Με αφορμή το 19ο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, βρέθηκες για λίγες μέρες στην ανακαινισμένη από τη μαμά αυλή της γιαγιάς με την κούνια με τα εμπριμέ μαξιλάρια. (Ακολουθεί μεγάλη πρόταση). Καμία κούνια δε θα καταφέρει ποτέ να ξεπεράσει εκείνη που βρισκόταν για χρόνια στο μπαλκόνι του σπιτιού σας και την οποία είχες μετατρέψει σε κρεβάτι τις μέρες που ανάρρωνες όταν σε ηλικία πέντε ετών έπεσες στα τσιμεντένια σκαλοπάτια του νηπιαγωγείου, ενώ έκανες κουτσό, κι έσπασες τα δόντια σου. Εκεί έτρωγες τα παγωτά σου γιατί έτσι είχε υποδείξει ο γιατρός, εκεί ξάπλωνες για να σε περιποιείται η μαμά σου, εκεί έμαθες ότι δε βλάπτει να σπας τίποτα πού και πού προκειμένου να έχεις όλη την προσοχή στραμμένη επάνω σου. Λίγους μήνες μετά βγήκαν τα καινούρια σου δόντια και... ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Ό,τι κι αν σπάσει ξανακολλά. Το θέμα είναι αν μπορείς να κοιτάζεις τη ρωγμή δίχως να σου προκαλεί εκνευρισμό και φόβο ότι ανά πάσα στιγμή και με την παραμικρή άτσαλη κίνηση θα γίνει χίλια κομμάτια. Γιατί μπροστά στο φόβο τύφλα να 'χει η ρωγμή. Κι εσύ επικεντρώνεσαι πάντα σ' αυτήν. Ποιο δάσος; Εσύ δε βλέπεις ούτε το δέντρο. Μόνο την κουφάλα στον κορμό του βλέπεις. Βάλε τουλάχιστον μέσα το χέρι σου να δεις τι θα βγάλεις. Το πολύ πολύ από την τρομάρα σου να τρέξεις βολίδα στην κούνια που επουλώνονται οι πληγές. Εκείνη, την πορτοκαλί.
Ό,τι κι αν σπάσει ξανακολλά. Το θέμα είναι αν μπορείς να κοιτάζεις τη ρωγμή δίχως να σου προκαλεί εκνευρισμό και φόβο ότι ανά πάσα στιγμή και με την παραμικρή άτσαλη κίνηση θα γίνει χίλια κομμάτια. Γιατί μπροστά στο φόβο τύφλα να 'χει η ρωγμή. Κι εσύ επικεντρώνεσαι πάντα σ' αυτήν. Ποιο δάσος; Εσύ δε βλέπεις ούτε το δέντρο. Μόνο την κουφάλα στον κορμό του βλέπεις. Βάλε τουλάχιστον μέσα το χέρι σου να δεις τι θα βγάλεις. Το πολύ πολύ από την τρομάρα σου να τρέξεις βολίδα στην κούνια που επουλώνονται οι πληγές. Εκείνη, την πορτοκαλί.
Δημοσίευση σχολίου