Archive for Οκτωβρίου 2012

Love story

By | Published 31.10.12

Να γράψεις για τη σχέση γονέα-παιδιού που σαν σε τραμπάλα οι ισορροπίες και οι ρόλοι αλλάζουν καθώς τα χρόνια περνούν, μεταφέροντας το άγχος κυρίως στις πλάτες του ενήλικου πλέον παιδιού για τους γονείς του που βλέπει να μεγαλώνουν. 

Όχι. Καλύτερα να γράψεις για τη γυναικεία φιγούρα που επισκέφτηκε το βράδυ της Κυριακής τη φαντασία σου και ξετύλιξε μπροστά σου μια ιστορία, δίχως τέλος όμως γαμώτο.

Ή μήπως να γράψεις για το βιβλίο του Μουρακάμι, 1Q84, που μόλις ξεκίνησες να διαβάζεις χάρη σε τρεις φίλους που γνωρίζουν την αγάπη σου για το συγγραφέα και στο χάρισαν χθες βράδυ; Μια ιστορία με τέλος, που όμως σίγουρα δε μπορείς με τίποτα να φανταστείς. Για μια ακόμα φορά αρχίζεις το διάβασμα και ήδη από τις πρώτες σελίδες νιώθεις αυτή τη γλυκιά οικειότητα. Υπάρχει κάτι στις σελίδες των βιβλίων του, στις ιστορίες και τους ήρωες τους, με το οποίο συνδέεσαι σχεδόν αυτόματα. Και όταν συμβεί αυτό δεν ταυτίζεσαι τόσο με τους ήρωες του εκάστοτε βιβλίου, όσο με τον ίδιο τον συγγραφέα. Και φαντάζεσαι πως τα αλλόκοτα σενάρια που πλάθει φανερώνονται με φοβερή ευκολία μπροστά στα μάτια του. Σαν να επιλέγουν τον ίδιο επειδή γνωρίζουν πως αυτός θα τα σεβαστεί και δε θα προσπαθήσει να τα καλουπώσει σε πιο βατές κι αληθοφανείς ιστορίες, αλλά θα τα αφήσει να εξελιχθούν και να ξετυλίξουν ανεμπόδιστα όλη τους την αλήθεια.

Έτσι νιώθεις. Πως οι ιστορίες που εκτυλίσσονται στα βιβλία δεν ανήκουν στον συγγραφέα που τις έγραψε. Για την ακρίβεια δεν ανήκουν σε κανέναν. Είναι αυτόνομες οντότητες που χρησιμοποιούν τον μυθιστοριογράφο για να καταγράψει την ύπαρξη τους στο χαρτί. Και η καθεμία επιλέγει εκείνον που νιώθει πως θα τη σεβαστεί και θα την αναδείξει. Όλες βρίσκονται εκεί έξω ή μέσα πολύ βαθιά, αιωρούνται, κρύβονται και φανερώνονται αστραπιαία. Σαν μικρές λάμψεις που βλέπεις στον ύπνο ή τον ξύπνιο σου και δυσκολεύεσαι να καταλάβεις από πού προήλθαν και κυρίως γιατί ήρθαν. Να γιατί. Για να τους δώσεις τη δυνατότητα να εκφραστούν μέσα από εσένα, να τις αφήσεις να σου δείξουν τη διαδρομή που θέλουν να πραγματοποιήσουν, να σε ταξιδέψουν, να σε ξαφνιάσουν, να σε προβληματίσουν και να σε βοηθήσουν να τις βοηθήσεις να ξεμπλέξετε το κουβάρι παρέα.

pic. source: www.weheartit.com

Posted in | Leave a comment

Something new

By | Published 30.10.12

Μια γυναίκα στα 60 αποφασίζει να γράψει το πρώτο της βιβλίο. Ένας άνδρας στα 33 να δοκιμάσει σύγχρονο χορό και μια γυναίκα στην ίδια ηλικία να ασχοληθεί με τη ζωγραφική. True story. Χωρίς πλάνο και στις τρεις περιπτώσεις, χωρίς σκοπό και ιδιαίτερες προσδοκίες. Το νέο προκύπτει με έναν τρόπο σχεδόν μαγικό, κι εσύ απλά το ακολουθείς. Και δεν υπάρχει περίπτωση να γνωρίζεις στο πρώτο βήμα ούτε πώς θα εξελιχθεί, ούτε και πού θα καταλήξει, πάρε το απόφαση. Δε γνωρίζεις τι μαθήματα θα πάρεις, τι θα συνειδητοποιήσεις και τι θα απορρίψεις. Δε γνωρίζεις καν αν μετά το τέλος της διαδικασίας θα είσαι ο ίδιος άνθρωπος. Αν κι εδώ που τα λέμε οι πιθανότητες λένε πως δε θα είσαι. Οι πιθανότητες λένε πως θα είσαι λίγο πιο πλούσιος, λίγο πιο σοφός και λίγο πιο όμορφος.

Αν αφεθείς.


Υπάρχουν χίλια δυο πράγματα να δοκιμάσεις, δεν είναι όλα για όλους, αλλά σίγουρα κάποια είναι για σένα. Και δε χρειάζεσαι απαραίτητα ούτε χρήματα, ούτε παρέα για να τα γευθείς. Χρειάζεσαι μονάχα τον εαυτό σου, για σένα. Να του δώσεις απλόχερα λίγο χρόνο να εκφραστεί μέσα από κάτι καινούριο, κάτι άγνωστο. Εκεί βρίσκονται οι περισσότερες εκπλήξεις, στο άγνωστο. Εκεί βρίσκεται κρυμμένος όλος ο θησαυρός του κόσμου και περιμένει να τον ανακαλύψεις. Να σε ανακαλύψεις. Και φυσικά εκτός από τα χίλια δυο πράγματα που μπορείς να δοκιμάσεις υπάρχουν κι άλλες τόσες δικαιολογίες που μπορείς να χρησιμοποιήσεις για να μην κάνεις τίποτα. Και μην ανησυχείς, όλοι θα τις πιστέψουν. Εκτός ίσως από τον ίδιο σου τον εαυτό. Oops.

(Τα γνωρίζω καλά όλα αυτά.
Ναι μωρέ εντάξει, απλά ενίοτε χρειάζεσαι κάποιον να σου τα θυμίσει).

Posted in | Leave a comment

Όνειρα γλυκά

By | Published 26.10.12

Την επόμενη φορά που θα σου σκάσει μια ιδέα μες στη νύχτα και θα βαριέσαι  - δικαιολογημένα εδώ που τα λέμε - ενώ κοιμάσαι να σηκωθείς να τη σημειώσεις/αποτυπώσεις σε ένα χαρτί, καθησυχάζοντας τον εαυτό σου ότι θα το κάνεις αμέσως μόλις ξυπνήσεις, πάρε μια βαθιά ανάσα και σήκω απ'το κρεβάτι σου. Ή, προς Σύμπαντος, έχε τουλάχιστον ένα κομμάτι χαρτί κι ένα μολύβι πάνω στο κομοδίνο σου για ώρες έκτακτης έμπνευσης, σαν κι αυτή. Γιατί αυτό που θα έρθει να σε βρει μες στη νύχτα, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, ενδέχεται να ναι πολύ σημαντικότερο απ'ότι μπορείς να συνειδητοποιήσεις τη στιγμή εκείνη. Ένα σύννεφο που τρέχει μπορεί να σε ταξιδέψει πολύ μακριά σε ανύποπτο χρόνο. Και τα μηνύματα που λαμβάνουμε στον ύπνο μας σαν σύννεφα έχουν αυτή τη μαγική ιδιότητα, συχνά.



Να λοιπόν που ξύπνησες πάλι και σπας το κεφάλι σου να θυμηθείς. Τι ήταν αυτό που ήρθε και σε βρήκε μες στη νύχτα χωρίς να μπεις καν στη διαδικασία να σκεφτείς και τώρα προσπαθείς μάταια να σκεφτείς τι ήταν; Τι ευκαιρία έχασες; Ποιο ταξίδι;

Posted in | Leave a comment

19-10-12

By | Published 19.10.12

Πόσο κουραστικό είναι να μειώνουν τη δουλειά σου κι εσένα την ίδια στο όνομα της κρίσης;
Πόσο αποθαρρυντικό να απαξιώνουν την αποδοτικότητα και τη δημιουργικότητά σου;
Από τη μία έχεις βαρεθεί να εργάζεσαι για να γεμίζουν οι τσέπες άλλων, από την άλλη δεν τολμάς να πάρεις το ρίσκο να κάνεις κάτι μόνη σου. Και ψάχνεις απεγνωσμένα να βρεις τη λύση σε μια τρίτη επιλογή, αποκλείεται να μην υπάρχει, όχι στη δική σου κοσμοθεωρία. Δυο επιλογές μόνο είναι πολύ λίγες. Σκέψου Ιλιάνα, σκέψου. 
Ή μήπως να μη σκεφτείς; Μήπως να χόρευες καλύτερα;
Μήπως να σταματήσεις να διεκδικείς; Μια ζωή δεν κάνεις κι άλλη δουλειά εδώ που τα λέμε, διεκδικείς. Γιατί αν δε διεκδικήσεις ο άλλος θα καταπατήσει κάποιο δικαίωμα σου. Και σου έχω και χειρότερο, θα σε περάσει για χαζή, θα αμφισβητήσει τη νοημοσύνη σου, θα γίνεις το θύμα. Κι αυτό δεν το αντέχεις. Όχι εσύ δηλαδή, το εγώ σου. Το εγώ σου δεν αντέχει τέτοια προσβολή, δε σηκώνει κοροϊδίες. Το εγώ σου κάνει κουμάντο, διεκδικεί κι αποκτά. Και προσωρινά χορταίνει.

Και τότε εσύ γιατί πεινάς ακόμα;

Posted in | Leave a comment

Τα λέμε στη διαδρομή

By | Published 16.10.12

Αμάν, δε ξέρεις τι θέλεις. Κι όσο όλα τα κομμάτια της ζωής σου αιωρούνται, όσο στέκεσαι πίσω από τη γραμμή της εκκίνησης, έχεις χίλιες δυο ιδέες κι άλλα τόσα θέλω σχετικά με την κατεύθυνση που ονειρεύεσαι να πάρει το κάθε κομμάτι. Και παρόλο που αυτή η κατάσταση, όπου όλα είναι πιθανά και τίποτα ταυτόχρονα, παραδόξως, σου δημιουργεί ασφάλεια, ανυπομονείς να αρχίσει το μέλλον να παίρνει σχήμα. Όταν όμως κάτι συμβεί, όταν κάποιο όνειρο αρχίσει να πραγματοποιείται, όταν η ζωή σου παίρνει μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, εσύ έχεις το νου σου στους δρόμους που προσπερνάς κι αφήνεις πίσω σου. Πού να οδηγούν γαμώτο; Πού να καταλήγουν; Τι θα γινόταν αν επέλεγα διαφορετικό μονοπάτι; Ποια θα ήταν η ζωή μου αν περπατούσα άλλον δρόμο;
Τι σημασία έχει; Γιατί να βασανίζεσαι όταν πλέον γνωρίζεις καλά πως δε γίνεται να περπατήσεις κάθε δρόμο; Όταν συνειδητοποιείς πως κάτι τέτοιο είναι εφικτό μόνο στη φαντασία σου; Στη φαντασία σου! Πόσους δρόμους έχεις περπατήσει εκεί; Πόσες διαφορετικές διαδρομές έχεις διανύσει; Πόσες φορές έχεις φτάσει στο τέρμα; Κάθε φορά διαφορετικό, μα κάθε φορά ευτυχισμένο. Η κοινή συνιστώσα σε όλες τις ζωές που θέλεις να ζήσεις είναι η ευτυχία. Σε μια ζωή βρίσκεσαι περιτριγυρισμένη από την οικογένεια που δημιούργησες, σε μια άλλη πορεύεσαι μόνη σου κι ανακαλύπτεις τον κόσμο, σε μια τρίτη αφιερώνεσαι στα δημιουργικά σου ταλέντα και στην καριέρα σου, και πάει λέγοντας. Κι ενώ κάθε ζωή έχει εντελώς διαφορετική χροιά, άλλη ατμόσφαιρα, άλλα χρώματα, όλες βασίζονται στο ίδιο συστατικό, την ευτυχία. Σε όλες τις ζωές που ονειρεύεσαι είσαι ευτυχισμένη, είσαι πλήρης. Εσύ και η ευτυχία που βιώνεις αποτελείτε τον κοινό παρονομαστή σε κάθε πιθανό σενάριο της ζωής σου. Εσύ είσαι εκεί, σε κάθε διαδρομή που καλύπτεις στη φαντασία σου. Τελικά δεν έχει και τόση σημασία τι θα επιλέξεις, ποιο μονοπάτι θα ακολουθήσεις. Σημασία έχει να είσαι εκεί. Αν εσύ είσαι εκεί 100%, αν το μυαλό και η καρδιά δεν δραπετεύουν διαρκώς στους δρόμους που δεν περπάτησες, θα είσαι ευτυχισμένη. Αν είσαι εκεί με όλο σου το είναι, όποιον δρόμο κι αν διαλέξεις, θα είσαι ευτυχισμένη. Κι αν σπείρεις το μονοπάτι που τελικά επέλεξες να ακολουθήσεις με αγάπη και χαρά, τότε να είσαι σίγουρη, θα είναι το πιο όμορφο και το πιο φωτεινό. Σου κλείνω το μάτι.

Posted in | Leave a comment

9 Οκτώβρη 2012

By | Published 9.10.12

(σε πρώτο πρόσωπο)

 Σήμερα έχω τα γενέθλιά μου. Τριάντα τρία κεράκια. Τριάντα τρία χρόνια ζωής. Τριάντα τρία χρόνια αναπνέω, γελάω, παρατηρώ, σκέφτομαι, νιώθω, επεξεργάζομαι, γεύομαι, αγγίζω, αγαπώ, αγκαλιάζω, θυμώνω, κλαίω, μυρίζω, χορεύω. Να, τώρα ας πούμε, κλαίω. Μην ανησυχείς, είναι δάκρυα χαράς. Αλλά και δάκρυα λύπης να ήτανε, πάλι να μην ανησυχείς θα σου έλεγα. Γιατί αυτά με φέρανε εδώ. Η Άνοιξη έπεται πάντα του Χειμώνα, δε γίνεται αλλιώς. Τις τέσσερις εποχές τις βιώνουμε οι άνθρωποι σαν τα δέντρα, που υπομένουν με θάρρος τις αντίξοες συνθήκες, θρέφοντας τις ρίζες τους με το νερό της βροχής για να θροΐσουν περήφανα τα ανθισμένα φύλλα τους όταν έρθει η ώρα. Την Άνοιξη. Αυτή είναι η εποχή που βιώνω σήμερα. Σβήνω τα τριάντα τρία κεράκια σε συνθήκες απόλυτης Άνοιξης. Και νιώθω ευλογημένη. Ακολουθεί το Καλοκαίρι κι έπειτα το Φθινόπωρο. Ο επόμενος Χειμώνας φαντάζει τόσο μακριά, μπορεί όμως να έρθει και την επόμενη στιγμή. Θα τολμούσα να πω πως ανυπομονώ, αλλά δε μπορώ να αντισταθώ στα χρώματα και τις μυρωδιές της Άνοιξης, όχι ακόμα. Σημασία έχει πως πλέον αντιμετωπίζω το Χειμώνα με περισσότερη αγάπη και δεκτικότητα, επικοινωνώ μαζί του με έναν μυστικό κώδικα. Τώρα πια γνωριζόμαστε καλά. Και ξέρω πως μελλοντικά θα γνωριστούμε ακόμα καλύτερα. Η ζωή, βλέπεις. 

 (σε δεύτερο πρόσωπο)

 Οι άνθρωποι που έρχονται και φεύγουν από τη ζωή σου. Πάντοτε αυτοί διαμορφώνουν τις εποχές του χρόνου μέσα σου. Καθένας ακουμπά γλυκά ή λίγο πιο άγαρμπα τα πιο ευαίσθητα σημεία της ψυχής σου. Και το άγγιγμα τους τα κάνει πιο συνειδητά, βγαίνουν στην επιφάνεια κι εκλιπαρούν για λίγη προσοχή. Πόσο περίπλοκα και ταυτόχρονα απλά όντα είμαστε οι άνθρωποι. 

 Γλυκιά Ιλιάνα, σ'αγαπώ.

 Υ.Γ. Χρόνια πολλά και σε σένα μικρή ακροβάτισσα :)

Posted in | Leave a comment

05-10-12

By | Published 5.10.12

Κάποτε ήσουν παιδί. Και ηλικιακά δηλαδή. Με τα μισά ακόμα δόντια, φαγωμένα νύχια, χτυπημένα γόνατα και τεράστια φρύδια.
Έλεγες το κασκόλ σκασκόλ και το βιβλίο βλιβλίο και μπορούσες να διακρίνεις στο πρόσωπο της μαμάς σου που βρισκόταν καθισμένη στην αυλή της γιαγιάς στην Καλαμάτα την αγωνία μήπως δεν καταφέρεις να προφέρεις σωστά τις λέξεις. Τελικά τα κατάφερες. 

 Κολλούσες ψείρες και χτένιζαν τα φουντωτά σου μαλλιά με ένα μικροσκοπικό χτενάκι, που σε κάθε τράβηγμα σε έκανε να μοιάζεις με Κινεζάκι από την παραμόρφωση του προσώπου. Και μετά δε μπορούσες να κατέβεις στην πλατεία για παιχνίδι γιατί είχες στα μαλλιά σου ένα φάρμακο και στο κεφάλι σου τυλιγμένη σφιχτά μια πετσέτα σαν τουρμπάνι. Τελικά κατάφερες να απαλλαγείς και από τις ψείρες. 

 Ξάπλωνες στον τριθέσιο καναπέ του σαλονιού κι έβλεπες Thundercats και στην περίπτωση που ήθελες να σηκωθείς για λίγο, έπρεπε να φωνάξεις "Μη μου πάρει κανείς τις τρεις θέσεις", για να τις ξαναβρείς ελεύθερες στην επιστροφή. Επικίνδυνο παιχνίδι, μια φορά έσπασες το χέρι σου γι αυτές τις τρεις θέσεις. Ευτυχώς ήταν το δεξί, με αποτέλεσμα να μη γράφεις τις λέξεις της καρτέλας γι αρκετό καιρό. Η λέξη "ευγνώμων" πρέπει να ήταν μια από αυτές. Δεν εξηγείται διαφορετικά γιατί τη γράφεις διαρκώς λάθος.

Στην προσπάθειά σου να γνωρίσεις λίγο καλύτερα το παιδί που ήσουν κάποτε, αναπολείς στιγμές. Και το καταπληκτικό με τις αναμνήσεις είναι ότι μαζί με τις στιγμές που θυμάσαι αναβιώνεις και τις αισθήσεις, τις μυρωδιές, τα χρώματα, μπορείς κυριολεκτικά να μεταφερθείς εκεί, τότε. Να ανασύρεις ακόμα και το συναίσθημα της στιγμής. Τι γλυκό παιδί που ήσουν, τι ήσυχο.
Πάλι θα βάλεις τον μπαμπά σου να βγάζει από την ντουλάπα το ατελείωτο αρχειοθετημένο φωτογραφικό υλικό της ζωής σου, για να δεις παιδικές φωτογραφίες. Να θυμηθείς, να γελάσεις, να συγκινηθείς και να καταλήξεις για άλλη μια φορά να γκρινιάζεις που δεν έχεις όσες φωτογραφίες έχει η μεγαλύτερη αδερφή σου.

 Τελικά όλα τα στοιχεία του χαρακτήρα σου που είχαν σαν αποτέλεσμα να μπαίνεις τιμωρία κάθε τρεις και λίγο σαν παιδί, τα διατήρησες και σαν ενήλικας. 'Ολα. Αναλλοίωτη η γκρίνια σου στο χρόνο. Τι γλυκό παιδί.

Posted in | 2 Comments

04-10-12

By | Published 4.10.12

Σκέψεις ενώ σιδερώνεις.

Η ζωή σου έχει τεράστια αξία. 
Ακριβώς όση έχει και η ζωή του Πακιστανού που σε παρακαλάει να πάρεις ένα πακέτο χαρτομάντηλα, ενώ περιμένεις στο φανάρι. Κι εσύ δεν του ρίχνεις ματιά.
Τόσο μεγάλη.
Η ζωή σου έχει όση αξία δίνεις στις ζωές των συνανθρώπων σου.

Να δίνεις μεγαλύτερη αξία στη ζωή σου. 

Posted in | Leave a comment

Σαξές

By | Published 3.10.12

Λίγες μέρες πριν κατακεραύνωσες το πάντα. Σήμερα όμως τα έχεις βάλει με έναν άλλον όρο. Την επιτυχία. Τι σκατά είναι αυτή η επιτυχία; 
Μπαίνεις στο Βικιλεξικό να ψάξεις την ετυμολογία της.


Δε σου κάνει εντύπωση εδώ που τα λέμε. 
Λίγο παρακάτω, δυο λέξεις: "Πραγματοποίηση στόχου". Δηλαδή με κάθε στόχο που θέτεις και τελικά πραγματοποιείς, κατακτάς την επιτυχία. Ο στόχος όμως για τον καθένα από εμάς είναι εντελώς διαφορετικός. Για κάποιον είναι η απόκτηση χρημάτων και υλικών αγαθών, για κάποιον άλλον η απόκτηση γνώσεων, για έναν τρίτο η απόκτηση εμπειριών, ή η εξερεύνηση του κόσμου, ή η εξερεύνηση του εαυτού. Ο στόχος μπορεί να είναι χίλια δυο διαφορετικά πράγματα. Και με τη λογική αυτή, μια και όλοι θέτουμε και πραγματοποιούμε κάποιους στόχους κατά τη διάρκεια της ζωής μας, είμαστε όλοι επιτυχημένοι.

Γιατί όμως εσύ έχεις την αίσθηση ότι ο όρος επιτυχία μοιάζει με μια κολόνα, πάνω στην οποία είναι κολλημένα αμέτρητα χαρτονομίσματα; Μια άψυχη και άχρωμη κατασκευή από τσιμέντο, που κρύβει όλες τις ανασφάλειές της κάτω από χιλιάδες ευρώ κι αμέτρητες ώρες εργασίας και ψυχικής εξαθλίωσης; Ενίοτε και ηθικής εξαθλίωσης. Γιατί αυτός που διοικεί μες στο ατσαλάκωτο κουστούμι του μια εταιρία  που του αποφέρει τεράστιο κέρδος θεωρείται επιτυχημένος, ενώ αυτός που έχει βαλθεί να γυρίσει τον κόσμο με ένα σακίδιο πλάτης και λίγα χρήματα που βγάζει εδώ κι εκεί μέσω προσωρινής "ασήμαντης" εργασίας, όχι; Γιατί το ένδυμα της επιτυχίας είναι ένα σκουρόχρωμο κουστούμι με ασορτί γραβάτα και όχι ένα t-shirt κι ένα τζιν; Τι είναι αυτό το πράγμα με τα χρήματα και την εικόνα που σήμερα δεν είναι ταυτόσημα μόνο με την επιτυχία, αλλά δυστυχώς ακόμα και με την ευτυχία; Τι δεν έχεις βιώσει ακόμα; Τι δεν έχεις κατανοήσει; Τι χρειάζεται να μάθεις για να βγεις από αυτήν την πλάνη; Τι δεν έχεις αισθανθεί που θα σε ταρακουνήσει και θα σε ξυπνήσει από τον βαθύ ύπνο; Τι είναι αυτό που σου λείπει και δεν έχεις ανακαλύψει, υποκαθιστώντας το με άψυχα πράγματα και ψαρωτικές μάσκες; Γιατί, αν και τόσο επιτυχημένος, είσαι τόσο αδιάφορος στα μάτια μου; Πώς την πάτησες έτσι;

Posted in | Leave a comment
Από το Blogger.

Search

Swedish Greys - a WordPress theme from Nordic Themepark. Converted by LiteThemes.com.