Μοναξιά. Ένα θέμα που σου προκαλεί τρόμο. Μια λέξη που φέρνει αστραπιαία δάκρυα στα μάτια σου. Ακόμα και τώρα που πήρες την απόφαση να γράψεις γι αυτήν δεν είσαι σίγουρη ότι έκανες καλά. Πώς θα καταφέρεις να αναφερθείς σ' εκείνη προστατεύοντας τον εαυτό σου από τον όγκο έκθεσης που τη συνοδεύει; Πώς θα καταφέρεις να περιγράψεις ένα τέτοιο συναίσθημα προσποιούμενη πως δε σε αφορά; Πώς θα καταφέρεις να γλιτώσεις τον οίκτο του αναγνώστη κολυμπώντας στα νερά της;
Τη μοναξιά τη νιώθεις σαν νερό που πιέζει το δέρμα του προσώπου σου σε μια προσπάθεια να εκτονωθεί. Και ένα κενό, μια απάθεια στην έκφραση που δεν επιτρέπει την εκτόνωσή του. Μονάχα τα μάτια υγραίνονται λίγο, αλλά μέχρι εκεί. Ως εκεί. Μια ακινησία, μια σιωπή. Μια σιωπή που σε κουράζει γιατί γνωρίζεις πως μπορείς να τη σπάσεις μόνο με τη δική σου φωνή. Μια φωνή που ακούς μονάχα εσύ, ακόμα κι αν είσαι περιτριγυρισμένη από ανθρώπους. Πόση μοναξιά έχεις νιώσει όντας περιτριγυρισμένη από ανθρώπους; Το είδος αυτό της μοναξιάς που σου προκαλεί ενοχές. Το είδος αυτό που, είτε σε πιέζει να καταβάλεις ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια ώστε να συνδεθείς μαζί τους, είτε σε προτρέπει ν' αποσυρθείς σε τόπο ασφαλή, γνώριμο, δικό σου.
Η μοναξιά είναι συναίσθημα που έρχεται και σε βρίσκει όταν χάνεται η κατανόηση και η αποδοχή. Ένα συναίσθημα που σε κυριεύει όταν ο καθένας ακούει μονάχα τη δική του φωνή. Και παρασύρεσαι κι εσύ κάνοντας το ίδιο κι όσο απομονώνεις τη φωνή σου τόσο πιο μόνη νιώθεις.
Η μοναξιά σε κατακλύζει όταν η κοινή λογική, η αντικειμενικότητα και το αυτονόητο κάνουν πάρτι. Κάνουν πάρτι μα δεν κάνουν ποτέ πίσω. Επιμένουν λες και τους ανήκει το σύμπαν, σακατεύουν την αποδοχή και απορρίπτουν τη διαφορετικότητα ως παράλογη, ανόητη κι ανώριμη. Και τότε η διαφορετικότητα γίνεται αποξένωση, γίνεται μοναξιά.
Η μοναξιά σε βασανίζει τις ίδιες ώρες που σε βασανίζει το εγώ. Παραδόξως όσο το δεύτερο μεγαλώνει, τόσο πιο αδύναμη και μόνη νιώθεις.
Ένα περίεργο πράγμα.
Η μοναξιά είναι συναίσθημα που έρχεται και σε βρίσκει όταν χάνεται η κατανόηση και η αποδοχή. Ένα συναίσθημα που σε κυριεύει όταν ο καθένας ακούει μονάχα τη δική του φωνή. Και παρασύρεσαι κι εσύ κάνοντας το ίδιο κι όσο απομονώνεις τη φωνή σου τόσο πιο μόνη νιώθεις.
Η μοναξιά σε κατακλύζει όταν η κοινή λογική, η αντικειμενικότητα και το αυτονόητο κάνουν πάρτι. Κάνουν πάρτι μα δεν κάνουν ποτέ πίσω. Επιμένουν λες και τους ανήκει το σύμπαν, σακατεύουν την αποδοχή και απορρίπτουν τη διαφορετικότητα ως παράλογη, ανόητη κι ανώριμη. Και τότε η διαφορετικότητα γίνεται αποξένωση, γίνεται μοναξιά.
Η μοναξιά σε βασανίζει τις ίδιες ώρες που σε βασανίζει το εγώ. Παραδόξως όσο το δεύτερο μεγαλώνει, τόσο πιο αδύναμη και μόνη νιώθεις.
Ένα περίεργο πράγμα.
Δημοσίευση σχολίου