Archive for Ιανουαρίου 2013

29-01-13

By | Published 29.1.13

Κάθε μέρα που περνάει νιώθεις λίγο πιο χαρούμενη, λίγο πιο πλήρης. Η χαρά σου αυτή δεν έχει να κάνει με κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό, για την ακρίβεια τίποτα δεν έχει συμβεί στη ζωή σου τελευταία που να αξίζει πανηγυρισμούς. Και τότε πιάνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται από πού πηγάζει αυτό το συναίσθημα πληρότητας. Και τότε είναι που συνειδητοποιείς πως ένα χαρμόσυνο περιστατικό δεν είναι απαραίτητο συστατικό της ευτυχίας. Σίγουρα βοηθάει, αλλά μπορείς και χωρίς αυτό. Αυτό που σίγουρα δε βοηθάει είναι να χάνεις τις μέρες και τις νύχτες σου περιμένοντάς το να συμβεί. Αν μπεις σε αυτό το τριπάκι, έχεις χάσει. Τελεία.

Το συναίσθημα της χαράς που βιώνεις το είχες αναζητήσει πολλές φορές στο παρελθόν. Αλλά άλλοτε ήταν προσωρινό κι άλλοτε εξαρτιόταν από κάποιον τρίτο. Κάποιος σου έδινε αγάπη, επιβράβευση, σημασία, ζητούσε τη γνώμη σου, την παρέα σου και σε έκανε να νιώθεις ευτυχισμένη. Και μετά έφευγε, σε πλήγωνε, σε προσέβαλε, σου έδειχνε αδιαφορία και απορρίπτοντάς σε έκλεβε μονομιάς και τη χαρά σου. Και το μοτίβο αυτό κράτησε χρόνια, με κάποιον τρίτο να ορίζει πάντα τα συναισθήματά σου. Κι εσύ ευχόσουν κάθε Δευτέρα, κάθε Πρωτομηνιά και κάθε Πρωτοχρονιά να συμβούν στη ζωή σου καταστάσεις που θα σε κάνουν να νιώσεις χαρούμενη. Κι ενίοτε όντως συνέβαιναν πράγματα που σε έκαναν ευτυχισμένη. Αλλά κάποτε όλα περνούσαν και τελείωναν. Και μαζί τελείωνε και η χαρά σου. Κι εσύ αποδεχόσουν την έλλειψη της ελπίζοντας πως η επόμενη χαρμόσυνη έκπληξη, η επόμενη πηγή χαράς σε περιμένει στη γωνία.

pic source: www.weheartit.com
Και φέτος, λίγες μέρες πριν μπει το νέο έτος έπιασες πάλι τον εαυτό σου να ζητά χαρά, πολλή χαρά, έντονη, αυτή που σε κάνει να χοροπηδάς σαν παιδί και να κλαις συγκινημένη. Αυτή που σαν χρωματιστή πανοπλία σε προστατεύει από το θυμό, τα νεύρα και τη μιζέρια που κατακλύζουν τον κόσμο. Αυτή που σε βοηθά να εστιάζεις σε όλα όσα έχεις και όχι σε όσα περιμένεις να έρθουν. Αυτή που αναβλύζει από μέσα σου, που είναι δική σου, που υπήρχε ανέκαθεν στην καρδιά σου και που δεν εξαρτάται από κανέναν και τίποτα. Αυτή που έχει αφετηρία μέσα και όχι έξω. Αυτή που προϋποθέτει να αγαπάς και να φροντίζεις τον εαυτό σου. Αυτή που είχες στερηθεί τα προηγούμενα χρόνια.

Και έκτοτε, σαν κάτι να έχει αλλάξει.

Posted in | Leave a comment

Χρώμα. Ροζ.

By | Published 24.1.13

Το ξυπνητήρι χτυπά στις 07:45, 07:55, 08:05. Την τρίτη φορά, και λίγο πριν συνειδητοποιήσεις ότι έχεις εξαντλήσει όλα τα χρονικά περιθώρια, εισχωρείς για λίγα δευτερόλεπτα σε έναν κόσμο όπου μπορείς να σταματήσεις το χρόνο, να μετατρέψεις την Δευτέρα σε Σάββατο, να αλλάξεις απλά πλευρό και να συνεχίσεις να κοιμάσαι ασφαλής κάτω από το ζεστό σου πάπλωμα. Και μετά ξυπνάς, κυριολεκτικά και μεταφορικά, σηκώνεσαι από το ωραίο σου κρεβατάκι ανανεώνοντας το ραντεβού σας για το βράδυ και μπαίνεις στο μπάνιο. Βάζεις, όπως κάθε πρωί, το χέρι σου στη γυάλα που είναι ακουμπισμένη πάνω στο πλυντήριο και τραβάς από μέσα στην τύχη ένα χαρτάκι. Εκείνο που θα δώσει χρώμα στη μέρα σου. Ροζ - όνειρο - ρομαντισμός. Χμ, οικείο χρώμα, γνωστές ποιότητες, το ροζ δε μπορείς απλά να το δεις αλλά να το γευθείς και να το μυρίσεις, βρίσκεται ακριβώς κάτω από το δέρμα σου. Χρώμα παρεξηγημένο, έχει ταυτιστεί με νεογέννητα βρέφη αυστηρά γένους θηλυκού, την Barbie και κάθε άλλη ξανθιά χαμηλής ευφυίας, και κουβαλά ποιότητες όπως η γυναικεία αφέλεια κι αδυναμία καθώς και μια αίσθηση αλαφροΐσκιωτου, μη γειωμένου και αθεράπευτα ρομαντικού. 
Εσύ πάλι μες στο ροζ νιώθεις πολύ δυνατή. 
Σαν να σου επιτρέπει να είσαι ευάλωτη και ρομαντική χωρίς φόβο κι ενοχές. 
Σαν να περικλείει την ευαισθησία σου σε ένα προστατευτικό διάφανο δοχείο. 
Σαν να εκθέτεις περήφανα τη γυναικεία σου φύση χωρίς να χρειάζεται να απολογηθείς για καμία από τις ποιότητες της. 
Μες στο ροζ παραδέχεσαι ότι είσαι εύθραυστη, ευαίσθητη κι ονειροπόλα, όπως όλοι. Και η παραδοχή αυτή σε ηρεμεί, σε γαληνεύει. 
Μες στο ροζ η κίνηση σου έχει ροή, έχει αρμονία, τίποτα σπασμωδικό, τίποτα βίαιο. 
Μες στο ροζ το πρόσωπό σου γλυκαίνει, το βλέμμα σου μαλακώνει. 
Μες στο ροζ ο χρόνος διευρύνεται, η κάθε κίνηση, η κάθε ματιά. Με τη σειρά σου παίρνεις χρόνο κι εσύ για να την παρατηρήσεις. 
Μες στο ροζ δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν. 
Μες στο ροζ ξεκουράζεσαι, χαλαρώνεις, ταξιδεύεις το νου. 
Μες στο ροζ γίνεσαι κορίτσι μικρό, αθώο. 
Μες στο ροζ ζητάς αγάπη.

 Μες στο ροζ ζητάς αγάπη. Και μόλις το συνειδητοποίησες.

Posted in | Leave a comment

15-01-13

By | Published 15.1.13

14 Γενάρη 2013, αεροδρόμιο JFK, Νέα Υόρκη. Εσύ και πέντε-έξι φίλοι τρέχετε πανικόβλητοι με τα μπαγκάζια παραμάσχαλα για να προλάβετε το πούλμαν με το οποίο θα περιηγηθείτε στην πόλη. Ρωτάς αν η διαδρομή θα είναι μεγάλη και μπαίνεις αλαφιασμένη σε ένα μαγαζί με ψιλικά για να αγοράσεις δυο μπουκαλάκια νερό (sparkling) και ένα σακουλάκι μπισκότα. Ο ταμίας ανοίγει τη σακούλα, προσθέτει 2 μπισκότα λέγοντάς σου ότι είναι προσφορά - 20% δωρεάν προϊόν - και σου ζητά 16 ευρώ για τις αγορές σου. Επιστρέφεις στην παρέα και όλοι μαζί συνεχίζετε να τρέχετε προς την έξοδο του αεροδρομίου. Χτυπά το κινητό σου. Στέκεσαι. Μήνυμα. Ο πρώην. 
- Θέλεις να πάμε για καφέ;
- Δε μπορώ, είμαι Νέα Υόρκη, ίσως αύριο.
Και πριν προλάβεις να αρχίσεις και πάλι να τρέχεις, ξυπνάς.

Σκέφτεσαι απογοητευμένη πως αν δεν είχε στείλει το μήνυμα μπορεί και να είχες δει την Νέα Υόρκη μέσα από ένα πούλμαν με λίγους φίλους. Και θα έτρωγες και τα μπισκότα. Μούφα.

Posted in | Leave a comment

The time is now

By | Published 10.1.13

Όλα είναι θέμα σωστού timing. Κι ενώ το 2012 ένιωθες πως δεν υπήρχε ποτέ σωστό timing για οτιδήποτε θέλησες ή αποφάσισες να βάλεις ή να βγάλεις από τη ζωή σου, το 2013 δίνει, ήδη στο ξεκίνημά του, πολύ πιο ευοίωνα σημάδια. Σου αρέσει το 2013, νιώθεις ότι σου πάει, άλλωστε ανέκαθεν είχες μια αδυναμία στους μονούς αριθμούς. Οι ζυγοί (όχι το ζώδιο βεβαίως-βεβαίως) σου φαίνονται ανιαροί και προβλέψιμοι, ό,τι κι αν μπορεί να σημαίνει αυτή η προτίμησή σου για τους μονούς/μόνους - τον έπιασες τον συνειρμό, έτσι; Άλλωστε αυτή η ανάρτηση καθόλου δεν αφορά στους άλλους, μια και η έννοια του σωστού timing δεν περιορίζεται μόνο στις σχέσεις, αλλά ισχύει και για πράγματα που αφορούν σε εσένα και μόνο. Φέτος λοιπόν έφτασε επιτέλους η σωστή στιγμή να εισάγεις στη ζωή σου την έννοια της φροντίδας. Φροντίδα από σένα για σένα. Κι έχεις ήδη ξεκινήσει να την προσφέρεις απλόχερα στον εαυτό σου με μεγάλη επιτυχία κι αυτό δίνει τεράστια χαρά στο κομμάτι του εαυτού σου που τη δέχεται, αλλά και σε εκείνο που τη δίνει. Λες κι αυτό έλειπε και τίποτα άλλο για να νιώθεις χαρούμενη. Λες κι ένας τεράστιος χυμός με λαχανικά και φρούτα ή μια φυτική μάσκα σε ανύποπτο χρόνο (κι όχι επειδή έχεις να πας σε γάμο, πάρτι, ρεβεγιόν) ή μια απόφαση να κάνεις ή να πεις κάτι χωρίς ενοχές και άγχος αρκούν για να ξαπλώνεις στο τέλος της μέρας στο κρεβάτι ήρεμη κι ευτυχισμένη. Λες κι αυτή η φροντίδα που απολαμβάνεις και τόσο φαίνεται πως είχες τελικά ανάγκη έχει ένα συστατικό που σαν προστατευτικό δίχτυ αποτρέπει δυσάρεστες συμπεριφορές ή σκέψεις και κακόβουλα σχόλια απ' το να σε επηρεάζουν ουσιαστικά. Λες και όλη η φροντίδα που προσφέρεις στον εαυτό σου μετουσιώνεται μέσα σου με έναν μαγικό τρόπο σε αγάπη. Και ξέρεις τι λένε για την αγάπη, ε; Η αγάπη όλα τα νικά και τα λοιπά και τα λοιπά...

Posted in | Leave a comment

Κάτι λίγα νεύρα

By | Published 4.1.13

Άλλο πράγμα η εξυπνάδα κι άλλο η κουτοπονηριά. Εσύ που εξαφανίζεσαι για να αποφύγεις τις ευθύνες σου, δύσκολα συγκαταλέγεσαι στους έξυπνους. Όταν αποφασίζεις να ανοίξεις μια επιχείρηση και να απασχολήσεις υπαλλήλους πρέπει να είσαι διατεθειμένος να τηρείς τους όρους του συμβολαίου εφόσον το ίδιο κάνουν και οι υπάλληλοι σου. Και αν για τον οποιονδήποτε λόγο δεν μπορείς να είσαι συνεπής με αυτό, έχε τουλάχιστον την υπευθυνότητα να ενημερώνεις με ειλικρίνεια τους εμπλεκόμενους, εκείνους που η δική σου αδυναμία, ανευθυνότητα ή λαμογιά κατά περίπτωση επηρεάζει άμεσα. Δε θα αναφερθώ καν στην κρίση μια και η κατάσταση στην Ελλάδα ήταν ανέκαθεν αυτή. Εργοδότες που καταπατούν τα δικαιώματα των υπαλλήλων τους, τα ωράρια τους, την ασφάλιση τους, την μισθοδοσία τους και φοβισμένους υπαλλήλους - και κατά συνέπεια μη αποδοτικούς - που ανέχονται να καταπατούνται τα δικαιώματά τους γιατί "έτσι είναι η κατάσταση παντού, πού θα βρεις καλύτερα, κάτσε στα αυγά σου κι έτσι είναι η ζωή". Και να πού καταλήξαμε. Τι κι αν υπάρχουν ή δεν υπάρχουν λεφτά. Από τότε που πρώτο-ξεκίνησα να εργάζομαι, χρόνια πριν την περιβόητη κρίση, θυμάμαι τον εαυτό μου να διεκδικεί για μήνες ασφάλεια και να τσακώνεται για τα δεδουλευμένα, θυμάμαι φίλους να ξημεροβραδιάζονται στη δουλειά δίχως να πληρώνονται και με ένα μεγάλο μερίδιο αυτών να θεωρεί την κατάσταση αυτή φυσιολογική. Κι όλοι μαζί, πολίτες και κράτος, συντηρούσαμε ένα σύστημα δίχως ίχνος υπευθυνότητας κι αλληλεγγύης που έμελλε στα χρόνια της κρίσης να φτάσει στα άκρα. Τώρα αυτός που στο παρελθόν ήταν νομοταγής και υπεύθυνος μοιάζει μαλάκας και σε πολλές περιπτώσεις γίνεται και μαλάκας για να κερδίσει το χαμένο χρόνο εκμεταλλευόμενος όποιον και ό,τι μπορεί. Το να ευχόμαστε ο ένας στον άλλον καλή χρονιά δεν είναι αρκετό, εκτός από τύχη χρειάζεται και συνείδηση. Και πολλά άλλα.

Posted in | Leave a comment

Η πεταλούδα του νερού

By | Published 3.1.13

Η Αθηνά ζει σε ένα παλιό σπίτι δίπλα στη θάλασσα σε κάποια παραθαλάσσια περιοχή της Χαλκιδικής. Ζει μόνη. Μόνη μόνη. Όχι απλά στο σπίτι. Στη ζωή μόνη. Το έχει επιλέξει η ίδια. Πριν μερικά χρόνια αποφάσισε ότι δεν την αφορούν όλα όσα συμβαίνουν στον έξω κόσμο, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, ότι η δουλειά της δεν την ικανοποιεί και ότι οι σχέσεις της με τους ανθρώπους σπάνια της δίνουν χαρά. Έτσι ένα πρωί την έκανε. Αρχικά διατηρούσε μια μικρή σχέση με τους ελάχιστους κοντινούς της φίλους, αλλά σταδιακά η επικοινωνία μαζί τους άρχισε να φθίνει έως ότου διακόπηκε εντελώς. Κι αυτό της προκαλεί ανακούφιση. Όχι χαρά, μα ούτε και θλίψη. Ανακούφιση. Αυτό.
Το σπιτάκι ανήκε στη γιαγιά της, Αθηνά κι εκείνη, μοναχική κι εκείνη. Όταν πέθανε αθόρυβα όπως ζούσε πριν δώδεκα χρόνια, το σπίτι έμεινε ακατοίκητο κι άρχισε να φθείρεται και να εναρμονίζεται όλο και περισσότερο με το τοπίο μέχρις ότου μετά βίας μπορούσε κανείς να το διακρίνει από το λόφο μέσα στην πυκνή βλάστηση που θέριευε ολόγυρά του μέρα τη μέρα. Η γιαγιά το φρόντιζε πολύ το σπίτι και περιποιούταν το κήπο της καθημερινά. Κλάδευε, πότιζε, μιλούσε στα λουλούδια και στα δέντρα, καλημέριζε τη θάλασσα, έγνεφε στον ήλιο. Αγαπούσε το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούσε κι αυτό με τη σειρά του της προσέφερε την ομορφιά, τα χρώματα και τις μυρωδιές του απλόχερα, σαν αντάλλαγμα στην πολύτιμη φροντίδα της.

Η Αθηνά όμως δεν κάνει τίποτα απ' όλα αυτά. Δεν ασχολείται ούτε με το σπίτι, ούτε με τον κήπο. Δεν ασχολείται καν με τον εαυτό της. Ασχολείται μόνο με τα βιβλία της. Στοιβαγμένα στο πάτωμα παντού μέσα στο μικρό σπίτι, σκονισμένα και ταλαιπωρημένα από τη χρήση και την αχρηστία μαζί. Υπάρχει λόγος όμως που κείτονται εκεί. Η Αθηνά πού και πού ανατρέχει σε ένα από αυτά για να βρει μια χρήσιμη πληροφορία για την πεταλούδα του νερού. Πεταλούδα του νερού είναι ο τίτλος του βιβλίου που γράφει η Αθηνά τα τελευταία δυόμισι χρόνια, από τότε δηλαδή που μετακόμισε στο σπίτι της γιαγιάς της. Κάθισε ένα πρωί μπροστά σε ένα παλιό φορητό υπολογιστή που της είχαν κάνει δώρο οι γονείς της κι έγραψε: "Η πεταλούδα του νερού". Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή τίποτα άλλο δεν είχε σημασία πέρα από αυτές τις τέσσερις λέξεις. Κάτι που ισχύει μέχρι και σήμερα. Μέσα σε αυτά τα δυόμισι χρόνια που έχουν μεσολαβήσει, η Αθηνά έχει γράψει χιλιάδες λέξεις, αμέτρητες σελίδες, αρκετές όχι για ένα βιβλίο, αλλά για πολύ περισσότερα. Ιστορίες που δεν είναι καν ιστορίες, αληθινές και φανταστικές, πλεγμένες η μία μέσα στην άλλη σε ένα αλλόκοτο κουβάρι, ιστορίες χωρίς σκελετό, δίχως αρχή και τέλος, χωρίς λογική και συνέχεια. Ιστορίες χωρίς εμφανή σύνδεση μεταξύ τους, αλλά κυρίως χωρίς σύνδεση με τον τίτλο του βιβλίου. Ενός βιβλίου που δεν έμελλε να τελειώσει, δεν έμελλε καν να αρχίσει.

 Η ζωή της Αθηνάς. Ο πνευματικός και συναισθηματικός της κόσμος καταγεγραμμένος άτσαλα σε αμέτρητες σελίδες. Λέξεις με διαφορετικά χρώματα, μεγέθη και γραμματοσειρές, κάθε μια με το δικό της χαρακτήρα. Νοήματα απλουστευμένα κι άλλα πιο περίπλοκα, δυσνόητα, σχεδόν ακαταλαβίστικα. Συναισθήματα ήπια κι άλλα ανεξέλεγκτα, που καταστούν αδύνατη την όποια εκλογίκευση ή χαλιναγώγησή τους. Για την Αθηνά η ζωή δεν είναι στιγμές. Είναι συναισθήματα. Για την Αθηνά είναι το συναίσθημα της στιγμής που δημιουργεί ζωή και όχι η ίδια η στιγμή, η πράξη. Κι έτσι την καταγράφει και στο βιβλίο της. Μέσα από τα συναισθήματα που βιώνει. Δίχως να αναφέρεται σε περιστατικά, χωρίς πλοκή, χωρίς κίνηση και χρόνο. 

 Πόσο ζει μια πεταλούδα; Και πόση σημασία έχει;

pic source: www.wehartit.com

Posted in | Leave a comment
Από το Blogger.

Search

Swedish Greys - a WordPress theme from Nordic Themepark. Converted by LiteThemes.com.