Η Αθηνά ζει σε ένα παλιό σπίτι δίπλα στη θάλασσα σε κάποια παραθαλάσσια περιοχή της Χαλκιδικής. Ζει μόνη. Μόνη μόνη. Όχι απλά στο σπίτι. Στη ζωή μόνη. Το έχει επιλέξει η ίδια. Πριν μερικά χρόνια αποφάσισε ότι δεν την αφορούν όλα όσα συμβαίνουν στον έξω κόσμο, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, ότι η δουλειά της δεν την ικανοποιεί και ότι οι σχέσεις της με τους ανθρώπους σπάνια της δίνουν χαρά. Έτσι ένα πρωί την έκανε. Αρχικά διατηρούσε μια μικρή σχέση με τους ελάχιστους κοντινούς της φίλους, αλλά σταδιακά η επικοινωνία μαζί τους άρχισε να φθίνει έως ότου διακόπηκε εντελώς. Κι αυτό της προκαλεί ανακούφιση. Όχι χαρά, μα ούτε και θλίψη. Ανακούφιση. Αυτό.
Το σπιτάκι ανήκε στη γιαγιά της, Αθηνά κι εκείνη, μοναχική κι εκείνη. Όταν πέθανε αθόρυβα όπως ζούσε πριν δώδεκα χρόνια, το σπίτι έμεινε ακατοίκητο κι άρχισε να φθείρεται και να εναρμονίζεται όλο και περισσότερο με το τοπίο μέχρις ότου μετά βίας μπορούσε κανείς να το διακρίνει από το λόφο μέσα στην πυκνή βλάστηση που θέριευε ολόγυρά του μέρα τη μέρα. Η γιαγιά το φρόντιζε πολύ το σπίτι και περιποιούταν το κήπο της καθημερινά. Κλάδευε, πότιζε, μιλούσε στα λουλούδια και στα δέντρα, καλημέριζε τη θάλασσα, έγνεφε στον ήλιο. Αγαπούσε το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούσε κι αυτό με τη σειρά του της προσέφερε την ομορφιά, τα χρώματα και τις μυρωδιές του απλόχερα, σαν αντάλλαγμα στην πολύτιμη φροντίδα της.
Η Αθηνά όμως δεν κάνει τίποτα απ' όλα αυτά. Δεν ασχολείται ούτε με το σπίτι, ούτε με τον κήπο. Δεν ασχολείται καν με τον εαυτό της. Ασχολείται μόνο με τα βιβλία της. Στοιβαγμένα στο πάτωμα παντού μέσα στο μικρό σπίτι, σκονισμένα και ταλαιπωρημένα από τη χρήση και την αχρηστία μαζί. Υπάρχει λόγος όμως που κείτονται εκεί. Η Αθηνά πού και πού ανατρέχει σε ένα από αυτά για να βρει μια χρήσιμη πληροφορία για την πεταλούδα του νερού. Πεταλούδα του νερού είναι ο τίτλος του βιβλίου που γράφει η Αθηνά τα τελευταία δυόμισι χρόνια, από τότε δηλαδή που μετακόμισε στο σπίτι της γιαγιάς της. Κάθισε ένα πρωί μπροστά σε ένα παλιό φορητό υπολογιστή που της είχαν κάνει δώρο οι γονείς της κι έγραψε: "Η πεταλούδα του νερού". Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή τίποτα άλλο δεν είχε σημασία πέρα από αυτές τις τέσσερις λέξεις. Κάτι που ισχύει μέχρι και σήμερα. Μέσα σε αυτά τα δυόμισι χρόνια που έχουν μεσολαβήσει, η Αθηνά έχει γράψει χιλιάδες λέξεις, αμέτρητες σελίδες, αρκετές όχι για ένα βιβλίο, αλλά για πολύ περισσότερα. Ιστορίες που δεν είναι καν ιστορίες, αληθινές και φανταστικές, πλεγμένες η μία μέσα στην άλλη σε ένα αλλόκοτο κουβάρι, ιστορίες χωρίς σκελετό, δίχως αρχή και τέλος, χωρίς λογική και συνέχεια. Ιστορίες χωρίς εμφανή σύνδεση μεταξύ τους, αλλά κυρίως χωρίς σύνδεση με τον τίτλο του βιβλίου. Ενός βιβλίου που δεν έμελλε να τελειώσει, δεν έμελλε καν να αρχίσει.
Η ζωή της Αθηνάς. Ο πνευματικός και συναισθηματικός της κόσμος καταγεγραμμένος άτσαλα σε αμέτρητες σελίδες. Λέξεις με διαφορετικά χρώματα, μεγέθη και γραμματοσειρές, κάθε μια με το δικό της χαρακτήρα. Νοήματα απλουστευμένα κι άλλα πιο περίπλοκα, δυσνόητα, σχεδόν ακαταλαβίστικα. Συναισθήματα ήπια κι άλλα ανεξέλεγκτα, που καταστούν αδύνατη την όποια εκλογίκευση ή χαλιναγώγησή τους. Για την Αθηνά η ζωή δεν είναι στιγμές. Είναι συναισθήματα. Για την Αθηνά είναι το συναίσθημα της στιγμής που δημιουργεί ζωή και όχι η ίδια η στιγμή, η πράξη. Κι έτσι την καταγράφει και στο βιβλίο της. Μέσα από τα συναισθήματα που βιώνει. Δίχως να αναφέρεται σε περιστατικά, χωρίς πλοκή, χωρίς κίνηση και χρόνο.
Πόσο ζει μια πεταλούδα; Και πόση σημασία έχει;
 |
| pic source: www.wehartit.com |
Δημοσίευση σχολίου