Έτυχε χθες να διαβάσω μερικές από τις αναρτήσεις που έγραψα τους προηγούμενους μήνες. Κάθε φορά που διαβάζω μία, εκπλήσσομαι ευχάριστα γιατί θυμίζω με αυτόν τον τρόπο στον εαυτό μου ότι μπορώ να κάνω κάτι που δεν πίστευα πως έχω την ικανότητα να κάνω. Να μεταφέρω τις σκέψεις μου, αλλά κυρίως να εκφράζω τα συναισθήματά μου. Και μέσα σε λίγο καιρό έγραψα 100 αναρτήσεις, που ούτε κι εγώ κατάλαβα πώς έγινε. Και νομίζω ότι πέρα από τη χαρά που μου δίνει το νέο μου χόμπι, κάνω κι ένα πολύ μεγάλο δώρο στον εαυτό μου. Κι αυτό το συνειδητοποιώ σχεδόν κάθε φορά που διαβάζω μια παλιά μου ανάρτηση. Όταν γράφω, συνήθως είμαι αρκετά φορτισμένη, μπορεί κάτι να έχει συμβεί ή να με βασανίζει μια σκέψη ή μια κατάσταση, την οποία και καταγράφω απόλυτα ταυτισμένη. Κι όταν μετά από μήνες ξαναπέφτω πάνω της και τη διαβάζω, αποστασιοποιημένη πλέον, συμβαίνει κάτι μαγικό. Μοιάζει σαν να μπαίνουν τα κομμάτια του παζλ στη θέση τους, σαν να ξεκλειδώνουν κλειστά από πάντα κουτάκια, σαν να κουμπώνουν όλα ξαφνικά, μέσα σε μια στιγμή.
Μέσα σε έναν χρόνο δεν άλλαξε τίποτα και ταυτόχρονα άλλαξαν τόσα πολλά. Κι αισθάνομαι πολλή μεγάλη ευγνωμοσύνη και χαρά για όσα μηνύματα μου έστειλε η ζωή. Κυρίως για τα δύσκολα, για εκείνα που αρχικά δεν ήθελα με τίποτα να λάβω και δε μπορούσα με τίποτα να κατανοήσω. Για τα μηνύματα εκείνα που κάποιες στιγμές με έκαναν να αναρωτιέμαι γιατί η ζωή είναι άδικη μαζί μου. Και μετά έρχονται κάποια ευχάριστα μηνύματα για να μου θυμίσουν πως η ύπαρξη είναι πολύ γενναιόδωρη μαζί μου τελικά. Και για να με βοηθήσουν να κατανοήσω πως έτσι είναι η ζωή. Πως για να προβάλλει το ουράνιο τόξο πρέπει οπωσδήποτε να προηγηθεί βροχή. Και πως αν επιτρέψεις στη βροχή αυτή να σε μουσκέψει ως το κόκαλο, και δεν περιμένεις απλά να περάσει αγνοώντας τη, το ουράνιο τόξο στα δικά σου μάτια θα μοιάζει ακόμα πιο λαμπερό. Και θα παραμείνεις να κοιτάς τα χρώματά του μέχρι να τα βάλεις μέσα σου και να αρχίσεις να τα χορεύεις πάνω στη βρεγμένη άμμο.
Δημοσίευση σχολίου