Δεκάξι φορές χτύπησε το κουδούνι. Κι εσύ, σιωπηλή πίσω από την πόρτα, να ελπίζεις πως κάθε νέο χτύπημα είναι και το τελευταίο. Ούτε τολμάς να κοιτάξεις από το ματάκι της πόρτας, σίγουρη πως δεν είναι για καλό.
Ποιος μπορεί να γλιτώσει από την αλήθεια; Είναι η δύναμή της ανίκητη. Θα σε βρει όπου κι αν κρύβεσαι. Σαν εφιάλτης μες στον ύπνο σου, σαν τα ανεξήγητα δάκρυα που δε μπορείς να συγκρατήσεις, σαν τους επίμονους πονοκεφάλους που σε ταλαιπωρούν, σαν τις σκέψεις που σε βασανίζουν και προσπαθείς μάταια να απωθήσεις. Μα είναι η αλήθεια τόσο επίμονη κι επιβλητική, τόσο αναίσθητη και σαρωτική που, όσο κι αν αντιστέκεσαι, είναι τελικά αδύνατο να αγνοήσεις την παρουσία της.
Μια μέρα θα την ευγνωμονείς. Τη μέρα που θα την αποδεχθείς.
Δημοσίευση σχολίου