Archive for Σεπτεμβρίου 2012

Πάντα

By | Published 28.9.12

"Nothing lasts forever"
Αυτές οι τρεις λέξεις πρέπει να έχουν γίνει τραγούδι, ταινία, βιβλίο, moto σε τοίχους, print σε κούπες και μπλουζάκια, etc.....etc.....for ever and e v...e...........r.
Να είσαι πάντα ευτυχισμένη, να είστε πάντα αγαπημένοι, να είσαι τυχερή πάντα, μαζί για πάντα.
Το μόνο πάντα που ξέρεις είναι αυτό το αξιολάτρευτο, στρουμπουλό και χνουδωτό ζωάκι με τα μαύρα, εκφραστικά μάτια. Το οποίο, άκουσες πριν μερικά χρόνια ότι κατά τη διάρκεια της ζωής του υποφέρει από κατάθλιψη. Το αγαπάς αυτό το πάντα, θα ήθελες να κοιμηθείς ένα βράδυ στην αγκαλιά του μες στο δάσος. Αλλά το άλλο το πάντα...είναι ύπουλο κι απόλυτο.
Και κυρίως, δεν υπάρχει. Το πάντα είναι λέξη χωρίς υπόσταση, έννοια δίχως νόημα.
Να είσαι πολύ χαρούμενη που δε μπορείς να είσαι πάντα ευτυχισμένη, γιατί στην περίπτωση αυτή θα μπορούσες κάλλιστα να είσαι και πάντα δυστυχισμένη. Να είσαι ευγνώμων που ίσως δεν είσαστε για πάντα μαζί, γιατί στην περίπτωση αυτή θα μπορούσατε κάλλιστα να είσαστε και για πάντα χώρια.
Κάνε το για πάντα τώρα και το τώρα για πάντα, ένωσέ τα, μαγείρεψέ τα κι άρχισε να χορεύεις. 
Σου κλείνω το μάτι.

Posted in | Leave a comment

Αγάπη είναι(2)

By | Published 26.9.12

Σε συγκινούν οι άνθρωποι που ξεχειλίζουν αγάπη και κατανόηση.
Σε συγκινεί και η ύπαρξη που φέρνει τέτοιους ανθρώπους στη ζωή σου πού και πού. 
Σαν να στέλνει σημάδια προς την κατεύθυνση που θέλει να ακολουθήσει η καρδιά σου. 
Σαν να σου δείχνουν το δρόμο προς το φως. 
Έτσι τους νιώθεις. 

Posted in | Leave a comment

26-09-12

By

Πόσο ενοχικούς θα μας κάνετε ακόμα; Ενοχές επειδή ονειρευόμαστε μια καλύτερη δουλειά, αξιοπρεπέστερες συνθήκες εργασίας και μισθούς που να ανταποκρίνονται στο έργο που παράγουμε; 
- Μιλάς κι εσύ ρε Ιλιάνα; Που έχεις ακόμα τη δουλειά σου; Που δεν έχεις υποστεί μείωση μισθού; Που πληρώνεσαι έγκαιρα; Που δεν κάνεις υπερωρίες;
- Χίλια συγγνώμη, αύριο πρωί-πρωί έφυγα για εξομολόγηση.

Κάθε φορά που τολμάς να πεις ότι, παρόλο που έχεις δουλειά και πληρώνεσαι, έχεις κουραστεί, ότι έμαθες ό,τι ήταν να μάθεις εκεί μέσα, ότι έχουν κάνει τη δημιουργικότητά σου καραμέλα και στην έχουν δώσει να την καταπιείς, ότι θέλεις να κάνεις κάτι άλλο, να προχωρήσεις, να μάθεις, να ανανεωθείς, σε αντιμετωπίζουν σαν να είσαι υπεύθυνη για τους ανέργους όλης της χώρας.
"Μη μιλάς καθόλου"
"Να λες κι ευχαριστώ"
"Κάτσε εκεί που κάθεσαι"
"Δε βλέπεις τι γίνεται γύρω σου";

Εγώ βλέπω τι γίνεται γύρω μου!
Εσύ βλέπεις τι γίνεται μέσα μου;

Posted in | Leave a comment

24-09-12

By | Published 24.9.12

Σήμερα το κεφάλι σου το αισθάνεσαι μεγαλύτερο απ'ότι συνήθως. Το περιεχόμενο πιέζει με μανία. Να βγει να πάει πού; "Στα τσακίδια" θα ήταν μια καλή απάντηση. Μπορείς να το ονομάσεις άγχος, πίεση ή πολύ απλά μαλακία στον εγκέφαλο. Άχρηστο περιεχόμενο, σου λέω. Και πολύ επίμονο. Παρόλα αυτά μπορείς απλά να το αγνοήσεις, γιατί το έχεις πλέον οικειοποιηθεί τόσο πολύ, που σχεδόν δε σε ενοχλεί πια. Μεγάλο ψέμα. Η αλήθεια είναι πως σε τρελαίνει, όχι τόσο η πίεση που σου ασκεί, όσο το γιατί έχει εγκατασταθεί στο κεφάλι σου. Χωρίς συγκεκριμένο λόγο ή για πολύ συγκεκριμένο λόγο; Δεν τολμάς να χρησιμοποιήσεις το μυαλό σου για να δώσεις απάντηση. Παίζει να εκτοξευτεί και στο διάστημα αν επιχειρήσεις κάτι τέτοιο.

 Οι κρίσεις πανικού και η πίεση στο κεφάλι που τις ακολουθεί για μήνες είναι πολύ δυσάρεστη εμπειρία. Αλλά έρχονται για να σου μάθουν κάτι πολύτιμο κι αν δεν το ανακαλύψεις για να δώσεις στην πίεση λόγο ύπαρξης, θα παραμείνει για πάντα μια μαλακία στον εγκέφαλο που θα αδυνατείς να κατανοήσεις. Κι όσο δεν κατανοείς, αυτή θα σε κυριεύει. Όχι επειδή δε σε αγαπάει, αλλά επειδή σε αγαπάει πολύ.
Σαν σήμερα γεννήθηκε μια πολύ μεγάλη αγάπη. Καμία σχέση με την πίεση στο κεφάλι σου. Εκείνη κατοικεί για χρόνια στην καρδιά σου.

Posted in | Leave a comment

19-09-12

By | Published 19.9.12

Δε ξέρω αν έτυχε να δεις την τελευταία ταινία του Woody Allen. Ωραίος ο Benigni, ακόμα πιο ωραίος ο Ιταλός γκόμενος της κόρης του Woody Allen, αλλά εσύ εστίασες στην Penelope και για την ακρίβεια ούτε καν σε αυτήν. Επικεντρώθηκες στο φόρεμα της. Γιατί αν είναι να βγάλεις μια ολόκληρη ταινία με το ίδιο ρούχο, κακά τα ψέματα, πρέπει να είναι το ρούχο το σωστό. Πολύ καλή η επιλογή του ενδυματολόγου. Πολύ καλή και η δική σου επιλογή να πας να δεις τη συγκεκριμένη ταινία με μια σακούλα δρακουλίνια στο χέρι - ντρέπεσαι - και μετά από δύο εβδομάδες ελεεινής κραιπάλης. Και ήρθε η Penelope με το κόκκινο μικροσκοπικό φόρεμά της την κατάλληλη χρονική στιγμή για να σου επισημάνει πώς είσαι και πώς πρέπει να γίνεις. Ή πώς δεν πρόκειται να γίνεις ποτέ. Κάτι τέτοιο.

Posted in | Leave a comment

18-09-12

By | Published 18.9.12

Support.

Posted in | Leave a comment

Χαλασμένο παγωτό

By | Published 14.9.12

Τον τελευταίο καιρό παίζεις με τον εαυτό σου ένα παιχνίδι. Προσπαθείς να φτιάξεις μια ιστορία με την πρώτη λέξη που θα σου έρθει στο μυαλό (ναι, έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο). Θέλεις να ανακαλύψεις πού μπορεί να σε πάει, τι ταξίδι μπορεί να κάνει. Πόσο απρόσμενο, πόσο απρόβλεπτο μπορεί να είναι; Πόσο μπορεί να εκπλήξει και σένα την ίδια οδηγώντάς σε, συνειρμικά ή όχι, στη διαδρομή που θα επιλέξει να κάνει η ίδια η λέξη;

Παγωτό     ...σιγά που δε θα τρωγότανε.

Χθες - μεταξύ μας - έφαγες δύο, αλλά ορκίζεσαι ήταν πολύ μικρά, μινιατούρες. Δύο μικροσκοπικά ξυλάκια με μαύρη σοκολάτα απέξω και βανίλια με μικρά κομματάκια μπισκότου μέσα. Έρχονται σε συσκευασία των έξι, αλλά τα μισά είναι διαφορετικά. Το τρίτο και τελευταίο, ίδιο με αυτά που έφαγες χθες, λογικά σε περιμένει στην κατάψυξη, αν δεν το προλάβει κανείς άλλος. Ο κανείς άλλος είναι η μαμά σου, αλλά με ένα σύντομο τηλεφώνημα μπορείς να επιβεβαιώσεις την κράτησή σου ή η γκρίνια μπορεί να είναι αφόρητη κι αυτό δεν το θέλει κανείς. Έχεις ένα φοβερό όπλο. Τη φωνή σου. Η οποία όταν νευριάζεις και σηκώνεις τον τόνο της, μπορεί να φτάσει πολύ ψηλά. Και τότε κανείς δε σε αντέχει, μετά βίας αντέχεις εσύ τον εαυτό σου. Χάρισμα ή κουσούρι;
(Σατανικό γέλιο)
Στην περίπτωση που το θεωρείς κουσούρι, να ξέρεις είναι το μοναδικό. Στην περίπτωση που το θεωρείς χάρισμα, να ξέρεις έχεις κουσούρι. Αλλά εγώ θα σε αγαπώ. Γιατί όταν ένας άνθρωπος βλέπει τα κουσούρια σου - στην περίπτωση σου ένα και μοναδικό - σαν χαρίσματα, τότε να ξέρεις σε αγαπάει. Ή έχει στραβωθεί με την πάρτη σου και δε βλέπει μπροστά του. Τότε φρόντισε η στάχτη σου να ρέει άφθονη, γιατί όταν δει το φως το αληθινό και λάμψουν μπροστά στα μάτια του όλα σου το ελαττώματα - στην περίπτωση σου ένα και μοναδικό - θα αρχίσει να σε κατηγορεί ότι άλλαξες κι έγινες άλλος άνθρωπος. Μη με ρωτήσεις ποιος από τους δύο φταίει σ'αυτήν την περίπτωση γιατί θα σου απαντήσω πως δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Ποιος έχασε άλλωστε το δίκιο του για να το βρεις εσύ; Εσύ που ακόμα το ψάχνεις. Το έψαχνες δηλαδή γιατί πλέον σταμάτησες να το αναζητάς. Όχι, θα κάτσεις να σκάσεις. 

Πάντως, αν τύχει να το βρεις τυχαία, λέμε τώρα, να ξέρεις είναι δικό μου. 
Το δίκιο μου!



Posted in | 1 Comment

Κλειστά μάτια

By | Published 12.9.12

Στέκεσαι στην άκρη του γκρεμού κοιτάζοντας τα κλειστά σου μάτια. Με ανοιχτά μάτια μπορείς να δεις ό,τι μπορεί να συμβεί. Με κλειστά μάτια μπορείς να δεις τα πάντα. Μπορείς να δεις τον εαυτό σου να στέκεται με την πλάτη στο χείλος του γκρεμού χωρίς ίχνος φόβου. Κι αναρωτιέσαι αν θα βιώσεις ποτέ το συναίσθημα αυτό με μάτια ανοιχτά. Αυτή την υπέροχη αίσθηση ελευθερίας που αναζητάς κι ενίοτε βρίσκεις μονάχα όταν τα κλείνεις. Δεν τολμάς να τα ανοίξεις. Περιμένεις να δεις τι θα συμβεί, τι μπορείς να κάνεις όταν είσαι απαλλαγμένη από τον φόβο, όταν δε φοβάσαι την πτώση. Και τελικά πέφτεις. Όχι εξαιτίας μιας απρόσεκτης κίνησης ή ενός στραβοπατήματος, αλλά χάρη στη συνειδητή επιλογή σου να πέσεις. Τα μάτια σου τρέχουν προς το μέρος σου, να δουν τι συμβαίνει, να σιγουρευτούν πως είσαι καλά, πως εξακολουθείς να έχεις εκείνη τη γαλήνια και χαρούμενη όψη. Και φτάνοντας στην άκρη του γκρεμού, προς έκπληξη κι ανακούφισή τους, σε βλέπουν να πετάς. Κινείσαι μεν καθοδικά, όμως πετάς. Κι όσο πέφτεις αργά, πλησιάζοντας το νερό της θάλασσας, αυτή όλο και μακραίνει και η απόσταση ανάμεσα στα μάτια σου και το νερό όλο και μεγαλώνει, δίνοντας το χρόνο σε σένα να πετάξεις κι άλλο, ακόμα λίγο. Μέχρι να ακουμπήσεις τελικά με την πλάτη σου την επιφάνεια της θάλασσας, χωρίς να την ταράξεις και χωρίς να ταραχτείς. Και είναι τόσο ήρεμη και καθαρή που βλέπεις το περίγραμμά της γύρω από το σώμα σου. Και συνειδητοποιείς εκεί, με τα μάτια ακόμα κλειστά, ότι η έννοια της πτώσης είναι τελικά σχετική κι ότι ο φόβος που σου προκαλεί σε εμποδίζει, κάποιες φορές, να πετάξεις. 

 Κι όμως, αυτό το έχεις βιώσει και με τα μάτια ανοιχτά. Αυτό το όνειρο το έχεις ζήσει.

Posted in | Leave a comment

11-09-12 ή ερμής ημιτετράγωνο αφροδίτη

By | Published 11.9.12

Δεν έχεις γερό στομάχι. Κυριολεκτικά, μα κυρίως μεταφορικά, το στομάχι δεν είναι το δυνατό σου σημείο. Και παρόλα αυτά επιτρέπεις να μπαίνουν μέσα του ένα σωρό μαλακίες. Κυριολεκτικά, μα κυρίως μεταφορικά. 

 Κι ας έχεις διαπιστώσει από περιπτώσεις που άσκησες εσύ κριτική - και δυστυχώς δεν είναι λίγες - ότι αφορούσε πάντα δικές σου αδυναμίες, πάντα τον δικό σου πληγωμένο εγωισμό, πάντα δικά σου άλυτα θέματα. Ασκούσες αρνητική κριτική επειδή το συγκεκριμένο αποτέλεσμα, προϊόν, συμπεριφορά, στάση απέναντι στα πράγματα, δεν ανταποκρινόταν στα δικά σου standards. Λες κι αυτό σου ζητήθηκε, λες και το αποτέλεσμα θα εξέθετε κι εσένα την ίδια. Λες και ήσουν αναγκασμένη, λέγοντας τη γνώμη σου για κάτι, να πάρεις και την ευθύνη του. Λες κι αν δεν πεις σε μια φίλη που σου δείχνει ενθουσιασμένη το καινούριο της φόρεμα ότι την παχαίνει, της έχεις αποκρύψει μια τεράστια αλήθεια που δικαιούται να γνωρίζει. Λες και τα ξέρεις όλα. Λες και πρέπει να έχεις άποψη για τα πάντα.

 Δε θέλεις να έχεις άποψη για τίποτα. Μόνο για ό,τι εσύ θέλεις ή πρέπει να φέρεις σε πέρας. Μόνο για οτιδήποτε έχει τη δική σου υπογραφή. Την οποία και τρέμεις να βάλεις γιατί δεν αντέχεις την κριτική, την οποία κατά τα άλλα ασκείς με πολύ μεγάλη άνεση. Λες και κανείς δεν πληγώνεται. Λες και ξεχνάς πόσο πληγώνεσαι.

 Ρατσισμός για τους άσχημους, τους χαζούς, τους χοντρούς, τους αμόρφωτους, τους συντηρητικούς, όσους στερούνται φαντασίας, χιούμορ, αισθητικής. Μόνο με τους μετανάστες δεν είσαι ρατσίστρια τελικά. Αν και δεν είσαι σίγουρη για τίποτα πια.

Μάλλον μετά απ'όλα αυτά, δε χρειάζεται να γράψεις λέξη για την κριτική που ασκείς στον ίδιο σου τον εαυτό... Αύριο θα σ'αγαπήσω ξανά.

Posted in | Leave a comment

10-09-12

By | Published 10.9.12

Ποτέ δε μπορείς να φανταστείς τι συζητούν τρεις κοπέλες κατά τη διάρκεια του Κυριακάτικου καφέ σε ένα σπίτι που δεν είναι σπίτι. Ναι καλέ, σε σένα μιλάω. Ποτέ δε μπορεί η φαντασία σου να φτάσει τη δική τους. Ούτε και η αισιοδοξία σου τα φτερά στα πόδια τους που τις ταξιδεύουν σε μέρη που είναι για εκείνους τους λίγους, τους πολύ ονειροπόλους. Αν τύχει και τις ακούσεις, αν είσαι τόσο τυχερός, μάλλον δε θα καταλάβεις. Είναι βλέπεις εκείνη η χρωματιστή κλωστή που τις συνδέει από τότε που ήταν ερωτευμένες με τον Donnie ή τον Danny των New kids on the block, κι όση προσπάθεια κι αν καταβάλλεις, το κομμάτι εκείνο που είναι δεμένο στην κλωστή, δε θα καταφέρεις να το κατανοήσεις ποτέ. Είναι μαγικό σου λέω.

Posted in | Leave a comment

Ποτέ την Παρασκευή

By | Published 7.9.12

- Άδεια, δίπλωμα κι ασφάλεια αυτοκινήτου.
  Στιγμιαίο βραχυκύκλωμα. Τώρα μάλιστα.
- Δώστε μου μισό λεπτό μονάχα να τα βρω.
Το δίπλωμα είναι στο πορτοφόλι σου, θυμάσαι ότι το είχες αναζητήσει πρόσφατα για να δείξεις σε ένα εικοσάχρονο πώς ήσουν στην ηλικία του και του είχε κάνει εντύπωση που δεν ήταν πλαστικοποιημένο όπως είναι τα σημερινά. (Άσε μας ρε φιλαράκι που δεν είχε ανακαλυφθεί το πλαστικό στις μέρες μας).
Η άδεια λογικά πρέπει να είναι μες στο ντουλαπάκι. Ένα γαλαζοπράσινο χαρτί, αν θυμάσαι καλά.
Και η ασφάλεια; Ωχ. Η ασφάλεια έληξε τον Ιούλιο κι ο μπαμπάς σου πήγε κι έκανε καινούρια - είσαι σίγουρη γιατί σου ζήτησε τα χρήματα που δεν του έδωσες ποτέ - αλλά δε θυμάσαι να την πήρες ποτέ από το σπίτι και να την έβαλες στο αμάξι. Παρόλα αυτά τσεκάρεις το απόκομμα στο πίσω τζάμι του αυτοκινήτου μήπως έχει γίνει κανένα θαύμα, αλλά δεν έχει γίνει κανένα θαύμα. Είναι η προπέρσινη ασφάλεια, ούτε καν η περσινή. Αμάν ρε γαμώτο αυτή η ανοργανωσιά σου.
- Δεν την έχω μαζί μου την ασφάλεια. Έληξε πρόσφατα, την ανανέωσα, αλλά ξέχασα να την βάλω στο αμάξι.
- Είσαστε σίγουρη; Για κοιτάξτε καλύτερα γιατί το πρόστιμο ανέρχεται στα 500ευρώ.
- Πόοοοοοοσο;
Έτσι ξεκίνησε η μέρα σου. Με μια κλήση 500ευρώ για την ασφάλεια, 400ευρώ για το ΚΤΕΟ και 50ευρώ για την κάρτα καυσαερίων. Κι εσύ μου τσαμπουνάς το Friday, I'm in love. Άσε μας κουκλίτσα μου.
Αφού παίρνεις τα τρία κίτρινα χαρτάκια που ετοίμασε για σένα ο νεαρός πωρωμένος τροχονόμος, οδηγείς ως το σπίτι των γονιών σου για να βρεις την ασφάλεια σου. Είναι μέσα σε έναν φάκελο που είναι μέσα σε έναν άλλο φάκελο της Βιοιατρικής μαζί με μια εξαιρετική ακτινογραφία θώρακος που έκανες πρόσφατα. Γεια σου ρε πατέρα! Σε φάση δηλαδή που αν δε σε σταματούσαν σήμερα, η ασφάλεια αυτοκινήτου θα έμενε εκεί μέσα για πάντα.
Την παίρνεις και πας μια πρωινή βόλτα στα Γλυκά Νερά και την τροχαία της Αγ. Παρασκευής για να ακυρώσεις την κλήση. Τη μία από τις τρεις.
Τη δεύτερη θα την ακυρώσεις αν περάσεις το αμάξι από ΚΤΕΟ εντός δέκα ημερών.
Την τρίτη θα την πληρώσεις έτσι κι αλλιώς, αλλά μετά τα 950, τα 50 μοιάζουν ψίχουλα και λες κι ευχαριστώ.
Ευχαριστώ τροχονομούλη μου! Και του χρόνου με υγεία.

Posted in | Leave a comment

Make a note of this date(2)

By | Published 6.9.12

Στην περίπτωση που με αγαπάς πολύ κι αντέχεις να διαβάζεις κι άλλα από αυτά τα βαρύγδουπα, βαθυστόχαστα, βαρυσήμαντα κείμενα μου, πάτα το παρακάτω link.

http://www.savoirville.gr/talkin-goats/


Τη φανταστική αυτή ευκαιρία να γράφω στο savoir ville μου την έδωσε η Γεωργία.
Τη φανταστική αυτή φωτογραφία, όπως και κάποιες άλλες που θα δεις εν καιρώ, την έβγαλε η ξαδέρφη-κολλητή Χριστίνα.
Τον φανταστικό αυτό τίτλο τον σκέφτηκα μόνη μου! Ε; Πες, όχι πες, πόσο τέλειος είναι;

Posted in | Leave a comment

Κι άλλο κι άλλο κι άλλο(2)

By | Published 5.9.12

Χθες και πριν τη συναυλία των RHCP σκεφτόσουν ότι σήμερα θα ήθελες να γράψεις κάτι γι αυτήν και τις εντυπώσεις που θα σου άφηνε. Όχι για τον ήχο, την οργάνωση και τη σκηνή, αλλά για τα συναισθήματα εκείνα που βιώνεις συνήθως σε παρόμοιες συναυλίες, για την έκσταση και τη χαρά παρά το στρίμωγμα, την ορθοστασία και τη ζέστη. Περπατώντας προς το ΟΑΚΑ θυμηθήκατε με την Τώνια τη συναυλία των Depeche Mode στην Μαλακάσα που ματαιώθηκε κι ευχηθήκατε να μη σας βρει άλλο τέτοιο κακό. Πάνω στην κουβέντα αναρωτηθήκατε αν θα προτιμούσατε να ακούσετε τους Depeche Mode αντί για τους RHCP και χωρίς ιδιαίτερη σκέψη απαντήσατε αρνητικά, παρόλο που τους πρώτους τους αγαπάτε λίγο περισσότερο. Όμως τη δεδομένη στιγμή ήσασταν έτοιμες να αφεθείτε στους ήχους των Give it away, Around the world, Under the bridge, κτλ. Μπήκατε στην αρένα μετά από πολύ περπάτημα λίγα λεπτά πριν βγουν στη σκηνή οι AAAK ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων - δεν κατάφερες να συγκρατήσεις το κατά τα άλλα πανεύκολο όνομα του συγκροτήματος - όπως επίσης δεν κατάφερες να αφομοιώσεις και τον ήχο τους. Στο μεταξύ κι αφού προμηθευτήκατε μπύρα και νερό αρχίσατε να ελίσσεστε όλο ευγένεια και χάρη ανάμεσα στο ήδη παρατεταγμένο κοινό με σκοπό να φτάσετε λίγο πιο κοντά και λίγο πιο κοντά κι ακόμα λίγο πιο κοντά στη σκηνή. Κι αφού βρήκατε τη θέση σας ανάμεσα στο πλήθος, ξεκίνησε η αναμονή. Στο διάστημα αυτό συνειδητοποίησες ότι αναμφισβήτητα ανεβάζεις κατά πολύ το μέσο όρο ηλικίας κι ενδεχομένως και τον μέσο όρο ύψους. Οι συναυλίες πάντα σε κάνουν να ευγνωμονείς για το 1.76 που σου χάρισε η φύση. Η κοπέλα που στεκόταν πίσω σου, από την άλλη, δε φάνηκε να χάρηκε καθόλου. Κατά τις 21:45 οι RHCP εμφανίστηκαν στη σκηνή, αλλά τα δεκαοχτάχρονα δε σε άφησαν να απολαύσεις την έναρξη της συναυλίας καθώς άρχισαν να πετάγονται από παντού, προσπαθώντας να περάσουν μπροστά, λες κι άκουσαν το κουδούνι του σχολείου και ξεχύθηκαν με μανία από την τάξη. Ευτυχώς αυτό κράτησε λίγα μόλις λεπτά, οπότε και κατάφερες να εστιάσεις την προσοχή σου στη σκηνή. Σύντομα συνειδητοποίησες ότι θα τσαλαπατηθείς αρκετά αφού τα πιτσιρίκια είχαν έρθει έτοιμα για όλα. Στιγμιαία ανησύχησες, αλλά πολύ γρήγορα προσαρμόστηκες πλήρως κι άφησες το πλήθος να σε πηγαίνει και να σε φέρνει, χοροπηδώντας στο ρυθμό του. Πάντως η αλήθεια είναι πως ήταν προετοιμασμένα για τα πάντα εκτός από τις φωνές και τα ουρλιαχτά σου, οπότε και γύριζαν ξαφνιασμένα προς το μέρος σου. Συγγνώμη ρε παιδιά, αλλά άμα δεν τσιρίξεις ελεύθερα κι εδώ πού σκατά θα το κάνεις; Κάπως έτσι κύλησε η επόμενη μιάμιση ώρα, με κάποια κομμάτια να σε κάνουν να βαριέσαι και κάποια άλλα να ξυπνάς και να συνδέεσαι με τον κόσμο και την ενέργειά του. Περίμενες να ακούσεις με λαχτάρα το Around the world, το σιγοτραγουδούσες στη διαδρομή για το ΟΑΚΑ, αλλά δυστυχώς δεν το άκουσες. Δεν ήταν όμως το γεγονός ότι δεν έπαιξαν κομμάτια που θα ήθελες να ακούσεις που σε απογοήτευσε στη χθεσινή συναυλία. Ήταν ότι ένιωσες πως έλειπε το πάθος, πως ενώ το κοινό ήταν θερμό κι έτοιμο να απολαύσει ένα συγκρότημα που λαχταρά να ακούσει χρόνια, το ίδιο το συγκρότημα δεν έκανε πολλά για να το ξεσηκώσει και να το απογειώσει. Σαν να σας ξεπέταξαν ρε γαμώτο. Η συναυλία τελείωσε, βγήκατε με κόπο από την αρένα και κάτι έλειπε, κάτι δεν είχε συμβεί, κάτι δεν είχε πάει καλά σε μια φαινομενικά άρτια συναυλία. 

Posted in | Leave a comment

02-09-12

By | Published 2.9.12

Μια γυναίκα γύρω στα 30 πασχίζει να διασχίσει την πλατεία, ενώ το μηχάνημα που έχει τοποθετημένο στην καρδιά κάνει εκείνον τον ήχο που υποδηλώνει ότι η ζωή της κινδυνεύει.
Την ίδια στιγμή, πάνω από την ίδια πλατεία, πετάει ένα ελικόπτερο με την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου να πανηγυρίζει μια μεγάλη νίκη.
Από τη μία, μια νεαρή γυναίκα καλεί απεγνωσμένα για βοήθεια, εκλιπαρώντας με το βλέμμα της κάθε περαστικό που συναντά κι από την άλλη μια αθλητική ομάδα, περήφανη, αναζητά τις επευφημίες και το θαυμασμό του κόσμου για το κατόρθωμά της.
Ποιος θα υπερισχύσει; Ποιος θα καταφέρει να τραβήξει πάνω του την προσοχή των περαστικών; Ποιος θα κερδίσει το ενδιαφέρον τους;
Την επόμενη στιγμή η απορία σου λύνεται. Ο κόσμος, εκστασιασμένος, με το βλέμμα ψηλά, χειροκροτεί τους αθλητές που πανηγυρίζουν. Στην πλατεία γίνεται γιορτή. Στην ίδια πλατεία που μια γυναίκα λίγα λεπτά αργότερα θα χάσει τη ζωή της, ίσως εξαιτίας της αδιαφορίας του κόσμου, ίσως πάλι επειδή απλά αυτό έμελλε να συμβεί.
Ξυπνάς θλιμμένη και συνειδητοποιείς πως τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι αληθινό.
Ή μήπως είναι;

Posted in | Leave a comment
Από το Blogger.

Search

Swedish Greys - a WordPress theme from Nordic Themepark. Converted by LiteThemes.com.