Δεν αντέχεται το απόλυτο σκοτάδι με μάτια ανοιχτά. Μόνο στο μαύρο κλείνεις ταυτόχρονα και τα δυο μάτια. Που δεν το λες χρώμα, το λες απουσία.
Και θυμάσαι εκείνο το βράδυ στο χορό που χορεύατε τα χρώματα. Και μετά σας ζητήθηκε να χορέψετε την απουσία τους. Κι έμεινες να φέρνεις βόλτες μες στο δωμάτιο περπατώντας σαν κουρδισμένη. Σαν να έμεινες χωρίς αισθήσεις. Χωρίς ακοή, όραση, γεύση. Σαν να μην υπήρχε εξωτερικό περιβάλλον. Σαν να σου γύρισαν τα μέσα έξω. Κι επέμενες να περπατάς από φόβο· πως αν σταματήσεις όλα θα τελειώσουν, θα σβήσουν.
Πέρασαν χρόνια από τότε.
Δημοσίευση σχολίου