Στέκεσαι μήνες τώρα στην άκρη της εξέδρας. Στέκεσαι και περιμένεις ένα ερέθισμα, μια αφορμή ή κάτι τέλος πάντων που θα σου δώσει το κουράγιο να πηδήξεις ή θα σου επιβάλλει το επόμενο μεγάλο βήμα. Να ξεκολλήσεις επιτέλους τα πόδια σου, να βγεις από την ακινησία που μουδιάζει το κορμί σου, μα κυρίως εγκλωβίζει τη ψυχή σου. Τώρα μοιάζεις να αιωρείσαι ακριβώς στο χείλος, εκεί όπου η παραμικρή κίνηση θα έχει σαν αποτέλεσμα να βουτήξεις και να κολυμπήσεις. Πόσο βαθιά είναι τα νερά και πού οδηγεί το ρεύμα, δεν έχεις ιδέα. Αυτό που σίγουρα γνωρίζεις είναι πως δε φοβάσαι. Οι ισορροπίες μέσα στις οποίες κινείσαι μέχρι σήμερα μοιάζουν να χάνονται κι όμως αυτό δε σου προκαλεί ιδιαίτερη ανησυχία. Το μέλλον μοιάζει πιο αβέβαιο από ποτέ κι εσύ ξαφνικά μέσα σε αυτήν την αβεβαιότητα νιώθεις ασφαλής. Τελικά η λέξη "αλλαγή" σου πάει πολύ. Δεν το παραδέχτηκες ποτέ, αλλά πάντοτε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έφερνες τις καταστάσεις στα άκρα, έτσι ώστε η αλλαγή να μοιάζει αναπόφευκτη. Δεν το συνειδητοποίησες ποτέ, αλλά αρνήθηκες να δημιουργήσεις στη ζωή σου οποιαδήποτε δέσμευση θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο σε μια ενδεχόμενη αλλαγή. Κι ενώ καμιά φορά νοσταλγείς τις ζωές των άλλων με τα σπίτια, τα γραφεία, τα παιδιά και τα σκυλιά, αισθάνεσαι πως μια τέτοια ζωή θα προκαλούσε τεράστια πίεση στη ψυχή σου. Και η έννοια της αλλαγής θα έμοιαζε απρόσιτη. Αλλά ούτε αυτό ισχύει τελικά. Η αλλαγή σε βρίσκει όπου κι αν είσαι, όπως κι αν είσαι. Κάποιες φορές έχει τη μορφή της επιβολής, κάποιες άλλες τη μορφή της επιλογής. Το θέμα είναι με τι διάθεση στέκεσαι εσύ κάθε φορά μπροστά σε μια ενδεχόμενη αλλαγή, πώς την αντιμετωπίζεις, πόσα ανύπαρκτα εμπόδια ορθώνεις ανάμεσα σε εκείνη και σε εσένα για να την αποφύγεις χωρίς ενοχές και πόσο χώρο δίνεις τελικά στην καρδιά σου για να σου ψιθυρίσει τι είναι αυτό που στ'αλήθεια χρειάζεται.
Δημοσίευση σχολίου