Από τη μια κουράζεσαι και θέλεις να γυρίσεις σπίτι σου για να κοιμηθείς όσο περισσότερο γίνεται, κι από την άλλη με το που γυρνάς, σου λείπουν ήδη οι άνθρωποι που μόλις άφησες στο δωμάτιο. Και στριφογυρνάς στο κρεβάτι σου γιατί αισθάνεσαι στο στήθος σου ένα αδιευκρίνιστο άγχος που δε ξέρεις πού το βρήκες και σε τι ακριβώς αφορά, αλλά και έναν παιδικό ενθουσιασμό γιατί έφτασε επιτέλους η εβδομάδα των παραστάσεων. Τα καταφέρατε πάλι! (Όχι ότι είχες καμιά αμφιβολία). Μέσα σε λίγο χρόνο και με αρκετά μικροπροβλήματα δημιουργήσατε κάτι που σας κάνει περήφανους και βαθιά ευτυχισμένους. Κι αποφάσισες λοιπόν χθες βράδυ, που δεν έλεγε να σε πάρει ο ύπνος, να χορέψεις δίχως αύριο. Να ζήσεις αυτήν την εβδομάδα σαν να είναι γιορτή. Να αφήνεις πίσω σου οποιαδήποτε έγνοια και σκέψη κάθε φορά που πατάς το πόδι σου στη σκηνή και να χορεύεις απαλλαγμένη από το μυαλό που τσεκάρει την παραμικρή σου κίνηση και προετοιμάζει κάθε επόμενο σου βήμα. Και σκεπτόμενη όλα αυτά, πήγε η ώρα 03:30 και τα ορθάνοιχτα μάτια σου παρηγορούσε μονάχα η σκέψη ότι μάλλον δεν είσαι η μόνη που ξενυχτά.
Ίσως τελικά, μιας και είσαστε έτσι κι αλλιώς όλοι ξύπνιοι από την υπερένταση, να έπρεπε να εκμεταλλευτείτε την αϋπνία σας για μια μεταμεσονύχτια πρόβα.
Δημοσίευση σχολίου