Archive for Νοεμβρίου 2012

29-11-12

By | Published 29.11.12

Έτυχε να ρίξεις μια ματιά στον ουρανό χθες βράδυ. Είναι κάτι που έτσι κι αλλιώς συνηθίζεις να κάνεις τον τελευταίο καιρό, αλλά χθες συγκεκριμένα έψαχνες το φεγγάρι. Ήθελες να δεις την πανσέληνο. Παρόλα αυτά ο ουρανός ήταν πολύ συννεφιασμένος και δεν κατάφερες να το εντοπίσεις. Και η αλήθεια είναι ότι δεν το αναζήτησες καν. Ξεχάστηκες. Γιατί μόλις έστρεψες το βλέμμα σου στον ουρανό, την προσοχή σου αμέσως κέντρισε ένα απέραντο, παχύ και πυκνό λευκό σύννεφο που απλωνόταν μπροστά σου. Πανέμορφο, όχι από τα σύννεφα τα ταξιδιάρικα, τα φευγάτα που τη μια στιγμή καλύπτουν το φεγγάρι και την αμέσως επόμενη αποκαλύπτουν το φως του. Από εκείνα που δε στέκονται, που φαντάζουν εύθραυστα και διάτρητα. Όχι, δεν ήταν τέτοιο. Το σύννεφο αυτό έμοιαζε συμπαγές, σταθερό, βαρύ. Πιο επιβλητικό κι από το γεμάτο φεγγάρι που επισκίαζε. Χωρίς ίχνος αμφιβολίας για τη θέση του, χωρίς καμία ανασφάλεια για το σχήμα και το χρώμα του. Πανευτυχές στη στιγμή. Τόσο όμορφο και γαλήνιο. Κάτω από αυτόν τον ουρανό κοιμήθηκες.

Έτυχε να ρίξεις μια ματιά στον ουρανό χθες βράδυ. Είναι κάτι που έτσι κι αλλιώς συνηθίζεις να κάνεις τον τελευταίο καιρό, αλλά σήμερα συγκεκριμένα έχεις για κάποιο λόγο ακόμα την εικόνα του μέσα σου. Μια εικόνα που για σένα εκφράζει ποιότητες που αναζητάς, που λαχταράς να αποκτήσεις για τον εαυτό σου. Να γιατί.

Posted in | Leave a comment

Bliss

By | Published 26.11.12

Τώρα θέλω να σου πω κάτι, αλλά δε ξέρω πώς, δε ξέρω ακριβώς ποιες λέξεις να χρησιμοποιήσω. Θέλω να σου μιλήσω για εκείνες τις στιγμές όπου όλα βρίσκονται στη θέση τους. Για εκείνο το μαγικό κλικ που συμβαίνει καμιά φορά και ξαφνικά τα πάντα είναι σε αρμονία, εντός. Όλα έχουν ροή, όλα μοιάζουν φυσικά και εύκολα, νιώθεις ότι έχεις το χώρο που χρειάζεσαι, νιώθεις πως βρίσκεσαι στο μέρος που σε δέχεται και σε εμπεριέχει με αγάπη. Είναι στιγμές που απολαμβάνεις ακόμα κι ένα βήμα, μια γουλιά τσάι σε κάνει να γουργουρίζεις με ευχαρίστηση, το σώμα σου έχει την ιδανική θερμοκρασία και το νιώθεις μαλακό κι εύπλαστο, οι κινήσεις σου είναι φυσικές χωρίς ίχνος συστολής ή υπερβολής, η φωνή σου είναι γαλήνια και οι κουβέντες σου μιλούν αγάπη.
pic. source: www.weheartit.com
Παλιότερα τέτοιες στιγμές έρχονταν κι έφευγαν χωρίς να τους δίνεις ιδιαίτερη σημασία, δίχως να γίνονται απολύτως συνειδητές. Μπορούσες μεν να αισθανθείς τη χαρά και την πληρότητα που σου προσέφεραν απλόχερα, αλλά δεν έμπαινες ποτέ στην διαδικασία να κατανοήσεις αυτό το μαγικό κλικ που συνέβαινε, να ανακαλύψεις το κλειδί που άνοιγε για λίγο την πόρτα που οδηγεί στην απόλυτη ευτυχία, σε ένα δωμάτιο που φαινομενικά όλα παραμένουν ίδια. Γιατί τίποτα μέσα σε αυτό δε χρειάζεσαι.

Σήμερα συνειδητοποιείς με χαρά ότι τέτοιες στιγμές μπορείς πλέον να τις αντιληφθείς, δίνοντας έτσι στον εαυτό σου τη δυνατότητα να αναρωτηθεί τι είναι αυτό που οδηγεί στη μετάβαση από τη μια κατάσταση στην άλλη. Από το τίποτα στο όλο και από το όλο στο τίποτα. Στην απουσία φόβου, αναστολών, εγωκεντρισμού, προσδοκιών. Τίποτα. Να μείνεις για λίγο σε σιωπή και να αφιερώσεις λίγα λεπτά για να κατανοήσεις τι νιώθεις, πώς αισθάνεσαι, τι χρειάζεσαι και ποιος είναι ο μηχανισμός που θα σε βοηθήσει να έρθεις πιο κοντά σε αυτό. Όχι εύκολο εγχείρημα. Σκέφτεσαι όμως πως, αν κάθε φορά που νιώθεις έτσι μπορείς να ανακαλύπτεις την αφορμή, να βρίσκεις το κλειδί, τότε ίσως να έχεις τη δυνατότητα να το χρησιμοποιείς συχνότερα και κυρίως πιο συνειδητά. Και να προσφέρεις με τον τρόπο αυτό στον εαυτό σου περισσότερη ευτυχία, περισσότερες στιγμές αυθεντικότητας και ισορροπίας. Έτσι απλά. Να τις ζεις, να τις γιορτάζεις, να τις εκφράζεις και να τις μοιράζεσαι. Και να θυμάσαι να ευχαριστείς την ύπαρξη που σου προσφέρει τέτοιες στιγμές. Στιγμές υπέροχες, χορταστικές. Γεμίζεις και ξεχειλίζεις. Αυτό.

Posted in | Leave a comment

24-11-12

By | Published 24.11.12


Η κοινωνία και οι άνθρωποι προσπαθούν να σε βάλουν σε πρόγραμμα. Θέλουν να βάλουν τη ζωή σου σε μια σειρά. Η πίεση είναι αφόρητη. Μα μονάχα αν εσύ ενστερνιστείς και υιοθετήσεις το πρόγραμμα αυτό. Η επιλογή είναι δική σου. Η ζωή σου είναι δική σου. Γεννήθηκες με πρόγραμμα. Είχες την ατυχία να γεννηθείς με πρόγραμμα. Τρίτη, 9 Οκτωβρίου στις 09:00. Αυτό δε μπορούσες να το ελέγξεις. Το αποφάσισαν άλλοι για σένα. Όμως αυτό δεν ισχύει πια. Δεν υπάρχει πια πρόγραμμα που πρέπει να ακολουθήσεις. Υπάρχεις εσύ και το μονοπάτι. Το δικό σου μονοπάτι. Με τις στροφές, τα δέντρα, τις διασταυρώσεις, τους ήχους, τα χρώματα και τα σημάδια που το κάνουν μοναδικό. Σ' αυτό το μονοπάτι δεν υπάρχει χρόνος, δεν υπάρχει ηλικία. Πρέπει να σταματήσεις να αγχώνεσαι για όλα αυτά που περιμένουν οι άλλοι από εσένα. Για τις δικές τους προσδοκίες. Να αποταυτιστείς. Έχεις πέσει στην παγίδα να υιοθετήσεις τις προσδοκίες των άλλων κι αυτό έχει γίνει θηλιά στο λαιμό σου. Παγίδα στο δικό σου μονοπάτι, μα πρέπει να βγεις. Θέλεις να φωνάξεις πως δεν υπάρχει τίποτα να περιμένουν οι άλλοι από εσένα. Δεν υπάρχει τίποτα να γίνεις, δεν υπάρχει πουθενά να φτάσεις. Υπάρχεις εσύ και βρίσκεσαι ακριβώς εδώ.

Posted in | Leave a comment

Χρώμα. Κόκκινο.

By | Published 20.11.12

Ανοίγεις τα μάτια. Σηκώνεσαι απρόθυμα από το κρεβάτι και πηγαίνεις στο μπάνιο σέρνοντας βαριεστημένα τα πόδια σου στο πάτωμα. Κοιτάζεις το πρόσωπο σου στο καθρέπτη κι αναρωτιέσαι πώς θα σουλουπώσεις πάλι το ξεμαλλιασμένο κεφάλι σου. Προς το παρόν τραβάς τα μαλλιά σου πίσω όπως-όπως και πλένεις το πρόσωπό σου. Η γυάλα βρίσκεται ακουμπισμένη δίπλα σου πάνω στο πλυντήριο των ρούχων και περιμένει όπως κάθε πρωί να τραβήξεις στην τύχη από μέσα ένα χαρτάκι. Έτσι και σήμερα. Αναδεύεις με το χέρι σου τα χαρτάκια και τελικά επιλέγεις ένα από τον πάτο και το φέρνεις μπροστά σου. Το ξετυλίγεις αδιάφορα και διαβάζεις το μήνυμα. Κόκκινο - πάθος - ενθουσιασμός. Τέτοια ώρα τέτοια λόγια, σκέφτεσαι, αλλά έλα που έχεις δεσμευτεί απέναντι στον εαυτό σου και στη γυάλα να ακολουθείς την οδηγία του μηνύματος καθημερινά, βρέξει-χιονίσει. Πηγαίνεις στο υπνοδωμάτιο κι ανοίγεις τη ντουλάπα σου για να διαπιστώσεις με απογοήτευση πως το κόκκινο χρώμα απουσιάζει από τις ενδυματολογικές σου επιλογές. Τα μοναδικά κόκκινα ρούχα που μπορείς να διακρίνεις είναι μια ψιλή κρουαζέ ζακέτα κι ένα μακρύ πουλόβερ, που όμως παραείναι ζεστό για την εποχή. Κι ενώ στέκεσαι μπροστά στη ντουλάπα δίχως να σκέφτεσαι τίποτα, όπως συνηθίζεις να κάνεις και μπροστά στο ανοιχτό γεμάτο ψυγείο της μαμάς σου μη ξέροντας τι θέλεις να φας, θυμάσαι τα κόκκινα μποτάκια. Τα είχες αγοράσει ένα Σάββατο πριν 2-3 χρόνια από ένα πολυκατάστημα. Το χρώμα τους είχε τραβήξει το βλέμμα σου και παρόλο που η τιμή τους δεν ήταν ακριβώς αυτό που λες προσιτή, αποφάσισες πως πρέπει να τα αποκτήσεις. Έτσι κι έγινε, παρόλο τον ενθουσιασμό σου όμως δεν τα φοράς συχνά. Για την ακρίβεια δεν τα φοράς ποτέ και για τον λόγο αυτό τα έχεις καταχωνιάσει μέσα στο κουτί τους στην αποθήκη που βρίσκεται στο υπόγειο της πολυκατοικίας. Με τούτα και με τ' άλλα η ώρα περνάει και πρέπει βιαστείς. Το κόκκινο χρώμα θα βοηθήσει σ'αυτό λογικά. Φοράς ένα τζιν κι ένα λευκό t-shirt, βάζεις από πάνω την κόκκινη ζακέτα, βουτάς την τσάντα σου από τον καναπέ, ξεκλειδώνεις, βγαίνεις, κλειδώνεις και κατεβαίνεις με τις παντόφλες στο υπόγειο. Η τακτοποιημένη αποθήκη βοηθά να βρεις το κουτί με τα παπούτσια αμέσως, τα φοράς και φεύγεις. Μπαίνοντας στο αμάξι βλέπεις στον καθρέπτη τα μαλλιά σου που εξακολουθούν να είναι σε ανεξέλεγκτη κατάσταση, πας να τα πιάσεις με ένα λαστιχάκι που έχεις περασμένο στο χέρι σου, αλλά τελικά αποφασίζεις πως τα φουντωτά, υπερβολικά ίσως ανέμελα μαλλιά σου, έχουν κάτι από το πάθος που επιβάλλει στη μέρα σου το μήνυμα της γυάλας και τα αφήνεις κάτω. Καθώς οδηγείς για να πας στη δουλειά σου, συλλογίζεσαι πως η διάθεση σου μόνο "κόκκινη" δεν είναι, περισσότερο καφέ θα την περιέγραφες. Σταματάς στο φανάρι και παίρνεις τηλέφωνο την κολλητή σου, η οποία παρόλο που είναι άνεργη, συνηθίζει να ξυπνά νωρίς. Στην πραγματικότητα θέλεις απλά να τη ρωτήσεις τι κάνει γιατί έχεις να της μιλήσεις μέρες, αλλά τελικά καταλήγεις  - σχεδόν ασυνείδητα - να τη ρωτάς αν θέλει να πάτε μια βόλτα. Μια κοντινή εκδρομή, ένα πλούσιο πρωινό κοντά στη θάλασσα, βόλτα στα μαγαζιά, καλόβουλο κουτσομπολιό (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα). Απαντάει θετικά με ενθουσιασμό μικρού παιδιού και σκέφτεσαι πως η δική της διάθεση θα μπορούσε να έχει ένα φωτεινό κίτρινο χρώμα. Τηλεφωνείς στη δουλειά κι ενημερώνεις πως δεν αισθάνεσαι πολύ καλά, αν και σου έρχεται να φωνάξεις πως απλά δε θέλεις να χαραμίσεις το κόκκινο χρώμα σου μέσα στους γκρι τοίχους του γραφείου και κατευθύνεσαι ενθουσιασμένη με το αυτοκίνητο στο σπίτι της φίλης σου.

Είκοσι λεπτά αργότερα παρκάρεις πρόχειρα κάτω από το σπίτι της και της κάνεις μια αναπάντητη κλήση για να κατέβει. Την επόμενη στιγμή την βλέπεις να βγαίνει από την είσοδο της πολυκατοικίας φορώντας ένα φωτεινό κίτρινο φόρεμα και χαμογελάς. Μπαίνει στο αμάξι και χωρίς να συζητήσετε καθόλου τον προορισμό, ξεκινάτε τη βόλτα σας. Αποφασίζεις να κατευθυνθείς προς το αεροδρόμιο. Γνωρίζεις πολύ καλά πως δε μπορείτε να μπείτε στο πρώτο αεροπλάνο που αναχωρεί για κάποιο μαγικό προορισμό γιατί δε διαθέτετε ούτε τα χρήματα, αλλά  ούτε και την τόλμη που προϋποθέτει μια τέτοια απόφαση, όμως κάτι σε ελκύει προς τα κει. Σου αρέσει να χαζεύεις τον κόσμο που περιφέρεται με μια βαλίτσα στο χέρι και να αναρωτιέσαι πού πηγαίνει και γιατί. Ένας νεαρός άνδρας ταξιδεύει στο Αμβούργο για δουλειά, ένα νιόπαντρο ζευγάρι στις Μαλδίβες για το μήνα του μέλιτος, μια άρρωστη μεσήλικη γυναίκα με το σύζυγο της στο Λονδίνο για ιατρικές εξετάσεις, μια τετραμελής οικογένεια στη Disneyland για διακοπές, μια φοιτήτρια στα Χανιά για να δει τους γονείς της. Στέκεστε όρθιες μπροστά στον πίνακα αναχωρήσεων. Δίπλα σου ένας μελαχροινός άνδρας γύρω στα 55 κρατά στο χέρι του μια βαλίτσα και αναζητά στον πίνακα την πτήση του, ενώ μερικά δευτερόλεπτα αργότερα μονολογεί αναστενάζοντας "έχει καθυστέρηση γαμώτο". Τα μάτια σου αναζητούν ασυναίσθητα την πτήση που έχει καθυστέρηση - Βαρκελώνη. Ο άνδρας βγάζει το κινητό του από την τσέπη και πραγματοποιεί μια κλήση. Από τα λόγια του διαπιστώνεις πως μιλάει στην κόρη του, η οποία σπουδάζει αρχιτεκτονική στην Βαρκελώνη και αποφάσισε να την επισκεφτεί για λίγες ημέρες. Πόσο ενδιαφέρον να σπουδάζεις αρχιτεκτονική στην Βαρκελώνη, πολύ περισσότερο από το να την ασκείς στην Αθήνα της κρίσης. Κάνεις την σκέψη, αλλά αμέσως την αναιρείς. Σκέφτεσαι πως είναι μια σκέψη που θα έκανε ένας άνθρωπος που ψάχνει για δικαιολογίες. Κι αναρωτιέσαι, ακόμα όρθια μπροστά στον πίνακα αναχωρήσεων, τι χρώμα θα είχε ένας τέτοιος άνθρωπος. Ενδεχομένως μια απόχρωση του πράσινου. Ένα πράσινο σχετικά ανοιχτόχρωμο, λίγο ψυχρό, χωρίς ένταση, χωρίς όγκο. Το ξέρεις αυτό το χρώμα, το έχεις φορέσει στο παρελθόν, ενίοτε το φοράς ακόμα και τώρα, αλλά πλέον πιο σπάνια και πιο συνειδητά.

 Ο ήχος ανακοινώσεων από τα μεγάφωνα του αεροδρομίου σε βγάζει βίαια από τις σκέψεις σου. Γυρνάς προς τη φίλη σου που στέκεται δίπλα σου, μα διαπιστώνεις έκπληκτη πως δεν είναι πια εκεί. Ούτε η φίλη σου, ούτε ο άνδρας με προορισμό τη Βαρκελώνη, ούτε οι υπάλληλοι του αεροδρομίου, ούτε και κανένας άλλος. Παύση. Στέκεσαι μόνη με την κόκκινη ζακέτα και τα κόκκινα μποτάκια μπροστά στην οθόνη που πλέον προβάλλει στιγμιότυπα από τη ζωή σου. Την παιδική σου ηλικία, το σχολείο, το πανεπιστήμιο, το χορό, την οικογένειά σου, τους φίλους σου, τις σχέσεις σου, τη δουλειά σου. Εικόνες ασπρόμαυρες, σιωπηλές. Τον ήχο ανακοινώσεων από τα μεγάφωνα ακολουθεί μια οικεία γυναικεία φωνή. "Τελευταία ανακοίνωση. Πρέπει να βιαστείς. Το ταξίδι ξεκινά την επόμενη στιγμή". Επιστρατεύεσαι όλη την ενέργεια του κόκκινου χρώματος κι αρχίζεις να τρέχεις προς την πύλη. Δε θέλεις με τίποτα να χάσεις αυτό το ταξίδι.
pic source: weheartit.com


Posted in , | Leave a comment

15-11-12

By | Published 15.11.12

- Να πάμε ένα ταξίδι.
- Τι; Πώς σου ήρθε αυτό τώρα; Ταξίδι λέει, με τι λεφτά; Με τα 850 ευρώ που παίρνω εγώ ή μήπως με το ταμείο ανεργίας που παίρνεις εσύ;

Δεν απάντησε. Έφυγε. 
Άφησε το πιάτο που έπλενε στο νεροχύτη με τις σαπουνάδες, σκούπισε τα χέρια της σε μια πετσέτα κι έφυγε. Τώρα κάθεται σε ένα παγκάκι στο πάρκο της γειτονιάς και πότε κλαίει με αναφιλητά, πότε σταματά αποφασισμένη να απομακρυνθεί απ' οτιδήποτε μίζερο και σάπιο. Κι εγώ που έτυχε να βρεθώ για λίγο μες στο μυαλό της μπορώ να σου πω ότι δεν την νοιάζει που είναι άνεργη, ούτε που έχει αναγκαστεί να κόψει κάποιες συνήθειες του παρελθόντος που πλέον μοιάζουν υπερβολικές, ούτε που αναγκάζεται στο τέλος του μήνα να περνάει το Σαββατόβραδο στο σπίτι γιατί δεν υπάρχει μία. Τίποτα απ'όλα αυτά δεν την νοιάζει. Πληγώνεται όμως που νιώθει πως πλέον δε μπορεί να ξεστομίσει τα όνειρά της. Ούτε καν στον άνθρωπο που κοιμάται δίπλα της και παλιότερα συνήθιζε να ονειρεύεται μαζί της. Αυτά που κάποτε για τον μέσο Έλληνα ήταν κάτι παραπάνω από αυτονόητα, σήμερα έχουν γίνει ταμπού. Από το ένα άκρο της υποκρισίας στο άλλο. Εκείνη ποτέ δεν είχε πολλά λεφτά άλλωστε, ποτέ δεν είχε άνεση να πάει ταξίδι όποτε της κάνει κέφι. Έπρεπε να το σχεδιάσει μήνες πριν, να βρει τα φθηνότερα εισιτήρια, τα πιο οικονομικά ξενοδοχεία, να παζαρέψει την άδειά της και να βάλει κάτι στην άκρη για να ανανεώσει το άρωμά της στα Duty Free. Έτσι είχε μάθει, να ζει με αυτά που έχει - πότε περισσότερα και πότε λιγότερα - και να προσαρμόζεται στις εκάστοτε συνθήκες. Τώρα όμως της ζητούν να προσαρμοστεί σε συνθήκες που απεχθάνεται. Σε μια κατάσταση μεμψιμοιρίας και μιζέριας. Της ζητούν να φορέσει τη μάσκα που αρμόζει στον θλιμμένο, απογοητευμένο, αγανακτισμένο πολίτη που πασχίζει να βρει το δίκιο του σε μια κοινωνία που τον πρόδωσε για να ταιριάζει στο κλίμα της εποχής. Για να πηγαίνει ασορτί με τους υπόλοιπους. Καρναβάλι για πάντα σε τούτη τη χώρα. Κι όλα αυτά της τα ζητά ο άνθρωπος που αγαπά. Αυτός που μερικά χρόνια πριν την ερωτεύτηκε για την αισιοδοξία και την ανεμελιά της. Την ανεμελιά που θα την πάει ταξίδι. Την αισιοδοξία που θα την γυρίσει σπίτι κι εκείνος θα την περιμένει χαμογελαστός στην κουζίνα. Ίσως να έχει πλύνει και τα πιάτα.
Στη διαδρομή της λείπει. Επιταχύνει το βήμα της.

Posted in | Leave a comment

Στα σύννεφα

By | Published 6.11.12

Ζεις σε μια κωμόπολη κάπου στη Β.Ευρώπη. Έχεις στην ιδιοκτησία σου ένα βιβλιοπωλείο σε ένα πλακόστρωτο σοκάκι, μικρό αλλά φτιαγμένο με μεράκι και την προσωπική σου σφραγίδα. Τα βιβλία - παλιά, νέα, μεταχειρισμένα ή καινούρια - είναι στοιβαγμένα σε πάγκους, το υλικό και το σχήμα των οποίων σε παραπέμπει σε μια άλλη εποχή. Μια εποχή από το μακρινό μέλλον. Οι δυο αυτοί πάγκοι, για τους οποίους είσαι πολύ περήφανη, είναι το μοναδικό εξωφρενικά μοντέρνο στοιχείο του μαγαζιού. Το υπόλοιπο έχει κάτι φθαρμένο και παλιό, λες και υπήρχε εκεί πολλές δεκαετίες πριν φτάσει στα δικά σου χέρια. Η μυρωδιά του χαρτιού ανακατεύεται με το άρωμα ζεστού καφέ και φρεσκοψημένου κέικ που λατρεύεις να προσφέρεις στους περαστικούς που κάνουν μια στάση στο μαγαζί σου για να ξεφυλλίσουν κάποιο βιβλίο. Μιλάτε μεταξύ σας μια γοητευτικά περίεργη γλώσσα με πολλά σύμφωνα, όπως συνηθίζεται στις χώρες του Βορρά, μια γλώσσα που τη μιλούν τα ξωτικά του δάσους, καθισμένα δίπλα στη λίμνη που φωτίζουν οι λιγοστές αχτίδες φωτός που καταφέρνουν να διαπεράσουν τα πανύψηλα δέντρα. Το ίδιο φως που λούζει πότε απαλά και πότε πιο έντονα το μαγαζί σου. Το ίδιο φως που συντροφεύει τους ήχους των πουλιών που συνήθως ακούγονται από το παλιό στερεοφωνικό που βρίσκεται δίπλα στο ταμείο. Καμιά φορά, όταν είσαι μόνη, τραγουδάς μαζί τους. Στη γλώσσα τη δική τους, που όμως αισθάνεσαι σαν μητρική σου γλώσσα. Αυτό είναι και το μικρό σου μυστικό. 
Όλοι έχουμε ένα, έτσι δεν είναι; 

pic. source: www.pinterest.com
Εσύ λοιπόν τραγουδάς στη γλώσσα των πουλιών κι αυτά με τη σειρά τους ξεπετάγονται μέσα από τις σελίδες των βιβλίων σου κι αφού σχηματίσουν έναν κύκλο με το πέταγμα τους κελαηδώντας, φτάνουν στην πόρτα και χάνονται για πάντα. Μα πριν χαθούν αφήνουν στο κατώφλι σου ένα δώρο, ένα πολύτιμο μήνυμα. Το τελευταίο κελάηδησε πως θα έχεις έναν υπέροχο Χειμώνα κι έπειτα πέταξε ψηλά, κοντά στον ήλιο.

Ανυπομονείς. 

Posted in | Leave a comment

Γλυκιά Παρασκευή

By | Published 2.11.12

Από τη μία τα όνειρα σου, από την άλλη η πραγματικότητα μέσα στην οποία ζεις. Όταν ήσουν μικρή τα δύο σχεδόν ταυτίζονταν, όνειρα και πραγματικότητα ήταν ένα πράγμα, η ζωή σου. Ονειρευόσουν παιχνίδια στη θάλασσα, σοκολάτες, κούνιες, εκδρομές με το σχολείο. Και να μη φωνάξει η μαμά όταν παραλάβει τους βαθμούς σου. Αυτά. Και συνήθως τα όνειρα σου γίνονταν πραγματικότητα. Εντάξει, ίσως όλα  εκτός από το τελευταίο. Τότε δε μπορούσες με τίποτα να αντιληφθείς την αξία του χρήματος. Τότε ο μπαμπάς σου κουδούνιζε τα ψιλά που είχε στις τσέπες του κι αναρωτιόταν χαμογελώντας αν φτάνουν για να σου πάρει σοκολάτα. Δεν είχε καμία σημασία πόσα ήταν τα ψιλά, σημασία είχε ότι πάντα έφταναν για μια σοκολάτα, πολλές φορές ακόμα και για δύο. Ένα ακόμα όνειρο γινόταν πραγματικότητα κι έλιωνε στο στόμα σου.

 Μεγαλώνοντας τα όνειρα σου γίνονταν ολοένα και πιο πολύπλοκα, πιο δύσκολα, πιο μακρινά. Η πραγματικότητα δε μπορούσε να ανταποκριθεί πάντα στις απαιτήσεις τους, έμενε πίσω, όνειρα και πραγματικότητα έγιναν δύο εντελώς διαφορετικές έννοιες, σχεδόν εχθρικές μεταξύ τους. Η απογοήτευση έγινε συναίσθημα οικείο, στρέφοντάς σε πότε ενάντια σε όποιον θεωρούσες πως στέκεται εμπόδιο στα όνειρα σου και πότε ενάντια στον ίδιο σου τον εαυτό που δεν ήταν αρκετά τολμηρός, ικανός, έξυπνος,...μη συνεχίζεις, η λίστα αυτή δεν τελειώνει ποτέ.



Γαμώτο, θέλεις να γράψεις για την αισιόδοξη στάση απέναντι στη ζωή - ούτε καν απέναντι, μέσα στη ζωή - κι αντί γι αυτό έχεις φάει μια παράγραφο μονολογώντας για το αντίθετο. Και σκέφτεσαι, στύβεις το μυαλό σου για να βρεις τρόπο να κάνεις τη μετάβαση από το αρνητικό στο θετικό, από την απαισιοδοξία στην ελπίδα και δε λες να τον βρεις, δε ξέρεις τι να γράψεις για να μεταφερθείς από τη μία κατάσταση στην άλλη. Ίσως επειδή δεν υπάρχει ομαλή μετάβαση, ίσως επειδή το μόνο που χρειάζεται είναι ένα άλμα, ένα πάτημα στον διακόπτη, ένα ηχηρό "ναι" στη ζωή. Από τότε που αποφάσισες να κάνεις αυτό το άλμα, συμβαίνουν διαρκώς όμορφα πράγματα στη ζωή σου. Αλλά η αλήθεια δεν είναι καν αυτή. Η αλήθεια είναι ότι πάντα συνέβαιναν όμορφα πράγματα στη ζωή σου. Η αλήθεια είναι ότι πάντα είχες την εύνοια της τύχης στο πλευρό σου. Αλλά εσύ βλέπεις ήσουν απασχολημένη με όλα όσα δε γίνονταν, και πού να δεις, πού να απολαύσεις. 

 Υπάρχουν χιλιάδες λόγοι για τους οποίους αξίζει να βρίσκεσαι στην αισιόδοξη πλευρά της ζωής και είναι μεγάλη ανάγκη να το αντιληφθείς αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Σου κλείνω το μάτι.

Posted in | Leave a comment
Από το Blogger.

Search

Swedish Greys - a WordPress theme from Nordic Themepark. Converted by LiteThemes.com.