Αμίλητη σε μια γωνιά, παρατηρεί το
πλήθος. Με τα μάτια ορθάνοιχτα τρυπά τους τοίχους της αίθουσας. Αν και
διαπεραστικό, το βλέμμα της είναι τρυφερό και δεκτικό σε ό,τι αντικρίζει.
Καθισμένη σε μια καρέκλα, με τα πόδια να κρέμονται και τις μύτες τους να
γλείφουν μετά βίας το πάτωμα, η Φαίδρα θυμίζει φοβισμένη μαθήτρια. Τα
σταυρωμένα χέρια της χαμηλά στην κοιλιά και το αδιάφορο ντύσιμό της ενισχύουν
ακόμα περισσότερο την απουσία αυτοπεποίθησης και θηλυκότητας που εκπέμπει. Δεν
την πλησιάζει κανείς. Δεν την νοιάζει καθόλου.
Τα μαύρα μακριά μαλλιά και τα καστανά
της μάτια, τα λεπτά της χείλη και τα έντονα ζυγωματικά, το μέτριο ανάστημά της
και το αδύνατο δίχως καμπύλες σώμα της, συνθέτουν μια γυναικεία μορφή
συνηθισμένη κι αδιάφορη, που χάνεται εύκολα στο πλήθος. Κι όμως· η έντονη απάθεια στο πρόσωπό της και η παντελής έλλειψη
εκφράσεων, οι αργές και μειλίχιες κινήσεις της που καταργούν την έννοια του
χρόνου και ο επίμονος, όλο αδιακρισία, τρόπος που εξετάζει τον κόσμο γύρω της,
είναι χαρακτηριστικά που δεν της επιτρέπουν να περνά απαρατήρητη. Και είναι με
αυτές τις ποιότητες που ελκύει καθημερινά στο ιατρείο της δεκάδες κόσμου.
Η Φαίδρα δίνει στους ασθενείς της την
αίσθηση ότι ζει κι αναπνέει μέσα στο νερό. Είναι ο υδάτινος τοίχος που την
προστατεύει και την αποξενώνει, ενώ ταυτόχρονα την συνδέει με τον υπόλοιπο κόσμο.
Είναι το υγρό στοιχείο μέσα στο οποίο αισθάνεται οικειότητα και σιγουριά, εκεί
όπου βρίσκεται σε απόλυτη επαφή με το συναίσθημα. Και είναι μέσα από αυτό που
ζει και εξελίσσεται. Οι καθημερινές ιστορίες των ασθενών της, η συνεχόμενη πάλη
με τα συναισθήματα και τα ένστικτα που τους κυριεύουν, η αγωνιώδης προσπάθειά
τους να τα εκλογικεύσουν και να τα νικήσουν, είναι για τη Φαίδρα πολύτιμη
τροφή. Είναι η δύναμή τους, που αρνούνται κι απωθούν. Κι εκείνη την αρπάζει λαίμαργα
και την κάνει δική της.
Το δωμάτιο έχει πλέον γεμίσει
ασφυκτικά με τους καλεσμένους του αδερφού της για τα τριακοστά έκτα γενέθλιά
του. Εκείνη εξακολουθεί να εξετάζει το άγνωστο πλήθος που μιλάει αδιάκοπα,
δημιουργώντας ένα συνεχόμενο, ενοχλητικό βουητό στα αυτιά της. Άθελά της
φαντάζεται νερό να πλημμυρίζει το δωμάτιο, συνοδευόμενο από απόλυτη σιωπή. Οι
καλεσμένοι θυμίζουν πια έμβρυα μέσα σε αμνιακό σάκο. Ένας προς έναν "ξεγυμνώνονται" μπροστά
της. Όλες οι αδυναμίες, οι φόβοι, τα πάθη και οι εμμονές τους βρίσκονται
εκτεθειμένα μπροστά στα μάτια της. Τα δάκρυα τους δε φαίνονται μες στο νερό.
Εκείνη όμως τα βλέπει.
Δημοσίευση σχολίου