Είναι και μέρες που δε θέλεις να
κάνεις τίποτα. Θέλεις απλά να ξαπλώσεις σε έναν καναπέ, ένα κρεβάτι, μια ξαπλώστρα
(ιδανικά) και να χαζεύεις το ταβάνι, τον ουρανό, τη χρυσή άμμο (ιδανικά) χωρίς
να σκέφτεσαι κάτι συγκεκριμένο, χωρίς κάτι να σε προβληματίζει, δίχως το άγχος
να σηκωθείς γιατί πρέπει ντε και καλά με κάτι να καταπιαστείς.
Το σύνδρομο της αεικινησίας. Γνωρίζεις
αρκετούς που πάσχουν από αυτό, εσύ πάλι σκέφτεσαι πως ευτυχώς δεν κινδυνεύεις να
το αποκτήσεις ποτέ. Οι άνθρωποι που το έχουν
συνήθως θεωρούν τους εαυτούς τους πολύ εργατικούς, ενεργητικούς κι
ενδιαφέροντες κι αδυνατούν να καταλάβουν τους υπόλοιπους που μπορούν δίχως ενοχές να μείνουν για λίγο σε ησυχία, σε ακινησία, στο τίποτα χωρίς να ταυτίζουν απαραίτητα αυτήν
την απραξία με χάσιμο χρόνου. Η έννοια της τεμπελιάς είναι υψίστης σημασίας και
οι άνθρωποι τη μαθαίνουν σε πολύ μικρή ηλικία, με τον χαρακτηρισμό τεμπέλης/α να
θεωρείται τεράστια προσβολή. Και κάπου εκεί μπλέκεις τα μπούτια σου, σε πολύ
μικρή ηλικία. Κι ενδέχεται να μεγαλώσεις και τελικά να την κάνεις χωρίς ποτέ
να τα ξεμπλέξεις. Και καταλήγεις να δουλεύεις ασταμάτητα χωρίς να έχει
ιδιαίτερη σημασία το αν είσαι τελικά παραγωγική και δημιουργική ή όχι. Αυτό που μοιάζει να έχει πρωτίστως σημασία
είναι να αναγνωρίσει ο κόσμος την εργατικότητά σου και ποτέ να μη σε
χαρακτηρίσει τεμπέλα. Γι αυτό κι εσύ φροντίζεις να διατυμπανίζεις όπου βρεθείς
κι όπου σταθείς πόσες ώρες δουλεύεις εβδομαδιαίως, πόσο εργασιομανής και
δουλευταρού είσαι. Συγχαρητήρια. Κι όταν τελικά αποφασίσεις να κλείσεις για
λίγο τον υπολογιστή ή ό,τι άλλο χρησιμοποιείς στη δουλειά σου, μοιράζεσαι πανικόβλητη
σε ένα σωρό δραστηριότητες, βγαίνεις, συναντάς κόσμο, τρως, πίνεις διασκεδάζεις
κι αδυνατείς να καθίσεις για λίγο τον κώλο σου (με το συμπάθιο κιόλας) κάτω. Και δεν εννοώ να κάτσεις για να πιεις ένα κρασάκι με τις κολλητές σου ή
να παρακολουθήσεις το αγαπημένο σου σήριαλ, εννοώ μόνη, ΜΟΝΗ. Δύσκολο ε;
Είναι όντως δύσκολο. Γιατί υπάρχει τεράστιος κίνδυνος, αν κάτσεις για λίγο
ήσυχη με τον εαυτό σου, μέσα σε μια στιγμή να συνειδητοποιήσεις ότι δουλεύεις ασταμάτητα επειδή νιώθεις ανεπαρκής, επειδή προσπαθείς ακόμα να αποδείξεις στους γονείς σου ότι είσαι καλό παιδί, στους
δασκάλους σου ότι είσαι επιμελής, στους προϊσταμένους σου ότι είσαι εργατική και
φιλόδοξη. Κι όταν το συνειδητοποιήσεις, όταν καταλάβεις ότι δουλεύεις για τους λάθους λόγους, ενδέχεται
να πλημμυρίσει την ψυχή σου μια τεράστια θλίψη την οποία θα πρέπει να κουβαλάς
στις χιλιάδες δραστηριότητές σου, ψάχνοντας απεγνωσμένα τους τρόπους να
απαλλαγείς από αυτήν. Μεγάλο ξε-βόλεμα εδώ που τα λέμε. Οπότε, ναι, αν φοβάσαι
να αντιμετωπίσεις τον ίδιο σου τον εαυτό, συνέχισε να τρέχεις πανικόβλητη κι
ας μην γνωρίζεις τους λόγους για τους οποίους τρέχεις ούτε και τι είναι αυτό που όλη
σου τη ζωή αποφεύγεις. Ή μήπως αξίζει τον κόπο;
Δημοσίευση σχολίου