Καμιά φορά τα κάνεις όλα να μοιάζουν πολύ δύσκολα. Απ' το να πας να μιλήσεις σε κάποιον που δε γνωρίζεις, μέχρι να οργανώσεις ένα ταξίδι που ονειρεύεσαι χρόνια, να τερματίσεις μια σχέση που σε φθείρει, να βελτιώσεις τη διατροφή σου, να ξεστομίσεις ένα σ'αγαπώ ή μια συγγνώμη, να αρχίσεις να απολαμβάνεις τη ζωή σου και να σταματήσεις επιτέλους να βαριέσαι. Και μετά, ενώ εσύ κάθεσαι και ζυγίζεις, αναπαράγεις, μεταθέτεις κι αναβάλλεις, έρχεται κάποιος, σε σκουντάει στον ώμο και σου λέει: "Houston we have a problem". Και το πρόβλημα είναι ότι εσύ επιμένεις να θεωρείς το αύριο δεδομένο. Κι ενώ πλέον το γνωρίζεις καλά, το διαπιστώνεις καθημερινά ότι ο όρος "δεδομένος-η-ο" είναι όρος χωρίς υπόσταση, επιμένεις να συμπεριφέρεσαι λες και κάποιος σου έχει τάξει πως θα ζήσεις για "πάντα". Και μια και σήμερα αποφάσισες να ξεκινήσεις δίαιτα για χιλιοστή-πεντακοσιοστή-εξηκοστή-τέταρτη φορά κι ορκίστηκες να βγάλεις από τη ζωή σου τον όρο "σοκολάτα", βάζεις στον κάδο των αχρήστων και τους παραπάνω όρους μπας και καταφέρεις να απαλλαγείς επιτέλους από το βάρος τους και δεις τι κάνεις ΤΩΡΑ.
Δημοσίευση σχολίου