Σήμερα όλοι μιλούν για τη συναυλία των Red Hot Chili Peppers το Σεπτέμβρη του 2012 στο ΟΑΚΑ. Λογικό αν σκεφτείς ότι έχουν χαρακτηριστεί ως το μεγαλύτερο συναυλιακό απωθημένο των Ελλήνων. Τι κι αν μεγάλωσαν κι αυτοί, τι κι αν έχουν περάσει 12 ολόκληρα χρόνια απ'το Californication, το ΟΑΚΑ θα γεμίσει κόσμο. Τρελαίνομαι ρε συ για συναυλίες, ειδικά για τέτοιες συναυλίες, μεγάλες, που μαζεύουν χιλιάδες κόσμου και γίνονται πάντα σε ανοιχτό χώρο γιατί εδώ που τα λέμε πού να κλείσεις και να χωρέσεις τους RHCP!!!
Γυρνάς λοιπόν απ' τη δουλειά, κάνεις ένα ντουζάκι, φοράς ένα τζιν, ένα t-shirt και τα πενταβρώμικα all-star σου, ξεθάβεις κάτι τεράστια βραχιόλια και μια κορδέλα για τα μαλλιά που είχες αγοράσει ένα Καλοκαίρι από την Αμοργό και προσπαθείς να μιμηθείς το "rock chic" στυλ που έχεις δει στα περιοδικά. Μάταια! Τελικά παίρνεις απόφαση πως δεν είσαι εσύ για τέτοια, βάζεις στην τσέπη σου το εισιτήριο, το οποίο παίζει και να μη θυμάσαι που έχεις καταχωνιάσει γιατί το έχεις προμηθευτεί μήνες πριν και βγαίνεις απ'το σπίτι σιγοτραγουδώντας το αγαπημένο σου τραγούδι, που αν δεν παίξουν δε θα τους το συγχωρέσεις ποτέ.
Μπαίνεις στο γεμάτο τρένο με προορισμό το σταθμό Ειρήνη, όπου κι αδειάζουν τα βαγόνια αμέσως μόλις ανοίξουν οι πόρτες. Περπατάς προς το ΟΑΚΑ ανάμεσα σε πλήθος κόσμου, χαιρετάς μερικούς γνωστούς που στάνταρ θα βρεις στο διάβα σου, συμμαθητές, συμφοιτητές, πρώην συναδέλφους και πρώην γκόμενους, και η διαδρομή για την είσοδο στην αρένα μοιάζει ατελείωτη. Τελικά στέκεσαι υπομονετικά στην ουρά για τον έλεγχο των εισιτηρίων και κάποια στιγμή μπαίνεις επιτέλους στο γήπεδο. Κίνηση πρώτη: Εντοπίζεις τις τουαλέτες για να μη χάσεις χρόνο μετά. Και τώρα που το σκέφτεσαι μήπως να πήγαινες τώρα που δε θα 'χει ουρά και ενδεχομένως να είναι ακόμα αξιοπρεπείς. Κίνηση δεύτερη: Εντοπίζεις το stand της Heineken. Διστάζεις για μια στιγμή γιατί η μπύρα σου φέρνει συχνοουρία, αλλά τελικά δε μπορείς ν'αντισταθείς. Αν δεν πιείς μπύρα τώρα, πότε θα πιείς δηλαδή!! Κίνηση τρίτη: Βγάζεις κινητό και παίρνεις έναν απ'τους φίλους που είναι μέσα μήπως καταφέρεις και τους εντοπίσεις στο χάος. Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Στέκονται λεέι δεξιά από τους ηχολήπτες και διαγώνια μπροστά, πίσω από έναν τύπο με αφάνα. Μα ποιός λογικός άνθρωπος πάει και στέκεται σε συναυλία πίσω από μια αφάνα, ευτυχώς που έχουν και σένα να τους οργανώσεις. Τελικά κινείσαι κατά προσέγγιση και κάποια στιγμή εντοπίζεις τον ψηλό της παρέας και καταφέρνεις να πας δίπλα τους. Σου έχει χυθεί η μισή μπύρα, έχεις σπρώξει 5-6, σε έχουν πατήσει 2-3, αλλά έχεις πλέον πάρει τη θέση σου στην αρένα. Σε πιάνει ένας μικρός εκστασιαμός μαζί με τους φίλους σου για το live που θα ακολουθήσει κι αρχίζει η αναμονή.
Κι ενώ περιμένεις, η φίλη σου σου λέει πως είδε τον πρώην της με τη νυν, αλλά δεν του μίλησε αν και θα τώρα που το ξανασκέφτεται θα έπρεπε για να της μπει στο μάτι, εσύ της λες πως πέτυχες εκείνη την κομπλεξική συνάδελφο από την προηγούμενη δουλειά που σε έθαβε πίσω από την πλάτη σου και ποτέ δεν τη χώνεψες και η τύπισσα δίπλα κράζει το γκόμενο της γιατί χθες βράδυ δε σήκωνε το τηλέφωνο. Τελικά κάποια στιγμή οι κουβέντες σταματούν και βγαίνει στη σκηνή το support. Κανείς δεν πολυνοιάζεται γι αυτούς εδώ που τα λέμε, αλλά προσπαθούν κι αυτοί να σε βάλουν στο κλίμα. Λες και το χρειάζεσαι. Όταν πλέον κατέβουν κι αυτοί από τη σκηνή έχεις πιεί τη μπύρα, έχεις καπνίσει 10 τσιγάρα, έχουν αρχίσει να σε πονάνε τα πόδια σου και φυσικά ήδη κατουριέσαι. Και κάποτε φτάνει επιτέλους η ώρα που κάτι συμβαίνει στα φώτα, στον ήχο, στην ατμόσφαιρα που προμηνύει την έναρξη του σόου. Και καθώς βγαίνει το συγκρότημα στη σκηνή αρχίζει το παραλήρημα.
Δε νομίζω ότι μπορείς να νιώσεις το συναίσθημα αυτό κάτω από οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες. Ουρλιάζεις, χοροπηδάς, χειροκροτάς, θες να κλάψεις απ'την συναισθηματική φόρτιση και νομίζεις πως θα σπάσει η καρδιά σου. Και νιώθουν όλοι δίπλα σου και παραδίπλα σου και πίσω σου και μπροστά σου το ίδιο. Μαγεία! Ξεχνάς και κούραση και κατούρημα και άγχη και σκοτούρες, τα πάντα. Είσαι στο εδώ και τώρα, αγαπάς όλον τον κόσμο. Κι αν χύσουν τη μπύρα πάνω σου χαμογελάς, κι αν αρχίσει να σε πονά η σπλήνα σου από τα χοροπηδητά τα πόδια σου δεν υπακούνε, τα χέρια σου είναι κατακόκκινα από το χειροκρότημα κι ο λαιμός σου πάει να κλείσει από τις φωνές. Κι ευτυχισμένη όπως είσαι ανάμεσα στο πλήθος, εύχεσαι αυτό που ζεις να μην τελειώσει ποτέ!
