Πώς αντιλαμβάνεσαι τον όρο «εμπιστοσύνη»;
Υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν με την έννοια αυτή όλη τους τη ζωή. Λες να είσαι ένας από αυτούς;
Υπήρξαν άνθρωποι στο παρελθόν που για τον άλφα ή βήτα λόγο έχασαν την εμπιστοσύνη σου. Πόση ευθύνη έχεις εσύ γι αυτήν την απώλεια;
Έχεις την τάση να συνδέεις άρρηκτα την εμπιστοσύνη με έννοιες όπως η αλήθεια, η συνέπεια και η δικαιοσύνη. Σαν να φιλτράρεις τα πάντα στο δοχείο της λογικής. Σαν να αποκόβεις την εμπιστοσύνη από το συναίσθημα. Σαν να εφαρμόζεις κάτι δικά σου μαθηματικά. Σαν να εξισώνεις την εμπιστοσύνη με μια υπόσχεση, με έναν άγραφο νόμο που συνοδεύει όλες σου τις σχέσεις.
Πόσων ανθρώπων την εμπιστοσύνη να έχεις χάσει; Η αναστροφή της εξίσωσης μοιάζει ο μόνος τρόπος να δώσεις απαντήσεις στη σχέση σου με ένα συναίσθημα που σε πληγώνει συχνά. Πόσων ανθρώπων την εμπιστοσύνη να έχεις χάσει; Και ποιος ρόλος σε πληγώνει τελικά περισσότερο;
Η αγωνία να αντεπεξέλθεις σε όλα όσα καλείσαι να φέρεις εις πέρας, ο φόβος να μην απογοητεύσεις, να μην κατηγορηθείς, να μην αδικήσεις, αδειάσεις, εκθέσεις, κρεμάσεις, πληγώσεις - ενίοτε - σε στήνει στη γωνία. Εκεί σε στριμώχνει, σε ακινητοποιεί, σε παραλύει. Εκεί αρνείσαι να συνδεθείς, δε δέχεσαι να πάρεις. Αν πάρεις πρέπει να δώσεις, αυτά πάνε μαζί, έτσι τα έμαθες. Κι αν δε δώσεις αρκετά; Αν δε δώσεις όσα ο άλλος περιμένει; Αν δεν καταφέρεις να είσαι συνεπής στον άγραφο νόμο που συνοδεύει τη σχέση σας; Σε έναν νόμο που επέβαλες εσύ η ίδια; Αν τα μάτια σου τάζουν περισσότερα; Αν βγουν από το στόμα σου λόγια που αδυνατείς να κάνεις πράξη; Αν σε παρασύρει ο παρορμητισμός και ο ενθουσιασμός σου; Αν η ανάγκη σου να εισπράξεις αποδοχή κι αγάπη σε παρασύρουν σε υποσχέσεις που δεν μπορείς να κρατήσεις; Αν χάσεις την εμπιστοσύνη του άλλου; Τι γίνεται τότε;
 |
| «Με το να εκβιάζεις την εμπιστοσύνη του άλλου, το μόνο που τελικά καταφέρνεις είναι να χάνεις την εμπιστοσύνη στον ίδιο σου τον εαυτό». |
Τότε είσαι ανάξια εμπιστοσύνης. Τότε αθετείς τον λόγο σου. Τότε μοιάζεις αναξιόπιστη, ασυνεπής. Τότε γίνεσαι όλα αυτά για τα οποία συνηθίζεις να κατηγορείς τους άλλους. Και τότε πας και κάθεσαι στο εδώλιο του κατηγορουμένου, σε ένα σκαμνί που σιχαίνεσαι, με τεντωμένα δάχτυλα να σε δείχνουν, να σου τονίζουν την αδυναμία σου, να σου θυμίζουν όσα έταξες, να σου υποδεικνύουν όσα έπρεπε να έχεις κάνει αλλά απέτυχες. Και είναι το δικό σου σκαμνί και τα δικά σου δάχτυλα. Είναι το σκαμνί που εσύ έχεις τοποθετήσει για να καθίζεις όσους προδίδουν την εμπιστοσύνη σου, είναι τα δάχτυλα που εσύ υψώνεις σε οποιονδήποτε παραβιάζει τον άγραφο νόμο της σχέσης σας. Είναι ένα σκαμνί που έχεις ταυτίσει με την ασφάλεια του μέτρου, της συνέπειας και της "σωστής" συμπεριφοράς, έννοιες που διδάχτηκες σε πολύ μικρή ηλικία.
Ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι αυτό το σκαμνί στήθηκε εκεί για σένα πριν πολλά-πολλά χρόνια (ε καλά, όχι και τόσα πολλά). Το ζήτημα είναι γιατί το κρατάς ακόμα, με τη δική σου θέληση, με δική σου πρωτοβουλία. Αναρωτιέσαι τι θα συμβεί αν αυτό το μικρό φθαρμένο έπιπλο φύγει από την εικόνα. Αν το αποχωριστείς. Αν το ξεκολλήσεις από τον τοίχο που σε κρατά σε απόσταση ασφαλείας, που σε εμποδίζει να εμπιστευτείς τους άλλους και τον εαυτό σου. Ότι μπορείτε. Ότι μπορείς. Κι αν πάλι δεν τα καταφέρετε, κανείς δεν χρειάζεται να τιμωρηθεί.
Δημοσίευση σχολίου