Φαντάζομαι ότι κανείς πια δε θυμάται τη συναυλία της Παρασκευής. Παρόλα αυτά, επειδή ξεκίνησα το πρωί του Σαββάτου να γράφω τις εντυπώσεις μου από αυτήν, θα τις αναρτήσω, για να μην πάνε χαμένες όπως η ενέργεια και η διάθεση που είχα φυλαγμένες για το βράδυ στην Μαλακάσα.
Η συναυλία που δεν άρχισε ποτέ. Και δε μιλώ για τη συναυλία του 2009 που όντως δεν άρχισε ποτέ, αλλά για τη χθεσινή. Ξεκινήσαμε από τον Χολαργό στις 19:15 και φτάσαμε στο χώρο της συναυλίας 2 ώρες μετά. Μέσα στα επόμενα λεπτά το γκρουπ βγήκε στη σκηνή, χωρίς ιδιαίτερες φωνές και χειροκροτήματα - ούτε σε support τέτοια ξεψυχισμένη υποδοχή - και το live ξεκίνησε με το Welcome to my world από το τελευταίο τους άλμπουμ. Κι εμείς από κάτω περιμέναμε απλά να τελειώσει το κομμάτι για να αρχίσει η συναυλία. Τελικά ακολούθησε και δεύτερο κομμάτι από το Delta machine (Angel) κι εμείς ελπίζαμε ξανά στο επόμενο. Άλλωστε, γνωρίζοντας ήδη το setlist του live στο Ισραήλ που είχε προηγηθεί, ξέραμε πάνω κάτω τι να περιμένουμε. Κι αυτό που περιμέναμε ήρθε. Σχεδόν ήρθε, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια. Walking in my shoes. Αν αγαπάς DM, αγαπάς και το τραγούδι αυτό. Γνωρίζεις τη μελωδία, έχεις σιγοτραγουδήσει τους στίχους αμέτρητες φορές, θες να φωνάξεις, να χοροπηδήσεις, να τραγουδήσεις, να σηκώσεις τα χέρια σου ψηλά, ακόμα και να κλάψεις - για κάτι τύπους που φορτίζονται εύκολα συναισθηματικά, ονόματα δε λέμε - και με την πρώτη ευκαιρία που σου δίνεται, στην εισαγωγή του κομματιού, όλα αυτά τα κάνεις. Αλλά μέσα στο επόμενο λεπτό τα χέρια σου κατεβαίνουν από μόνα τους, το σώμα σου σταματά να κουνιέται, οι στίχοι βγαίνουν από το στόμα σου αδιάφορα. Σκέφτεσαι ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά ελπίζεις πως η ενέργεια θα ανέβει στη συνέχεια, πως με το επόμενο κομμάτι θα καταφέρουν να σε πωρώσουν, δε θες και πολύ εδώ που τα λέμε. Τελικά οι στιγμές της έκστασης κατά τη διάρκεια της συναυλίας ήταν ελάχιστες και τις δημιούργησες κυρίως μόνη σου γιατί τις είχες ανάγκη. Και σε αυτές θα αναφερθείς γιατί αγαπάς Depeche Mode και δε θέλεις να σταθείς άλλο στα μειονεκτήματα.
Barrel of a gun. Το 'θελα αυτό το κομμάτι, ήθελα να το ακούσω, κι αυτό κι όλο το άλμπουμ στο οποίο ανήκει, αν ήταν δυνατόν. Το Ultra το αγαπώ από την αρχή μέχρι το τέλος, ήταν από τα πρώτα cd που αγόρασα σαν φοιτήτρια στο Manchester και ο ήχος του έχει κάτι που το διαχωρίζει από όλα τα υπόλοιπα άλμπουμ των DM. Κάποτε ήξερα όλους τους στίχους απ'έξω, τώρα δε θυμάμαι ούτε τους μισούς, έχω όμως τις αναμνήσεις από τα χρόνια εκείνα που το έβαζα στο repeat στο μικρό δωμάτιο της εστίας και πωρωνόμουν μόνη μου. Και το Barrel of a gun ξύπνησε αυτές ακριβώς τις αναμνήσεις.
Τελικά μου έκαναν τη χάρη, στο encore, κι άκουσα άλλο ένα κομμάτι από το Ultra. Ένα τραγούδι που είχα να ακούσω χρόνια και είχα ξεχάσει την ύπαρξη του. Κι όμως, όταν ο Martin Gore ανέβηκε ξανά στη σκηνή για να ερμηνεύσει το Home, οι στίχοι βγήκαν από τα χείλη μου σαν να τους είχα αποστηθίσει μόλις χθες. Για κάποιον λόγο, που δε θυμάμαι, αυτοί οι στίχοι έκαναν ιδιαίτερο νόημα σε μένα όταν πρώτο-άκουσα το Home και κάθε φορά που το άκουγα με συγκινούσαν ιδιαίτερα. Για κάποιον λόγο, που δεν καταλαβαίνω, οι ίδιοι στίχοι έκαναν νόημα και χθες, προκαλώντας μου την ίδια συγκίνηση.
Enjoy the Silence και Personal Jesus. Δε θα στεκόμουν σε αυτά τα δυο κομμάτια, αλλά έτσι υποτονικά που εξελισσόταν η συναυλία, ένα δυνατό χαρτί έμοιαζε η μόνη λύση για να σηκωθεί λίγο το πράγμα, για να βιώσει το κοινό την έκσταση που αναζητούσε. Η Ινώ δίπλα μου αναρωτιόταν πότε επιτέλους θα ξεκινήσει η συναυλία που περίμενε μήνες κι εγώ σκεφτόμουν πως η συναυλία κοντεύει πια να τελειώσει και δεν έχω ιδρώσει, δεν έχω κουραστεί, δεν έχω βραχνιάσει. Κι αποφάσισα ξαφνικά να τα κάνω και τα τρία. Και το all I ever wanted all I ever needed λα λα λα ήρθε να στηρίξει λίγο την απόφασή μου. Και το Personal Jesus, το οποίο βέβαια ξεκίνησε αργά και βασανιστικά, βοήθησε να διαρκέσει ο ενθουσιασμός λίγο παραπάνω.
Ειλικρινά δε ξέρω τι σκατά έφταιξε. Το γκρουπ είχε διάθεση, το ίδιο αναμφισβήτητα και ο κόσμος (πολύς κόσμος, όχι αστεία). Αλλά το live κύλησε πολύ αργά, υποτονικά, βαρετά κάποιες στιγμές. Πιστεύω πως όλοι, όσοι βρίσκονταν κάτω από τη σκηνή αλλά και όσοι ήταν πάνω σε αυτήν, ένιωθαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά φαίνεται πως δεν ήταν κάτι εφικτό να διορθωθεί κατά την διάρκεια του live. Σίγουρα το γεγονός ότι η Αθήνα ήταν μόλις ο δεύτερος σταθμός του tour δεν ήταν υπέρ μας, αφού η χθεσινή συναυλία έμοιαζε αναγνωριστική, πειραματική, περισσότερο σαν πρόβα γι αυτές που θα ακολουθήσουν, παρά σαν την ίδια την παράσταση. Ας είναι. We still love you!
Δημοσίευση σχολίου