Πόσο δύσκολο μοιάζει το να μεγαλώνεις παιδιά και πόσο πολύ πιο δύσκολο είναι; Πόσο πέτυχε τελικά η συνταγή των δικών σου γονιών; Μέχρι χθες υποστήριζες με σθένος τον τρόπο που μεγάλωσες. Μέχρι χθες υποστήριζες ότι τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν μέσα σε ένα καλά δομημένο πρόγραμμα. Με συγκεκριμένες ώρες ύπνου, φαγητού, διαβάσματος και παιχνιδιού. Υποστήριζες πως μέσα σε αυτό το πρόγραμμα ένα παιδί μπορεί να νιώσει ασφάλεια, να μάθει τα όρια του, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του. Μέσα σε αυτό το πρόγραμμα ένα παιδί μπορεί να γίνει πειθαρχημένο και ισορροπημένο.
Ξυπνάς συγκεκριμένη ώρα το πρωί, πίνεις το γάλα σου, τρως μια φέτα ψωμί με βούτυρο και μέλι, πλένεις δόντια, ντύνεσαι και ξεκινάς για το σχολείο. Η τσάντα σου είναι ήδη έτοιμη από το προηγούμενο βράδυ όπως επίσης και τα ρούχα που θα φορέσεις. Το μεσημέρι γυρνάς από το σχολείο και τρως το μεσημεριανό σου φαγητό. Μία φορά την εβδομάδα κρέας, μία ψάρι, δυο φορές όσπρια, μία λαδερό, μία μακαρόνια ή ρύζι και την Κυριακή ψητό στο φούρνο με πατάτες. Μετά το φαγητό, που πρέπει να το φας όλο για να μεγαλώσεις...αν θέλεις μπορείς να κοιμηθείς. Αν δε θέλεις, πρέπει να είσαι αθόρυβη. Τις ώρες κοινής ησυχίας δεν πρέπει να ακούγεται κιχ. Νωρίς το απόγευμα πρέπει να διαβάσεις. Όχι δε θα παίξεις. Το πρόγραμμα είναι πρόγραμμα. Αν δεν τελειώσεις τα μαθήματά σου δεν έχεις δικαίωμα στο παιχνίδι. Τσεκάρεις το πρόγραμμα της επόμενης μέρας και μόνο όταν βεβαιωθείς ότι έκανες όλες σου τις ασκήσεις και βάλεις τα βιβλία στη σάκα σου μπορείς να σηκωθείς από την καρέκλα. Πας στην κουζίνα όπου σε περιμένει ένα βραστό αυγό, ένα πορτοκάλι κι ένα κομμάτι σοκολάτα. Εσύ θες να φας μόνο τη σοκολάτα, αλλά η οδηγία είναι ξεκάθαρη. Για να φας τη σοκολάτα πρέπει πρώτα να φας το αυγό και το πορτοκάλι. Μετά μπορείς να παίξεις! Πρόσεχε μόνο μην τα κάνεις όλα λίμπα γιατί η μαμά σου καθάριζε όλο το Σαββατοκύριακο και σταμάτα να τσακώνεσαι με την αδερφή σου γιατί θα τιμωρηθείς. Κατά τις 9 το παιχνίδι τελειώνει γιατί πρέπει να πας για ύπνο. Μαζεύεις τις κούκλες σου και φοράς τις πιζάμες σου. Και μη ξεχνάς: Δόντια και πόδια, δόντια και πόδια, δόντια και πόδια.
Δε σε ρώτησε ποτέ κανείς τι θέλεις εσύ να κάνεις. Δε νοιάστηκε ποτέ κανείς αν κάποια μέρα δεν ήθελες να φας το πορτοκάλι σου, αν ήθελες να παίξεις λίγο πριν ξεκινήσεις διάβασμα, αν προτιμάς να φας φακές ή φασολάκια. Δεν τόλμησες ποτέ να πας για ύπνο χωρίς να πλύνεις δόντια γιατί φοβόσουν πως αν δεν το κάνεις θα σου πέσουν, δεν τόλμησες ποτέ να πας για ύπνο χωρίς να πλύνεις πόδια γιατί θα λέρωνες τα σεντόνια και θα πάθαινες μεγάλο κακό. Έχυνες όμως κάθε πρωί το γάλα σου στον νεροχύτη αποδεικνύοντας πως μπορείς και χωρίς αυτό να ψηλώσεις, και μάλιστα πολύ, έπαιρνες κάθε μέρα με το χαρτζιλίκι σου σοκολάτες γυρνώντας από το σχολείο και τις έτρωγες χωρίς προϋποθέσεις κι όταν έπρεπε να μαζέψεις το δωμάτιο σου, έσπρωχνες τα παιχνίδια σου κάτω από το κρεβάτι και πέταγες τα άπλυτα ρούχα στα σκουπίδια.
Και κάπως έτσι μεγάλωσες και συνειδητοποίησες πως τα παιδιά πρέπει να τα προσεγγίζεις με την καρδιά και όχι με το μυαλό. Πως πρέπει να τα μεγαλώνεις ακούγοντας τις ανάγκες τους κι όχι επιβάλλοντας τους ένα άκαμπτο πρόγραμμα διαπαιδαγώγησης. Αλλά ξέρω τι θα μου πεις...όποιος είναι έξω απ'το χορό πολλά τραγούδια λέει. Ίσως έχεις δίκιο. Ίσως όχι.
