Archive for Ιουλίου 2013

24-07-13

By | Published 24.7.13

Με αφορμή το 19ο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, βρέθηκες για λίγες μέρες στην ανακαινισμένη από τη μαμά αυλή της γιαγιάς με την κούνια με τα εμπριμέ μαξιλάρια. (Ακολουθεί μεγάλη πρόταση). Καμία κούνια δε θα καταφέρει ποτέ να ξεπεράσει εκείνη που βρισκόταν για χρόνια στο μπαλκόνι του σπιτιού σας και την οποία είχες μετατρέψει σε κρεβάτι τις μέρες που ανάρρωνες όταν σε ηλικία πέντε ετών έπεσες στα τσιμεντένια σκαλοπάτια του νηπιαγωγείου, ενώ έκανες κουτσό, κι έσπασες τα δόντια σου. Εκεί έτρωγες τα παγωτά σου γιατί έτσι είχε υποδείξει ο γιατρός, εκεί ξάπλωνες για να σε περιποιείται η μαμά σου, εκεί έμαθες ότι δε βλάπτει να σπας τίποτα πού και πού προκειμένου να έχεις όλη την προσοχή στραμμένη επάνω σου. Λίγους μήνες μετά βγήκαν τα καινούρια σου δόντια και... ούτε γάτα ούτε ζημιά. 

 Ό,τι κι αν σπάσει ξανακολλά. Το θέμα είναι αν μπορείς να κοιτάζεις τη ρωγμή δίχως να σου προκαλεί εκνευρισμό και φόβο ότι ανά πάσα στιγμή και με την παραμικρή άτσαλη κίνηση θα γίνει χίλια κομμάτια. Γιατί μπροστά στο φόβο τύφλα να 'χει η ρωγμή. Κι εσύ επικεντρώνεσαι πάντα σ' αυτήν. Ποιο δάσος; Εσύ δε βλέπεις ούτε το δέντρο. Μόνο την κουφάλα στον κορμό του βλέπεις. Βάλε τουλάχιστον μέσα το χέρι σου να δεις τι θα βγάλεις. Το πολύ πολύ από την τρομάρα σου να τρέξεις βολίδα στην κούνια που επουλώνονται οι πληγές. Εκείνη, την πορτοκαλί.

Posted in | Leave a comment

12-07-13

By | Published 12.7.13

Έπεσα πάνω του. 
Βασικά, αυτό έπεσε πάνω μου. Με φόρα γλυκιά.



Grow Up
35/25cm  Aquarelle

Posted in | Leave a comment

Το δάσος με τα δεμένα χέρια

By | Published 9.7.13

Δεν έχουν κλαδιά τα δέντρα σε τούτο το δάσος. Σαν άνθρωποι δίχως χέρια.

«Έχεις δοκιμάσει να δέσεις τα χέρια σου»;

Κι έδεσε τα χέρια της στον κορμό ενός δέντρου. 

Λίγα λεπτά αργότερα ένιωθε τον πόνο του που δε μπορούσε να ανταποδώσει την αγκαλιά της. Κι εκείνη άρχισε να το σκαρφαλώνει, χρησιμοποιώντας την τραχιά επιφάνειά του για να βρίσκει στήριξη σε κάθε της βήμα προς τα πάνω. Και με τη βοήθεια του δέντρου κατάφερε να φτάσει ψηλά, στα κλαδιά που έλειπαν, στα δεμένα του χέρια. Και κάθισε εκεί, στην κορφή του κι έβαλε όλη της την τέχνη για να το παρηγορήσει σχετικά με την αδυναμία του, την έλλειψή του. Του μίλησε για την απεριόριστη θέα, για τον αέρα - που ακόμα και δυνατός - δε μπορεί να λυγίσει τα κλαδιά του, για την όμορφη ιδιαιτερότητά του, για τα δέντρα γύρω του που μοιράζονται την ίδια θλίψη μ' εκείνο, για τη φήμη του δάσους και τους επισκέπτες που έρχονται από μακριά μόνο και μόνο για να θαυμάσουν τη σπάνια ομορφιά του.

Το δάσος με τα δεμένα χέρια. Έτσι είναι καταγεγραμμένο στους τουριστικούς οδηγούς της περιοχής, δεκάδες χρόνια τώρα, προσελκύοντας χιλιάδες κόσμου. Κι εκεί, ανάμεσα στους πανύψηλους κορμούς, οι επισκέπτες παρατηρούν τα δικά τους χέρια σαν να τα βλέπουν για πρώτη φορά, τα κουνάνε στον αέρα, αγκαλιάζουν τα δέντρα και τους συνταξιδιώτες τους και κλαίνε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου από ευγνωμοσύνη.

Αυτό είναι το μυστικό του δάσους. Το πολύτιμο δώρο του σε όποιον αποφασίσει να περιηγηθεί μέσα του. Η απέραντη αγάπη για το σώμα, τον συνάνθρωπο και τη φύση. Η αγάπη που απλώνεται ανάμεσα στα δέντρα και χαϊδεύει τα αυλάκια των κορμών τους. Το ανεμπόδιστο κλάμα των επισκεπτών, καθαρτικό κι απελευθερωτικό όσο ποτέ πριν. Και τα αμέτρητα δάκρυα που ποτίζουν τη γη και τρέφουν τις ρίζες των δέντρων. 

Κι αποχωρούν με ησυχία και πληρότητα για όσα πήραν και όσα έδωσαν, δίχως να τα ζυγίσουν για να δουν ποιος είναι τελικά ο κερδισμένος. Χωρίς καλά-καλά να συνειδητοποιούν την προσφορά τους στο δάσος, αλλά και το πολύτιμο δώρο του σε εκείνους. 

Τα όμορφα πράγματα που συμβαίνουν είτε είσαι σε θέση να τα αντιληφθείς και να τα κατανοήσεις, είτε όχι. Αυτά, τα μαγικά.

Posted in | Leave a comment

Το παιδί

By | Published 3.7.13

Όσο υπάρχουν οι γονείς σου, θα είσαι για πάντα παιδί. Ακόμα κι αν έχεις γίνει ο ίδιος γονιός, ακόμα κι αν βλέπεις το πρόσωπο και το σώμα σου να γερνούν, ακόμα κι αν οι υποχρεώσεις και τα προβλήματα της καθημερινότητας αφαιρούν από πάνω σου κάθε τι παιδικό. Και πόση ανάγκη έχεις να νιώθεις παιδί; Όσα κεράκια κι αν σβήσεις, όσες ερωτικές αποτυχίες κι αν έχεις στο ενεργητικό σου, όσες γνώσεις και πτυχία και να μετράς, όσο και να παραπονιέσαι που σου συμπεριφέρονται ακόμα και τώρα λες και είσαι 10 χρονών. Κατά βάθος εύχεσαι ποτέ να μη σταματήσουν, εύχεσαι να είναι πάντα σε θέση να σου δίνουν αχρείαστες συμβουλές, να γκρινιάζουν για την αδυναμία σου να χειριστείς τα πρακτικά θέματα της καθημερινότητας, να σου υπενθυμίζουν πόσο ανεύθυνη κι ανώριμη είσαι. Λες και επιμένουν ακόμα και τώρα να αλλάξουν τις κακές σου συνήθειες και τα δύσκολα στοιχεία του χαρακτήρα σου για να νιώθουν ασφαλείς πως θα τα καταφέρεις όταν δε θα είναι πια εδώ. Λες και προσπαθούν να σε προετοιμάσουν για την "ενηλικίωσή" σου.

Κι έχει το σπίτι σου το πατρικό μιαν αύρα οικεία και γλυκιά που όσα σπίτια κι αν αλλάξεις όμοια της δε θα βρεις. Και είναι το παιδικό σου κρεβάτι που ξεκουράζεσαι όπως σε άλλο κανένα. Και είναι και το φαγητό της μαμάς και του μπαμπά που νιώθεις πως σε θρέφει περισσότερο από κάθε τι. Είναι η μυρωδιά, το φως, οι αναμνήσεις, τα αντικείμενα που το καθιστούν ιδανικό καταφύγιο, μια φωλιά που επουλώνει πληγές. Ένας χώρος πλημμυρισμένος με αγάπη για τα μέλη που τον κατοικούν.


Πόσο γκρινιάζεις πότε-πότε, πόσο δεν εκτιμάς, πόσο ξεχνάς και πόσο δεν απολαμβάνεις όλα όσα θεωρείς δεδομένα μες στην οικογένεια; 
Πόσες φορές έχεις αναβάλλει το σ'αγαπώ και το συγγνώμη; Εκεί που έμαθες τη σημασία τους και την αξία που έχουν τούτες οι λέξεις στη ζωή σου. 
Πόσες αγκαλιές δεν έχουν γίνει; Πόσα μπράβο δεν έχουν ακουστεί; Πόσα δάκρυα έχουν κρυφτεί ανάμεσα στα μέλη της; Γιατί;

Posted in | 1 Comment

Και τώρα τι;

By

Η ίδια σκέψη μετά το τέλος κάθε "μεγάλου" γεγονότος της ζωής σου. Μετά από ένα πολύ-αναμενόμενο μακρινό ταξίδι, μία έντονη σχέση, την καθιερωμένη - χρόνια τώρα - παράσταση χορού που ακολουθεί στο τέλος των μαθημάτων, το γάμο της αδερφής σου ή της καλύτερης σου φίλης. Πολύ φοβάσαι ότι μπορεί να κάνεις την ίδια σκέψη και μετά τον δικό σου γάμο... ίσως γι αυτό τον αποφεύγεις και σε αποφεύγει.

Όταν τελειώνει κάτι στο οποίο βάζεις όλη σου την ενέργεια για αρκετά μεγάλο διάστημα, σε κάτι που αγαπάς και ανυπομονείς να συμβεί, κάθεσαι με το ίδιο κενό. Τις μέρες που ακολουθούν πάντα το ίδιο κενό. Ακόμα κι αν έχεις κουραστεί, ακόμα κι αν λίγες μέρες πριν ευχόσουν να τελειώσει, να μπει και πάλι η ζωή σου σε συνηθισμένους ρυθμούς. Ακόμα κι αν έχεις αφήσει πίσω άλλα πράγματα, εκκρεμότητες, συναντήσεις με φίλους που έχασες επειδή ήσουν ολοκληρωτικά δοσμένη σε αυτό που τώρα τέλειωσε.

Και τώρα τι;


Μήπως δίνεσαι σε ανθρώπους και καταστάσεις περισσότερο από όσο μπορείς να αντέξεις όταν έρθει το τέλος; Μήπως ο χρόνος που χρειάζεσαι για να επανέλθεις σε φυσιολογικούς ρυθμούς είναι δυσανάλογος με αυτόν που ξοδεύεις κατά τη διάρκεια; Μήπως χάνεις τις ισορροπίες; Αλλά μήπως θα μπορούσες να ζήσεις κι αλλιώς; Μήπως θα μπορούσες να βιώσεις τα ίδια έντονα συναισθήματα αν κρατούσες σε όλα το μέτρο; Αν στην αρχή της διαδρομής το μυαλό σου βρισκόταν ήδη στο τέλος; Αν έδινες μόνο τα μισά και κρατούσες τα υπόλοιπα για να γεμίσεις το κενό που ακολουθεί;

Και γιατί πρέπει σώνει και καλά να γεμίσεις το κενό με κάτι; Γιατί δεν το αφήνεις να υπάρχει ως έχει; Κενό. Ποιο είναι το πρόβλημα σου με το κενό; Ποιος είναι ο λόγος που δεν το αντέχεις; Γιατί δεν το εκμεταλλεύεσαι προς όφελός σου; Γιατί φοβάσαι να μπεις μέσα του και να το εξερευνήσεις; Γιατί αποφεύγεις να συντονιστείς με την ησυχία που το συνοδεύει; Με την ησυχία που σε συνδέει με όλους εκείνους τους λόγους για τους οποίους επιλέγεις να δίνεσαι ή όχι ολοκληρωτικά, να κινείσαι μες στα όρια ή χωρίς κανένα μέτρο, να φοβάσαι να προσεγγίσεις το κενό ή ενίοτε να το αποζητάς για να ξαποσταίνεις μέσα του; 

Ποιος περιμένεις να βρει τις απαντήσεις για σένα;


Posted in | Leave a comment
Από το Blogger.

Search

Swedish Greys - a WordPress theme from Nordic Themepark. Converted by LiteThemes.com.