Το μεσημέρι ρώτησες μια
φίλη σου, άνεργη ένα χρόνο τώρα, αν γνωρίζει τι θέλει να κάνει στη ζωή της ανεξαρτήτως
κρίσης και οικονομικών ή οποιασδήποτε άλλης φύσης περιορισμών. Χρειάστηκε να
διευκρινίσεις δύο με τρεις φορές πως δεν θέλεις να συμπεριλάβει τον παράγοντα
χρήμα στην απάντησή της. Αλλά φαίνεται πως ο ανθρώπινος νους έχει εκπαιδευτεί
να σκέφτεται με γνώμονα τα χρήματα και το τι μπορεί να κάνει με αυτά ή χωρίς
αυτά. Υπάρχουν δεν υπάρχουν, με έναν μαγικό τρόπο είναι πάντα εκεί, παράμετρος
σχεδόν κάθε απόφασης που αφορά στη ζωή σου.
 |
| www.weheartit.com |
Τελευταία πιάνεις συχνά
τον εαυτό σου να αναρωτιέται τι θα συμβεί αν χάσεις τη δουλειά σου. Μια περίοδο
που βλέπεις διαρκώς φίλους, συγγενείς και γνωστούς να μένουν δίχως εργασία, η
ανησυχία και για το δικό σου επαγγελματικό μέλλον είναι αναπόφευκτη. Χρόνια
τώρα εργάζεσαι στο ίδιο μικρό αρχιτεκτονικό γραφείο και παρόλο που έχετε την
τύχη να διατηρείτε μια μικρή ροή εργασιών, η δουλειά έχει μειωθεί σημαντικά και
δε γνωρίζεις για πόσο καιρό ακόμα η θέση σου στο γραφείο θα είναι απαραίτητη.
Και μπαίνεις καμιά φορά από περιέργεια σε ηλεκτρονικές σελίδες εύρεσης εργασίας
που αφορούν στον δικό σου τομέα για να διαπιστώσεις πόσο έντονο είναι το
πρόβλημα. Αλλά διαπιστώνεις και κάτι άλλο, πιο σημαντικό. Ότι κάθε φορά που
διαβάζεις μια αγγελία που αφορά σε θέση παρόμοια με τη δική σου και θεωρητικά
θα μπορούσες να στείλεις το βιογραφικό σου για να την διεκδικήσεις, το στήθος
σου βαραίνει κι αυτόματα μελαγχολείς. Κάτι τέτοιες ώρες σου γίνεται
ξεκάθαρο πως αυτός ο κύκλος για σένα έχει κλείσει. Το κουτί μέσα στο οποίο
μπήκες οικειοθελώς πριν 15 χρόνια επιλέγοντας τον τομέα των σπουδών σου μοιάζει
πλέον να σε περιορίζει. Λες κι όταν πήρες τα πτυχία σου υπέγραψες μαζί και κάποιο
συμβόλαιο που έλεγε ότι πρέπει να τα υπηρετείς έως ότου βγεις στην σύνταξη. Λες
και οι σπουδές σου αντί να αποτελούν μέσο για να ελευθερωθείς, αποτελούν μια
υπόσχεση που πρέπει να τηρήσεις, ένα στοίχημα που πρέπει να κερδίσεις. Στοίχημα
με τον εαυτό σου, τους γονείς σου και την κοινωνία ολόκληρη να βγεις
ασπροπρόσωπη για την επιλογή σου. Για μια επιλογή που έκανες στα 18 και που έχεις
κάθε δικαίωμα να αλλάξεις ανά πάσα στιγμή, αναλαμβάνοντας βέβαια και τις ευθύνες
κάθε νέας σου επιλογής. Σκέφτεσαι πόσα πράγματα μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος,
πόσες διαφορετικές επιλογές έχει στη ζωή του, όλα αυτά που μπορεί να
δημιουργήσει, να μάθει, να εξερευνήσει και πλέον νιώθεις πως με τίποτα δεν
θέλεις να κάνεις το ίδιο επάγγελμα για όσα χρόνια τύχει να εργάζεσαι ακόμα. Αναλογίζεσαι τα θέλω, τις ανάγκες σου, τις επιλογές σου και βλέπεις την ενδεχόμενη
απόλυσή σου σαν μια ευκαιρία να αλλάξεις διαδρομή. Όχι επειδή θέλεις να
δραπετεύσεις από τον δρόμο που βρίσκεσαι τώρα αλλά επειδή πλέον κάθε σου βήμα
σε αυτό το μονοπάτι μοιάζει τόσο γνώριμο που έχει καταντήσει μηχανικό και
μονότονο. Θέλεις να αλλάξεις βήμα, θέλεις να περπατήσεις με τρόπους που δεν
έχεις περπατήσει στο παρελθόν, θέλεις να ξαφνιάσεις τον εαυτό σου, θέλεις να
ανακαλύψεις τι άλλο μπορείς να κάνεις, τι άλλο έχεις να δώσεις. Αυτό το έμαθες
στο μάθημα χορού. Να δοκιμάζεις διαρκώς, να ανακαλύπτεις νέες κινήσεις,
άγνωστες, να πειραματίζεσαι και να ξεφεύγεις από την πεπατημένη, από το
γνώριμο, το ασφαλές. Μόνο έτσι θα ανακαλύψεις νέες κινήσεις, μόνο έτσι θα
εξελίξεις το χορό σου, τον ίδιο σου τον εαυτό.
Και φτάνεις στο ερώτημα
που έκανες το μεσημέρι στη φίλη σου. Μόνο που αυτή τη φορά την απάντηση πρέπει
να την δώσεις εσύ. Κι αυτομάτως μπαίνεις στη διαδικασία να βάζεις σε αυτήν
έναν σωρό περιορισμούς. Τι μπορείς να κάνεις στην παρούσα φάση; Τι περιθώρια
έχεις σε μια περίοδο βαθιάς οικονομικής κρίσης; Τι δυνατότητες έχεις; Τι σου επιτρέπουν
οι γνώσεις σου, η ηλικία και η εμπειρία
σου να κάνεις; Μέσα σε λίγα λεπτά υψώνεις μπροστά σου ένα σωρό εμπόδια και
δυσκολίες που σε αποθαρρύνουν και σε καθηλώνουν στη θέση σου, στο κουτί σου.
Και μετά υπενθυμίζεις στον εαυτό σου πάλι την ερώτηση. Τι ΘΕΛΕΙΣ να κάνεις στη
ζωή σου; Τόσο απλή κι απάντηση δε βρίσκεις.
Δημοσίευση σχολίου