Ανοίγεις τα μάτια. Σηκώνεσαι απρόθυμα από το κρεβάτι και πηγαίνεις στο μπάνιο σέρνοντας βαριεστημένα τα πόδια σου στο πάτωμα. Κοιτάζεις το πρόσωπο σου στο καθρέπτη κι αναρωτιέσαι πώς θα σουλουπώσεις πάλι το ξεμαλλιασμένο κεφάλι σου. Προς το παρόν τραβάς τα μαλλιά σου πίσω όπως-όπως και πλένεις το πρόσωπό σου. Η γυάλα βρίσκεται ακουμπισμένη δίπλα σου πάνω στο πλυντήριο των ρούχων και περιμένει όπως κάθε πρωί να τραβήξεις στην τύχη από μέσα ένα χαρτάκι. Έτσι και σήμερα. Αναδεύεις με το χέρι σου τα χαρτάκια και τελικά επιλέγεις ένα από τον πάτο και το φέρνεις μπροστά σου. Το ξετυλίγεις αδιάφορα και διαβάζεις το μήνυμα. Κόκκινο - πάθος - ενθουσιασμός. Τέτοια ώρα τέτοια λόγια, σκέφτεσαι, αλλά έλα που έχεις δεσμευτεί απέναντι στον εαυτό σου και στη γυάλα να ακολουθείς την οδηγία του μηνύματος καθημερινά, βρέξει-χιονίσει. Πηγαίνεις στο υπνοδωμάτιο κι ανοίγεις τη ντουλάπα σου για να διαπιστώσεις με απογοήτευση πως το κόκκινο χρώμα απουσιάζει από τις ενδυματολογικές σου επιλογές. Τα μοναδικά κόκκινα ρούχα που μπορείς να διακρίνεις είναι μια ψιλή κρουαζέ ζακέτα κι ένα μακρύ πουλόβερ, που όμως παραείναι ζεστό για την εποχή. Κι ενώ στέκεσαι μπροστά στη ντουλάπα δίχως να σκέφτεσαι τίποτα, όπως συνηθίζεις να κάνεις και μπροστά στο ανοιχτό γεμάτο ψυγείο της μαμάς σου μη ξέροντας τι θέλεις να φας, θυμάσαι τα κόκκινα μποτάκια. Τα είχες αγοράσει ένα Σάββατο πριν 2-3 χρόνια από ένα πολυκατάστημα. Το χρώμα τους είχε τραβήξει το βλέμμα σου και παρόλο που η τιμή τους δεν ήταν ακριβώς αυτό που λες προσιτή, αποφάσισες πως πρέπει να τα αποκτήσεις. Έτσι κι έγινε, παρόλο τον ενθουσιασμό σου όμως δεν τα φοράς συχνά. Για την ακρίβεια δεν τα φοράς ποτέ και για τον λόγο αυτό τα έχεις καταχωνιάσει μέσα στο κουτί τους στην αποθήκη που βρίσκεται στο υπόγειο της πολυκατοικίας. Με τούτα και με τ' άλλα η ώρα περνάει και πρέπει βιαστείς. Το κόκκινο χρώμα θα βοηθήσει σ'αυτό λογικά. Φοράς ένα τζιν κι ένα λευκό t-shirt, βάζεις από πάνω την κόκκινη ζακέτα, βουτάς την τσάντα σου από τον καναπέ, ξεκλειδώνεις, βγαίνεις, κλειδώνεις και κατεβαίνεις με τις παντόφλες στο υπόγειο. Η τακτοποιημένη αποθήκη βοηθά να βρεις το κουτί με τα παπούτσια αμέσως, τα φοράς και φεύγεις. Μπαίνοντας στο αμάξι βλέπεις στον καθρέπτη τα μαλλιά σου που εξακολουθούν να είναι σε ανεξέλεγκτη κατάσταση, πας να τα πιάσεις με ένα λαστιχάκι που έχεις περασμένο στο χέρι σου, αλλά τελικά αποφασίζεις πως τα φουντωτά, υπερβολικά ίσως ανέμελα μαλλιά σου, έχουν κάτι από το πάθος που επιβάλλει στη μέρα σου το μήνυμα της γυάλας και τα αφήνεις κάτω. Καθώς οδηγείς για να πας στη δουλειά σου, συλλογίζεσαι πως η διάθεση σου μόνο "κόκκινη" δεν είναι, περισσότερο καφέ θα την περιέγραφες. Σταματάς στο φανάρι και παίρνεις τηλέφωνο την κολλητή σου, η οποία παρόλο που είναι άνεργη, συνηθίζει να ξυπνά νωρίς. Στην πραγματικότητα θέλεις απλά να τη ρωτήσεις τι κάνει γιατί έχεις να της μιλήσεις μέρες, αλλά τελικά καταλήγεις - σχεδόν ασυνείδητα - να τη ρωτάς αν θέλει να πάτε μια βόλτα. Μια κοντινή εκδρομή, ένα πλούσιο πρωινό κοντά στη θάλασσα, βόλτα στα μαγαζιά, καλόβουλο κουτσομπολιό (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα). Απαντάει θετικά με ενθουσιασμό μικρού παιδιού και σκέφτεσαι πως η δική της διάθεση θα μπορούσε να έχει ένα φωτεινό κίτρινο χρώμα. Τηλεφωνείς στη δουλειά κι ενημερώνεις πως δεν αισθάνεσαι πολύ καλά, αν και σου έρχεται να φωνάξεις πως απλά δε θέλεις να χαραμίσεις το κόκκινο χρώμα σου μέσα στους γκρι τοίχους του γραφείου και κατευθύνεσαι ενθουσιασμένη με το αυτοκίνητο στο σπίτι της φίλης σου.
Είκοσι λεπτά αργότερα παρκάρεις πρόχειρα κάτω από το σπίτι της και της κάνεις μια αναπάντητη κλήση για να κατέβει. Την επόμενη στιγμή την βλέπεις να βγαίνει από την είσοδο της πολυκατοικίας φορώντας ένα φωτεινό κίτρινο φόρεμα και χαμογελάς. Μπαίνει στο αμάξι και χωρίς να συζητήσετε καθόλου τον προορισμό, ξεκινάτε τη βόλτα σας. Αποφασίζεις να κατευθυνθείς προς το αεροδρόμιο. Γνωρίζεις πολύ καλά πως δε μπορείτε να μπείτε στο πρώτο αεροπλάνο που αναχωρεί για κάποιο μαγικό προορισμό γιατί δε διαθέτετε ούτε τα χρήματα, αλλά ούτε και την τόλμη που προϋποθέτει μια τέτοια απόφαση, όμως κάτι σε ελκύει προς τα κει. Σου αρέσει να χαζεύεις τον κόσμο που περιφέρεται με μια βαλίτσα στο χέρι και να αναρωτιέσαι πού πηγαίνει και γιατί. Ένας νεαρός άνδρας ταξιδεύει στο Αμβούργο για δουλειά, ένα νιόπαντρο ζευγάρι στις Μαλδίβες για το μήνα του μέλιτος, μια άρρωστη μεσήλικη γυναίκα με το σύζυγο της στο Λονδίνο για ιατρικές εξετάσεις, μια τετραμελής οικογένεια στη Disneyland για διακοπές, μια φοιτήτρια στα Χανιά για να δει τους γονείς της. Στέκεστε όρθιες μπροστά στον πίνακα αναχωρήσεων. Δίπλα σου ένας μελαχροινός άνδρας γύρω στα 55 κρατά στο χέρι του μια βαλίτσα και αναζητά στον πίνακα την πτήση του, ενώ μερικά δευτερόλεπτα αργότερα μονολογεί αναστενάζοντας "έχει καθυστέρηση γαμώτο". Τα μάτια σου αναζητούν ασυναίσθητα την πτήση που έχει καθυστέρηση - Βαρκελώνη. Ο άνδρας βγάζει το κινητό του από την τσέπη και πραγματοποιεί μια κλήση. Από τα λόγια του διαπιστώνεις πως μιλάει στην κόρη του, η οποία σπουδάζει αρχιτεκτονική στην Βαρκελώνη και αποφάσισε να την επισκεφτεί για λίγες ημέρες. Πόσο ενδιαφέρον να σπουδάζεις αρχιτεκτονική στην Βαρκελώνη, πολύ περισσότερο από το να την ασκείς στην Αθήνα της κρίσης. Κάνεις την σκέψη, αλλά αμέσως την αναιρείς. Σκέφτεσαι πως είναι μια σκέψη που θα έκανε ένας άνθρωπος που ψάχνει για δικαιολογίες. Κι αναρωτιέσαι, ακόμα όρθια μπροστά στον πίνακα αναχωρήσεων, τι χρώμα θα είχε ένας τέτοιος άνθρωπος. Ενδεχομένως μια απόχρωση του πράσινου. Ένα πράσινο σχετικά ανοιχτόχρωμο, λίγο ψυχρό, χωρίς ένταση, χωρίς όγκο. Το ξέρεις αυτό το χρώμα, το έχεις φορέσει στο παρελθόν, ενίοτε το φοράς ακόμα και τώρα, αλλά πλέον πιο σπάνια και πιο συνειδητά.
Ο ήχος ανακοινώσεων από τα μεγάφωνα του αεροδρομίου σε βγάζει βίαια από τις σκέψεις σου. Γυρνάς προς τη φίλη σου που στέκεται δίπλα σου, μα διαπιστώνεις έκπληκτη πως δεν είναι πια εκεί. Ούτε η φίλη σου, ούτε ο άνδρας με προορισμό τη Βαρκελώνη, ούτε οι υπάλληλοι του αεροδρομίου, ούτε και κανένας άλλος. Παύση. Στέκεσαι μόνη με την κόκκινη ζακέτα και τα κόκκινα μποτάκια μπροστά στην οθόνη που πλέον προβάλλει στιγμιότυπα από τη ζωή σου. Την παιδική σου ηλικία, το σχολείο, το πανεπιστήμιο, το χορό, την οικογένειά σου, τους φίλους σου, τις σχέσεις σου, τη δουλειά σου. Εικόνες ασπρόμαυρες, σιωπηλές. Τον ήχο ανακοινώσεων από τα μεγάφωνα ακολουθεί μια οικεία γυναικεία φωνή. "Τελευταία ανακοίνωση. Πρέπει να βιαστείς. Το ταξίδι ξεκινά την επόμενη στιγμή". Επιστρατεύεσαι όλη την ενέργεια του κόκκινου χρώματος κι αρχίζεις να τρέχεις προς την πύλη. Δε θέλεις με τίποτα να χάσεις αυτό το ταξίδι.
Ο ήχος ανακοινώσεων από τα μεγάφωνα του αεροδρομίου σε βγάζει βίαια από τις σκέψεις σου. Γυρνάς προς τη φίλη σου που στέκεται δίπλα σου, μα διαπιστώνεις έκπληκτη πως δεν είναι πια εκεί. Ούτε η φίλη σου, ούτε ο άνδρας με προορισμό τη Βαρκελώνη, ούτε οι υπάλληλοι του αεροδρομίου, ούτε και κανένας άλλος. Παύση. Στέκεσαι μόνη με την κόκκινη ζακέτα και τα κόκκινα μποτάκια μπροστά στην οθόνη που πλέον προβάλλει στιγμιότυπα από τη ζωή σου. Την παιδική σου ηλικία, το σχολείο, το πανεπιστήμιο, το χορό, την οικογένειά σου, τους φίλους σου, τις σχέσεις σου, τη δουλειά σου. Εικόνες ασπρόμαυρες, σιωπηλές. Τον ήχο ανακοινώσεων από τα μεγάφωνα ακολουθεί μια οικεία γυναικεία φωνή. "Τελευταία ανακοίνωση. Πρέπει να βιαστείς. Το ταξίδι ξεκινά την επόμενη στιγμή". Επιστρατεύεσαι όλη την ενέργεια του κόκκινου χρώματος κι αρχίζεις να τρέχεις προς την πύλη. Δε θέλεις με τίποτα να χάσεις αυτό το ταξίδι.
 |
| pic source: weheartit.com |
Δημοσίευση σχολίου