Τελευταία αισθάνεσαι ενοχές όταν όσα γράφεις έχουν μια χροιά όχι και τόσο χαρούμενη, όχι και τόσο αισιόδοξη. Από τη μία νιώθεις τύψεις γιατί μπορεί να επηρεάσεις αρνητικά τη διάθεση του αναγνώστη σου κι από την άλλη αισθάνεσαι τις άμυνες σου να μεγεθύνονται στο φόβο πως κάποιος μπορεί να σε χαρακτηρίσει απαισιόδοξη ή ακόμα και καταθλιπτική. Άλλο και τούτο πάλι. Πάει πάνω από ένας χρόνος που εκθέτεις τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου μέσα από το προσωπικό σου μπλογκ και στη συνέχεια το talkin’ goats, και ο φόβος αυτός δεν είχε προκύψει ποτέ μέχρι σήμερα. Όχι τόσο επειδή αδιαφορούσες για την άποψη που μπορεί να σχηματίσει κάποιος για εσένα όσο γιατί πλέον συνειδητοποιείς πως όλοι οι άνθρωποι μοιραζόμαστε πάνω κάτω τους ίδιους φόβους, τις ίδιες ανησυχίες, τους ίδιους προβληματισμούς και επομένως με το να εκθέτεις εσύ τους δικούς σου δε νιώθεις πως αποκαλύπτεις και κάνα φοβερό μυστικό. Σήμερα το πρωί όμως σκεφτόσουν πόσο πιο εύκολο σου είναι τελικά να γράφεις όταν νιώθεις χαρούμενη, τις στιγμές εκείνες που η διάθεσή σου είναι τόσο καλή που αισθάνεσαι πως μπορείς να αντιμετωπίσεις και να καταφέρεις τα πάντα. Σκέφτεσαι πως η καλή διάθεση κι ένα αισιόδοξο μήνυμα δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν. Πάντοτε αισθήματα όπως η αισιοδοξία, η ευγνωμοσύνη και η ελπίδα γίνονται αποδεκτά με χαρά, δίνουν κουράγιο κι επιβραβεύονται. Πάντοτε η φωτεινή πλευρά είναι ευπρόσδεκτη από όλους.
 |
| pic. source: www.weheartit.com |
Τι γίνεται όμως με τα υπόλοιπα κομμάτια σου; Με την σκοτεινή σου πλευρά; Τι γίνεται όταν έρχεται η ώρα που πρέπει να εκφραστούν αισθήματα όπως η θλίψη, ο θυμός, η μοναξιά και η απογοήτευση; Γιατί, θέλεις δε θέλεις, είναι κι αυτά συναισθήματα δικά σου και θα εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμα κι αν επιλέγεις να τα καταπιέζεις επειδή είναι «κακά». Πόσες φορές δεν έχεις προσποιηθεί πως είσαι καλά για να μην ανησυχήσεις κάποιον ή για να αποφύγεις, όχι μόνο τις χίλιες δυο ερωτήσεις που θα ακολουθήσουν την φράση σου «δε νιώθω πολύ καλά σήμερα», αλλά και την προσπάθειά του συνομιλητή σου να σε κάνει πάση θυσία να νιώσεις καλύτερα; Μια προσπάθεια που στην πραγματικότητα πολύ μικρή σχέση έχει μαζί σου, αν όχι καμία, και που τις περισσότερες φορές σαν αποτέλεσμα έχει να σε κάνει να νιώσεις τύψεις που βαραίνεις με τη διάθεσή σου κάποιον τρίτο, τη στιγμή που το μόνο που θέλεις είναι να εκφράσεις πώς νιώθεις σε έναν άνθρωπο χωρίς να προκαλέσεις τον οίκτο του λες και η στενοχώρια σου είναι κάποια επικίνδυνη αρρώστια που πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα (ουφ, πολύ μεγάλη πρόταση). Άλλωστε η στενοχώρια σου, όπως και η χαρά σου, ανήκουν σε σένα και ναι μεν μπορείς να τη μοιραστείς, αλλά εσύ είσαι εκείνη που την εμπεριέχει σαν δοχείο και ουσιαστικά η μόνη που μπορεί να τη διαχειριστεί και να τη μεταμορφώσει σε κάτι άλλο. Η θλίψη σου, ο θυμός σου, η μοναξιά ή η αγανάκτησή σου δεν πρέπει να είναι πηγές ντροπής και ενοχών αλλά αυτογνωσίας και δημιουργικότητας. Είναι συναισθήματα απολύτως φυσιολογικά που πρέπει να γίνονται αποδεκτά δίχως να μπαίνουν σε μαύρη λίστα αρνητικών συναισθημάτων που χρίζουν αποσιώπησης, καταπίεσης και ρίψης στην πυρά. Άλλωστε ο μόνος τρόπος για να καταφέρεις να απαλλαγείς από αυτά - για εσένα και για κανέναν άλλον - είναι να κάνεις το πρώτο βήμα. Κι αυτό δεν είναι άλλο απ’ το να τα αποδεχθείς. Σου κλείνω το μάτι.
Δημοσίευση σχολίου