Να «χορέψουμε».
Να δοκιμάσουμε τα όρια μας με τον πιο δημιουργικό τρόπο. Και να τα ξεπεράσουμε.
Να απλώσουμε το βλέμμα που αναζητά, δακρύζει, συναντά, αναγνωρίζει, μαλακώνει, αποδέχεται κι αγκαλιάζει. Να απλώσουμε και τα χέρια και να γεμίσουμε το δωμάτιο, να τρυπήσουμε τους τοίχους, να ξεφύγουμε από τα στενά όρια του σώματος και του μυαλού μας. Και να χαθούμε.
Να νιώσουμε το ακίνητο μας σώμα να δονείται από όλα όσα του έχουμε στερήσει να εκφράσει. Και να βγάλουμε το λουρί.
Να ελευθερώσουμε τα συναισθήματά μας μέσα από τα ακροδάχτυλα που μουδιάζουν και τις ρίζες των μαλλιών, μέσα απ' τα γόνατα που τρέμουν και το στήθος που πάει να σπάσει. Μέσα από τη φωνή που θέλει να ουρλιάξει, τα χέρια που θέλουν να σκίσουν τον αέρα, το κεφάλι που θέλει ν' αγγίξει τον ουρανό, το στομάχι που θέλει να καταβροχθίσει τους πάντες, τα πόδια που θέλουν να φτάσουν παντού, την καρδιά.
Καταλαβαίνεις τι λέω;
Θα μείνω μέχρι να τα καταφέρω.
Μετά αποκλείεται να φύγω.
Δημοσίευση σχολίου