Να σταματήσεις για λίγο να γράφεις μπας και ζήσεις όλα όσα σκέφτεσαι, νιώθεις κι ονειρεύεσαι. Ακόμα κι αυτά που φοβάσαι και ξορκίζεις, αν χρειάζεται.
Μακάρι να μη χρειαστεί.
Να βιώσεις ξανά τα συναισθήματα που επιμένεις να ανασύρεις από το παρελθόν σε μια προσπάθεια να μην τα ξεχάσεις.
Ακόμα και οι αναμνήσεις σου πάλιωσαν, τόσο πίσω σκαλίζεις. Δυσκολεύεσαι να θυμηθείς πρόσφατες αναμνήσεις, σαν να μην έχουν αξία να τις θυμάσαι, σαν να μην έχουν λόγο ύπαρξης. Ή μπορεί και να μην υπήρξαν ποτέ.
Πού είναι οι αναμνήσεις σου από το περσινό Καλοκαίρι; Πού είναι οι αναμνήσεις της τελευταίας Πρωτοχρονιάς; Ούτε που τη θυμάσαι την τελευταία Πρωτοχρονιά.
Μονάχα όσα ευχήθηκες να σου φέρει.
Θα πας να φτιάξεις καινούριες αναμνήσεις το φετινό Καλοκαίρι, αναμνήσεις που θα αξίζει να θυμάσαι και να διηγείσαι, αναμνήσεις ομορφότερες από αυτές που επιμένεις να σκαλίζεις, εκείνες τις αλλοιωμένες που εξιδανικεύουν και αδικούν ανθρώπους.
Τόσο παλιές που δεν είσαι καν σίγουρη αν είναι αληθινές.
Δημοσίευση σχολίου