Ειλικρινά, αν είχες τη δυνατότητα να προσλάβεις έναν άνθρωπο μόνο και μόνο για να οργανώνει τα οικονομικά σου, θα το έκανες. Λογαριασμοί, φορολογικές δηλώσεις, ασφάλεια αυτοκινήτου, χαρτούρα, έσοδα, έξοδα. Ένα κομμάτι που ανέκαθεν σου προκαλούσε σύγχυση. Σαν να μη μπορείς να το διαχειριστείς. Σαν να μη μπορείς καν να το κατανοήσεις. Η αιώνια διαμάχη με τους γονείς σου, η αδυναμία σου να διαχειριστείς τα λεφτά σου. Η σχέση σου με τα χρήματα ήταν ανέκαθεν περίεργη. Μάλλον θα φταίει ο Ποσειδώνας στο 2ο οίκο σου, δε μπορείς να το εξηγήσεις διαφορετικά. Άλλωστε μεγάλωσες σε ένα περιβάλλον όπου η σωστή διαχείριση των χρημάτων αλλά και η αποταμίευση ήταν θέματα ζωτικής σημασίας. Αλλά εσένα ποτέ δε σε άγγιξαν. Σαν πιτσιρίκι, στο εβδομαδιαίο χαρτζιλίκι ποτέ δεν μετρούσες δραχμές. Μετρούσες δρακουλίνια κι αυτοκόλλητα. Αγόρασες άπειρες σακούλες γαριδάκια με αυτά τα χρήματα χωρίς ποτέ να καταφέρεις να συγκρατήσεις την αξία τους σε δραχμές. Πολλά χρόνια αργότερα μετακόμισες για σπουδές στην Αγγλία, όπου ήσουν υπεύθυνη για τη διαχείριση των χρημάτων που σου έστελναν οι γονείς σου στις αρχές κάθε τριμήνου. Τη μετάβαση σου από τη δραχμή στη λίρα δεν τη θυμάσαι γιατί πολύ απλά δεν υπήρξε. Μπορεί να σου έκανε εντύπωση ότι αυτό το μικροσκοπικό νόμισμα αντιστοιχούσε σε 500 δραχμές, αλλά μέχρι εκεί. Τα ψιλά είναι ψιλά.
Μακάρι να ζούσαμε σε έναν κόσμο όπου το χρήμα δε θα είχε υπόσταση. Να υπήρχε ένας άλλος τρόπος να κάνουμε τις δουλειές μας, ένα άλλο σύστημα ανταλλαγής. Να ήμαστε απαλλαγμένοι από τις καταραμένες τράπεζες κι από όλη αυτήν την κοινωνική αηδία που σε κρίνει και σε κατατάσσει με βάση τις τσέπες σου.
Σε έπρηξαν με την αποταμίευση. Σε έπεισαν ότι η ανικανότητα σου να βάλεις χρήματα στην άκρη για τις δύσκολες μέρες είναι το μεγαλύτερο κουσούρι σου. Ορίστε λοιπόν, οι περιβόητες δύσκολες μέρες έφτασαν. Λοιπόν;
Δημοσίευση σχολίου