Archive for Μαΐου 2013

Εμπιστοσύνη

By | Published 31.5.13

Πώς αντιλαμβάνεσαι τον όρο «εμπιστοσύνη»;
Υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν με την έννοια αυτή όλη τους τη ζωή. Λες να είσαι ένας από αυτούς; 
Υπήρξαν άνθρωποι στο παρελθόν που για τον άλφα ή βήτα λόγο έχασαν την εμπιστοσύνη σου. Πόση ευθύνη έχεις εσύ γι αυτήν την απώλεια;
Έχεις την τάση να συνδέεις άρρηκτα την εμπιστοσύνη με έννοιες όπως η αλήθεια, η συνέπεια και η δικαιοσύνη. Σαν να φιλτράρεις τα πάντα στο δοχείο της λογικής. Σαν να αποκόβεις την εμπιστοσύνη από το συναίσθημα. Σαν να εφαρμόζεις κάτι δικά σου μαθηματικά. Σαν να εξισώνεις την εμπιστοσύνη με μια υπόσχεση, με έναν άγραφο νόμο που συνοδεύει όλες σου τις σχέσεις.

Πόσων ανθρώπων την εμπιστοσύνη να έχεις χάσει; Η αναστροφή της εξίσωσης μοιάζει ο μόνος τρόπος να δώσεις απαντήσεις στη σχέση σου με ένα συναίσθημα που σε πληγώνει συχνά. Πόσων ανθρώπων την εμπιστοσύνη να έχεις χάσει; Και ποιος ρόλος σε πληγώνει τελικά περισσότερο;

Η αγωνία να αντεπεξέλθεις σε όλα όσα καλείσαι να φέρεις εις πέρας, ο φόβος να μην απογοητεύσεις, να μην κατηγορηθείς, να μην αδικήσεις, αδειάσεις, εκθέσεις, κρεμάσεις, πληγώσεις - ενίοτε - σε στήνει στη γωνία. Εκεί σε στριμώχνει, σε ακινητοποιεί, σε παραλύει. Εκεί αρνείσαι να συνδεθείς, δε δέχεσαι να πάρεις. Αν πάρεις πρέπει να δώσεις, αυτά πάνε μαζί, έτσι τα έμαθες. Κι αν δε δώσεις αρκετά; Αν δε δώσεις όσα ο άλλος περιμένει; Αν δεν καταφέρεις να είσαι συνεπής στον άγραφο νόμο που συνοδεύει τη σχέση σας; Σε έναν νόμο που επέβαλες εσύ η ίδια; Αν τα μάτια σου τάζουν περισσότερα; Αν βγουν από το στόμα σου λόγια που αδυνατείς να κάνεις πράξη; Αν σε παρασύρει ο παρορμητισμός και ο ενθουσιασμός σου; Αν η ανάγκη σου να εισπράξεις αποδοχή κι αγάπη σε παρασύρουν σε υποσχέσεις που δεν μπορείς να κρατήσεις; Αν χάσεις την εμπιστοσύνη του άλλου; Τι γίνεται τότε;

«Με το να εκβιάζεις την εμπιστοσύνη του άλλου, το μόνο που τελικά καταφέρνεις είναι να χάνεις την εμπιστοσύνη στον ίδιο σου τον εαυτό».
Τότε είσαι ανάξια εμπιστοσύνης. Τότε αθετείς τον λόγο σου. Τότε μοιάζεις αναξιόπιστη, ασυνεπής. Τότε γίνεσαι όλα αυτά για τα οποία συνηθίζεις να κατηγορείς τους άλλους. Και τότε πας και κάθεσαι στο εδώλιο του κατηγορουμένου, σε ένα σκαμνί που σιχαίνεσαι, με τεντωμένα δάχτυλα να σε δείχνουν, να σου τονίζουν την αδυναμία σου, να σου θυμίζουν όσα έταξες, να σου υποδεικνύουν όσα έπρεπε να έχεις κάνει αλλά απέτυχες. Και είναι το δικό σου σκαμνί και τα δικά σου δάχτυλα. Είναι το σκαμνί που εσύ έχεις τοποθετήσει για να καθίζεις όσους προδίδουν την εμπιστοσύνη σου, είναι τα δάχτυλα που εσύ υψώνεις σε οποιονδήποτε παραβιάζει τον άγραφο νόμο της σχέσης σας. Είναι ένα σκαμνί που έχεις ταυτίσει με την ασφάλεια του μέτρου, της συνέπειας και της "σωστής" συμπεριφοράς, έννοιες που διδάχτηκες σε πολύ μικρή ηλικία. 

 Ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι αυτό το σκαμνί στήθηκε εκεί για σένα πριν πολλά-πολλά χρόνια (ε καλά, όχι και τόσα πολλά). Το ζήτημα είναι γιατί το κρατάς ακόμα, με τη δική σου θέληση, με δική σου πρωτοβουλία. Αναρωτιέσαι τι θα συμβεί αν αυτό το μικρό φθαρμένο έπιπλο φύγει από την εικόνα. Αν το αποχωριστείς. Αν το ξεκολλήσεις από τον τοίχο που σε κρατά σε απόσταση ασφαλείας, που σε εμποδίζει να εμπιστευτείς τους άλλους και τον εαυτό σου. Ότι μπορείτε. Ότι μπορείς. Κι αν πάλι δεν τα καταφέρετε, κανείς δεν χρειάζεται να τιμωρηθεί.

Posted in | Leave a comment

Ένα βιβλίο

By | Published 24.5.13

"..., σε ό,τι είδος κόσμου κι αν είσαι, τις περισσότερες φορές δε βλέπεις τη γραμμή ανάμεσα στο υποθετικό και το πραγματικό. Μόνο με τα μάτια της καρδιάς μπορείς να τη δεις".

1Q84, βιβλίο II, σελ. 228

Την πρόταση αυτή τη διάβασες τη Δευτέρα του Πάσχα, γύρω στις 12 το μεσημέρι κι έκανε αμέσως νόημα. Κλικ, όπως συνηθίζεις να λες. Για το λόγο αυτό, την ίδια κιόλας στιγμή, τη σημείωσες σε ένα χαρτί με σκοπό να γράψεις κάτι σχετικό για το αυριανό Talkin' goats. Αμέσως μετά, συνέχισες να διαβάζεις το βιβλίο σου. Τώρα μετανιώνεις που δεν αφιέρωσες σε αυτήν τη φράση αλλά κυρίως στα συναισθήματα που σου γέννησε λίγο περισσότερο χρόνο. Που τα ξεπέταξες με τον τρόπο αυτό, που δε στάθηκες για λίγο να τα αφομοιώσεις, να τα παρατηρήσεις και γιατί όχι, να τα καταγράψεις. 

Από τις 12 το μεσημέρι έχουν μεσολαβήσει οχτώ ώρες και 200 χιλιόμετρα. Κυρίως όμως, έχουν μεσολαβήσει αμέτρητα συναισθήματα. Μελαγχολία για την επιστροφή σου στην Αθήνα, ενθουσιασμός για το λαχταριστό κομμάτι γαλακτομπούρεκο που σου προσέφεραν, φόβος για τα ριψοκίνδυνα προσπεράσματα του θείου σου με το αμάξι του οποίου επέστρεψες, χαρά για τον απογευματινό καφέ με τις φίλες σου αμέσως μετά την άφιξή σου. Και πόσα άλλα, που δε στάθηκαν αρκετά για να τα συνειδητοποιήσεις και να τα αφομοιώσεις. 

Είναι απίστευτο το ότι κάθε στιγμή γεννά συναίσθημα. Κάθε πράξη, λέξη, βλέμμα, άγγιγμα, ερέθισμα. Νιώθεις πως είναι απαραίτητο να είσαι όχι μόνο παρούσα, αλλά και δεκτική όταν αυτό συμβαίνει. Δηλαδή κάθε στιγμή, δηλαδή διαρκώς, δηλαδή πάντα. Δηλαδή τρέχα γύρευε.


Μα εσύ θέλεις να μάθεις τι θα γίνει παρακάτω. Όλη σου η έννοια είναι να διαβάσεις τις επόμενες σελίδες, να τελειώσεις το κεφάλαιο και ολόκληρο το βιβλίο αν είναι δυνατόν. Να φτάσεις στο τέλος της ιστορίας, να μάθεις την κατάληξη, να βρεις τις απαντήσεις στα ερωτήματα που σου έχει γεννήσει η πλοκή έως τώρα. Διαβάζεις τη μια λέξη και ο νους σου είναι ήδη στην επόμενη. Κάνεις παύση και ανατρέχεις μπροστά για να δεις πόσες σελίδες απομένουν για να τελειώσει το κεφάλαιο. Και μετά τις τρως με τα μάτια σου. Καμιά φορά - πολύ σπάνια - κάνεις μεγαλύτερη παύση. Για να κλάψεις. Μόνο τότε. Τα δάκρυα δε σε αφήνουν να διαβάσεις, δε σου επιτρέπουν να δεις καθαρά τις λέξεις. Μόνο για τα συναισθήματα που σου προκαλούν δάκρυα κάνεις παύση, μόνο γι αυτά που σε υποχρεώνουν να τα σεβαστείς, να τους δώσεις χώρο και χρόνο. Τα υπόλοιπα τα καταπίνεις με την ίδια λαιμαργία που καταπίνεις και τις σελίδες του βιβλίου.

Κι έπειτα υπάρχουν και συναισθήματα που είναι κοινά σε όλα τα βιβλία που χαίρεσαι να διαβάζεις. Η θλίψη αμέσως μετά την τελευταία λέξη. Η μοναξιά τη στιγμή που τα κλείνεις για να τα βάλεις πίσω στο ράφι. Η άρνηση να ξεκινήσεις ένα καινούριο, να αγαπήσεις οποιοδήποτε άλλο βιβλίο όπως αγάπησες αυτό που μόλις τελείωσες. Η ανάγκη σου να μείνεις μαζί του και με όλα τα συναισθήματα που αυτό σου δημιούργησε. Όσα θυμάσαι και όσα προσπαθείς να ξεχάσεις.

Posted in | 2 Comments

23-05-13

By | Published 23.5.13



Leave a comment

Feel

By | Published 17.5.13

Ένα μήνυμα στο facebook μιας κοπέλας που δε γνωρίζεις προσωπικά και η οποία έτυχε να διαβάσει ένα παλιότερο κείμενό σου, στάθηκε αφορμή για το σημερινό talkin' goats. 

"Μήπως βρήκες απάντηση στο ερώτημα σου; Τι ακολουθεί";

 Δεν έχεις απαντήσεις γαμώτο, μονάχα τη δική σου προσωπική εμπειρία. Και από εκεί γράφεις όσα γράφεις.

Σταμάτα να πιέζεις το μυαλό σου να βρει την απάντηση. Θα σκάσεις. Δεν είναι το μυαλό που θα σου δώσει τη λύση. Αυτό θα σκεφτεί τι μπορείς να κάνεις βάσει δεδομένων. Βάσει ηλικίας, γνώσεων, σπουδών, εμφάνισης, κεφαλαίου. Θα σκεφτεί τι μπορεί να ανθίσει στην Ελλάδα της κρίσης, να αποφέρει οικονομικές απολαβές, να συντηρηθεί σε μια εποχή που όλα καταρρέουν.

Όμως αισθάνεσαι πως η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα δεν πρέπει να βασιστεί σε δεδομένα, πρέπει να βασιστεί σε όσα λαχταρά η καρδιά, σε ό,τι σου δίνει χαρά και θρέψη. Γι αυτό για αρχή ξεκούμπωσε το κεφάλι σου από το υπόλοιπο σώμα κι ακούμπησέ το λίγο δίπλα να ξεκουραστεί. Στη φάση αυτή δεν σου χρειάζεται.

Προσπάθησε να νιώσεις τι θέλεις. 
Προσπάθησε να μη σκεφτείς τι μπορείς.
Βασικά μην προσπαθείς καν, απλά επίτρεψέ το να συμβεί. Ας το να σε βρει.

Στις 7 Δεκεμβρίου του 2011 έφτιαξες το προσωπικό σου μπλογκ. Χωρίς προφανή λόγο, απλά ένιωσες την επιθυμία να το κάνεις και το έκανες. Έγραψες την πρώτη ανάρτηση - λίγες μόλις γραμμές - και την ονόμασες "Make a note of this date". Λες και κάποιο κομμάτι σου γνώριζε πως αυτό το μικρό κείμενο θα ήταν η αφετηρία μιας πανέμορφης διαδρομής. Στην πραγματικότητα δεν είχες ιδέα αν θα υπάρξει δεύτερη ανάρτηση και η αλήθεια είναι πως δεν σε απασχολούσε καν. Δεν είχες την παραμικρή προσδοκία. Το μπλογκάκι σύντομα απέκτησε ιδιαίτερη θέση στη ζωή σου καθώς ανακάλυπτες πως σου προσφέρει ένα μέσο έκφρασης και εκτόνωσης σε μια περίοδο συναισθηματικά δύσκολη. Έμαθες να εκτίθεσαι, να λες την άποψη σου χωρίς συστολή, να εκφράζεις το θυμό και τη θλίψη σου χωρίς ντροπή, ανακάλυψες πράγματα για τον εαυτό σου, τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου, βρήκες απαντήσεις κι έδωσες επιτέλους στους γονείς σου τη δυνατότητα να σε γνωρίσουν λίγο καλύτερα. Λίγους μήνες μετά, η Γεωργία σου πρότεινε να διατηρείς τη δική σου στήλη στο Savoir Ville κι εσύ δέχτηκες χωρίς να σκεφτείς γιατί το συναίσθημα πρόλαβε τον νου. Και ήταν συναίσθημα χαράς. Οι κατσίκες το γιορτάζουν ακόμα. (Δεν τους έχεις πει ότι πλησιάζει το Πάσχα).

Δεν χρειάζεται να πιστεύουν όλοι σε αυτό που πιστεύεις εσύ. 
Αρκεί να κάνει νόημα στη δική σου ζωή.

Λίγα χρόνια πριν τον Δεκέμβρη του 2011 άρχισες να ασχολείσαι με την αστρολογία. Όχι διαβάζοντας προβλέψεις σε εβδομαδιαία περιοδικά, αλλά ανακαλύπτοντας τις ιδιότητες πλανητών και ζωδίων και τη συσχέτιση που μπορεί να έχουν με τον άνθρωπο και τη ζωή του. Αδιαφορώντας για την απαξίωση της αστρολογίας από τον περισσότερο κόσμο, ακόμα κι από ανθρώπους που αγαπάς, συνέχισες να ασχολείσαι με αυτό που σε κάνει να νιώθεις όμορφα, με κάτι που μπορείς να καταπιαστείς για ώρες δίχως να βαριέσαι. Ενίοτε προσπαθείς να τους αποδείξεις πως δεν είναι μπαρούφες, αλλά μετά συνειδητοποιείς πως δεν χρειάζεσαι εξωτερική επιβεβαίωση για κάτι που σε γεμίζει εσωτερικά. Και η σκέψη αυτή σε γαληνεύει.

Την ημέρα που έγραψες το "Τι ακολουθεί" δεν ένιωθες σίγουρη για τις επιλογές σου. Ένα μετέωρο συναίσθημα για το τι θέλεις να κάνεις, μια αβεβαιότητα και ένα "δε με χωράει ο τόπος" καθιστούσαν αδύνατη την οποιαδήποτε απάντηση στη συγκεκριμένη ερώτηση. Την επόμενη κιόλας μέρα το βλέμμα σου έπεσε εντελώς τυχαία σε μια αναγγελία για δωρεάν σεμινάρια αστρολογίας και την προοπτική να γράφεις θέματα που αφορούν σε αυτήν. Έστειλες το βιογραφικό σου και ένα μικρό δείγμα γραφής χωρίς να σκεφτείς γιατί το συναίσθημα πρόλαβε τον νου. Και ήταν συναίσθημα χαράς. Ένιωσες σαν να σου έκλεισε η ύπαρξη το μάτι, σαν να σου έστειλε ένα μήνυμα για αυτά που δεν είναι μάταια όταν τα αγαπάς. Και λίγες μέρες μετά σε δέχτηκαν.
Πανσέληνος και μερική έκλειψη σελήνης 25-04-13
Photo by Ioannis Stampoulis (http://www.flickr.com/photos/grahi)
Και κάπως έτσι σιγά-σιγά όλα κουμπώνουν, όλα βρίσκουν τον χώρο και το χρόνο για να συμβούν και να εξελιχθούν. Και η ζωή σου γεμίζει με περισσότερα πράγματα που τρέφουν τη ψυχή και ξεκουράζουν το μυαλό, με δραστηριότητες που δίνουν νόημα στην καθημερινότητά σου. Τώρα είναι η ώρα να χρησιμοποιήσεις το μυαλό. Να βρεις τους τρόπους ώστε αυτές οι δραστηριότητες να σου δίνουν τη δυνατότητα να καλύπτεις και τις πρακτικές ανάγκες σου. Να σκεφτείς τους τρόπους εκείνους που δε θα αλλοιώσουν το συναίσθημα που σου προσφέρουν όσα αγαπάς να κάνεις. Και θα την βρεις την άκρη, που τελικά δεν είναι άκρη αλλά ένα ακόμα σημείο της διαδρομής.

Posted in | Leave a comment

Το χαρτάκι

By | Published 15.5.13

Να «χορέψουμε». 

Να δοκιμάσουμε τα όρια μας με τον πιο δημιουργικό τρόπο. Και να τα ξεπεράσουμε.

Να απλώσουμε το βλέμμα που αναζητά, δακρύζει, συναντά, αναγνωρίζει, μαλακώνει, αποδέχεται κι αγκαλιάζει. Να απλώσουμε και τα χέρια και να γεμίσουμε το δωμάτιο, να τρυπήσουμε τους τοίχους, να ξεφύγουμε από τα στενά όρια του σώματος και του μυαλού μας. Και να χαθούμε. 

Να νιώσουμε το ακίνητο μας σώμα να δονείται από όλα όσα του έχουμε στερήσει να εκφράσει. Και να βγάλουμε το λουρί.

Να ελευθερώσουμε τα συναισθήματά μας μέσα από τα ακροδάχτυλα που μουδιάζουν και τις ρίζες των μαλλιών, μέσα απ' τα γόνατα που τρέμουν και το στήθος που πάει να σπάσει. Μέσα από τη φωνή που θέλει να ουρλιάξει, τα χέρια που θέλουν να σκίσουν τον αέρα, το κεφάλι που θέλει ν' αγγίξει τον ουρανό, το στομάχι που θέλει να καταβροχθίσει τους πάντες, τα πόδια που θέλουν να φτάσουν παντού, την καρδιά.

Καταλαβαίνεις τι λέω;

Θα μείνω μέχρι να τα καταφέρω.
Μετά αποκλείεται να φύγω.

Posted in | Leave a comment

Η συναυλία που δεν άρχισε ποτέ.

By | Published 14.5.13

Φαντάζομαι ότι κανείς πια δε θυμάται τη συναυλία της Παρασκευής. Παρόλα αυτά, επειδή ξεκίνησα το πρωί του Σαββάτου να γράφω τις εντυπώσεις μου από αυτήν, θα τις αναρτήσω, για να μην πάνε χαμένες όπως η ενέργεια και η διάθεση που είχα φυλαγμένες για το βράδυ στην Μαλακάσα.

Η συναυλία που δεν άρχισε ποτέ. Και δε μιλώ για τη συναυλία του 2009 που όντως δεν άρχισε ποτέ, αλλά για τη χθεσινή. Ξεκινήσαμε από τον Χολαργό στις 19:15 και φτάσαμε στο χώρο της συναυλίας 2 ώρες μετά. Μέσα στα επόμενα λεπτά το γκρουπ βγήκε στη σκηνή, χωρίς ιδιαίτερες φωνές και χειροκροτήματα - ούτε σε support τέτοια ξεψυχισμένη υποδοχή - και το live ξεκίνησε με το Welcome to my world από το τελευταίο τους άλμπουμ. Κι εμείς από κάτω περιμέναμε απλά να τελειώσει το κομμάτι για να αρχίσει η συναυλία. Τελικά ακολούθησε και δεύτερο κομμάτι από το Delta machine (Angel) κι εμείς ελπίζαμε ξανά στο επόμενο. Άλλωστε, γνωρίζοντας ήδη το setlist του live στο Ισραήλ που είχε προηγηθεί, ξέραμε πάνω κάτω τι να περιμένουμε. Κι αυτό που περιμέναμε ήρθε. Σχεδόν ήρθε, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια. Walking in my shoes. Αν αγαπάς DM, αγαπάς και το τραγούδι αυτό. Γνωρίζεις τη μελωδία, έχεις σιγοτραγουδήσει τους στίχους αμέτρητες φορές, θες να φωνάξεις, να χοροπηδήσεις, να τραγουδήσεις, να σηκώσεις τα χέρια σου ψηλά, ακόμα και να κλάψεις - για κάτι τύπους που φορτίζονται εύκολα συναισθηματικά, ονόματα δε λέμε - και με την πρώτη ευκαιρία που σου δίνεται, στην εισαγωγή του κομματιού, όλα αυτά τα κάνεις. Αλλά μέσα στο επόμενο λεπτό τα χέρια σου κατεβαίνουν από μόνα τους, το σώμα σου σταματά να κουνιέται, οι στίχοι βγαίνουν από το στόμα σου αδιάφορα. Σκέφτεσαι ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά ελπίζεις πως η ενέργεια θα ανέβει στη συνέχεια, πως με το επόμενο κομμάτι θα καταφέρουν να σε πωρώσουν, δε θες και πολύ εδώ που τα λέμε. Τελικά οι στιγμές της έκστασης κατά τη διάρκεια της συναυλίας ήταν ελάχιστες και τις δημιούργησες κυρίως μόνη σου γιατί τις είχες ανάγκη. Και σε αυτές θα αναφερθείς γιατί αγαπάς Depeche Mode και δε θέλεις να σταθείς άλλο στα μειονεκτήματα.

Barrel of a gun. Το 'θελα αυτό το κομμάτι, ήθελα να το ακούσω, κι αυτό κι όλο το άλμπουμ στο οποίο ανήκει, αν ήταν δυνατόν. Το Ultra το αγαπώ από την αρχή μέχρι το τέλος, ήταν από τα πρώτα cd που αγόρασα σαν φοιτήτρια στο Manchester και ο ήχος του έχει κάτι που το διαχωρίζει από όλα τα υπόλοιπα άλμπουμ των DM. Κάποτε ήξερα όλους τους στίχους απ'έξω, τώρα δε θυμάμαι ούτε τους μισούς, έχω όμως τις αναμνήσεις από τα χρόνια εκείνα που το έβαζα στο repeat στο μικρό δωμάτιο της εστίας και πωρωνόμουν μόνη μου. Και το Barrel of a gun ξύπνησε αυτές ακριβώς τις αναμνήσεις.

Τελικά μου έκαναν τη χάρη, στο encore, κι άκουσα άλλο ένα κομμάτι από το Ultra. Ένα τραγούδι που είχα να ακούσω χρόνια και είχα ξεχάσει την ύπαρξη του. Κι όμως, όταν ο Martin Gore ανέβηκε ξανά στη σκηνή για να ερμηνεύσει το Home, οι στίχοι βγήκαν από τα χείλη μου σαν να τους είχα αποστηθίσει μόλις χθες. Για κάποιον λόγο, που δε θυμάμαι, αυτοί οι στίχοι έκαναν ιδιαίτερο νόημα σε μένα όταν πρώτο-άκουσα το Home και κάθε φορά που το άκουγα με συγκινούσαν ιδιαίτερα. Για κάποιον λόγο, που δεν καταλαβαίνω, οι ίδιοι στίχοι έκαναν νόημα και χθες, προκαλώντας μου την ίδια συγκίνηση.

Enjoy the Silence και Personal Jesus. Δε θα στεκόμουν σε αυτά τα δυο κομμάτια, αλλά έτσι υποτονικά που εξελισσόταν η συναυλία, ένα δυνατό χαρτί έμοιαζε η μόνη λύση για να σηκωθεί λίγο το πράγμα, για να βιώσει το κοινό την έκσταση που αναζητούσε. Η Ινώ δίπλα μου αναρωτιόταν πότε επιτέλους θα ξεκινήσει η συναυλία που περίμενε μήνες κι εγώ σκεφτόμουν πως η συναυλία κοντεύει πια να τελειώσει και δεν έχω ιδρώσει, δεν έχω κουραστεί, δεν έχω βραχνιάσει. Κι αποφάσισα ξαφνικά να τα κάνω και τα τρία. Και το all I ever wanted all I ever needed λα λα λα ήρθε να στηρίξει λίγο την απόφασή μου. Και το Personal Jesus, το οποίο βέβαια ξεκίνησε αργά και βασανιστικά, βοήθησε να διαρκέσει ο ενθουσιασμός λίγο παραπάνω. 

Ειλικρινά δε ξέρω τι σκατά έφταιξε. Το γκρουπ είχε διάθεση, το ίδιο αναμφισβήτητα και ο κόσμος (πολύς κόσμος, όχι αστεία). Αλλά το live κύλησε πολύ αργά, υποτονικά, βαρετά κάποιες στιγμές. Πιστεύω πως όλοι, όσοι βρίσκονταν κάτω από τη σκηνή αλλά και όσοι ήταν πάνω σε αυτήν, ένιωθαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά φαίνεται πως δεν ήταν κάτι εφικτό να διορθωθεί κατά την διάρκεια του live. Σίγουρα το γεγονός ότι η Αθήνα ήταν μόλις ο δεύτερος σταθμός του tour δεν ήταν υπέρ μας, αφού η χθεσινή συναυλία έμοιαζε αναγνωριστική, πειραματική, περισσότερο σαν πρόβα γι αυτές που θα ακολουθήσουν, παρά σαν την ίδια την παράσταση. Ας είναι. We still love you!

Posted in | Leave a comment

Κλικ

By | Published 7.5.13


Σε μια λευκή κόλλα χαρτί έχεις τη δυνατότητα να γράψεις τα πάντα. Και - παραδόξως - η σκέψη αυτή σου προκαλεί αδυναμία να γράψεις οτιδήποτε. Τα πράγματα μοιάζουν πάντα πιο εύκολα όταν σου δίνεται ένα θέμα ή τίθεται κάποιου είδους περιορισμός, ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο πρέπει να κινηθείς. Και δεν αναφέρεσαι μόνο στο γράψιμο. Πάντοτε αναζητάς ένα ερέθισμα, μια αφορμή για να την κάνεις αφετηρία και να αρχίσεις σιγά-σιγά να ξετυλίγεις και να ξετυλίγεσαι. Κάτι που θα ακούσεις, θα δεις, θα νιώσεις. Κάτι που θα κάνει νόημα, κλικ. 

Τα αγαπάς τα κλικ που συμβαίνουν κάθε τόσο. Είναι στιγμιαία, συμβαίνουν σε ανύποπτο χρόνο, χωρίς καμιά προειδοποίηση ή ένδειξη και παρ όλη τη σύντομη ζωή τους, το σημάδι που αφήνουν πάνω σου είναι τεράστιο, το αποτύπωμά τους ανεξίτηλο. Τι να συμβαίνει άραγε αυτές τις μαγικές στιγμές; Τι προκαλεί αυτές τις λάμψεις, στο φως των οποίων όλα γίνονται ξεκάθαρα; Ενίοτε σοκαριστικά ξεκάθαρα;

Οι ψευδαισθήσεις που μπουκώνεις τον εαυτό σου για να τον προστατέψεις από μια αλήθεια που πληγώνει, που ξεβολεύει, που σε καθιστά υπεύθυνη μιας κατάστασης ή της ίδιας σου της ύπαρξης είναι αμέτρητες και κυρίως πανίσχυρες. Ο φλοιός τους μοιάζει αδιαπέραστος, τα αυτιά και τα μάτια σου ερμητικά κλειστά. Προκειμένου να υπερασπιστείς τις ψευδαισθήσεις που σου δημιουργούν ασφάλεια - ή για την ακρίβεια την ψευδαίσθηση αυτής - είσαι ικανή να υιοθετήσεις τα πιο παράλογα επιχειρήματα. Λίγο καιρό μετά κανείς πια δεν τολμά να σου πει ότι ζεις μέσα σε μια πλάνη γιατί συνειδητοποιεί ότι, πολύ απλά, δεν είσαι ακόμα έτοιμη να βγεις από αυτήν. Τα κλικ που λες πως αγαπάς είναι παντού. Βρίσκονται στο επόμενο βήμα, βλέμμα, κίνηση. Για να εισχωρήσουν όμως μέσα σου πρέπει να βρουν το πορτάκι ανοιχτό. Και εσύ, έτσι όπως έχεις ταμπουρωθεί από φόβο μήπως το φως αλλοιώσει τις ψευδαισθήσεις σου και χρειαστεί να αντικρίσεις την αλήθεια, δεν έχεις αφήσει ούτε χαραμάδα για πέρασμα.




Το κλικ όμως παραμονεύει. Και τη στιγμή που, σίγουρη πως έχεις τα πάντα υπό έλεγχο - ή για την ακρίβεια υπό την ψευδαίσθηση αυτού - χαλαρώσεις και αφεθείς, αυτό αρπάζει την ευκαιρία και τρυπώνει. Το "κακό" έχει συμβεί. Μπορείς να νιώσεις τον πόνο και τη λύτρωση που κουβαλά. Σε υποχρεώνει να παραδεχθείς την αλήθεια που έκρυβες επιμελώς κάτω από τόνους ψευδαισθήσεων. Σου επιτρέπει να κλάψεις εκτονώνοντας την αφόρητη πίεση τους. Σε προτρέπει να δράσεις βγαίνοντας από τον λήθαργο που σου επέβαλαν. Και με τα μάτια ακόμα θολά από το κλάμα μπορείς να δεις πλέον την αλήθεια. Και όσο δύσκολη κι αν είναι, όσο κι αν σε κάνει να φοβάσαι, να ντρέπεσαι, να απελπίζεσαι, έχεις τουλάχιστον απαλλαγεί από το τεράστιο βάρος των ψευδαισθήσεων που νόμιζες πως αγαπάς να κουβαλάς. Βασικά μην τρομάζεις, μα είσαι ελεύθερη.

Μετά από κάθε τέτοιο κλικ είσαι έτοιμη να γεμίσεις ατέλειωτες λευκές κόλλες χαρτί, με κάθε λέξη να σε επαναφέρει όποτε κινδυνεύεις να χαθείς στις ίδιες, γνώριμες ψευδαισθήσεις. Με κάθε λέξη να σου θυμίζει την αλήθεια.

Posted in | Leave a comment

01-05-13

By | Published 1.5.13

Πότε-πότε σε κυριεύει ο φόβος. Και το πότε-πότε έρχεται όλο και συχνότερα, γίνεται συνεχόμενο, σχεδόν μόνιμο. Ή που κοιμόσουν βαθιά και ξύπνησες ή που τα πράγματα έχουν αγριέψει επικίνδυνα τελευταία και η ταχύτητα με την οποία συμβαίνουν δε σου επιτρέπει να τα αφομοιώσεις. Ή που παλιότερα δε σε αφορούσαν και τώρα σε αφορούν, ή που όλα αλλάζουν ή που αλλάζεις εσύ, ή που συμβαίνουν και τα δύο μαζί. Μα κάθε τρεις και λίγο το ανθρώπινο είδος σε σοκάρει. Είτε με την θρασύτητα που καταστρέφει τον πλανήτη που τον τρέφει, είτε με την βιαιότητα που χειρίζεται τους συνανθρώπους του και τους λοιπούς ζωντανούς οργανισμούς, είτε με τον τρόπο που αντιμετωπίζει τον ίδιο του τον εαυτό.

Πού τη βρήκαμε τόση έπαρση και τόση αλαζονεία; Πότε θα καταλάβουμε το μέγεθός μας; Πότε θα συνειδητοποιήσουμε την εξάρτησή μας από τη γη που μας τιμά να κατοικούμε; Για λίγο, για όσο. Δεν είναι η μόνιμη κατοικία σου αυτή, ούτε σου ανήκει για να την κάνεις ό,τι θέλεις, ούτε έχεις περισσότερα δικαιώματα απέναντι στους υπόλοιπους κατοίκους. Πώς καταντήσαμε έτσι, να έχουμε κάνει τα ασήμαντα σημαντικά; Να κοιμόμαστε ήσυχοι ενώ πεθαίνουν άνθρωποι λόγω έλλειψης βασικών αναγκών και καταπάτησης στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να χάνουμε τον ύπνο μας επειδή το υπόγειο του εξοχικού μας έβαλε νερά στη βροχή; Ποια ισότητα διδαχτήκαμε, ποια δικαιοσύνη, ποια ανεξιθρησκεία και ποια ελευθερία; Κοροϊδευόμαστε μου φαίνεται, δε ξέρουμε τι μας γίνεται και επιλέγουμε να μη μάθουμε ποτέ.

Ζούμε σε βάρος των πάντων. Της φύσης, των συνανθρώπων, των ζώων, του ίδιου μας του εαυτού. Τρώμε σαν κτήνη ό,τι μας σερβίρουν, καπνίζουμε, πίνουμε, παίρνουμε ναρκωτικά, στριμωχνόμαστε στα κουτιά μας και μιλάμε για αγάπη. Ποια αγάπη; Κοίτα πώς φέρεσαι στο σώμα σου, στην ψυχή σου, λες και θέλεις να καταστρέψεις τον εαυτό σου. Λες πως τα χρειάζεσαι όλα μα στην πραγματικότητα δεν χρειάζεσαι ούτε τα μισά. Πόσο θα φας πια, πόσο θα καπνίσεις, πόσους καφέδες θα πιεις για να κρατήσεις τα μάτια σου ανοιχτά ενώ δουλεύεις ασταμάτητα; Γιατί;

 Τι θα πάθεις αν βρεις λίγη κίνηση στον δρόμο; Εσύ την δημιούργησες, φά' την τώρα. Γιατί γκρινιάζεις για την ακρίβεια; Εσύ την συντηρείς. Γιατί σου προκαλούν τρόμο οι φυσικές καταστροφές; Εσύ ζεις σαν βάρβαρος και έχεις καταστρέψει ό,τι καταστρέφεται. Κι έρχονται οι σεισμοί και οι καταποντισμοί για να σου θυμίσουν πόσο μικρός είσαι, πόσο ασήμαντος. Αλλά ξεχνάς εύκολα. Την επόμενη κιόλας μέρα.

Συνειδητοποιείς πως ο μόνος τρόπος να απαλλαγείς από το φόβο σου είναι να αλλάξεις καταρχήν εσύ. Να διαφοροποιηθείς απ' ό,τι σου προκαλεί αποστροφή και θλίψη, να νοιάζεσαι τον εαυτό σου επί της ουσίας, να σταματήσεις να ψωνίζεις αλόγιστα, να τρως λαίμαργα, να θυμώνεις με το διαφορετικό, να κλείνεις τα μάτια, να αδιαφορείς για ό,τι βρίσκεται σε απόσταση αρκετά μεγάλη για να αγγίξεις και να σε αγγίξει. Δεν έχεις τη δύναμη να αλλάξεις τον κόσμο, έχει όμως τη δύναμη να αλλάξεις τον τρόπο που ζεις μέσα σε αυτόν. Κλισέ αλλά αληθινό. Και αναγκαίο.

Posted in | Leave a comment
Από το Blogger.

Search

Swedish Greys - a WordPress theme from Nordic Themepark. Converted by LiteThemes.com.