Σε μια λευκή κόλλα χαρτί έχεις τη
δυνατότητα να γράψεις τα πάντα. Και - παραδόξως - η σκέψη αυτή σου προκαλεί
αδυναμία να γράψεις οτιδήποτε. Τα πράγματα μοιάζουν πάντα πιο εύκολα όταν σου
δίνεται ένα θέμα ή τίθεται κάποιου είδους περιορισμός, ένα πλαίσιο μέσα στο
οποίο πρέπει να κινηθείς. Και δεν αναφέρεσαι μόνο στο γράψιμο. Πάντοτε αναζητάς
ένα ερέθισμα, μια αφορμή για να την κάνεις αφετηρία και να αρχίσεις σιγά-σιγά
να ξετυλίγεις και να ξετυλίγεσαι. Κάτι που θα ακούσεις, θα
δεις, θα νιώσεις. Κάτι που θα κάνει νόημα, κλικ.
Τα αγαπάς τα κλικ που συμβαίνουν
κάθε τόσο. Είναι στιγμιαία, συμβαίνουν σε ανύποπτο χρόνο, χωρίς καμιά
προειδοποίηση ή ένδειξη και παρ όλη τη σύντομη ζωή τους, το σημάδι
που αφήνουν πάνω σου είναι τεράστιο, το αποτύπωμά τους ανεξίτηλο. Τι να συμβαίνει
άραγε αυτές τις μαγικές στιγμές; Τι προκαλεί αυτές τις λάμψεις, στο φως των
οποίων όλα γίνονται ξεκάθαρα; Ενίοτε σοκαριστικά ξεκάθαρα;
Οι ψευδαισθήσεις που μπουκώνεις τον
εαυτό σου για να τον προστατέψεις από μια αλήθεια που πληγώνει, που ξεβολεύει,
που σε καθιστά υπεύθυνη μιας κατάστασης ή της ίδιας σου της ύπαρξης είναι
αμέτρητες και κυρίως πανίσχυρες. Ο φλοιός τους μοιάζει αδιαπέραστος, τα αυτιά
και τα μάτια σου ερμητικά κλειστά. Προκειμένου να υπερασπιστείς τις
ψευδαισθήσεις που σου δημιουργούν ασφάλεια - ή για την ακρίβεια την ψευδαίσθηση
αυτής - είσαι ικανή να υιοθετήσεις τα πιο παράλογα επιχειρήματα. Λίγο καιρό
μετά κανείς πια δεν τολμά να σου πει ότι ζεις μέσα σε μια πλάνη γιατί
συνειδητοποιεί ότι, πολύ απλά, δεν είσαι ακόμα έτοιμη να βγεις από αυτήν. Τα
κλικ που λες πως αγαπάς είναι παντού. Βρίσκονται στο επόμενο βήμα, βλέμμα,
κίνηση. Για να εισχωρήσουν όμως μέσα σου πρέπει να βρουν το πορτάκι
ανοιχτό. Και εσύ, έτσι όπως έχεις ταμπουρωθεί από φόβο μήπως το φως
αλλοιώσει τις ψευδαισθήσεις σου και χρειαστεί να αντικρίσεις την
αλήθεια, δεν έχεις αφήσει ούτε χαραμάδα για πέρασμα.
Το κλικ όμως παραμονεύει. Και τη
στιγμή που, σίγουρη πως έχεις τα πάντα υπό έλεγχο - ή για την ακρίβεια υπό
την ψευδαίσθηση αυτού - χαλαρώσεις και αφεθείς, αυτό αρπάζει την
ευκαιρία και τρυπώνει. Το
"κακό" έχει συμβεί. Μπορείς να νιώσεις τον πόνο και τη λύτρωση
που κουβαλά. Σε υποχρεώνει να παραδεχθείς την αλήθεια που
έκρυβες επιμελώς κάτω από τόνους ψευδαισθήσεων. Σου επιτρέπει να
κλάψεις εκτονώνοντας την αφόρητη πίεση τους. Σε προτρέπει να δράσεις βγαίνοντας
από τον λήθαργο που σου επέβαλαν. Και με τα μάτια ακόμα θολά από το κλάμα
μπορείς να δεις πλέον την αλήθεια. Και όσο δύσκολη κι αν είναι, όσο κι αν σε
κάνει να φοβάσαι, να ντρέπεσαι, να απελπίζεσαι, έχεις τουλάχιστον απαλλαγεί από
το τεράστιο βάρος των ψευδαισθήσεων που νόμιζες πως αγαπάς να κουβαλάς. Βασικά
μην τρομάζεις, μα είσαι
ελεύθερη.
Μετά από κάθε τέτοιο κλικ είσαι
έτοιμη να γεμίσεις ατέλειωτες λευκές κόλλες χαρτί, με κάθε λέξη να σε
επαναφέρει όποτε κινδυνεύεις να χαθείς στις ίδιες, γνώριμες ψευδαισθήσεις. Με
κάθε λέξη να σου θυμίζει την αλήθεια.
Δημοσίευση σχολίου