3 μήνες (και πολύ κάθισα) σε ένα πρακτορείο μοντέλων που χρησιμοποιούσε νέα κορίτσια για την προώθηση διαφόρων προϊόντων. Στους λίγους μήνες που έμεινα, έλαβα μέρος σε δύο διαφημιστικές καμπάνιες. Η μία της sony, που τότε είχε αναθέσει στο συγκεκριμένο πρακτορείο την προώθηση του discman (ναι, είμαι τόσο μεγάλη) και η δεύτερη της TDK, που υπήρξε χορηγός ενός πρωταθλήματος beach volley, που διήρκεσε μια εβδομάδα, σε κάποια παραλία των Νοτίων προαστίων. Καθώς είχα βρεθεί στο συγκεκριμένο πρακτορείο ψιλό-τυχαία και με μόνο σκοπό να βγάλω ένα μικρό χαρτζιλίκι, δεν είχα καμία προσδοκία και επομένως δεν ήμουν και διατεθειμένη να κάνω τον παραμικρό συμβιβασμό, όπως ας πούμε να διπλώσω το ήδη αποκαλυπτικό σορτσάκι που μου έδωσαν να φορέσω και να δέσω το t-shirt κάτω από το στήθος για να μοιράζω διαφημιστικά της sony στην παραλία του Σχινιά. Στα 18 ίσως δεν είχα την ωριμότητα να συνειδητοποιήσω το ατελείωτο παιχνίδι που παίζεται στις πλάτες των κατά τα άλλα ανεξαρτητοποιημένων γυναικών του δυτικού πολιτισμού, ούτε καν τη σύνδεση ανάμεσα σε ένα γυναικείο κορμί και το marketing, αλλά φαίνεται πως από μικρή ηλικία είχα το ένστικτο της προστασίας από κάθε μέσο ενδεχόμενης εκμετάλλευσής μου. Αν και, σε μια λίγο διαφορετική περίπτωση, τα τελευταία χρόνια το επέτρεψα, αλλά τουλάχιστον έγινε εις γνώσιν μου. Τέλος πάντων, πίσω στα 18, και στη συμμετοχή μου στο πρωτάθλημα beach volley. Όχι ως αθλήτρια, αλλά ως γλάστρα. Μια εβδομάδα μες στον ήλιο με μαγιό να επαναλαμβάνω τις ίδιες λιγοστές ατάκες σε δεκάδες ανθρώπους, που δε δίνανε δεκάρα για όσα τους έλεγα. Το πρωτάθλημα έληξε λίγες μέρες μετά με τη διοργάνωση ενός πάρτι στο golf της Γλυφάδας, προς τιμήν των μετόχων της χορηγήσας εταιρείας. Μια μέρα πριν το πάρτι με πλησίασε ο ιδιοκτήτης του πρακτορείου, ενώ ξεροστάλιαζα σε ένα stand, για να με ρωτήσει αν χορεύω τσιφτετέλι. Τον ρώτησα γιατί μου κάνει τη συγκεκριμένη ερώτηση και μου απάντησε ότι θέλει 2-3 κορίτσια να ανέβουν κατά τη διάρκεια του πάρτι στα τραπέζια των καλεσμένων και να χορέψουν. Χωρίς πολλή σκέψη του απάντησα πως δυστυχώς δε ξέρω να χορεύω. Πήγαμε στο πάρτι και καθίσαμε σε μια ροτόντα. Άναψα ένα τσιγάρο και αφού το κάπνισα αναζήτησα το τασάκι πάνω στο τραπέζι, αλλά δεν το είδα. Πέταξα λοιπόν διακριτικά τη γόπα μου κάτω και την έσβησα με το τακούνι μου, σαν να μην τρέχει τίποτα. Έλα όμως που για κακή μου τύχη με είδε ο εργοδότης μου (μη χέσω) και με έκραξε μπροστά σε όλον τον κόσμο. Τότε θυμάμαι, ντράπηκα πολύ, πλέον όμως κάθε φορά που το σκέφτομαι γελάω και κλείνω το μάτι στον εαυτό μου. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που με είδε. Πριν μερικά χρόνια κάποιος πρώην μου έκανε παρατήρηση επειδή, ενώ τρώγαμε στο σπίτι της αδερφής του, δεν είχα τα χέρια μου πάνω στο τραπέζι. Τελικά αποδείχτηκε κι αυτός εξίσου σοβαρός κύριος όσο και ο ιδιοκτήτης του πρακτορείου.
Δημοσίευση σχολίου