Μεγάλη χαρά να νιώθεις ότι ξεμπλέκεσαι κι ανθίζεις πέρα από όσα περιμένουν οι άλλοι από εσένα. Να αναπτύσσεις έναν εαυτό που έχει στοιχεία που δε θυμίζουν τίποτα από τη μητέρα και τον πατέρα σου, όσο κι αν τους αγαπάς. Να εκφράζεις ελεύθερα κομμάτια δικά σου που δεν πολύ-ταιριάζουν με το περιβάλλον που σε μεγάλωσε και παρόλα αυτά να βρίσκουν σιγά-σιγά τη θέση τους σε αυτό. Να αποδέχεσαι τη διαφορετικότητά σου με τόση αγάπη που να μη δίνεις άλλη επιλογή σε αυτούς που σε αγαπούν από το να την αποδεχτούν κι εκείνοι.
Αχ, και όλα αυτά να γίνονται συνειδητά ενώ «απλώς» χορεύεις.
Δημοσίευση σχολίου