Archive for Φεβρουαρίου 2013

Εκτός θέματος

By | Published 28.2.13

Μπαίνεις στην αίθουσα διδασκαλίας, παίρνεις μια κιμωλία και γράφεις στον πίνακα την παρακάτω πρόταση:
«Αυτό που δε συνέβη σήμερα μπορεί να συμβεί αύριο».

Αφήνεις την κιμωλία κάτω και γυρίζεις προς τα παιδιά για να τους εξηγήσεις ότι μέσα στην επόμενη ώρα πρέπει να γράψουν μία έκθεση με αυτό το θέμα. Έπειτα κάθεσαι στην έδρα, βγάζεις ένα βιβλίο από την τσάντα σου, το ανοίγεις στην σελίδα ενενήντα επτά όπου το είχες αφήσει κι αρχίζεις να διαβάζεις σιωπηλά. Αλλά αδυνατείς να συγκεντρωθείς στο βιβλίο σου. Το μυαλό σου τρέχει στις εκθέσεις που έγραψες εσύ ως παιδί προσπαθώντας να θυμηθείς κάποιο θέμα. Μάταια. Δε μπορείς να θυμηθείς ούτε μια έκθεση των παιδικών σου χρόνων. Ξαφνικά νιώθεις θυμό που οι γονείς σου δεν κράτησαν τα γραπτά σου και παράλληλα μια έντονη επιθυμία να διαβάσεις, να θυμηθείς, να ανακαλύψεις το τρόπο που σκεφτόσουν και έγραφες, τον τρόπο που βίωνες τον κόσμο ως παιδί. Πόσα πολύτιμα εργαλεία, πόσα κλειδιά αυτογνωσίας πετάμε; Πόσα γραπτά και πόσες παιδικές ζωγραφιές; Τι θα έγραφες άραγε για το παραπάνω θέμα σαν παιδί; Πώς θα το προσέγγιζες; Πώς το προσεγγίζεις σήμερα;

Την επόμενη στιγμή κλείνεις το βιβλίο σου, παίρνεις μια κόλλα χαρτί κι αρχίζεις να γράφεις.

«Κάθε μέρα γεννά προσδοκίες. Κάθε τι που συμβαίνει, που ακούς, που μαθαίνεις γεννά προσδοκίες. Άλλοτε είναι σιωπηλές και ήπιες, τόσο που με δυσκολία αντιλαμβάνεσαι την ύπαρξή τους κι άλλοτε είναι τόσο δυνατές και κυρίαρχες, τόσο επίμονες, τόσο εξουσιαστικές που ελέγχουν τη ζωή σου, τη σκέψη σου, τα συναισθήματά σου, ολόκληρο το είναι σου. Η προσδοκία γίνεται επιθυμία – και το αντίστροφο - και η επιθυμία γίνεται στόχος – και το αντίστροφο. Κι όλα αυτά μαζί γίνονται λόγος ύπαρξης»,

...κι εσύ μόλις βγήκες εκτός θέματος. 


Ξαναρχίζεις.

«Αυτό που δε συνέβη σήμερα μπορεί να συμβεί αύριο. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η πρόταση εμπεριέχει ελπίδα, αλλά όχι τόσο για την επίτευξη ενός στόχου, όσο για την ύπαρξη του τυχαίου. Οπότε εκτός από ελπίδα μπορεί να εμπεριέχει και φόβο. Γιατί το τυχαίο μπορεί να έρθει ξαφνικά σαν πυροτέχνημα, μπορεί όμως να έρθει και σαν σφαλιάρα. Αλλά σε κάθε περίπτωση εσύ δεν είσαι εδώ για να το περιμένεις. Γιατί μπορεί να μην χρειαστεί να περιμένεις ούτε στιγμή, μπορεί να χρειαστεί να περιμένεις και μια ζωή. Εσύ δεν είσαι εδώ για να περιμένεις αυτό που θα συμβεί ή που δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Εσύ απλά είσαι εδώ. Για να παρατηρείς, να νιώθεις, να μαθαίνεις. Αυτό που δε συνέβη σήμερα μπορεί να συμβεί αύριο. Αλλά εσένα αυτή η πρόταση δεν σε εμπεριέχει. Στέκεται και κινείται πλάι σου, ούτε πίσω σου για να σου δίνει ώθηση, ούτε μπροστά σου για να σου δημιουργεί εμπόδια. Εσύ επιλέγεις πού την τοποθετείς, σε τι βαθμό και με ποιον τρόπο σε επηρεάζει, σε εξελίσσει, σε διαμορφώνει».

Έτσι νιώθεις. Και μετά σηκώνεις το βλέμμα σου και κοιτάς τα παιδιά που πλέον γράφουν αβίαστα. Και φαντάζεσαι να ξεπετάγονται από τα γραπτά τους χρώματα, παιχνίδια, παραλίες και ζώα, νεράιδες, λιχουδιές και παιδικοί ήρωες. Και σκέφτεσαι πως το πιθανότερο είναι πως έχουν βγει κι αυτά εκτός θέματος. Και ταξιδεύουν. Όχι σε όσα δε συνέβησαν και μπορεί να συμβούν αύριο, αλλά σε όλα όσα συμβαίνουν τώρα, μέσα τους.



Posted in | Leave a comment

Τι ακολουθεί;

By | Published 25.2.13

Το μεσημέρι ρώτησες μια φίλη σου, άνεργη ένα χρόνο τώρα, αν γνωρίζει τι θέλει να κάνει στη ζωή της ανεξαρτήτως κρίσης και οικονομικών ή οποιασδήποτε άλλης φύσης περιορισμών. Χρειάστηκε να διευκρινίσεις δύο με τρεις φορές πως δεν θέλεις να συμπεριλάβει τον παράγοντα χρήμα στην απάντησή της. Αλλά φαίνεται πως ο ανθρώπινος νους έχει εκπαιδευτεί να σκέφτεται με γνώμονα τα χρήματα και το τι μπορεί να κάνει με αυτά ή χωρίς αυτά. Υπάρχουν δεν υπάρχουν, με έναν μαγικό τρόπο είναι πάντα εκεί, παράμετρος σχεδόν κάθε απόφασης που αφορά στη ζωή σου.

www.weheartit.com
Τελευταία πιάνεις συχνά τον εαυτό σου να αναρωτιέται τι θα συμβεί αν χάσεις τη δουλειά σου. Μια περίοδο που βλέπεις διαρκώς φίλους, συγγενείς και γνωστούς να μένουν δίχως εργασία, η ανησυχία και για το δικό σου επαγγελματικό μέλλον είναι αναπόφευκτη. Χρόνια τώρα εργάζεσαι στο ίδιο μικρό αρχιτεκτονικό γραφείο και παρόλο που έχετε την τύχη να διατηρείτε μια μικρή ροή εργασιών, η δουλειά έχει μειωθεί σημαντικά και δε γνωρίζεις για πόσο καιρό ακόμα η θέση σου στο γραφείο θα είναι απαραίτητη. Και μπαίνεις καμιά φορά από περιέργεια σε ηλεκτρονικές σελίδες εύρεσης εργασίας που αφορούν στον δικό σου τομέα για να διαπιστώσεις πόσο έντονο είναι το πρόβλημα. Αλλά διαπιστώνεις και κάτι άλλο, πιο σημαντικό. Ότι κάθε φορά που διαβάζεις μια αγγελία που αφορά σε θέση παρόμοια με τη δική σου και θεωρητικά θα μπορούσες να στείλεις το βιογραφικό σου για να την διεκδικήσεις, το στήθος σου βαραίνει κι αυτόματα μελαγχολείς. Κάτι τέτοιες ώρες σου γίνεται ξεκάθαρο πως αυτός ο κύκλος για σένα έχει κλείσει. Το κουτί μέσα στο οποίο μπήκες οικειοθελώς πριν 15 χρόνια επιλέγοντας τον τομέα των σπουδών σου μοιάζει πλέον να σε περιορίζει. Λες κι όταν πήρες τα πτυχία σου υπέγραψες μαζί και κάποιο συμβόλαιο που έλεγε ότι πρέπει να τα υπηρετείς έως ότου βγεις στην σύνταξη. Λες και οι σπουδές σου αντί να αποτελούν μέσο για να ελευθερωθείς, αποτελούν μια υπόσχεση που πρέπει να τηρήσεις, ένα στοίχημα που πρέπει να κερδίσεις. Στοίχημα με τον εαυτό σου, τους γονείς σου και την κοινωνία ολόκληρη να βγεις ασπροπρόσωπη για την επιλογή σου. Για μια επιλογή που έκανες στα 18 και που έχεις κάθε δικαίωμα να αλλάξεις ανά πάσα στιγμή, αναλαμβάνοντας βέβαια και τις ευθύνες κάθε νέας σου επιλογής. Σκέφτεσαι πόσα πράγματα μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος, πόσες διαφορετικές επιλογές έχει στη ζωή του, όλα αυτά που μπορεί να δημιουργήσει, να μάθει, να εξερευνήσει και πλέον νιώθεις πως με τίποτα δεν θέλεις να κάνεις το ίδιο επάγγελμα για όσα χρόνια τύχει να εργάζεσαι ακόμα. Αναλογίζεσαι τα θέλω, τις ανάγκες σου, τις επιλογές σου και βλέπεις την ενδεχόμενη απόλυσή σου σαν μια ευκαιρία να αλλάξεις διαδρομή. Όχι επειδή θέλεις να δραπετεύσεις από τον δρόμο που βρίσκεσαι τώρα αλλά επειδή πλέον κάθε σου βήμα σε αυτό το μονοπάτι μοιάζει τόσο γνώριμο που έχει καταντήσει μηχανικό και μονότονο. Θέλεις να αλλάξεις βήμα, θέλεις να περπατήσεις με τρόπους που δεν έχεις περπατήσει στο παρελθόν, θέλεις να ξαφνιάσεις τον εαυτό σου, θέλεις να ανακαλύψεις τι άλλο μπορείς να κάνεις, τι άλλο έχεις να δώσεις. Αυτό το έμαθες στο μάθημα χορού. Να δοκιμάζεις διαρκώς, να ανακαλύπτεις νέες κινήσεις, άγνωστες, να πειραματίζεσαι και να ξεφεύγεις από την πεπατημένη, από το γνώριμο, το ασφαλές. Μόνο έτσι θα ανακαλύψεις νέες κινήσεις, μόνο έτσι θα εξελίξεις το χορό σου, τον ίδιο σου τον εαυτό.

Και φτάνεις στο ερώτημα που έκανες το μεσημέρι στη φίλη σου. Μόνο που αυτή τη φορά την απάντηση πρέπει να την δώσεις εσύ. Κι αυτομάτως μπαίνεις στη διαδικασία να βάζεις σε αυτήν έναν σωρό περιορισμούς. Τι μπορείς να κάνεις στην παρούσα φάση; Τι περιθώρια έχεις σε μια περίοδο βαθιάς οικονομικής κρίσης; Τι δυνατότητες έχεις; Τι σου επιτρέπουν οι γνώσεις σου, η ηλικία  και η εμπειρία σου να κάνεις; Μέσα σε λίγα λεπτά υψώνεις μπροστά σου ένα σωρό εμπόδια και δυσκολίες που σε αποθαρρύνουν και σε καθηλώνουν στη θέση σου, στο κουτί σου. Και μετά υπενθυμίζεις στον εαυτό σου πάλι την ερώτηση. Τι ΘΕΛΕΙΣ να κάνεις στη ζωή σου; Τόσο απλή κι απάντηση δε βρίσκεις.

Posted in | Leave a comment

Always on the run

By | Published 19.2.13

Είναι και μέρες που δε θέλεις να κάνεις τίποτα. Θέλεις απλά να ξαπλώσεις σε έναν καναπέ, ένα κρεβάτι, μια ξαπλώστρα (ιδανικά) και να χαζεύεις το ταβάνι, τον ουρανό, τη χρυσή άμμο (ιδανικά) χωρίς να σκέφτεσαι κάτι συγκεκριμένο, χωρίς κάτι να σε προβληματίζει, δίχως το άγχος να σηκωθείς γιατί πρέπει ντε και καλά με κάτι να καταπιαστείς. 

Το σύνδρομο της αεικινησίας. Γνωρίζεις αρκετούς που πάσχουν από αυτό, εσύ πάλι σκέφτεσαι πως ευτυχώς δεν κινδυνεύεις να το αποκτήσεις ποτέ. Οι άνθρωποι που το έχουν συνήθως θεωρούν τους εαυτούς τους πολύ εργατικούς, ενεργητικούς κι ενδιαφέροντες κι αδυνατούν να καταλάβουν τους υπόλοιπους που μπορούν δίχως ενοχές να μείνουν για λίγο σε ησυχία, σε ακινησία, στο τίποτα χωρίς να ταυτίζουν απαραίτητα αυτήν την απραξία με χάσιμο χρόνου. Η έννοια της τεμπελιάς είναι υψίστης σημασίας και οι άνθρωποι τη μαθαίνουν σε πολύ μικρή ηλικία, με τον χαρακτηρισμό τεμπέλης/α να θεωρείται τεράστια προσβολή. Και κάπου εκεί μπλέκεις τα μπούτια σου, σε πολύ μικρή ηλικία. Κι ενδέχεται να μεγαλώσεις και τελικά να την κάνεις χωρίς ποτέ να τα ξεμπλέξεις. Και καταλήγεις να δουλεύεις ασταμάτητα χωρίς να έχει ιδιαίτερη σημασία το αν είσαι τελικά παραγωγική και δημιουργική ή όχι. Αυτό που μοιάζει να έχει πρωτίστως σημασία είναι να αναγνωρίσει ο κόσμος την εργατικότητά σου και ποτέ να μη σε χαρακτηρίσει τεμπέλα. Γι αυτό κι εσύ φροντίζεις να διατυμπανίζεις όπου βρεθείς κι όπου σταθείς πόσες ώρες δουλεύεις εβδομαδιαίως, πόσο εργασιομανής και δουλευταρού είσαι. Συγχαρητήρια. Κι όταν τελικά αποφασίσεις να κλείσεις για λίγο τον υπολογιστή ή ό,τι άλλο χρησιμοποιείς στη δουλειά σου, μοιράζεσαι πανικόβλητη σε ένα σωρό δραστηριότητες, βγαίνεις, συναντάς κόσμο, τρως, πίνεις διασκεδάζεις κι αδυνατείς να καθίσεις για λίγο τον κώλο σου (με το συμπάθιο κιόλας) κάτω. Και δεν εννοώ να κάτσεις για να πιεις ένα κρασάκι με τις κολλητές σου ή να παρακολουθήσεις το αγαπημένο σου σήριαλ, εννοώ μόνη, ΜΟΝΗ. Δύσκολο ε; 


Είναι όντως δύσκολο. Γιατί υπάρχει τεράστιος κίνδυνος, αν κάτσεις για λίγο ήσυχη με τον εαυτό σου, μέσα σε μια στιγμή να συνειδητοποιήσεις ότι δουλεύεις ασταμάτητα επειδή νιώθεις ανεπαρκής, επειδή προσπαθείς ακόμα να αποδείξεις  στους γονείς σου ότι είσαι καλό παιδί, στους δασκάλους σου ότι είσαι επιμελής, στους προϊσταμένους σου ότι είσαι εργατική και φιλόδοξη. Κι όταν το συνειδητοποιήσεις, όταν καταλάβεις ότι δουλεύεις για τους λάθους λόγους, ενδέχεται να πλημμυρίσει την ψυχή σου μια τεράστια θλίψη την οποία θα πρέπει να κουβαλάς στις χιλιάδες δραστηριότητές σου, ψάχνοντας απεγνωσμένα τους τρόπους να απαλλαγείς από αυτήν. Μεγάλο ξε-βόλεμα εδώ που τα λέμε. Οπότε, ναι, αν φοβάσαι να αντιμετωπίσεις τον ίδιο σου τον εαυτό, συνέχισε να τρέχεις πανικόβλητη κι ας μην γνωρίζεις τους λόγους για τους οποίους τρέχεις ούτε και τι είναι αυτό που όλη σου τη ζωή αποφεύγεις. Ή μήπως αξίζει τον κόπο;

Posted in | Leave a comment

15-02-13

By | Published 15.2.13

Καμιά φορά τα κάνεις όλα να μοιάζουν πολύ δύσκολα. Απ' το να πας να μιλήσεις σε κάποιον που δε γνωρίζεις, μέχρι να οργανώσεις ένα ταξίδι που ονειρεύεσαι χρόνια, να τερματίσεις μια σχέση που σε φθείρει, να βελτιώσεις τη διατροφή σου, να ξεστομίσεις ένα σ'αγαπώ ή μια συγγνώμη, να αρχίσεις να απολαμβάνεις τη ζωή σου και να σταματήσεις επιτέλους να βαριέσαι. Και μετά, ενώ εσύ κάθεσαι και ζυγίζεις, αναπαράγεις, μεταθέτεις κι αναβάλλεις, έρχεται κάποιος, σε σκουντάει στον ώμο και σου λέει: "Houston we have a problem". Και το πρόβλημα είναι ότι εσύ επιμένεις να θεωρείς το αύριο δεδομένο. Κι ενώ πλέον το γνωρίζεις καλά, το διαπιστώνεις καθημερινά ότι ο όρος "δεδομένος-η-ο" είναι όρος χωρίς υπόσταση, επιμένεις να συμπεριφέρεσαι λες και κάποιος σου έχει τάξει πως θα ζήσεις για "πάντα". Και μια και σήμερα αποφάσισες να ξεκινήσεις δίαιτα για χιλιοστή-πεντακοσιοστή-εξηκοστή-τέταρτη φορά κι ορκίστηκες να βγάλεις από τη ζωή σου τον όρο "σοκολάτα", βάζεις στον κάδο των αχρήστων και τους παραπάνω όρους μπας και καταφέρεις να απαλλαγείς επιτέλους από το βάρος τους και δεις τι κάνεις ΤΩΡΑ.


Posted in | Leave a comment

Σάββατο βράδυ

By | Published 11.2.13

Η Παρασκευή είναι η αγαπημένη της μέρα. Άλλη μια εβδομάδα φτάνει στο τέλος της και η Έλενα έχει όλο το Σαββατοκύριακο μπροστά της για να ξεκουραστεί, να συναντήσει φίλους, να βγει, να φλερτάρει, να φάει και να πιει λίγο παραπάνω. Τις τελευταίες Παρασκευές όμως η ίδια σκέψη παρεμβάλλεται στο μυαλό της και ο ενθουσιασμός της καταλαγιάζει. Που εκείνος θα είναι διαρκώς με την κοπέλα του απολαμβάνοντας όσα κάποτε συνήθιζε να απολαμβάνει μαζί της. Κάθε Παρασκευή απόγευμα η ίδια σκέψη σκοτεινιάζει για λίγο την καρδιά της, για λίγα μονάχα λεπτά, σαν υπενθύμιση, σαν ένα σκούντημα του κομματιού εκείνου του εαυτού της που κουράστηκε πια να περιμένει, να ελπίζει και να εφευρίσκει δικαιολογίες. Το κομμάτι που αναζητά να δραπετεύσει από την εικονική πραγματικότητα μέσα στην οποία η Έλενα έχει ασυνείδητα επιλέξει να ζει, γιατί εκεί όλη της η αναμονή και υπομονή θα πιάσει τόπο, γιατί εκεί ο φίλος της μια μέρα θα επιστρέψει και τελικά θα ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

(Αυτά τα έγραψες το Σάββατο το απόγευμα ξαπλωμένη στο κρεβάτι σου και μετά έκλεισες το laptop για να συνεχίσεις το κείμενο την Κυριακή και να το στείλεις στην Γεωργία. Σκόπευες να γράψεις για τις συνθήκες τις οποίες επιλέγουμε οι άνθρωποι να δημιουργούμε και να ονομάζουμε πραγματικότητα. Τις συνθήκες όμως εκείνες που έχουμε φτιάξει έτσι ώστε να νιώθουμε ασφαλείς και που η ανάγκη μας αυτή πολλές φορές τις στηρίζει σε ψευδαισθήσεις που τελικά καμία σχέση με την πραγματικότητα δεν έχουν. Αλλά το βράδυ αποφάσισες να πας για ένα ποτό με μερικούς φίλους στο κέντρο και κάτι συνέβη στη διαδρομή που σε αναστάτωσε και σε προβλημάτισε και τελικά σήμερα αποφάσισες να γράψεις γι αυτό. Άλλωστε τον τελευταίο καιρό έχεις κανόνα στη ζωή σου την έκφραση "go with the flow" και τον κανόνα αυτό θα ακολουθήσεις και τώρα). 

pic. source: www.weheartit.com
Μπήκες στο μετρό κατά τις 22:10 στο σταθμό του Χολαργού. Το τρένο ήρθε μέσα σε λίγα λεπτά, μπήκες και κάθισες σε μια θέση. Το βαγόνι είχε πολύ λίγο κόσμο. Πίσω σου ακολούθησαν τρεις πιτσιρικάδες γύρω στα 19 και κάθισαν μαζί σου. Πήγαιναν σε κάποιο μαγαζί στην Πανόρμου κι αναρωτιόντουσαν αν θα συναντήσουν τυχαία τα κορίτσια που είχαν γνωρίσει την προηγούμενη φορά. Εσύ άκουγες τη συνομιλία τους και χαμογελούσες. Σε λίγα λεπτά ο συρμός έφτασε στο σταθμό της Κατεχάκη. Εκεί περίμενε ένα μεγάλο μπουλούκι κόσμου, στην πλειοψηφία τους άνδρες γύρω στα 30, φωνάζοντας συνθήματα. Μόλις αντίκρισες τον κόσμο το μυαλό σου πήγε σε κάποιον αγώνα ποδοσφαίρου αν και κανένα γήπεδο δεν βρίσκεται στην περιοχή. Οι πόρτες άνοιξαν και το τσούρμο μπήκε με ορμή στο τρένο κρατώντας στα χέρια σημαίες ελληνικές και χρυσαυγίτικες και φωνάζοντας βίαια συνθήματα κατά των αλλοδαπών. Χωρίς καν να σκεφτείς σηκώθηκες από την θέση σου και βγήκες από το τρένο για να αντικρίσεις μια αποκρουστική εικόνα. Κάποιοι από τους οπαδούς της Χρυσής Αυγής είχαν βγάλει έναν Πακιστανό από τον συρμό, τον είχαν ρίξει κάτω και τον κλωτσούσαν ανεξέλεγκτα με τις μπότες τους στο κεφάλι. Ξανά και ξανά και ξανά. Πόσο εύκολο δεκάδες άνθρωποι να μαίνονται εναντίον ενός. Κανείς από τους υπόλοιπους επιβάτες δεν αντέδρασε, ούτε κι εσύ. Άρχισες να προχωράς προς την αντίθετη κατεύθυνση, προς την δική σου εικονική πραγματικότητα όπου η βία δεν έχει κανέναν ρόλο. Δεν είχες δει ποτέ ξανά στη ζωή σου να χτυπούν άνθρωπο τόσο δυνατά, με τόσο μίσος, ίσως γιατί πάντα απέφευγες τις κακοτοπιές και τα κακόφημα μέρη, όπως φαίνεται πως έχει καταντήσει πλέον το μετρό. Στάθηκες στην άκρη της αποβάθρας ελπίζοντας ότι σύντομα το τρένο θα ξεκινήσει και μαζί του θα εξαφανιστεί και το πλήθος που σου είχε προκαλέσει θλίψη και τρόμο. Το τρένο έφυγε και ήρθε κι άλλο, και λίγα λεπτά αργότερα κι άλλο. Τρία τρένα γέμισαν ασφυκτικά με οπαδούς της Χρυσής Αυγής που κατά πάσα πιθανότητα μετά το τέλος κάποιας πορείας κατευθύνονταν προς την Ομόνοια. Επί είκοσι λεπτά η αποβάθρα σείονταν από ρατσιστικά συνθήματα κατά Πακιστανών, Αλβανών, Τούρκων, Σέρβων και λοιπών λαών σε «κατώτερη» από τη δική μας θέση. Κανένα σύνθημα δεν ακούστηκε για την κρίση, τη διαφθορά, τις μίζες και την εξαθλίωση της Ελληνικής κοινωνίας, αποδεικνύοντας έτσι ποια είναι η αλήθεια πίσω από την εικονική πραγματικότητα που έχουν δημιουργήσει, οδηγώντας αρκετούς να τους ψηφίσουν, θεωρώντας ότι θα μπουν στη Βουλή και θα βάλουν τάξη. Ειλικρινά, καθόλου δε φάνηκε να τους ενδιαφέρει κάτι τέτοιο.

Ο τέταρτος κατά σειρά συρμός έφτασε στην αποβάθρα. Μισή ώρα αργότερα ήσουν και πάλι «ασφαλής» ανάμεσα σε φίλους με ένα ποτό στο χέρι. Και με ένα βάρος στο στήθος.


Posted in | Leave a comment

Λίγο σκοτάδι με μπόλικο φως

By | Published 3.2.13

Τελευταία αισθάνεσαι ενοχές όταν όσα γράφεις έχουν μια χροιά όχι και τόσο χαρούμενη, όχι και τόσο αισιόδοξη. Από τη μία νιώθεις τύψεις γιατί μπορεί να επηρεάσεις αρνητικά τη διάθεση του αναγνώστη σου κι από την άλλη αισθάνεσαι τις άμυνες σου να μεγεθύνονται στο φόβο πως κάποιος μπορεί να σε χαρακτηρίσει απαισιόδοξη ή ακόμα και καταθλιπτική. Άλλο και τούτο πάλι. Πάει πάνω από ένας χρόνος που εκθέτεις τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου μέσα από το προσωπικό σου μπλογκ και στη συνέχεια το talkin’ goats, και ο φόβος αυτός δεν είχε προκύψει ποτέ μέχρι σήμερα. Όχι τόσο επειδή αδιαφορούσες για την άποψη που μπορεί να σχηματίσει κάποιος για εσένα όσο γιατί πλέον συνειδητοποιείς πως όλοι οι άνθρωποι μοιραζόμαστε πάνω κάτω τους ίδιους φόβους, τις ίδιες ανησυχίες, τους ίδιους προβληματισμούς και επομένως με το να εκθέτεις εσύ τους δικούς σου δε νιώθεις πως αποκαλύπτεις και κάνα φοβερό μυστικό. Σήμερα το πρωί όμως σκεφτόσουν πόσο πιο εύκολο σου είναι τελικά να γράφεις όταν νιώθεις χαρούμενη, τις στιγμές εκείνες που η διάθεσή σου είναι τόσο καλή που αισθάνεσαι πως μπορείς να αντιμετωπίσεις και να καταφέρεις τα πάντα. Σκέφτεσαι πως η καλή διάθεση κι ένα αισιόδοξο μήνυμα δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν. Πάντοτε αισθήματα όπως η αισιοδοξία, η ευγνωμοσύνη και η ελπίδα γίνονται αποδεκτά με χαρά, δίνουν κουράγιο κι επιβραβεύονται. Πάντοτε η φωτεινή πλευρά είναι ευπρόσδεκτη από όλους. 

pic. source:  www.weheartit.com
Τι γίνεται όμως με τα υπόλοιπα κομμάτια σου; Με την σκοτεινή σου πλευρά; Τι γίνεται όταν έρχεται η ώρα που πρέπει να εκφραστούν αισθήματα όπως η θλίψη, ο θυμός, η μοναξιά και η απογοήτευση; Γιατί, θέλεις δε θέλεις, είναι κι αυτά συναισθήματα δικά σου και θα εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμα κι αν επιλέγεις να τα καταπιέζεις επειδή είναι «κακά». Πόσες φορές δεν έχεις προσποιηθεί πως είσαι καλά για να μην ανησυχήσεις  κάποιον ή για να αποφύγεις, όχι μόνο τις χίλιες δυο ερωτήσεις που θα ακολουθήσουν την φράση σου «δε νιώθω πολύ καλά σήμερα», αλλά και την προσπάθειά του συνομιλητή σου να σε κάνει πάση θυσία να νιώσεις καλύτερα; Μια προσπάθεια που στην πραγματικότητα  πολύ  μικρή σχέση έχει μαζί σου, αν όχι καμία, και που τις περισσότερες φορές σαν αποτέλεσμα έχει να σε κάνει να νιώσεις τύψεις που βαραίνεις με τη διάθεσή σου κάποιον τρίτο, τη στιγμή που το μόνο που θέλεις είναι να εκφράσεις πώς νιώθεις σε έναν άνθρωπο χωρίς να προκαλέσεις τον οίκτο του λες και η στενοχώρια σου είναι κάποια επικίνδυνη αρρώστια που πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα (ουφ, πολύ μεγάλη πρόταση). Άλλωστε η στενοχώρια σου, όπως και η χαρά σου, ανήκουν σε σένα και ναι μεν μπορείς  να τη μοιραστείς, αλλά εσύ είσαι εκείνη που την εμπεριέχει σαν δοχείο και ουσιαστικά η μόνη που μπορεί να τη διαχειριστεί και να τη μεταμορφώσει σε κάτι άλλο. Η θλίψη σου, ο θυμός σου, η μοναξιά ή η αγανάκτησή σου δεν πρέπει να είναι πηγές ντροπής και ενοχών αλλά αυτογνωσίας και δημιουργικότητας. Είναι συναισθήματα απολύτως φυσιολογικά που πρέπει να γίνονται αποδεκτά δίχως να μπαίνουν σε μαύρη λίστα αρνητικών συναισθημάτων που χρίζουν αποσιώπησης, καταπίεσης και ρίψης στην πυρά. Άλλωστε ο μόνος τρόπος για να καταφέρεις να απαλλαγείς από αυτά - για εσένα και για κανέναν άλλον - είναι να κάνεις το πρώτο βήμα. Κι αυτό δεν είναι άλλο απ’ το να τα αποδεχθείς. Σου κλείνω το μάτι.

Posted in | Leave a comment
Από το Blogger.

Search

Swedish Greys - a WordPress theme from Nordic Themepark. Converted by LiteThemes.com.