Archive for Απριλίου 2013

Απόρριψη

By | Published 26.4.13

Δεν υπάρχει καταλληλότερη στιγμή να γράψεις για την απόρριψη από αυτήν που τη βιώνεις. Τη βιώνεις τόσο έντονα δε που σκέφτεσαι πως όσα γράψεις γι αυτήν δε θα τα αναρτήσεις πουθενά από το φόβο μιας απόρριψης ακόμα μεγαλύτερης από αυτήν που ήδη νιώθεις. Οπότε σκέφτεσαι ότι, μια και κανείς δε θα διαβάσει το κείμενο σου, είσαι ελεύθερη να γράψεις ό,τι θέλεις. Γιατί αυτό κάνεις στον εαυτό σου κάθε φορά που αισθάνεσαι μη αποδεκτή, του στερείς την ελευθερία να είναι απόλυτα αληθινός.

Είναι φυσιολογικό να έχεις κάποια ανησυχία για την ανταπόκριση του κόσμου όταν εκθέτεις κάποιο κομμάτι του εαυτού σου. Είναι λογικό να χαίρεσαι όταν υπάρχει μεγάλη αποδοχή και να στεναχωριέσαι σε αντίθετη περίπτωση, έτσι δεν είναι; Μια ζωή στα καλλιεργούν αυτά τα συναισθήματα, με τα παλαμάκια, τα μπράβο και τα δώρα, από τη μία, να επικροτούν κάθε καλή πράξη ή επιτυχία και την τιμωρία ή τον χαρακτηρισμό του κακού παιδιού, από την άλλη, να συνοδεύουν κάθε ζημιά και αποτυχία σου. Αλλά τώρα μεγάλωσες. Και προσπαθείς η ανησυχία αυτή να είναι μικρή, τόσο που να αποτελεί κινητήριο δύναμη, τόσο που να μη σου στερεί τη χαρά της έκφρασης και να μην μπαίνει εμπόδιο σε όσα ονειρεύεσαι και θέλεις να κάνεις. Κυρίως όμως τόσο ώστε να μη γίνει αφορμή να μοιάσεις σε κάτι που δεν είσαι. Προσπαθείς, αλλά δεν τα καταφέρνεις πάντα.


Οι στιγμές κατά τις οποίες σκέφτεσαι ή σιγοψιθυρίζεις την έκφραση "σε όποιον αρέσουμε" είναι κι εκείνες που την εννοείς λιγότερο. Είναι οι στιγμές που θέλεις να κρυφτείς κάτω από το πάπλωμα σου για να μη σε βλέπει άνθρωπος. Κι εκεί, στο σκοτάδι, αναρωτιέσαι με τις ώρες τι πήγε στραβά, τι πρέπει να αλλάξεις, τι κάνεις λάθος, ή - στην χειρότερη περίπτωση - αποφασίζεις με ύφος μελοδραματικό να παρατήσεις αυτό που κάνεις και που ενίοτε σου προκαλεί αυτό το απαίσιο συναίσθημα της απόρριψης που σου παραλύει τα πόδια. Να σταματήσεις να εκτίθεσαι, να προστατεύσεις τον εαυτό σου από όλους όσους σε απορρίπτουν καθημερινά με χίλιους δυο τρόπους. Είναι κάτι τέτοιες ώρες που βλέπεις παντού εχθρούς, ανθρώπους που δε συμμερίζονται τα συναισθήματά σου, που δε μπορούν να κατανοήσουν το εύθραυστο της φύσης σου, που η απερισκεψία τους σε πληγώνει.

Κι αφού τελειώσει το παραλήρημα που αφορά στους άλλους, το στόχαστρο αλλάζει κατεύθυνση. Και μάντεψε ποιος γίνεται τώρα ο στόχος. Που κάνεις σαν μικρό κοριτσάκι που ζητά μονίμως επιβεβαίωση από τους μεγάλους. Που αναλώνεσαι διαρκώς σε γνώμες τρίτων. Που αδυνατείς να βάλεις όρια στους άλλους και επιτρέπεις να σε μειώνουν. Που η ανασφάλεια σου έχει πολλές φορές σαν αποτέλεσμα να χορεύεις σε οποιονδήποτε ρυθμό σου βαράνε το ντέφι. 

Και για να ξετινάξεις από πάνω σου και το τελευταίο ψήγμα θλίψης και θυμού που γέννησε η απόρριψη που δέχτηκες, δίνεις τα ρέστα σου στο στάδιο της αδιαφορίας και ενίοτε της έπαρσης. Όχι, θα κάτσεις να σκάσεις, στην τελική αυτή είσαι και δεν πρόκειται να προσαρμοστείς στις ορέξεις και την εμπάθεια κανενός. Μήπως οι άλλοι είναι καλύτεροι από εσένα;

Εξάντληση. Και δεν είναι η απόρριψη των άλλων που σε εξαντλεί. Είναι η απόρριψη που δέχεσαι από τον ίδιο σου τον εαυτό τις μέρες που ξυπνάς στραβά και νιώθεις ανεπαρκής. Είναι η ανασφάλεια σου που δημιουργεί φανταστικά, δακρύβρεχτα σενάρια στα οποία εσύ έχεις πάντοτε τον ρόλο του φτωχού συγγενή. Είναι το λαίμαργο εγώ σου που αποζητά διαρκώς επιβεβαίωση. 

Αν καταφέρεις να απεμπλακείς από εγωκεντρικά συναισθήματα κατωτερότητας και ανεπάρκειας που ενίοτε σε κυριεύουν και κάνεις ό,τι κάνεις μόνο και μόνο επειδή σου προσφέρει αισθήματα χαράς και πληρότητας και όχι για να αποδείξεις κάτι στους άλλους, αν το κάνεις επειδή σου δίνει τη δυνατότητα να εκφραστείς με έναν τρόπο που έχει νόημα για σένα, χωρίς ιδιαίτερες προσδοκίες για το αποτέλεσμα, αν καταφέρεις να βγεις για λίγο από τη μέση και κάνεις επίκεντρο αυτό το κάτι, τότε πιθανότατα να σταματήσεις να νιώθεις πως σε απορρίπτει ολόκληρο το σύμπαν. Και τότε, όταν προτεραιότητα σου δε θα είναι η αποδοχή των άλλων αλλά η ειλικρινής έκφραση σου μέσα απ' οτιδήποτε αγαπάς, τότε μάλλον θα εισπράττεις μόνο αγάπη. Φήμες λένε ότι τα υπόλοιπα φιλτράρονται με τρόπο μαγικό και πάνε στον γείτονα που σε στραβοκοιτάζει στην είσοδο. 
Σου κλείνω το μάτι.

Posted in | Leave a comment

24-04-13

By | Published 24.4.13

Χρειάζεται να πεθάνεις για να ξαναγεννηθείς;
Χρειάζεται να ξεχάσεις για να ξαναθυμηθείς;
Ποιόν πάτο χρειάζεται να σπρώξεις για να αναδυθείς;
Πρέπει να είσαι γυμνή ή να έχεις φροντίσει να προστατεύσεις τον εαυτό σου κατά τη σύγκρουση;
Μα αν η σύγκρουση δεν είναι αρκετά δυνατή για να πεθάνεις, πώς θα ξαναγεννηθείς;
Να χτυπήσεις τουλάχιστον με το κεφάλι μπας και ξεχάσεις και ξαναθυμηθείς.
Πώς πέφτεις;
Μια ζωή αναρωτιέσαι πώς θα ανέβεις, αλλά πώς θα πέσεις, αναρωτήθηκες ποτέ;
Να πέσεις αποτελεσματικά, να πέσεις με συνείδηση, με επίγνωση.
Να πέσεις με ελπίδα, με αισιοδοξία. Να πέσεις με τα χέρια ανοιχτά, με τα μάτια ανοιχτά.
Να κοιτάς πάνω ή κάτω; Πού να κοιτάς; Λένε να κοιτάς εκεί που θες να πας.
Πού θες να πας;
Θες να πας πίσω πηγαίνοντας μπροστά. Πολύ πίσω, πάρα πολύ πίσω.
Στην αρχή.
Δε θες να πας στο παρελθόν, θες να πας στο παρόν απ' την αρχή.




Posted in | Leave a comment

Δύο

By | Published 19.4.13

Ένας δρόμος διπλής κατεύθυνσης με μεγάλη κλίση.
Είναι ανηφόρα ή κατηφόρα;

Αν έπρεπε με κάποιον τρόπο να τον περπατήσεις, τι θα επέλεγες; 
Την άνοδο ή την κάθοδο;

Στέκεσαι στη μέση του δρόμου σαν το μοχλό μιας τραμπάλας που δε λέει να αποφασίσει προς τα πού θέλει να γύρει. Φέρνεις στο νου σου την εικόνα δύο μικρών κοριτσιών που κάθονται στις δυο πλευρές της. Για κάποιον λόγο κατά την εναλλαγή τους στο ψηλότερο και χαμηλότερο σημείο της τραμπάλας το φως και η διάθεση αλλάζουν. Πάντοτε το κορίτσι που ανεβαίνει ψηλά χαμογελά πλατιά και τα μάτια του λάμπουν από ενθουσιασμό κι ευχαρίστηση. Πάντοτε το άλλο με τα πόδια στη γη ανυπομονεί να δώσει μια σπρωξιά για να πάρει και πάλι τη θέση του στο πιο ψηλό σημείο. Ξανά και ξανά, πάνω-κάτω σε μια ατέρμονη εναλλαγή. Τη στιγμή που είναι κάτω, το βλέμμα τους είναι στραμμένο ψηλά, στο σημείο που θέλουν να φτάσουν. Τη στιγμή που είναι πάνω, το βλέμμα τους κοιτάζει ευθεία, τον ορίζοντα. 

Κλείνεις για μια στιγμή τα μάτια και συνειδητοποιείς την αληθινή πηγή της ευτυχίας. Φαντάζεσαι τον εαυτό σου στην ηλικία των οχτώ να κάθεται στη μια άκρη της τραμπάλας με τα πόδια λυγισμένα να ακουμπούν στο χώμα. Επιλέγεις συνειδητά να κοιτάζεις ευθεία, το γρασίδι που σου γαργαλά τις γάμπες, τα χρωματιστά αγαπημένα σου λουλούδια το σχήμα των οποίων σου θυμίζει σκυλάκι και τα λευκά παπούτσια της μαμάς σου, που στέκεται μπροστά στην τραμπάλα, τα οποία σου αρέσει να φοράς παριστάνοντας την μικρή κυρία. Χαμογελάς πλατιά. Τη στιγμή που βρίσκεσαι κάτω η πραγματικότητά σου είναι αυτή, για όσο κρατήσει. Έχει χρώμα και άρωμα, έχει ζωή. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να χάνεις την ομορφιά της χαμένη στο στόχο. Άλλωστε μια σπρωξιά αρκεί για να φτάσεις εκεί, στα φύλλα των δέντρων, στα πουλιά που πετούν, στο πρόσωπο της μητέρας σου που σε κοιτάζει περήφανη. Τη στιγμή που βρίσκεσαι πάνω η πραγματικότητά σου είναι αυτή. Για όσο κρατήσει. 


Κι έπειτα, υπάρχουν και τα υπέροχα κλάσματα του δευτερολέπτου που μεσολαβούν ανάμεσα στις δυο θέσεις. Αυτά είναι μάλλον και τα αγαπημένα σου.

Posted in | Leave a comment

18-04-13

By | Published 18.4.13

Όταν χορεύεις, χορεύεις. Και, υπό αυτήν την έννοια, χορεύεις σπάνια. 

Έχεις ένας ζευγάρι επιγονατίδες. Τις παραγγείλατε πριν μερικά χρόνια από την Αμερική. Μαλακές, ελαστικές και λεπτές, ειδικές για χορό. Κατά τη διάρκεια του μαθήματος κυκλοφορούν αρκετά ζευγάρια από αυτές στο δωμάτιο. Ξεχωρίζεις τις δικές σου από δυο μικρά κόκκινα σημάδια που έχουν εσωτερικά από τα ματωμένα σου γόνατα, αλλά πρόσφατα τις έβαλε η μαμά σου στο πλυντήριο και τα σημάδια σχεδόν εξαφανίστηκαν. Αλλά και πάλι τις αναγνωρίζεις, γιατί συνήθως είναι αυτές που έχουν απομείνει, πεταμένες σε κάποια γωνία ή πάνω στο καλοριφέρ ή στο περβάζι του παραθύρου ή δίπλα στο στερεοφωνικό ή μέσα στην τσάντα σου ή στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. 
Στα γόνατα σου, μια φορά, βρίσκονται σπάνια.

Όταν σκοπεύεις να χορέψεις, τις φοράς. Μόνο τότε. Χρονικά αυτό προκύπτει κατά τον Μάη, όταν ξεκινούν οι πρόβες. Μέχρι τότε κρατάς απλά ρυθμό, δεν χορεύεις. Μαθαίνεις τις χορογραφίες για να είσαι σίγουρη ότι γνωρίζεις τα βήματα, ακούς τις οδηγίες για να μαζέψεις τα "κλειδιά" και δεν χάνεις μάθημα για να μη σου ξεφύγει καμιά πληροφορία. Η δασκάλα δείχνει λεπτομέρειες, κινήσεις που δε λένε να βγουν, τα κορίτσια ακολουθούν, επαναλαμβάνουν, προσπαθούν. Κι εσύ κάθεσαι στο ξύλινο πάτωμα, σε απόσταση δεκάδων σανίδων από τις επιγονατίδες σου και κοιτάς, ρουφάς, αφομοιώνεις, αλλά δε χορεύεις. Περιμένεις. Και μαζί σου περιμένουν οι επιγονατίδες σου. Τελικά πρέπει να είναι οι πιο δυστυχισμένες επιγονατίδες στην αίθουσα, οι λιγότερο φορεμένες, περιμένουν καρτερικά να πιάσουν οι ζέστες για να τις τιμήσεις, περιμένουν τη στιγμή που θα αποφασίσεις επιτέλους να χορέψεις. 

 Και να δεις που μια μέρα κάποιος θα σου πει ότι δεν έχει πρόβες φέτος.
Και μετά κανείς δε ξέρει τίποτα.

Posted in | Leave a comment

15-04-13

By | Published 15.4.13

Σε ένα σπίτι, που μάλλον είναι η μόνιμη κατοικία σου, ένα μεγάλο ανοιχτό παράθυρο βλέπει στη θάλασσα. Είσαι εκεί με την κατά πολλά έτη μικρότερη αδερφή σου. Η μητέρα σας εργάζεται σε ένα βιβλιοπωλείο απ' όπου έχετε πάρει το παζλ που φτιάχνετε όσο εκείνη λείπει στη δουλειά. Κομμάτι κομμάτι συμπληρώνετε τη θέα. Βγάζετε το χέρι σας έξω από το παράθυρο και τοποθετείτε με προσοχή τα κομμάτια που λείπουν συμπληρώνοντας το παζλ, ολοκληρώνοντας με τον τρόπο αυτό το τοπίο που περιβάλλει το σπίτι σας. Κάθε νέο κομμάτι που τοποθετείται στην σωστή θέση ζωντανεύει. Η θάλασσα βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής, μπορείς να νιώσεις την αρμύρα της, να ακούσεις τον ήχο των κυμάτων που σκάνε στην ακτή. Τη στιγμή που ολοκληρώνετε το παζλ η θάλασσα ξαφνικά φουσκώνει, τα κύματα μεγαλώνουν και το νερό μπαίνει στο σπίτι μέσα από το ανοιχτό παράθυρο. Ξυπνάς.

Τα επόμενα λεπτά μέχρι να αποκοιμηθείς ξανά αναρωτιέσαι τι μπορεί να σημαίνει όλο αυτό το νερό που χαρακτηρίζει τα όνειρα που βλέπεις τον τελευταίο καιρό. Πάντα άφθονο και ορμητικό. Πάντα το μυαλό σκέφτεται ότι κινδυνεύει, πάντα το σώμα στέκεται χωρίς να αντιδρά. Σαν να γνωρίζεις ότι δεν υπάρχει τίποτα που μπορείς να κάνεις, σαν να συνειδητοποιείς το μέγεθος σου μπροστά σε αυτό που βλέπεις να συμβαίνει. Συλλογίζεσαι πως το νερό μπορεί να συμβολίζει τα συναισθήματα σου και προσπαθείς να σκεφτείς πώς αντιδράς όταν αυτά θεριεύουν και γίνονται ανεξέλεγκτα, πώς τα αντιμετωπίζεις, πόσο τα καταπιέζεις ή τα αφήνεις να σε κυριεύσουν, πόσο χώρο και σημασία τους δίνεις. Δεν είσαι σίγουρη ότι μπορείς να δώσεις απάντηση και κυρίως δεν είσαι σίγουρη ότι φταίει η νύστα σου γι αυτή σου την αδυναμία. Νιώθεις όμως ότι η επιμονή του ασυνείδητου στο υγρό στοιχείο και μάλιστα με τρόπο που κάνει την παρουσία του τόσο καθηλωτική δεν μπορεί να είναι τυχαία. Κι αποκοιμιέσαι ξανά ελπίζοντας να δεις τη συνέχεια. Αλλά δεν τη βλέπεις.

Posted in | Leave a comment

Η ωραία κοιμωμένη

By | Published 12.4.13

Φοράς τις πιτζάμες σου, ξαπλώνεις κάτω από το ζεστό σου πάπλωμα και σβήνεις το φως.

 Κατά την διάρκεια του ύπνου ή την ώρα που ξαπλώνεις και σιγά-σιγά μυαλό και σώμα χαλαρώνουν, ενδέχεται να σε επισκεφτεί αστραπιαία μια υπέροχη ιδέα, η λύση σε ένα πρόβλημα ή η απάντηση σε ένα ερώτημα. Έτσι απλά, για να καταρρίψει για άλλη μια φορά την πεποίθησή σου πως η σκέψη δίνει πάντα τη λύση. Κι όμως, μπορεί όλη μέρα να σπας το κεφάλι σου, να ζυγίσεις πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, να σκέφτεσαι τι μπορείς και τι θέλεις να κάνεις, να γκουγκλάρεις, να ρωτάς, να επεξεργάζεσαι και να πέφτεις τελικά στο κρεβάτι δίχως να έχεις φτάσει στον στόχο, στην πηγή, στην απάντηση. Και τελικά, μέσα σε μια στιγμή, την ώρα που το μυαλό εξαντλημένο πια κατεβάζει στροφές και οι σκέψεις αρχίζουν να περνούν η μία μετά την άλλη χωρίς σειρά και λογική, αδυνατώντας να σταθούν και να επιμείνουν, η απάντηση εμφανίζεται μέσα σε μια εικόνα, σε ένα όνειρο, σε μια ανθρώπινη μορφή ή σε ένα μήνυμα. Χωρίς προσπάθεια και πίεση, έτσι απλά.

Λίγες μέρες πριν, όταν είπες σε έναν φίλο ότι σχεδόν κάθε βράδυ συμπληρώνεις οκτάωρο ύπνου, σε ρώτησε έκπληκτος: "Καλά, δεν αισθάνεσαι ότι χάνεις πολύτιμο χρόνο από τη ζωή σου"; Λες κι ο ύπνος δεν είναι ζωή. Λες και κατά τη διάρκειά του δεν συμβαίνουν όμορφα πράγματα. Λες και το να μείνετε για κάποιες ώρες μόνες - εσύ και η πάρτη σου - και να χαθείτε χαλαρώνοντας στα μονοπάτια του ασυνείδητου, σε μέρη ονειρικά, που αν παρατηρήσεις και προσπαθήσεις να ερμηνεύσεις μπορεί να κατανοήσεις καλύτερα πού βρίσκεσαι και πού θέλεις να πας, δεν έχει αξία. Λες και το να αδειάζει το μυαλό, να χαλαρώνει το μυϊκό σύστημα και να ξεκουράζονται τα όργανά σου, δεν είναι απαραίτητο για την σωματική και ψυχική σου υγεία. Δεν του τα είπες όλα αυτά, όμως η ερώτησή του δε σου δημιούργησε την παραμικρή ενοχή ή αμφιβολία για την επιλογή σου να προσφέρεις στον εαυτό σου την ξεκούραση που χρειάζεται.


Την ώρα που κλείνεις τα μάτια, ανοίγεις την καρδιά. Το κάνεις ασυνείδητα, μα πλέον είναι ένα από τα πολυτιμότερα κλειδιά που έχεις. Την ώρα που κλείνεις τα μάτια, φεύγουν οι συστολές, διαλύονται σιγά-σιγά οι άμυνες σου, κοιμούνται οι πεποιθήσεις σου. Σαν τη στρουθοκάμηλο που με το κεφάλι χωμένο στη γη νιώθει πως δεν την βλέπουν. Μια ψευδαίσθηση που σε ελευθερώνει, μέχρι να καταφέρεις μια μέρα να βιώσεις την ίδια ελευθερία με τα μάτια ορθάνοιχτα. Τις στιγμές αυτές είσαι ανοιχτή σε κάθε μήνυμα, σε κάθε ιδέα, χωρίς να κρίνεις και να συγκρίνεις. Και νιώθεις πως είναι αυτός ακριβώς ο λόγος - η δεκτικότητά σου - που φέρνει αβίαστα όλες αυτές τις πολύτιμες πληροφορίες στο μέρος σου. Και τις απορροφάς και κοιμάσαι μαζί τους.

 Αυτό σου συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό τα τελευταία βράδια. Διαφορετικά όνειρα με μοναδικό κοινό στοιχείο την έντονη βροχή, που αφήνεις να ξεπλύνει ό,τι πρέπει να ξεπλυθεί και χιλιάδες σκέψεις, λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος, που περνούν ταχύτατα και χάνονται. Την ώρα εκείνη το συνειδητό προσπαθεί να τις διακόψει προτρέποντάς σε να πάρεις χαρτί και μολύβι, το laptop ή το κινητό και να αρχίσεις να γράφεις, αλλά αυτό δεν είναι δυνατό. Δεν έχεις κανένα μέσο τόσο γρήγορο για να τις καταγράψει, το μυαλό δυσκολεύεται να τις συγκρατήσει και το σώμα είναι τόσο χαλαρό που αδυνατεί να κινηθεί. Και οι σκέψεις σου δίνουν τη θέση τους η μία στην άλλη με απίστευτη ταχύτητα και αδιάκοπη ροή, δίχως να μπορείς να τις ελέγξεις. Έτσι, τελικά, παραιτείσαι από οποιαδήποτε προσπάθεια να τις συγκρατήσεις και αφήνεσαι στα μαγικά τους χέρια.

 Το πρωί θυμάσαι ελάχιστα από όλα όσα συνέβησαν μες στη νύχτα, έχεις όμως ακόμα την αίσθησή τους. Δεν είναι πια εκεί, αλλά τη δουλειά τους την έκαναν. Σαν μικροί Άι Βασίληδες που τρυπώνουν τη νύχτα στο σπίτι σου για να αφήσουν σε σένα τα πολύτιμα δώρα τους. Ευγνωμοσύνη.

Posted in | Leave a comment

05-04-13

By | Published 5.4.13

Κάποια στιγμή η θλίψη θα φύγει από τα μάτια σου. Ή όχι.
Από ποιον εξαρτάται. Σε ποιον οφείλεται.
Μην κοιτάς μακριά σε παρακαλώ. 
Κοίτα πολύ μακριά αν θες ή κάνε την καλή ανάποδη. 
Δε σου λέω να κάνεις κάτι. Μην κάνεις τίποτα. 
Μόνο κοίτα κοντά, πολύ κοντά ή κοίτα πολύ πολύ μακριά.
Μην κοιτάς εκεί που κοιτάς.


Leave a comment

Erase and rewind

By

Η κολλητή σου - μαζί με μερικούς άλλους πολύ κοντινούς φίλους και συγγενείς, το πολύ εκατό άτομα - πιστεύει ότι είσαι ο πιο αναξιόπιστος άνθρωπος του κόσμου, αλλά με την καλή έννοια. Εντάξει, δεν υπάρχει καλή έννοια στην αναξιοπιστία, υπάρχει όμως η λιγότερη κακή. Γιατί...

  • Οτιδήποτε αναλάβεις να κάνεις το φέρνεις σε πέρας βρέξει χιονίσει κυρίως γιατί δε θέλεις να στριφογυρνάς ανήσυχη στον ύπνο και τον ξύπνιο σου. 
  • Κρατάς κάθε μυστικό, αρκεί να σου ξεκαθαρίσουν ότι πρόκειται για τέτοιο και όχι για αθώο κουτσομπολιό.
  • Είσαι πάντα συνεπής στα ραντεβού σου και "παρούσα" στις σχέσεις σου.

Όταν όμως πρόκειται για καταστάσεις που σε αφορούν προσωπικά και κάνεις δηλώσεις τύπου "στο εξής δεν πρόκειται να επιτρέπω σε μικροπράγματα να με ταράζουν", "αύριο αρχίζω δίαιτα", "δεν πρόκειται να ασχοληθώ ξανά με τον/την τάδε", "θα ξυπνήσω νωρίς να πάω για τρέξιμο" (ναι, έχεις πει ακόμα κι αυτό), κτλ - το πιάσατε το νόημα - κάποιοι σε ακούν κουνώντας απελπισμένοι το κεφάλι τους. 

Και τούτο εδώ το ποστ ζητά συμπαράσταση. Να μαζευτούμε εμείς οι αναξιόπιστοι τούτου του κόσμου, τούτου του site, τούτης της στήλης βρε αδερφέ, και να τραγουδήσουμε το "άλλα λέω, άλλα κάνω κι άλλα εννοώ" αφού πρώτα δηλώσουμε ότι δεν πρόκειται ποτέ να ξανά-τραγουδήσουμε Χατζηγιάννη. Και να εξηγήσουμε σε εκείνους που μας κοιτούν με μισό μάτι ότι την ώρα που ανακοινώνουμε με ύφος που δεν επιδέχεται καμία αμφισβήτηση την απόφασή μας, την πιστεύουμε ακράδαντα και την εννοούμε. Αλλά, θες η μνήμη χρυσόψαρου - αλλιώς επιλεκτική μνήμη - θες μια μικρή αδυναμία χαρακτήρα, θες μια απειροελάχιστη έλλειψη αποφασιστικότητας, θες μια τοσοδούλα αναβλητικότητα, θες που η ζωή είναι μικρή κι αν δεν την γλεντήσουμε τι θα καταλάβουμε τι θα καζαντίσουμε, πέφτουμε επανειλημμένα στο ίδιο σφάλμα, με τις πράξεις μας να αναιρούν τα λόγια μας. Ε, τη συνέχεια την ξέρετε: αδειάζουν τα ψυγεία, παίρνουν τα κινητά φωτιά, κλείνουν τα ξυπνητήρια, και πάει λέγοντας.

Αλλά, μεταξύ μας, το πρόβλημα δεν είναι ότι έχουν σταματήσει οι δικοί μας άνθρωποι να μας παίρνουν στα σοβαρά, γιατί έτσι κι αλλιώς μας αγαπούν ακόμα και με αυτό το ασήμαντο ελάττωμά μας. Το πρόβλημα - αν το δούμε σαν τέτοιο φυσικά κι όχι σαν ακόμα ένα γοητευτικό και μυστήριο στοιχείο της πολύπλευρης προσωπικότητάς μας - είναι ότι πίσω από αυτή την τάση να αναβάλουμε ή να μεταθέτουμε όσα σκοπεύουμε να πραγματοποιήσουμε και να επαναλαμβάνουμε όσα θέλουμε να σταματήσουμε να κάνουμε, υπάρχει φόβος και ανασφάλεια. Γιατί με κάθε βαρύγδουπη δήλωση που κάνουμε δεν προσπαθούμε τόσο να πείσουμε τον συνομιλητή μας όσο να καθησυχάσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Και κάθε φορά που δείχνουμε αδυναμία να τηρήσουμε μια απόφαση που αφορά στη ζωή μας δε δείχνουμε ασέβεια προς κάποιον τρίτο, αλλά προδίδουμε τα δικά μας θέλω. Ή - ακόμα χειρότερα - αυτά που νομίζουμε ότι οι άλλοι περιμένουν και θέλουν από εμάς. Χμ, μεγάλη κουβέντα είπες.

Δε θέλεις ποτέ να φτάσεις στο σημείο να πειθαρχείς στρατιωτικά σε κάθε πρέπει που θέτεις στον εαυτό σου για το "καλό σου" ή για να είσαι αποδεκτή στους γύρω σου. Άλλωστε, και να ήθελες, δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να το καταφέρεις. Αλλά, έτσι κι αλλιώς, το βρίσκεις καταπιεστικό και βαρετό, οπότε μια τέτοια συμπεριφορά την απορρίπτεις συνειδητά. Πάει αυτό.
Θέλεις όμως να σταματήσεις να ανακοινώνεις τις αποφάσεις που αφορούν στη ζωή σου ψάχνοντας αποδοχή, επιβεβαίωση, κατανόηση ή απλά κάποιον να σου υπενθυμίζει το λόγο σου την στιγμή που κινδυνεύεις να τον αθετήσεις. Αυτό που πρέπει να γίνει ή να σταματήσει να συμβαίνει θα βρει τον χρόνο και τον χώρο του και όταν αυτό συμβεί δεν θα χρειάζεται να το βροντοφωνάξεις γιατί η ανάγκη σου αυτή θα έχει υπέρ-καλυφθεί από την πραγματοποίηση του στόχου. Προφανώς για να αναβάλλεις ή να συντηρείς κάτι, υπάρχει λόγος. Αυτόν ψάξε κι άσε τα υπόλοιπα. Βρες το γιατί, την ανάγκη, την αδυναμία, την πληγή. Για να ξανά-κερδίσεις τον τίτλο της αξιόπιστης σε όλα τα επίπεδα, αλλά κυρίως για να είσαι συνεπής στον εαυτό σου που έχεις τρελάνει στο σκωτσέζικο ντους.

Posted in | Leave a comment

Χθες

By | Published 3.4.13

Μια θλίψη σήμερα. Σκέφτεσαι ότι το παθαίνεις αυτό τούτη την εποχή του χρόνου που οι πλανήτες συνωστίζονται απέναντι σου. Κι έπειτα πέφτεις πάνω στο τελευταίο κείμενο της Γεωργίας (http://gvkotsiopoulou.blogspot.gr) κι αναρωτιέσαι τι να κρύβει το δικό σου μέλλον την ώρα που λούζουν το μυαλό σου μόνο αναμνήσεις. Κι αμέσως μετά σκοντάφτεις σε ένα φωτογραφικό αφιέρωμα εγκαταλελειμμένων κτιρίων και πόλεων του κόσμου στη Lifo που εντείνει τη θλίψη σου. Από εκεί δανείστηκες και τις φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενό σου.

Ψυχαγωγικό πάρκο στην Κίνα
Τέτοιες εικόνες έχουν τη δύναμη να σε ρίξουν στα πατώματα και να σε στοιχειώνουν για μέρες. Για κάποιον λόγο στη θέα ενός εγκαταλελειμμένου κτιρίου το αίμα σου παγώνει. Ένας μικρός θάνατος. Ένας χώρος που κάποτε έσφιζε από ζωή, με φρεσκοβαμμένους τοίχους και καλογυαλισμένα πατώματα, με πόρτες και παραθυρόφυλλα ορθάνοιχτα για να υποδεχτεί φωνές, γέλια, τσακωμούς και τραγούδια. Πόσο χρονών να ήσουν τότε; Να είχες γεννηθεί; Πού να είναι οι άνθρωποι που πλημμύριζαν με την παρουσία τους το χώρο; Πώς να είναι; Να 'ναι άραγε λυπημένοι, παραδομένοι στις αναμνήσεις μιας περασμένης εποχής; Να αναπολούν το παρελθόν με γλύκα ή με πίκρα; Τελικά αυτά τα κτίρια συμβολίζουν για σένα το παρελθόν που μπλέκεται διαρκώς στα πόδια του παρόντος, σαν φαντάσματα, σαν παλιές φωτογραφίες που πέφτεις πάνω τους τυχαία και μια ζωή περνά μπροστά στα μάτια σου άθελα σου. Κτίρια που θέλεις με ένα χτύπημα των χεριών σου να επαναφέρεις στη ζωή. Να ζωντανέψεις το παρελθόν μες στο παρόν, να καταργήσεις την έννοια του χρόνου.

El hotel de Salto στην Κολομβία
Δε θα ξεχάσεις ποτέ το παλιό ξενοδοχείο σε κάποιο ορεινό χιονισμένο μέρος της Βουλγαρίας που έτυχε να επισκεφτείς πριν μερικά χρόνια. Ένα μεγάλο, επιβλητικό ξενοδοχείο της κομμουνιστικής περιόδου με τεράστιες τζαμαρίες, μια μεγάλη σκάλα κι ατελείωτους στενούς διαδρόμους χωμένο στο λευκό τοπίο με τα πανύψηλα δέντρα, να σου θυμίζει κάτι από το The Shining. Το ξενοδοχείο λειτουργούσε ακόμα, όμως η αίσθηση της εγκατάλειψης ήταν διάχυτη. Καθίσατε να φάτε, μιας και ήταν η μοναδική λύση για φαγητό που είχατε στην παρούσα φάση. Η χαρούμενη παρουσία και η ενέργεια του κόσμου δεν ήταν αρκετές για να ισορροπήσουν τη βαριά ατμόσφαιρα. Οι φωνές σας προκαλούσαν έναν ελαφρύ αντίλαλο μες στο παγωμένο, ψηλοτάβανο δωμάτιο. Ήσαστε ξένοι και παράτεροι. Η εναρμόνισή σας με το χώρο έμοιαζε αδύνατη. Σαν να ήταν τα σώματά σας κολλημένα στις καρέκλες με ένα αποτυχημένο κολάζ. Ένα θλιμμένο κτίριο στη μέση του πουθενά που αναπολούσε τις μέρες της δόξας του και κατά βάθος δε σας ήθελε μέσα του. Ήταν αφημένο στο παρελθόν. Εκεί.
"Αυτό το παρελθόν αναζητώ. Αλλιώς να με αφήσετε ήσυχο".

Posted in | Leave a comment
Από το Blogger.

Search

Swedish Greys - a WordPress theme from Nordic Themepark. Converted by LiteThemes.com.