Archive for Δεκεμβρίου 2012

20-12-12

By | Published 20.12.12

Έχεις μόλις 6 ώρες να σκεφτείς και να αποφασίσεις τι είναι αυτό που θέλεις να σου φέρει το 2013 και τι αυτό που θέλεις να αφήσεις πίσω στο 2012. Υπάρχει λόγος. Κι ενώ το πρώτο μοιάζει εύκολο και βρίσκεται "on the top of your tongue" που λένε και οι φίλοι σου οι Εγγλέζοι, το δεύτερο μοιάζει Γολγοθάς. Δηλαδή τι να πρώτο-θυμηθείς και τι να πρώτο-διαλέξεις. Και δεν είναι τα περσινά, όχι. Έχεις μαζέψει stock κι από περασμένες χρονιές. Αλλά βλέπεις όπως συνηθίζεις να κάνεις με τα ρούχα που δε φοράς πια αλλά επιμένεις να κρατάς στην ντουλάπα σου, έτσι κάνεις και με τις διάφορες ποιότητες του χαρακτήρα σου ή με κάποιες καταστάσεις στη ζωή σου. Συμπεριφορές δικές σου ή όσων συναναστρέφεσαι που επιμένεις να ανακυκλώνεις και να ανέχεσαι και μετά ψάχνεις κουβά για να ξεράσεις. Αστεία-αστεία ένας εμετός την τελευταία μέρα του χρόνου θα ήταν ό,τι έπρεπε, σχεδόν συμβολικός για όλα αυτά που σου προκαλούν αδιαθεσία και θέλεις επιτέλους να ξεφορτωθείς, να τα βγάλεις από το σύστημά σου once and for all! Δε ξέρεις τι σε έχει πιάσει με τα αγγλικά, αλήθεια. Μπορεί οι σκέψεις σου να ξύπνησαν κάποια προηγούμενη ζωή σου στην Αγγλική επαρχία. Μπορεί να είναι από τότε το stock και να ξεσπαθώνει μέσα σου η Βρετανίδα χωριατοπούλα. Όπως και να χει εσύ μέσα στις επόμενες έξι - πεντέμισι με τούτα και με τ' άλλα - ώρες πρέπει να σκεφτείς και να αποφασίσεις.

 Think Iliana, think!

Posted in | Leave a comment

Σου κλείνω το μάτι

By | Published 17.12.12

Πώς αντιδράς στην αδικία;

Γράφεις την ερώτηση και κάθεσαι και την κοιτάς. Και ξαφνικά αισθάνεσαι το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι σου και τα μάτια σου να βουρκώνουν. Έτσι αντιδράς. Με θυμό. Αναρωτιέσαι "γιατί", αλλά στην πραγματικότητα δεν περιμένεις απάντηση. Η θέση του αδικημένου έχει τεράστια δύναμη. Ενίοτε ο άνθρωπος αρέσκεται να βρίσκεται σε αυτήν τη θέση γιατί του προσφέρει συμπόνια, τον κάνει δημοφιλή. Του δίνει το άτυπο δικαίωμα να γκρινιάζει, να έχει κατεβασμένα μούτρα, να ζητά παρηγοριά και διαβεβαίωση για το δίκιο του.

Ωραία λοιπόν, γκρίνιαξες, έβρισες, έκλαψες, κατηγόρησες, υποσχέθηκες να ανταποδώσεις τα ίσα, κλείστηκες στο καβούκι σου, βγήκες να διατυμπανίσεις το δίκιο σου σε φίλους και γνωστούς.

Και μετά; Τι έχασες και τι κέρδισες; Πού βρισκόσουν πριν και πού στέκεσαι τώρα; Τι έχει αλλάξει; Ακόμα κι αν κατάφερες να δικαιωθείς, να αποδείξεις σ'αυτόν που σε αδίκησε ότι έσφαλε, να πάρεις πίσω όσα σου στέρησε, πόση ικανοποίηση πήρες τελικά; Από τη μία η ικανοποίηση της δικαίωσης και από την άλλη μια τεράστια θλίψη για όλα αυτά που δεν έχουν ουσία και παρόλα αυτά τους επιτρέπεις κάθε τόσο να σε πλημμυρίζουν θυμό και να σου ρουφάνε την ενέργεια. Την πολύτιμη σου ενέργεια. Αυτή που θα σου δώσει τη δύναμη να κλείσεις την πόρτα πίσω σου και ανοίξεις αυτή που βρίσκεται ακριβώς μπροστά σου. Κι εσύ, χαζή, τη σπαταλάς αλλού.

Θέλεις να ευχαριστήσεις τον άνθρωπο που στιγμιαία ένιωσες πως σε αδίκησε σήμερα το πρωί γιατί σε βοήθησε να καταλάβεις κάποια πράγματα. Και πάνω από όλα σου έδωσε την αφορμή να συνειδητοποιήσεις ότι στο σκαμνί του αδικημένου δεν κάθεσαι χωρίς τη θέληση σου. Κανείς δε μπορεί να σε αδικήσει παρά μονάχα εσύ τον ίδιο σου τον εαυτό, βάζοντάς τον στην διαδικασία να γεμίσει θυμό και μίσος για τον θύτη και να αναλωθεί σε σκέψεις, κουβέντες και πράξεις που θα πληγώσουν πρωτίστως τη δική σου καρδιά.

Αυτή τη φορά αρνείσαι να καθίσεις στο σκαμνί σπάζοντας το κεφάλι σου να βρει τους τρόπους που θα σε οδηγήσουν στη δικαίωση. Αφήνεις κάτω το "τσεκούρι" που βαραίνει το χέρι σου και τρέχεις στην αγκαλιά όσων αγαπάς, όχι για να ζητήσεις παρηγοριά αλλά για να μοιραστείς μαζί τους τη χαρά για την απόφαση σου να σταθείς εκεί που η καρδιά σου είναι ζεστή, κάτω από το φως.

Posted in | Leave a comment

Ό,τι λέγεται κι ό,τι χορεύεται

By | Published 12.12.12

Το μπλογκάκι σου έκλεισε αισίως έναν χρόνο ζωής. Στις 7 Δεκεμβρίου του 2011 τόλμησες να γράψεις τις πρώτες γραμμές κι από τη μέρα εκείνη μέχρι σήμερα κατάφερες να γράψεις 170 αναρτήσεις. Στην πραγματικότητα είναι περισσότερες, αλλά κάποιες δεν τόλμησες να τις δημοσιεύσεις ποτέ. Και σκεπτόμενη πριν λίγες μέρες την χρονιά που φεύγει, προσπαθείς να κάνεις μια βιαστική ανασκόπηση στους μήνες που πέρασαν, χωρίς αποτέλεσμα όμως. Σαν να είναι η εικόνα λίγο θολή, σαν να μην μπορείς ακόμα να δεις ξεκάθαρα πίσω σου ή απλά σαν να το αποφεύγεις. Κι ενώ από τη μία έχεις την αίσθηση ότι το 2012 πέρασε σαν νερό, χωρίς καλά-καλά να καταλάβεις πώς, από την άλλη σκέφτεσαι όλες αυτές τις αναρτήσεις που έγραψες στο διάστημα αυτό κι ο χρόνος με μιας διογκώνεται και γίνεται τεράστιος. Πόσες σκέψεις και πόσα συναισθήματα ανέσυρες τους περασμένους μήνες; Πόσος θυμός, χαρά, θλίψη, ευγνωμοσύνη, αγάπη επέτρεψες να εκφραστεί; 

 Τώρα ούτε που μπορείς να θυμηθείς τους στόχους που έθεσες την Πρωτοχρονιά για να διαπιστώσεις κατά πόσο επιτεύχθηκαν τελικά, αλλά δεν πρέπει να τα πήγες και πολύ καλά. Θυμάσαι όμως ότι σε κάποια έξοδο στις αρχές της χρονιάς που φεύγει, η Τώνια σε ρώτησε ποια είναι τα τρία πράγματα που θα ήθελες να κάνεις κατά τη διάρκεια του 2012. Τα δύο δεν τα θυμάσαι καθόλου, μάλλον δεν τα έκανες ποτέ, το τρίτο όμως ήταν να εξακολουθείς να γράφεις στο μπλογκάκι που είχες δημιουργήσει μόλις έναν μήνα πριν. Κι αυτόν τον στόχο τον εκπλήρωσες. Και είσαι πολύ χαρούμενη γι αυτό. Τελικά μάλλον τα πήγες αρκετά καλά. Και τελικά μάλλον αυτό δεν έχει και μεγάλη σημασία. 

 Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα και η εικόνα μοιάζει λίγο πολύ ίδια με την περσινή. Μοιάζει.

Posted in | Leave a comment

10-12-12

By | Published 10.12.12

Κοίτα γύρω σου και δείξε μου κάποιον που να μην έχει πληγωθεί από μια σχέση που εξελίχθηκε στραβά και κατέληξε άδοξα. Δείξε μου έναν ενήλικο άνθρωπο που δεν έχει νιώσει πόνο και θυμό εξαιτίας αυτού του άλλου που τόλμησε να του ραγίσει την καρδιά. Δεν βλέπεις κανέναν. Όλοι έχουν να σου πουν μια ιστορία, τουλάχιστον μία. Κάποιοι έχουν να σου πουν πολλές. Αυτοί ίσως χρειάζεται να εξετάσουν τις επαναλαμβανόμενες λανθασμένες επιλογές τους. Το σίγουρο είναι ένα. Κανείς δε μπορεί να σου δώσει εγγυήσεις στην είσοδο. Όταν μπαίνεις σε μια σχέση ρισκάρεις. Υπάρχουν σημάδια στα οποία αντιδράς, είτε με τις αισθήσεις είτε με το νου, αλλά το έδαφος είναι άγνωστο. Κάποτε βαδίζεις με πολύ καλά σχεδιασμένα μικρά βήματα και κάποτε βουτάς με φόρα ελπίζοντας να πέσεις κάπου μαλακά. Το πού θα πέσεις δε μπορείς εύκολα να το ελέγξεις. Το πώς όμως; Το πώς είναι καθαρά δική σου υπόθεση, δική σου επιλογή. Πέσε όπως θέλεις, πέσε με τα πόδια καλά καρφωμένα στη γη, πέσε με τα μούτρα, πέσε με τα μάτια δεμένα και τα αυτιά κλειστά, άνοιξε τρύπα και μπες ακόμα πιο βαθιά, αναζήτησε κάτι να πιαστείς, παρακάλεσε κάποιον να σε τραβήξει πάλι επάνω. Κάνε ό,τι θέλεις. Θυμήσου απλά να αναλάβεις την ευθύνη της επιλογής σου.

Posted in | Leave a comment

Ένα παιδί κι ένα ταξίδι

By | Published 7.12.12

Έχεις δυο επιλογές. Η πρώτη είναι να σουλουπώσεις, διορθώσεις, εμπλουτίσεις ένα κείμενο που έγραψες την Πέμπτη περί προσδοκιών. Η δεύτερη, να γράψεις κάτι από την αρχή. Κάτι που δεν έχεις ιδέα τι θα πραγματεύεται. Είναι, βλέπεις, προς το παρόν άγνωστο. Παραμένει κρυφό. Κάπου μέσα σου, σε κάποιο σκοτεινό σημείο, έτοιμο να ξυπνήσει και να βγει στην επιφάνεια ντυμένο με τις λέξεις που θα διαλέξεις εσύ να του δώσεις. Σήμερα είναι η σειρά του να βγει στο φως και δε θέλεις με τίποτα να του στερήσεις αυτή τη χαρά. Ο κυριότερος όμως λόγος που καταλήγεις τελικά στη δεύτερη επιλογή είναι γιατί ανυπομονείς να το γνωρίσεις, να το ανακαλύψεις, να το επεξεργαστείς. Αυτό το νέο, που μπορεί να είναι τόσο παλιό και τόσο καλά κρυμμένο στο υποσυνείδητο για χρόνια και επιλέγει αυτή τη στιγμή, το πρωινό της Δευτέρας, για να γεννηθεί. Για να μάθεις επιτέλους πώς μοιάζει, τι χρώματα έχει. Για να το αγκαλιάσεις, να το κατανοήσεις, να το αποδεχτείς και να το αγαπήσεις.

Και δεν περιμένεις άλλο γιατί συνειδητοποιείς πως είναι ακριβώς αυτό. 
Είναι η πληροφορία πως πλέον είσαι ανοιχτή να κατανοήσεις κάθε πτυχή του εαυτού σου, όσο σκοτεινή κι αν είναι. Όσο κι αν αρχικά σε τρομάζει. Νιώθεις πολύ τυχερή που βρίσκεσαι σ'αυτήν τη θέση. Με τα παιδιά που έχεις γεννήσει και τα παιδιά που πρόκειται να γεννηθούν στο μέλλον, από στιγμή σε στιγμή. Μεγαλώνουν μέσα σου, τα γεννάς και τα παρατηρείς. Κι έχουν όλα ανεξαιρέτως μια απίστευτη ομορφιά, το καθένα με το δικό του μοναδικό τρόπο. Κάποιο μια γλυκιά μελαγχολία, κάποιο μια παιδιάστικη ανωριμότητα, κάποιο γεννιέται με δάκρυα στα μάτια, κάποιο ήδη γερασμένο και κουρασμένο από τον θυμό. Έχουν όμως όλα ένα κοινό στοιχείο. Μια απίστευτη ανακούφιση, μια αγαλλίαση στο βλέμμα γιατί ανοίγεις επιτέλους την πόρτα για να γεννηθούν, να εκφραστούν ελεύθερα και να πάρει τελικά το καθένα το δρόμο του, τη δική του μοναδική διαδρομή. Να κάνει το καθένα το δικό του μαγικό ταξίδι, κατά τη διάρκεια του οποίου θα μεταμορφωθεί και θα σε μεταμορφώσει. Ένα ταξίδι στα ανεξερεύνητα κομμάτια του εαυτού σου.
Έχεις πολλά συναρπαστικά ταξίδια να κάνεις ακόμα. Και δε χρειάζεται καν να φτιάξεις βαλίτσα. Αρκεί να είσαι εκεί. 
Σου κλείνω το μάτι.

Posted in | Leave a comment

06-12-12

By | Published 6.12.12

Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ζητήσει συγγνώμη περισσότερες φορές από όσες τους αναλογούν. Από τους ίδιους ανθρώπους και για τους ίδιους λόγους. Υπάρχουν άνθρωποι που συνειδητά επιλέγουν να έχουν δίπλα τους ανθρώπους διατεθειμένους να τους συγχωρούν επανειλημμένα. Τους ίδιους που λίγο αργότερα κατηγορούν για ανασφάλεια, για την οποία αρχικά τους επέλεξαν.
Και κάπως έτσι η ζωή μοιάζει στάσιμη. Ο χρόνος κυλά κι εσύ μένεις ίδιος. Να ζητάς συγχώρεση, να την παίρνεις, να κάνεις αέναους κύκλους γύρω από τον εαυτό σου. Να πληγώνεις, να απολογείσαι, να συγχωρείσαι, να επαναλαμβάνεις, να επαναλαμβάνεσαι. Να ελίσσεσαι γύρω από το μάθημα που πρέπει να λάβεις, γύρω από το μήνυμα που πρέπει να πάρεις. Να το βλέπουν όλοι εκτός από εσένα. Που ξεγλιστράς ανακουφισμένος. Που νιώθεις πάλι κερδισμένος.

Posted in | Leave a comment

What is the medicine for a broken heart?

By | Published 4.12.12

Μόλις έλαβες ένα spam mail. Το διαγράφεις αμέσως, σχεδόν μηχανικά. Δεν ασχολείσαι λεπτό με το περιεχόμενο του, δεν κοιτάζεις καν τον αποστολέα, όμως πριν το διαγράψεις τα μάτια σου πέφτουν στιγμιαία στον τίτλο: ”What is the medicine for a broken heart”?
Είναι ίσως η πρώτη φορά που ένα εισερχόμενο μήνυμα στην ανεπιθύμητη αλληλογραφία σου σε απασχολεί για περισσότερο από μερικά δευτερόλεπτα. Πας στον κάδο της αλληλογραφίας για να δεις τι ήταν αυτό που μόλις διέγραψες. Φυσικά και δεν ελπίζεις πως θα βρεις σε αυτό την απάντηση, αλλά παρόλα αυτά το ανοίγεις, κυρίως από περιέργεια. Ένα αστρολογικό σάιτ σου ζητά χρήματα για να σου λύσει την απορία, για να γιατρέψει την καρδιά σου, για να σου αποκαλύψει το πολύτιμο φάρμακο που θα κλείσει τις πληγές. Για μια στιγμή αναρωτιέσαι ποιος μπορεί να είναι τόσο αφελής για να πληρώσει ώστε να μάθει την απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα από μια ανύπαρκτη αστρολόγο που καυχιέται σε ένα ακαλαίσθητο banner για το αλάνθαστο κληρονομικό χάρισμά της, αλλά το αμέσως επόμενο λεπτό θυμάσαι ότι πριν λίγες μέρες στο Mall έβαλες ένα ευρώ σε ένα μηχάνημα για να σου πει το μέλλον με τη μέθοδο της χειρομαντείας. Το μηχάνημα! Βέβαια εσύ ξέρεις ότι το έκανες για πλάκα, αλλά ο ιδιοκτήτης του μηχανήματος που θα μαζέψει το νόμισμα πιστεύει ακράδαντα πως είσαι ηλίθια, όπως και οι μισοί από τους αναγνώστες σου, πλέον. Το θέμα όμως δεν είναι αν εσύ είσαι ηλίθια ή όχι, αλλά αν υπάρχει συγκεκριμένη απάντηση στη παραπάνω ερώτηση κι αν ναι ποια είναι αυτή.
pic. source: www.weheart.it.com
Οι περισσότεροι απαντάνε πως το φάρμακο είναι ο χρόνος. Αυτός, λένε, έχει την ικανότητα να γιατρέψει ακόμα και την πιο βαθιά πληγή. Εν μέρη συμφωνείς. Ο χρόνος κάνει τη δουλειά του, βρίσκεται αναμφισβήτητα στο πλευρό σου, το ζητούμενο όμως είναι τι κάνεις εσύ μαζί του. Τι κάνεις εσύ όσο ο χρόνος κυλά απαλύνοντας τον πόνο; Τι κάνεις εσύ κατά τη διάρκεια της επούλωσης; Η καρδιά σου πονάει κι εσύ πρέπει να βρεις καταρχήν από τι πάσχει, γιατί υποφέρει. Δεν της πετάς απλά παυσίπονα, για να νιώσεις προσωρινά καλύτερα με την ψευδαίσθηση πως ο πόνος υποχωρεί. Έλα, δε θέλω πασαλείμματα, μη στηρίζεσαι μονάχα στα προφανή αίτια, μην βιαστείς να κάνεις διάγνωση από τα πρώτα συμπτώματα. Φτάσε στη ρίζα του προβλήματος, άνοιξε την καρδιά σου και ψάξε βαθιά, βούτηξε στην κατακόκκινη θάλασσά της κι άσε την τρικυμία να σε παρασύρει μέσα, εκεί που πλέον δεν πατάς, εκεί που δε βλέπεις στεριά, εκεί που είσαστε μόνες, εσύ κι αυτή. Πάρε βαθιά ανάσα και βάλε το κεφάλι σου στο νερό. Κολύμπα προς το κέντρο της με τα μάτια και τα αυτιά ανοιχτά, αφήνοντας πίσω την ταραγμένη επιφάνειά της. Και παρατήρησε πόσο γαλήνιο και καθαρό είναι το νερό στο βυθό. Λες κι ο πόνος δεν έχει φτάσει εκεί. Λες κι ο θυμός, η θλίψη, το παράπονο, το μίσος δεν κατάφεραν να τολμήσουν το μακροβούτι. Αυτό που τόλμησες εσύ.
“What is the medicine for a broken heart”? A dive. A long, brave dive. Τα υπόλοιπα θα τα βρεις στον βυθό.


Posted in | Leave a comment

Χύμα στο κύμα

By | Published 3.12.12

Το πόσο σου αρέσει να χαζεύεις στο διαδίκτυο ηλεκτρονικά καταστήματα μόδας δε λέγεται. Τσάντες, παπούτσια, αξεσουάρ, jackets, φορέματα, τα πάντα όλα. Διαθέτεις κι αυτήν την εκπληκτική ικανότητα να τα φαντάζεσαι επάνω σου, να τα συνδυάζεις, να πηγαίνεις νοητές βόλτες φορώντας τα, να είσαι ντυμένη στην πένα με το υπέρτατο παπούτσι και το απόλυτο αξεσουάρ. Σωστό fashion icon. Κάτι που στην πραγματικότητα συμβαίνει σπάνια. Εντάξει, ποτέ. Και θυμάσαι μια όμορφη συνάδελφο στην πρώτη σου δουλειά - στα είκοσι-τρία εσύ, γύρω στα είκοσι-οχτώ εκείνη - που ερχόταν στο γραφείο καθημερινά περιποιημένη, καλοντυμένη και βαμμένη. Και τη ρωτούσες έκπληκτη πώς προλαβαίνει και πού βρίσκει τη διάθεση πρωί-πρωί να βάλει μολύβι και μάσκαρα, όταν εσύ μετά βίας βάζεις κρέμα για την πρώιμη ακμή. Μετά πολύ βίας όμως. Ευτυχώς την ξεφορτώθηκες πια - την ακμή - ξεφορτώθηκες και την κρέμα και μπορείς να αφιερώσεις δύο επιπλέον λεπτά στο πρωινό χουζούρι. Τελικά μάλλον αυτό είναι χάρισμα με το οποίο γεννιέσαι κι εσύ δεν το κατέχεις. Διαθέτεις μεν την αισθητική, σου λείπει όμως το μεράκι. Το μεράκι που χρειάζεται για να ανανεώνεις το μακιγιάζ σου κατά τη βραδινή σου έξοδο κάθε φορά που επισκέπτεσαι την τουαλέτα. Την απαραίτητη διάθεση για να μεταφέρεις στις 8 το πρωί τα πράγματα σου από τη μία τσάντα στην άλλη γιατί η καφέ τσάντα που κρατούσες χθες δεν ταιριάζει με τη γκρι ζακέτα που φοράς σήμερα. Γι αυτό κι εσύ τριγυρνάς εδώ κι εκεί και διατυμπανίζεις με ύφος χιλίων καρδιναλίων και την ιδιότητα της διακοσμήτριας πως όλα τα χρώματα ανεξαιρέτως ταιριάζουν μεταξύ τους και πως οι λίστες με επιτρεπόμενους και μη χρωματικούς συνδυασμούς είναι για τους συντηρητικούς. Κι εσύ προτιμάς να σε αποκαλούν λέτσο. Όχι συντηρητική, προς Θεού. Άλλωστε τα τελευταία χρόνια αισθάνεσαι πως οι τάσεις της μόδα ταιριάζουν περισσότερο στην προσωπικότητά σου και το "λουκ της πένας" καταλαμβάνει όλο και λιγότερο χώρο στις σελίδες των περιοδικών. Η τουλάχιστον έτσι νομίζεις. 
pic. source: www.pinterest.com
Πριν έναν περίπου χρόνο μια κοπέλα που ασχολείται με το χώρο της μόδας σε αποκάλεσε low key καλλονή. Δεν είχες ξανακούσει τον όρο κι έτσι ρώτησες για να μάθεις λίγο αργότερα πως σημαίνει ανεπιτήδευτα όμορφη. Τότε φούσκωσες από ικανοποίηση και το χαμόγελό σου έφτασε στ' αυτιά. Κι αποφάσισες να μην αφήσεις ποτέ τον εαυτό σου να παρασυρθεί από καμία μόδα που επιτάσσει στις γυναίκες να κυκλοφορούν αψεγάδιαστες, και που θα σε απομακρύνει από αυτό που στ' αλήθεια είσαι. Κι ας λείπει στα τριάντα-τρία ακόμα από την ντουλάπα σου ένα ζευγάρι πανάκριβες, κλασσικές, ψιλοτάκουνες γόβες. Που, κακά τα ψέματα,  καταπονούν και τη μέση σου που θέλεις γερή για να μπορείς να κάνεις κωλοτούμπες ως τα βαθιά γεράματα. Λέμε τώρα.

Posted in | Leave a comment
Από το Blogger.

Search

Swedish Greys - a WordPress theme from Nordic Themepark. Converted by LiteThemes.com.