Ξέχασα να σου πω ότι έχασα τη δουλειά μου αυτόν τον μήνα. "Έχασα". Βασικά δεν το ξέχασα, αλλά ξέρεις πώς είναι αυτά. Πόσες ενοχές κουβαλά η λέξη "απολύθηκα" ακόμα και σήμερα που ακούγεται τόσο συχνά από ανθρώπους κάθε ηλικίας, επαγγελματικής εμπειρίας και μόρφωσης.
Αλλά οι ενοχές, ενοχές.
Για λάθος επιλογές, για έλλειψη επιμονής, πρωτοβουλίας και ρίσκου, για υπέρμετρη αισιοδοξία, για αποπροσανατολισμό, για μοιρολατρία, για λάθος επιλογές, για λάθος επιλογές, για λάθος επιλογές.
Και ενοχές επειδή δεν λυπήθηκες. Ούτε τον εαυτό σου, ούτε τους γονείς σου που στενοχωριούνται περισσότερο από εσένα που δεν στενοχωρήθηκες, ούτε τα πτυχία σου που κόστισαν χρόνο και χρήμα.
Κάποιος έρχεται και τραβά απότομα την καρέκλα που κάθεσαι. Και πέφτεις κάτω. Και συνειδητοποιείς πόσο είχε πιαστεί ο κώλος σου (sorry) στη συγκεκριμένη θέση όταν το χτύπημα είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεσαι για να "ξυπνήσουν" οι κοιμισμένοι μύες. Για να ενεργοποιηθείς. Όχι για να στύψεις το μυαλό σου να κατεβάσει ιδέες για όσα μπορείς να κάνεις, αλλά για να δώσεις την ευκαιρία στην καρδιά σου να σου ψιθυρίσει τι θέλεις να κάνεις. Ακόμα κι αν αυτό που θέλεις εκ πρώτης όψεως δε μοιάζει και πολύ εφικτό ή κερδοφόρο, ακόμα κι αν το μυαλό βάζει ένα σωρό τρικλοποδιές κι εμπόδια. Ας γίνει ξεκάθαρο το θέλω κι ας μείνει κλεισμένο στην ντουλάπα, αν και δεν είναι αυτός ο λόγος ύπαρξής του.
Δεν απολύθηκες λόγω κρίσης. Απολύθηκες γιατί ήσουν στη λάθος θέση, γιατί ο κύκλος έκλεισε, γιατί ήρθε η ώρα. Όπως στις ταινίες, που κάποιος σκουντά τον πρωταγωνιστή στον ώμο και του λέει όλο νόημα: "It's time". Είναι η ώρα να βγεις στη σκηνή, να κάνεις ένα μεγάλο ριψοκίνδυνο άλμα, να μπεις σε ένα τρένο που θα σε πάει μακριά, να πεις αντίο σε έναν αγαπημένο άνθρωπο... ή απλά να σταματήσεις να βλέπεις τόσες αμερικάνικες ταινίες.
Μια φορά πάντως, "It's time".
Δημοσίευση σχολίου