14 Γενάρη 2013, αεροδρόμιο JFK, Νέα Υόρκη. Εσύ και πέντε-έξι φίλοι τρέχετε πανικόβλητοι με τα μπαγκάζια παραμάσχαλα για να προλάβετε το πούλμαν με το οποίο θα περιηγηθείτε στην πόλη. Ρωτάς αν η διαδρομή θα είναι μεγάλη και μπαίνεις αλαφιασμένη σε ένα μαγαζί με ψιλικά για να αγοράσεις δυο μπουκαλάκια νερό (sparkling) και ένα σακουλάκι μπισκότα. Ο ταμίας ανοίγει τη σακούλα, προσθέτει 2 μπισκότα λέγοντάς σου ότι είναι προσφορά - 20% δωρεάν προϊόν - και σου ζητά 16 ευρώ για τις αγορές σου. Επιστρέφεις στην παρέα και όλοι μαζί συνεχίζετε να τρέχετε προς την έξοδο του αεροδρομίου. Χτυπά το κινητό σου. Στέκεσαι. Μήνυμα. Ο πρώην.
- Θέλεις να πάμε για καφέ;
- Δε μπορώ, είμαι Νέα Υόρκη, ίσως αύριο.
Και πριν προλάβεις να αρχίσεις και πάλι να τρέχεις, ξυπνάς.
Σκέφτεσαι απογοητευμένη πως αν δεν είχε στείλει το μήνυμα μπορεί και να είχες δει την Νέα Υόρκη μέσα από ένα πούλμαν με λίγους φίλους. Και θα έτρωγες και τα μπισκότα. Μούφα.
Δημοσίευση σχολίου